Interview: Tienermoeder van achttien
Liza ging voor Oudersenzo in gesprek met een tienermoeder van achttien. Toen Samantha er op achttienjarige leeftijd achterkwam dat ze zwanger was, heeft zij eerst een tijdje niets tegen haar ouders gezegd.
“Mijn vriend en ik waren negen maanden samen toen ik twee weken overtijd was en het gevoel had zwanger te zijn. We hebben toen samen een test gedaan en die was positief. Een enorme schok voor ons allebei. We woonden nog bij onze ouders en ik zou na de zomervakantie naar VWO 6 gaan. Ik had mijn diploma dus bijna op zak.
Aan de ene kant was ik er op dat moment al enorm blij mee, maar ook erg verdrietig want het zou gewoon niet kunnen. We woonden niet samen. Geen diploma. We hadden het kindje geen stabiele omgeving te bieden. Genoeg bezwaren dus. En mijn vriend had meteen zoiets van: We moeten het laten weghalen. Hij is daar ook al die tijd bij gebleven.
Er zijn een paar weken overheen gegaan en hebben toen voor abortus gekozen. Ondanks dat ik er wel voor wilde gaan, leek het voor ons gewoon niet anders te kunnen, niet op dat moment in ieder geval. En voor mij was het belangrijkste dat ik mijn vriend niet wilde opzadelen met een ongewenst kind.
Toch is de abortus uiteindelijk niet doorgegaan omdat ik op het laatste moment met mijn ouders ben gaan praten, die toen nog van niets wisten. We zijn tot het besluit gekomen dat een abortus gewoon niet de goede keuze was. En zij hebben mij gezegd dat ze me altijd zouden steunen, op welke manier dan ook. Voor mij was toen de keuze gemaakt: het zou moeilijk worden, misschien zelfs wel zonder vriend en papa voor mijn kindje. Maar ik kon mijn kindje gewoon niet weg laten halen.“
Na een gesprek met hun ouders besluiten ze er voor te gaan, zeker na gehoord te hebben dat hun ouders ze zouden steunen. Ook vrienden en andere familieleden reageerden zo en zijn ze blijven steunen.
We gaan er voor!
“Vanaf het moment dat mijn vriend en ik besloten hadden om er samen voor te gaan, zijn we er ook gewoon voor gegaan! Hij heeft altijd zijn best gedaan en is een enorme steun voor mij geweest want hoeveel steun je ook krijgt van andere mensen, zijn steun is nog altijd het belangrijkste want hij is toch de papa van ons kindje.
Ook aan onze ouders hebben wij veel steun gehad. Het heeft onze levens flink op de kop gezet dus die steun hebben we ook wel nodig gehad. Ook met praktische dingen, want wij hadden op dat moment nog steeds geen idee hoe we het allemaal zouden gaan doen. Waar zouden we gaan wonen, hoe zou ik dat gaan doen met school?“
De eerste helft van Samantha’s zwangerschap liep het allemaal vrij gemakkelijk, ze zou bij haar ouders blijven wonen met het kindje en haar vriend bij zijn ouders en daarna zouden ze wel verder zien. De laatste twee maanden van de zwangerschap moest Samantha stoppen met school omdat het te veel energie kostte.
School even uitstellen
“Vanaf dat moment was het duidelijk dat ik in ieder geval de eerste 6 maanden van zijn leven fulltime mama zou zijn. Ik zou het schooljaar erna opnieuw gaan proberen om mijn diploma te halen.
Toen Damian geboren werd in februari 2007 ging het eigenlijk allemaal prima. Ik wilde net als iedere moeder het beste van de wereld voor hem en daar heb ik ook altijd mijn best voor gedaan. Toch bleek het in praktijk allemaal wat lastiger dan het van te voren leek. En dan bedoel ik voornamelijk dat we onze rollen als vader en moeder toch wat anders gezien hadden. We wilden eigenlijk gewoon een gezinnetje zijn maar mijn vriend zag Damian eigenlijk alleen in het weekend en dat was toch niet de ideale situatie.
Hij miste daardoor erg veel en dat was toch wel moeilijker dan we hadden gedacht. Daarnaast wilde dat natuurlijk ook zeggen het grootste gedeelte van de zorg op mij neer kwam. Af en toe was dat ook best zwaar. Ik had mijn ouders natuurlijk wel, maar ik wilde toch alles zelf doen. Ik heb mijn ouders in die zin ook niet echt om hulp gevraagd. Zij mochten gewoon opa en oma zijn.“
Het leven van Samantha is drastisch veranderd en na de eerste periode thuis te hebben gewoond moest er nog meer veranderen.
Op zoek naar een eigen huis
“Na een paar maanden zijn we toch op zoek gegaan naar een eigen huis, omdat we er op deze manier niet erg gelukkig van werden. Uiteindelijk zijn we gaan samenwonen toen Damian 7 maanden was. Dat is voor ons wel een moeilijke tijd geweest. Samenwonen en dan meteen met een kind, waar mijn vriend ook nog eens flink aan moest wennen. Ik was niet anders gewend dan altijd voor Damian te zorgen, terwijl hij in die 7 maanden van Damians leven grootendeels zijn oude leven nog heeft kunnen behouden. Inmiddels wonen we 10 maanden samen en is het alsof het nooit anders geweest is. Het gaat ons prima af.
We zijn gewoon een echt gezinnetje, net als alle andere. Wij zijn gelukkig met elkaar en genieten van elke dag die we met elkaar hebben. Vanaf september ga ik weer terug naar school om alsnog een diploma te halen, dus ook dat gaat helemaal goed komen.
Het is een moeilijke tijd geweest. Erg veel veranderingen in een korte tijd en een leven dat ik me van te voren niet had kunnen indenken. Het heeft mijn leven en mij zoveel veranderd in positieve zin dat ik het echt niet anders zou willen, en gelukkig denkt mijn vriend daar hetzelfde over.“
Meer informatie
Hoe kun je een tienermoeder helpen?
Tienervader: Help, ik word vader!
Tienermoeder van zestien
Oermoeders, bewust jonge moeders
Een abortus: wat komt erbij kijken?
Bronvermelding
Tekst: Liza Franck
Stockfoto: 123rf.com
