Praktische tips voor werkende ouders met een schuldgevoel

Hoe lang zijn werkende ouders normaal? Jaren geleden, toen ik nog een klein meisje was, was het nog niet zo vanzelfsprekend dat beide ouders (buiten de deur) werkten. Aan kinderen van werkende ouders hing het negatief beladen woord: ‘sleutelkinderen’. Mijn moeder heeft gewacht met haar fulltime job, tot ik een jaar of 11 was. Een paar maanden voor ik naar de middelbare ging. Ik heb daar nooit hinder van ondervonden. Vraag me zelfs af of ik het wel zo’n probleem had gevonden als ze dat eerder was gaan doen.

Baan opgezegd

Tegenwoordig zijn twee werkende ouders volledig geaccepteerd, hoewel het altijd een persoonlijke keuze blijft. Na het verlies van ons eerste kindje vond ik het echter lastig om na de geboorte van Rocco fulltime te gaan werken. Het eerste jaar van Rocco heb ik daarom bewust niet gewerkt. Ik realiseerde me – juist door ons verlies – dat genieten van je kindje niet een vanzelfsprekendheid is.

Na Rocco zijn eerste verjaardag ben ik voor drie dagen per week gaan werken als Operationeel Manager bij een Communicatiebureau, één dag per week werkte ik vanuit huis. Op de dagen dat ik buiten de deur aan het werk was, werd Rocco verzorgd door zijn vader. Na ruim een jaar had ik het wel gezien. Ik vond mijn werk veel te oppervlakkig om mijzelf nuttig te voelen en ik merkte dat Rocco mij nog veel te veel nodig had. Ik besloot mijn baan op te zeggen en voor mijzelf te beginnen als ZZP’er. Werken in combinatie met de zorg voor mijn zoon.

Bedrijf opzetten met een handenbinder

Een bedrijf opzetten met zo’n handenbinder om je heen, dat vond ik nogal een uitdaging. Overdag slapen deed Rocco niet zoveel, zodat mijn werkmomenten veelal naar de avonduren verschoven. Dat werden dus behoorlijk lange dagen kan ik je verzekeren. Toch heb ik er geen spijt van gehad, hoewel ik me ook echt wel eens schuldig heb gevoeld. Deadlines en adverteerders houden namelijk niet zoveel rekening met kleine kinderen die ziek worden, aandacht nodig hebben of gewoon een offday hebben. Gelukkig had ik vreselijk lieve ouders die regelmatig bij sprongen. Zo’n extra dag op Rocco passen was zeker geen straf voor ze. Voor Rocco trouwens ook niet, want die werd daar schromelijk verwend.

En ik? Ja, ik voelde me heus wel eens een ontaarde moeder, wanneer ik even geen tijd voor hem had. Trouwens, Rocco is inmiddels 14 en dat gevoel heb ik nog steeds wel eens. Ik realiseer me echter ook dat als er brood op de plank moet komen, er gewoon gewerkt moet worden. Voor niks gaat de zon op.

Vroeger versus nu

Als ik terug denk aan mijn eigen jeugd, zal die niet zoveel hebben verschild met anderen in die tijd. Mijn moeder was dan weliswaar thuis, maar het was toch ook niet zo dat ze de hele dag spelletjes met ons speelde, knutselde of cakejes bakte. Ze zal dat soort dingen heus wel een keer hebben gedaan, maar gewoon soms en zeker niet dagelijks of wekelijks. De rest van de tijd wist ik mezelf prima te vermaken. In mijn eigen kamer en zeker niet zoals Rocco jarenlang heeft gedaan, in de huiskamer, met mij continu om hem heen. Ik ben dus heel veel bij hem in de buurt geweest. Hij kon tegen mij kletsen, knuffels halen en ja, soms speelde ik wat met hem. Maar zeker niet de hele dag. Ik vond het ook belangrijk dat hij zichzelf leerde vermaken en dat heeft hij goed geleerd.

Schooldingen enzo

Op een gegeven moment gaat je kind naar school en word je gevraagd voor duizend-en-een-klusjes. Ouderraad, medezeggenschapsraad, begeleiden schoolreisjes, klaslokalen versieren of poetsen, luizencontroles, sportdagen, leesbegeleiding, noem maar op. Meestal nam Leo (de vader van Rocco) die taak op zich, hij vermaakte zich wel tussen al die moeders. Ik was liever op die momenten aan het werk, terwijl Rocco dan heerlijk lag te slapen. Toch heb ik me ook hierover regelmatig schuldig gevoeld, want eigenlijk vond ik dat ik ook mijn steentje moest bijdragen.

