Om tot een goed voedingspatroon te komen, is het belangrijk dat je weet wat je eet. Voordat ik zwanger werd en tijdens de zwangerschap werd ik op een speciaal dieet gezet: het Low GI-dieet, dit om zwangerschapsdiabetes te voorkomen, maar ook om op gewicht te blijven (ik was graatmager, mede ook door de stress van het medische circus). Hoe dan ook, ruim 10 maanden lang hield ik trouw iedere dag een dagboek bij, in opdracht van de diëtiste. En om de twee weken liepen we mijn dagboek na, had ik voldoende vitaminen binnengekregen, had ik af en toe gesjoemeld?
Weet wat je eet: Kleine maaltijden
Zes keer per dag at ik kleine maaltijden, laag in suikergehalte, ik snackte van pure chocolade, at bruine rijst, stoomde groenten totdat het behang van de muren gleed, at dagelijks een halve fruitkraam aan fruit op. Kortom: ik hield me heel erg goed aan de regels. En eigenlijk voelde ik me er heel erg goed bij, zelfs de zelfgemaakte soep was best wel Michelin-ster waardig. Wel was het jammer dat ik een enorme zin had in ketchup.
Het liefst deed ik ketchup bij iedere maaltijd, als het nu ontbijt, de middag- of avondsnack was, het was constant ketchup tijd. Als ik de blikken van collega’s had genegeerd, had ik zelfs ketchup over mijn bakje met vers fruit gegoten, maar toch ging me dat iets te ver. Ketchup over de salade, ok, tot daaraan toe. Maar omdat het echt niet in het Low GI-dieet paste, probeerde ik het toch een beetje binnen de perken te houden.
Eigen schuld
Af en toe schoot het bijhouden van het dagboek erbij in, was ik zomaar twee dagen vergeten op te schrijven wat ik zoal naar binnen had gewerkt. Dan schreef ik het snel nog in de auto in het boekje (dom, want met mijn wagenziekte was dat geen goed idee, dus kotsen in de stoepgoot was mijn eigen schuld), om het later met trots te presenteren aan The Boss, de diëtiste. Mijn inname van gezonde koolhydraten en vetten werd met een grote pluim beloond 9 maanden later.
Variatie in kleur
Toen het grut zin begon te krijgen in iets omvangrijker dan melk, begon ik vol goede moed dagenlang groenten te stomen, vroor het in piepkleine ijsklontjes bakjes, om ze vervolgens in zakjes te verdelen. Zodat ik iedere dag makkelijk de blokjes kon ontdooien in heerlijke gezonde maaltijden, in puree vorm. Fruit ging in de blender, in de vriezer en idem, in een zakje. Een heel schema had ik voor de hele week opgesteld. Variatie van kleur, smaak en textuur.
Ik was de Queen van de keukenmasjien.
Nog steeds gezond
Langzamerhand werd mijn kind groter en was een puree prutje niet meer voldoende. Al snel vlogen de doperwten over de tafel, gingen de broodkorsten (bruinbrood, uiteraard) op de grond en zat het yoghurt op de muren. Maar nog steeds was het gezond, gekleurd en gevarieerd en bovendien deed ze haar best om het naar binnen te werken.
Tot mevrouw op een gegeven moment van een goede eter veranderde in een kieskeurige (ik vind kaas niet lekker, ik vind alleen pasta lekker, met niks) carnivoor. Broodbakjes van school kwamen terug: de halve boterham intact, afdrukken van muizengebitjes, een ieniemienie hapje hier en daar. De fruithap rolde met regelmaat over de grond en van de melkbeker restanten kon je minstens nog de halve klas voeren (de schoolmelk van de overblijf juf was ‘vies’, bijzonder want de pakken melk van de overblijf juf lijken verdomd veel op de pakken die in onze koelkast staan).
Pesto pasta
Na even zoeken en proberen zijn we toch maar overstag gegaan. Steevast krijgt ze nu voor de overblijf (in de koude maanden) een thermos met pesto pasta mee. Want dat gaat tenminste op. En het is nog warm ook. Tot de keer dat ik échte pesto uit Italië door de pasta heen deed. Nou ik heb het geweten, het was niet te eten. De overblijf juf had haar zelfs nog een broodje aangeboden. Maar nee, haar smaakpapillen waren zo ontregeld door de smaak van Italië, dat de lunchtrek niet meer te redden viel. Net zo die keer dat ik vol overmoed mijn eigen pesto had gemaakt (met uiteraard low GI verantwoorde ingrediënten), werd het neusje opgehaald. Nee dank u, ik heb liever die andere uit het glazen potje.
Weet wat je eet: Lasagne van de Aldi
Lasagne maak ik graag, met verse groente, eigengemaakte saus (met stiekeme extra groenten erdoorheen, gepureerde, jawel) en kaas uit een zakje, niet uit een potje.
Laten ze nou net bij de Aldi van die lasagne hebben die bomvol zit van alles wat op mijn verboden lijstje stond. Groente? Geef me even een microscoop. Verse kaas? Hmmm lijkt op iets wat ooit kaas is geweest. En het gehakt dan? Nou, twijfel, kan ooit een koe zijn geweest, maar het lijkt wel op vlees. Wanneer ik het op de borden floep, lijkt het op iets wat al een keer het verteringssysteem heeft doorstaan. Eigenlijk is het gewoon prut puree, maar dan zonder de gezondheidsscore.
En laat ze dat nou eens lekker vinden. Breaking news: ze wil zelfs twee keer opscheppen! Ach ja, na 8 jaar ben ik wel een beetje achter over gaan leunen, zolang het maar eet. En straks als toetje vers fruit, uiteraard zonder ketchup.
Extra informatie
Diabetes – Wat houdt dit in?
Zonder suiker, gezond en lekker eten
Stap voor stap naar een gezonde levensstijl
Bronvermelding
Tekst: Sylvia Bosma
© afbeelding: 123rf.com
