Tweede Paasdag

Leven met epilepsie. Het was Tweede Paasdag 2014. Terwijl andere mensen in het land van een zalige Paasbrunch zitten te genieten, is onze oudste dochter aan het genieten van haar flesje Fristi. Aan een tafeltje in het restaurant met opa en oma. Smurfin vindt het maar al te geweldig. Opa en oma vinden het minder geweldig. Deze lunch speelt zich namelijk af in het restaurant van het ziekenhuis. Vijftig meter verder lig ik op een ziekenhuisbed bij de Spoedeisende hulp.

Paasbrunch op Tweede paasdag

Even daarvoor zaten we in onze blauwe Hyundai op weg naar Dronten om te mogen genieten van een Paasbrunch.
“Ik heb zo’n zin in al dat brood en lekkers. Eindelijk weer Filet American en Carpaccio. Pasen is mijn lievelings eetfeest”, roep ik enthousiast.
“Ja Anita, ik weet het. Dit vertel je al elf jaar lang”, zegt mijn man.
“Ik weet het, maar ik wil je laten weten dat dit nog steeds het geval is.”

Hebben we een nieuwe auto?

“Waar zijn we? Waarom zijn we in Apeldoorn? Huh wat doe jij hier nichtje? Hé hebben jullie een nieuwe auto?”, vraag ik met veel vraagtekens. Ik kijk om mij heen.
“Wie ben je aan het bellen?” vraag ik mijn man.
“112 Anita”, zegt mijn man zakelijk.
“Wat! Waarom? Is er wat met grote smurf?” Ik draai me met een ruk om en zie onze dochter van 2,5 jaar naar mij kijken. Ik schrik. Naast haar staat een Maxi Cosi gevuld met een baby.
“Van wie is die baby? Wat doet zij hier?”, ratel ik in paniek.

Hand op mijn been

Mijn man legt een hand op mijn been en zegt: “Anita, dat is onze dochter van één maand oud.”
Ik weet het niet meer. Mijn tranen vinden hun weg naar mijn wangen en ik zoek naar woorden en heb zoveel vragen. Alleen lukt het mij niet om deze vragen te stellen.
“Anita, we gaan naar het ziekenhuis en daar gaan ze je onderzoeken.”
“Waarom? Ik weet toch alles weer. Ik zie ook wel dat we in Harderwijk zijn en niet in Apeldoorn”, zeg ik emotioneel.
“Het komt goed, Aniet. Het komt goed.”

HAP

We rijden de HAP binnen en krijgen voorrang. Je leest het goed: rijden. Ik ben in een rolstoel gezet door mijn man met de gevulde Maxi Cosi op mijn schoot. Naast mijn man loopt onze oudste dochter. Haar staartjes dansen heen en weer en ze vindt het maar wat interessant. Eenmaal in de behandelkamer word ik na één minuut doorgestuurd naar de SEH. We rijden door de wachtkamer en opeens zien we daar mijn schoonouders zitten. Ze staan op en leggen een hand op mijn schouder.
“Wij nemen jullie oudste dochter wel mee naar het restaurant”, zegt mijn schoonmoeder.

Epilepsie onderzoeken volgen en het gaat allemaal langs mij heen. Mijn geest gaat op standje ‘Stand-by’. Ik lig ’s avonds weer op mijn eigen bed. Ik staar naar het plafond en de rug van mijn man. Na vijf minuten hoor ik een snik en weer een snik. Mijn man geeft zichzelf toestemming om zijn verdriet te laten gaan. Denkende dat ik al slaap. Het komt goed, Dirk. Het komt goed.

Extra informatie

We vieren Pasen met kinderen
Paaseieren versieren
De leukste Paasliedjes
Willy Woef viert Pasen (voorleesverhaaltje)
De heerlijkste Paasrecepten
Paasliedjes
Leuke knutsels voor Pasen

Bronvermelding

Tekst: Anita Schokker
© afbeelding: 123rf.com