Ik stap uit de auto en verzwik bijna mijn voet. Waarom heb ik vandaag hakken aangedaan terwijl ik wist dat ik een symposium had? Stiekem weet ik het wel. Ik voel me dan op en top vrouw. Ik ben twintig weken zwanger en ik loop op hakken. Als dat niet vrouwelijk is, dan weet ik het niet meer. Ik stap vermoeid de keuken in en ben verrast. In één dag is onze nieuwe keuken geplaatst. Naar deze dag hebben we drie jaar lang uitgekeken. Wat is hij prachtig geworden.
Relatieve bouwval
De afgelopen zes weken hebben we in een relatieve bouwval geleefd. Soms moet je het een beetje aandikken, want eigenlijk lag alleen de keuken overhoop. We hebben een open keuken, dat dan weer wel. Zes weken lang improviseren met koken. Een paar dagen bij (schoon)ouders eten, de BBQ aan, salade of een vette voorverpakte lasagne in de magnetron. Het was even overleven, helemaal vanwege de troep. Er lag beton van het wegbikken van de vloer, de muur moest drogen na het stuken en de elektra diende omgelegd te worden. Ik raakte er licht gestrest van, wat uiteraard wordt versterkt door mijn lichtelijke smetvrees. Maar het resultaat mocht er zeker wezen, het was het wachten en de stress meer dan waard.
Verspreid keukenraad
Door het hele huis hadden we al onze keukenraad gelegd. Als je in de boekenkast keek, lagen daar onze glazen en bekers. Borden waren te vinden in de TV-kast en onze “zoetbak” stond te prijken naast de limonade in de kelderkast. “Kom Dirk, we gaan de spulletjes erin zetten!” Ik vind het heerlijk om alles weer op orde te stellen en de rust in huis terug te laten keren. In de avond zetten we er samen onze schouders onder. Na alle glazen en bekers ben ik moe. Ik kan niet meer. We gaan nog heel even door zodat de borden en bakjes er ook in staan. Ik geniet er zo van om iets nieuws helemaal eigen en bruikbaar te maken. Dirkjan komt aanlopen met een grote kop thee uit onze nieuwe Quooker en ik plof op de bank. Proost met Picknick.
Slaap lekker
’s Avonds in bed voel ik mijn benen in het matras zinken. Een heerlijk gevoel wanneer ik de gehele dag fysiek bezig ben geweest. “Slaap lekker Aniet”, “Welterusten”. Ik draai mij op mijn zij en voel een schopje in mijn buik. “Ja, jij ook. Slaap lekker, klein druktemaker in mijn buik.”
Zeg me dat het niet zo is
Tatuu Tatuu!, hoor ik van ver. Ik krijg de rillingen over mijn lijf. Ik krijg altijd weer de bibbers dat ze voor mij komen. Ze komen dichterbij en ik hoor autodeuren voor ons huis dichtklappen. Ik zie dat de plek naast mijn bed leeg is, ik hoor zware voetstappen naar boven komen en ik denk: “Zeg me dat het niet zo is, zeg me dat het niet zo is. Zeg me, dat het niet waar is.” Helaas het is wel waar. De stress en vermoeidheid van de keuken en zwangerschap zijn teveel voor mij geworden. Of het met mij goed gaat, maakt me niet zoveel uit. Ik heb graag dat ze onze baby onderzoeken. “Daar zijn we niet voor, mevrouw. Wij komen u controleren. Uw verloskundige is onderweg.”
Geen luchtige praatjes
Alles blijkt oké te zijn met mij. Heel fijn enzo, maar laat die verloskundige nou maar komen! Ik hoor lichte voetstappen de trap opkomen en zie een bekend gezicht. De luchtige praatjes houden we achterwege en meteen gaat ze naar het hartje luisteren. Het klinkt allemaal hartstikke gezond. “Ga maar slapen, meid. Ik kom morgen weer langs en dan bespreken we hoe we jouw zwangerschap verder gaan begeleiden.” Normaal gesproken zou ik me zorgen maken om wat komen gaat. Nu neemt de natuur het van mij over en zorgt ervoor dat ik in diepe slaap kom.
Extra informatie
Wat gooien we allemaal op de bbq?
Bronvermelding
Tekst: Anita Schokker
© afbeelding: 123rf.com