Clubjes

Uiteindelijk komen er ook clubjes bij. Nog meer georganiseer, nog meer je in bochten moeten wringen om werk en kind te combineren. Gelukkig kon ik dit afwisselen met zijn vader. Hij ging mee naar zwemles, ik ging mee naar paardrijden, of tennis. Althans de eerste jaren. Nadat het zwemmen was afgelopen ging zijn vader mee naar paardrijden en kon ik die tijd weer volproppen met werk.

Inmiddels is Rocco oud genoeg om zelfstandig op zijn fiets naar honkbal te fietsen en naar de sportschool voor zijn fitnessmomenten. Mag ik even een vreugdedansje doen? Maar ja, hij vindt het natuurlijk wel fijn als we naar zijn wedstrijden komen kijken. Soms doe ik dat, maar zeker niet altijd. Net zoals ik soms met hem mee naar de sportschool ga, om samen met hem te trainen. Weliswaar ieder zijn eigen programma afwerkend, maar toch.

Zelf alles doen

Als ik terug kijk, zijn het behoorlijke tropenjaren geweest. Leuk hoor werk willen combineren met de verzorging en opvoeding van kinderen, maar het is echt niet altijd feest geweest. Ik kan je verzekeren dat het mooier klinkt dan het in werkelijkheid is. Zeker als je zo perfectionistisch bent als ik en daardoor nooit écht tevreden kunt zijn. Toch ben ik blij dat Rocco nooit naar een kinderopvang heeft hoeven gaan en dat ik alle ‘eerste momenten’ zelf heb mogen ervaren. Of Rocco het heeft gewaardeerd? Vast wel, maar hij is nu een puber, dus hij ziet liever mijn hielen dan mijn tenen. Als ik hem ergens op corrigeer of terechtwijs, krijg ik steevast het antwoord: ‘Mam, moet jij niet naar Boskoop*?’

* Het huis van mijn huidige partner staat in Boskoop en regelmatig brengen wij het weekend daar door en blijft Rocco bij zijn vader in Den Haag.

Brits onderzoek

Uit een Brits onderzoek van een paar jaar geleden bleek dat ouders hun kinderen niet meer dan 36 minuten per dag aandacht geven. Geen idee of dit nog steeds zo is, maar ik kan me er iets bij voorstellen. Het is nogal een geregel als je buiten de deur werkt én een gezonde maaltijd op tafel wil zetten én ervoor moet zorgen dat je kindje weer schoongewassen op tijd in zijn bedje ligt. De generatie wordt niet voor niets de ‘Misschien Straks generatie’ genoemd. Ik betrap mezelf daar regelmatig ook op als Rocco iets vraagt. Vooral omdat als ik iets beloof dat ook echt wil nakomen en meestal kan ik die garantie helemaal niet geven.

Eerlijk gezegd vraag ik me af of kinderen veel minder aandacht krijgen als kinderen van een paar generaties geleden. In die tijd werkten de moeders wellicht niet buiten de deur, maar hadden ze vaak wel meer kinderen (grotere gezinnen) en veel meer werk aan het huishouden. Een wasmachine, vaatwasser of droger bestond immers niet. En even met de auto naar de supermarkt was ook niet aan de orde.

Dag van de werkende ouders

Gisteren (16 september) was de dag van de Werkende Ouders. Nooit geweten dat hier een speciale dag voor bestond, tenslotte heb je als ouders nooit vrij. Of je nou wel of niet beiden (buiten de deur) werkt. Ouderschap kent eigenlijk nooit een vrije dag…

…maar eens gaan ze het huis weer uit en keert de rust terug. Hoewel de kans groot is dat je daar ook weer aan moet wennen.

Extra informatie

Moederschap en carrière, zo regel je dat!
Bewuste thuisblijfmoeders
Veilige hechting & kinderopvang.Is deze combinatie mogelijk?
Kinderarbeid: Hoe ga jij ermee om?

Bronvermelding

Tekst: Marion Middendorp
© afbeelding: 123rf.com