Verlies van een kleinkind, het dubbele verdriet

Marion Middendorp

7 jaar geleden

Verlies van een kleinkind, het dubbele verdriet

Je voelt tranen van geluk in je ogen opwellen, terwijl je naar het kleine zwart/wit fotootje in je handen kijkt. Je dochter heeft het je net gegeven… een afdruk van de echo. Het duurde even voordat je precies doorhad wat je dochter je hiermee wilde vertellen: Je wordt oma en opa! Het gevoel dat door je heen gaat is misschien nog specialer als toen je destijds zelf zwanger was. Jullie kind krijgt nu zelf een kind! Het leven wordt verder doorgegeven en naast jouw rol als vader of moeder, krijg je nog een extra rol of eretitel: opa of oma! Maar als het mis gaat, het verlies van een kleinkind, dat voelt misschien wel twee keer zo sterk…

Meeleven met de zwangerschap

Jullie leven volop mee met deze zwangerschap. De eerste bewegingen, de echo’s, de ervaringen, de kwaaltjes, jullie volgen alles op de voet. Samen maken jullie grapjes: ‘Hé opa, schiet eens op!’ of ‘Je kunt wel zien dat je oma wordt!’ Er worden plannen gemaakt over vaste oppasdagen, cadeautjes gekocht, je kijkt steeds meer uit naar het moment dat je het kleine prinsje of prinsesje in je armen mag houden en stiekem fantaseer je hoe het kindje eruit zal zien.
En dan… gaat het mis. Je (schoon)dochter krijgt een miskraam of het kindje komt tijdens of vlak na de bevalling te overlijden. Alle dromen lijken te verdwijnen en alles wat er over lijkt te blijven is een intens verdriet…

Dubbel verdriet

Het verdriet lijkt je in twee delen te splitsen. Natuurlijk is daar je eigen verdriet om het verlies van je kleinkindje, dat nooit naar je heeft mogen lachen of van je knuffels heeft mogen genieten, het verdriet om het wegvallen van een stukje toekomst omdat deze van het een op het andere moment van zonneschijn is veranderd in donkere regenbuien… Alle gemaakte plannen hebben van het een op het andere moment alle bestaansrecht verloren.
Maar er is ook groot verdriet om je (schoon)zoon en/of (schoon)dochter die hun kindje hebben verloren. Je wilt er voor ze zijn, natúúrlijk wil je dat, maar wat doe je ondertussen met je eigen verdriet? De dubbele vreugde die je voelde bij het bekijken van die eerste echo, lijkt te zijn veranderd in dubbel verdriet.

Rouwproces

Niet alleen je zoon of dochter maken een proces van diepe rouw mee, dit geldt ook zeker voor jou en je partner. Op dit moment is jullie zoon of dochter niet de juiste personen je diepe verdriet bij kwijt te raken – zij hebben het immers al zwaar genoeg – het is echter wel belangrijk dat je over dit verdriet met mensen praat. Natuurlijk mag je best je verdriet uiten naar je kind toe, maar probeer daarbij jezelf niet op de voorgrond te plaatsen. In het belang van je kind, kun je je verdriet naar hem of haar beter iets beteugelen en proberen sterk te zijn en hem of haar zo veel mogelijk in het verdriet te steunen. De kans dat je kind zich – bovenop alle mogelijke schuldgevoelens – zich ook nog eens schuldig gaat voelen voor jullie verdriet, is groot aanwezig.

Moeilijk proces

Het is een moeilijk proces je eigen verdriet op sommige momenten even aan de kant te zetten en er zoveel mogelijk voor je kind te zijn, maar wel noodzakelijk. Realiseer je echter wel dat ook jullie in een rouwproces zitten en het daarom belangrijk is over dit verdriet te praten. Praat met je partner, familie, vrienden en kennissen of misschien vind je het prettig je verhaal of een prachtig gedicht te schrijven, schrijven kan een zeer heilzame werking hebben! Maar duw je verdriet niet weg!

Doorbreek het taboe

Over het onderwerp ‘afscheid van een kleinkind’ is maar weinig geschreven, het lijkt wel alsof er een nog groter taboe op dit onderwerp rust, dan op het verlies van een kind. Het verdriet is echter net zo wezenlijk als het verdriet om het verlies van een kind, partner, goede vriend, vader of moeder. Mensen in je omgeving weten misschien niet zo goed hoe ze erover moeten beginnen, maak het ze makkelijk en begin desnoods zelf. Doorbreek het taboe… want dit soort onderwerpen horen niet in stilte verwerkt te worden!