Gezellig met elkaar wandelen door het bos

Sylvia Bosma

6 jaar geleden

Toen ik vorige week gedachteloos op Facebook zat te stalken, zag ik een afbeelding waarop stond “Je telefoon heeft al je wekker, agenda en brievenpost overgenomen, laat het nu niet ook nog eens je gezinsleven overnemen”. Of iets in die trant.

“Pffftt, weer zo’n plaatje met zo’n super irritante slogan”, dacht ik. Maar hoe langer ik ernaar keek, hoe meer het kwartje (0.25 eurocent staat zo raar) viel. Want laten we wel zijn, veel te lang en te vaak staren we met z’n allen naar een scherm. Eigenlijk zodra onze ogen opengaan en dat duurt totdat ze dicht gaan. Want je zal maar die ‘like’ op Instagram missen, dat berichtje of je op de terugweg nog brood kan kopen of die leuke film op YouTube waar iedereen het over heeft.

Digitale bomen

Op school floepen de digiborden aan, de iPads en computerschermen klaar voor gebruik voor een les in digitale geletterdheid. Zelfs het rapport wordt niet meer met de hand ingevuld. We spelen online, we planten digitale bomen en spelen Scrabble met mensen die we niet kennen, we converseren met totaal onbekenden, geven onze mening over de mooist gefotografeerde warme chocolademelk met eenhoorns, glitters en roze slagroom. Maar hoe deden we dat vroeger dan? Hoe kwamen we op tijd op onze afspraak, hoe wisten we waar we moesten zijn, hoe waren we op de hoogte van het actuele nieuws?

Gewoon door te doen

Gewoon, door het gewoon te doen. Door mensen in de ogen te kijken, door in de pen te klimmen en door de krant te lezen. Door de telefoon met draaischijf te pakken en na wat statisch geruis de verbinding te leggen. Door een kaartje te sturen, helemaal door jezelf geschreven, met gelikte postzegel en al. Persoonlijk door jou naar de oranje brievenbus gebracht. Behalve rond Oud en Nieuw, want dan zaten ze dicht gespijkerd.

Op de zondagen wandelden we in het bos, frisse lucht happend en na afloop warme chocolademelk slurpend waarvan het niet in ons opkwam om daar een foto van te maken. Met blossende wangen weer de auto in, luisterend naar ‘Langs de lijn’, om daarna thuis nog met pen en papier huiswerk te doen, gevolgd door met ons allen aan tafel zittend ons avondeten te eten. Misschien dat we ook nog een spelletje deden, Pim Pam Pet of iets anders, met echte dobbelstenen.

Wat is dit voor een schijf?

Nadat ik de afbeelding had weggedrukt (ik had er immers al lang genoeg naar gestaard), floepte ik naar YouTube en daar zag ik een filmpje waar een tiener een telefoon met draaischijf voorgeschoteld kreeg, en totaal verbijsterd was dat zo’n onding ooit onze lijflijn was. Wat is dit voor schijf? Kan je hier pizza’s mee bestellen? Van ET had hij überhaupt nog nooit gehoord, dus ‘Phone home’ zou hem totaal onaards doen voorkomen.

Gisteren ging ik naar de lokale ‘sigarenwinkel’, om de krant te kopen. Geprint op papier. In de krant stond een artikel over uit gedegradeerde brievenbussen, oranje en trots staan ze in de rij, wachtend totdat ze aan de beurt zijn om een met vuurwerk uiteen geknalde broer of zus mogen vervangen.
Pffftt, triest, dacht ik, kon me eigenlijk zelf niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst iets door de ratel tanden van de oranje doos had gepost, doorbladerend naar de volgende bladzijde.

Maar realiseerde me te laat dat je dan niet je handen aan je witte broek moet afvegen… Schermen hebben dus blijkbaar ook z’n voordelen. Je krijgt er in ieder geval geen zwarte vingers van.