Het traumatische afscheid van Chantal

Marion Middendorp

3 jaar geleden

Ook ik heb een dood geboren kindje gekregen en het traumatische afscheid van Chantal wil ik graag met jullie delen. Het is inmiddels 25 jaar geleden en ik ben schandalig behandeld in die tijd. Als ik lees hoe het nu gaat springen de tranen in mijn ogen, wat geweldig dat het nu zo kan.

Huilend in de auto

Ik voelde op een zondag geen leven meer maar zou pas die woensdag erop naar de verloskundige moeten. Echt ongerust was ik niet, want ik kon me niet voorstellen dat er iets aan de hand zou zijn. Ik was 22 jaar en gezond. Ik maakte echter toch eerder een afspraak. Voor de zekerheid. Eenmaal bij de verloskundige kreeg ik te horen dat mijn kindje waarschijnlijk niet meer leefde . Een dag later kon ik naar het ziekenhuis voor het maken van een echo. Ik ben huilend in de auto gestapt en ik weet nog steeds niet hoe ik ben thuis gekomen.

De dag daarna werd de echo gemaakt en ons verteld dat ons kindje dood was. Het was een week voor kerst en de gynaecoloog adviseerde ons met de bevalling te wachten tot na de feestdagen. Ik was het daar niet mee eens, waarom wachten? Ik wilde dat mijn kindje direct werd gehaald en ik niet nog anderhalve week met een dood kindje moest rondlopen.

Aan het infuus

Ik mocht dan toch de volgende dag terug komen en ging om 8 uur aan het infuus, ik heb de hele dag op een klein kamertje gelegen en haast geen dokter gezien, 12 uur begonnen de weeën, en om 8 uur hield ik het niet meer van de pijn, mijn man werd kwaad en ging de gang op of er nu eindelijk is iemand bij mij kon komen kijken, toen kwam er een arts assistent en ik wilde net van mijn bed afgaan omdat ik het niet meer hield van de pijn, maar ik moest van hem gaan liggen maar ik kon het niet, en toen zei hij als je godver niet mee werkt dan ga je toch, ik stapte uit bed en toen braken mijn vliezen dat was de druk die zeer deed.

Mijn dochtertje mocht ik niet zien…

Ik werd naar de verloskamer gebracht. Gelukkig was mijn verloskundige in het ziekenhuis die had net een bevalling gedaan en kwam even bij mij kijken. Ze heeft mij door de bevalling heen gesleept. Natuurlijk wilde ik mijn dochtertje heel graag zien maar dat mocht niet, na de bevalling werd ik de verloskamer uitgereden en toen knalde ik met bed en al tegen een wiegje dat klaar stond. Vervolgens werd ik weer op het kleine kamertje gezet en vervolgens zag je niemand meer tot de volgende ochtend een laborant gezellig binnen kwam lopen en zei, GEFELICITEERD wat is het geworden…Was dus niet ingelicht. Later die dag mocht ik naar huis en er zou sectie verricht worden op mijn dochtertje en dan mocht ik het later ophalen, ik mocht het nog steeds niet zien.

Weggegooid

Toen we later die week terug kwamen om haar op te halen, zei de gynaecoloog , oeps we hebben een foutje gemaakt we hebben haar WEGGEGOOID met het ziekenhuis afval, terwijl ik dit type en terwijl dit 25 jaar geleden is kan ik hier nog steeds om huilen, ik heb haar niet gezien ik heb geen foto heb haar niet vast mogen houden heb haar niet mogen begraven, het enige wat ik aan herinnering heb is dat ze 31 weken in mijn buik heeft gezeten en dat ik haar de naam Chantal had willen geven.

Na 6 weken , ik kreeg toen na de bevalling geen hulp, ik had een zoontje van 2 rond huppelen en je werd aan je lot overgelaten, ging de voordeur bel… de felicitatie dienst gefeliciteerd wat is het geworden, die mevrouw schrok zo erg dat ze tegen me zei dat ze er voor ging zorgen dat dit nooit meer zou gebeuren en dat de felicitatie dienst eerst moet navragen of het goed is gegaan.

Dit is heel in het kort mijn ervaring waar ik nog elke dag als ik er aan denk om kan janken, een kind weggooien met het ziekenhuis afval… Dit verwerk je toch nooit meer.