Wat worden ze snel groot

12 april 2018 Een reactie plaatsen

Wat is dat een veel gehoorde uitspraak, ‘ze worden snel groot’ en wat is dat waar.

Ik zie ze nog zo zitten, aan dat gele kunststof tafeltje met de blauwe kinderstoeltjes en een blauw krukje. Het tafeltje hebben we allang niet meer, maar de stoeltjes en het krukje gebruiken we nog om op te staan als verhoging.
We zijn niet zo groot, dus hebben we nood aan opstapjes hier en daar. Ze staan verspreid door de woning, op strategische plekken.

Een enkele verfvlek ontsiert de kleine blauwe stoeltjes, ze verraden dat ze al langere tijd voor andere doeleinden ingezet worden dan oorspronkelijk bedoeld. Ongelofelijk dat ze daar ooit op pasten, bedenk ik me. De oudste is inmiddels even lang als ik.

Opoe-tets

Ze schelen maar 1,5 jaar en gingen geruime tijd samen naar de kinderopvang, totdat de oudste naar de kleuterschool moest. Dat was best even wennen voor ze en ze misten elkaar dan ook enorm, dat kon ik merken.
Dat had ik niet verwacht, dat het zo’n indruk op ze zou maken.
De situatie was nog maar een paar dagen zo, toen ik ze net allebei opgehaald had. Ze gingen allebei zitten aan het gele tafeltje achter hun bekertje appelsap. Tegenover elkaar.
Twee kindjes van 2,5 en 4 jaar oud.
Neline zegt tegen Viany: “Hoe as jaw tag?”
Viany zegt tegen Neline: “Goet en jou dag?”
Neline zegt: “leuk, wat heb jay getaan?”
Viany zegt: “Tekenen, buiten pelen en jij?”
Neline: “bayten pelen ook.”
Viany: “okay.”

Nou ja, ze konden me weggooien, ik kwam niet meer bij. Jut en Jul, twee opoe-tets bij elkaar.
Ze hadden wel meer van die wijze momenten.
Zo herinner ik me ook nog, een paar jaar later, dat we op straat liepen met zijn drietjes richting huis.

Hij moet het zelf maar weten

We zijn bijna bij de voordeur als er een klein jongetje voorbij komt rennen. Ik schat hem een jaar of twee. Zijn moeder loopt een stukje achter ons.
Neline zegt tegen dat jongetje: “Pas op!”
Het jongetje stopt en kijkt verbaasd om.
Viany zegt: “Je moet niet zo hard rennen.”
Neline zegt: “Ja, anders val je straks nog.”
Hij kijkt ze nog even kort onderzoekend aan, draait zich terug om en rent dan vrolijk verder door.
Neline zegt verbaasd tegen Viany: “Hij luistert niet.”
Viany: “Nou dan moet hij het zelf maar weten.”
Die wijze woorden met de gebrekkige kleuterklanken er doorheen maakten dat het een hilarisch schouwspel was.

Tijd om af te zetten

Nu zijn ze groot, tieners, pubers. Tijd om zich af te gaan zetten tegen het nest. Brutaal, vergeetachtig en af en toe zo onbedachtzaam. Terwijl het als de dag van gister lijkt, dat ze van die wijze kleuters waren. Ik zucht nog eens diep en stap op het blauwe stoeltje om het stapeltje ‘creepy pasta’ tekeningen van Viany op te ruimen, dat bovenaan het bed ligt. Mijmerend kijk ik naar de horrorpersonages welke Viany zo geweldig kan natekenen. De pubertijd, we zitten er vol in.
Waar zijn mijn schattige kleutertjes… Wat worden ze snel groot.