Is ze echt of is ze een pop?
Het rook er naar stamppot, zoete thee, medicijnen en Willeke Alberti zong haar hart uit. Twee handen op een buik. Een buikje van 8 weken oud en een buik van 91.
Zo oud waren mijn dochter en mijn oma toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Oma was nu overoma. Ze pruttelde met de baby op schoot “Geen windje laten he?”, boog zich over de wipstoel, spiekte als de baby geluidjes maakte. Oma was overoma en baby was, gewoon baby. Op vakantie in 2011, op Terschelling. Baby zat in de box te spelen, en beet overoma in haar vinger “Oeh, oeh, dat wicchie bijt in mijn vinger!”, trots als een pauw liep overoma achter het “karretje”‘.
April 2013
Het is de inzegening van Willem-Alexander, we keken met ons 3-en naar de tv. We aten een oranje gebakje, uitgedeeld door de verzorgster. Annie heette ze, ook wel Juffrouw Annie. Om ons heen zaten andere dames, de een knikkebollend, de ander vroeg of de nu peuter “echt is, of is ze een pop, ze is zo schattig”. Willem-Alexander en Maxima liepen in hun mooiste kleding rond, zwaaiden met hun handjes en hadden een plechtig gezicht. De dames om ons heen zaten in hun dagelijkse uniform van vestje, rokje, bloesje, jurkje. Hier en daar een vlek, een vestje wat scheef geknoopt was. Een rokje wat aldoor omhoog kroop, de steunkousen te zien in volle glorie, gestoken in makkelijke schoenen die kraakten wanneer ze in beweging kwamen.
Overoma
Overoma wist nog wel wie we zijn, ze wilde zo graag weer naar haar eigen huis, waar al haar spullen nog staan. Vanavond gaat ze weer naar huis hoor! Haar huis was inmiddels leeg, terug naar huis zou nooit meer gebeuren.
Overoma woonde nu alweer 6 weken in een kamertje, een paar spulletjes van haar huis staan om haar heen, foto’s op de muur, kast, plankje van “Het wicchie”‘.
Boven de wc hing een sticker “Zoals het potje thuis poept, poept het nergens”, Hoezo dubbele betekenis? Het wicchie nam overoma bij de hand en ze gingen een wandelingtje maken, door de gang. Wel met het “stokkie”, anders viel overoma misschien om.
Een jaar later
Overoma zou doodgaan.
Vandaag nog. Je mocht wel even bij haar in de kamer, maar ze lag in bed, ze kon je wel horen, maar ze zou niets terugzeggen. Eerst keek ik zelf om de hoek, en schrok. Oma lag er verschrikkelijk bij. Het deed me denken aan “De Schreeuw”‘ van Munch. Peuter werd boos, ze WILDE overoma zien. Ze trapte tegen de deur. Ik tilde haar op en liep naar overoma toe. Ze gaf overoma een kus en zei “Slaap lekker overoma, ga nu maar naar overopa toe”.
Spelen met overoma’s kralenketting
Een half uur later, we waren weer thuis. De telefoon ging. Overoma was overleden. Ze wachtte totdat iedereen afscheid had genomen, totdat het “Wicchie” had gezegd dat het goed was. We maakten briefjes om bij overoma in de kist te doen. Een Peppa Pig onderbroekje gedoneerd door peuter.
De dag van de crematie. Het “Wicchie” zat op de dagopvang. Voor een crematie was ze te jong. Mijn vader deed zijn stropdas af. “Wicchie” en haar tante gingen touwtrekken met de stropdas. Opeens zei het “Wicchie” in Gronings dialect “Dat kan je niet”, “Dat kenst nait”. Huh?! Hoe kwam ze daar nu bij?! “Overoma zei het net”.
Af en toe hebben we het nog over overoma. We zingen haar liedje “Een twee drie, mijn zuster heet Marie”, spelen met overoma’s kralenkettingen, kijken naar haar trouwfoto bij ons in de kast. Wanneer we bij overoma’s huis langsrijden, zwaaien we.
Dit jaar, alweer 4 jaar geleden dat overoma haar laatste reis maakte, aten we ook een oranje gebakje, net zoals de overoma’s. Want lekker zijn ze wel.
Extra informatie
Tips om je kind goed te begeleiden bij rouw
Kinderen en de dood. Hoe begeleid je ze hierin?
Bronvermelding
Tekst: Sylvia Bosma
© afbeelding: 123rf.com
