Voor eeuwig online

27 februari 2018 Een reactie plaatsen

Een paar jaar geleden is een ex-vriend van mij overleden. Zomaar, van de een op de andere dag. Onze relatie was op dat moment al een paar maanden voorbij, maar zijn overlijden raakte mij natuurlijk wel. Aangezien onze relatie voorbij was, had ik verder geen inbreng in zijn uitvaart en afwikkeling van andere zaken. Zijn kinderen besloten zijn social media accounts – hij poste regelmatig op Twitter, Facebook en Youtube – in stand te houden. Al deze platforms waren gekoppeld aan die van mij. In het begin had ik daar geen moeite mee, maar naarmate de jaren verstreken, begon het wat te kriebelen. Op onverwachte momenten werd ik ineens geconfronteerd met zijn dood. Dan las ik weer zijn laatste berichten, sommigen destijds speciaal voor mij geschreven.

Egoïstich

Ik wil niet blijven steken in het verleden, ik wil door. Ik heb inmiddels alweer een paar jaar een meer dan goede en liefdevolle relatie. Eigenlijk wil ik mij ontvrienden, maar dat voelt op één of andere manier zo cru of zelfs egoïstisch. Net alsof ik hem een trap na geef. Ik vind het lastig. Dus ik heb nog steeds geen stappen ondernomen en ben op alle netwerken nog steeds ‘bevriend’. Ik realiseer me overigens heel goed dat hij de eerste (voor mij) was en dat na hem er alleen nog maar meer van dit soort situaties zullen volgen. Anderhalf jaar geleden bijvoorbeeld, volgde mijn moeder. Ook haar account staat nog steeds online en zie ik zo af en toe voorbij komen. Mijn vader vindt het fijn daar af en toe op te kijken. Dat is zijn goed recht en dat wil ik hem ook zeker niet ontnemen.

Virtuele begraafplaatsen

In dit boek wordt gesproken dat social netwerken zullen veranderen in virtuele begraafplaatsen… Zijn ze daar wel voor bedoeld? Of waren ze er juist om het leven te eren? Ik vind het een lastig vraagstuk, waar ik ook geen antwoord op kan geven. Dit ligt immers voor iedereen anders.

Ons leven

Wist je dat we dagelijks meer dan zeven uur doorbrengen op internet? Gemiddeld genomen natuurlijk. De een is er meer te vinden dan de ander. Dagelijks worden er foto’s, teksten en filmpjes gepost van wat we doen en wat ons bezig houdt. Ons leven wordt niet alleen fysiek geleefd, maar ook digitaal, online. Fysiek kunnen we sterven, maar als we onszelf niet wissen, of laten wissen, leven we digitaal gewoon door. Alsof we nooit afscheid hebben genomen. Belangrijk om daar bij leven al eens over na te denken. Geen fijn onderwerp misschien, maar wat zou jij willen dat er met je social mediakanalen gebeurt? Moeten deze ‘voor eeuwig’ toegankelijk blijven?’ Of wil je ook online kunnen sterven?