Na drie gezonde kinderen is het gezin van Mirja (49) en Edwin compleet. Op haar 39e besluit Mirja te stoppen met de pil en heeft ze een sterilisatie laten uitvoeren. Dat gaat jarenlang goed, totdat Mirja 8 jaar later alsnog met een positieve zwangerschapstest in haar handen staat. Mirja vertelt: “Ik kon alleen maar heel hard huilen, nee, hysterisch krijsen.” Ze vertelt ons haar bijzondere verhaal.
Gezin compleet
“Net voor mijn 37e verjaardag werd onze derde zoon geboren. We hadden ook niet anders verwacht: na twee gezonde jongens kregen we er nog een zoontje bij. Geweldig hoor, zo’n jongensgezin, maar stiekem verlangde ik ook wel naar een meisje. Lekker samen tutten, mierzoete roze jurkjes shoppen en eindeloos met Barbies spelen samen.”
“Toch besloten mijn partner Edwin en ik dat ons gezin zo compleet was. Een halfjaar na de geboorte van Lucas ging ik weer aan de pil. Ik kreeg er dit keer echter hele nare klachten van: opgezwollen borsten, haaruitval… ik besloot dat ik klaar was met hormonen. Na heel veel gehannes met condooms leek het mij het beste om een sterilisatie te ondergaan. Op mijn 39e verjaardag onderging ik de behandeling, die me trouwens echt is meegevallen.”
De overgang
“7 jaar later merkte ik aan alles in mijn lijf dat de overgang naderde. Mijn menstruaties werden al onregelmatiger en uiteindelijk bleven ze helemaal uit. Ik kwam 4 kilo aan, die vooral leken te blijven plakken rond mijn taille. Afschuwelijk, vond ik zelf, dus toog ik braaf naar de sportschool. Ik ben dan wel een moeder van drie kinderen, maar ik hoef er niet uit te zien als een moeke. Maar goed, dat hoort ook bij de overgang. En 47 is nu eenmaal de leeftijd daarvoor.”
“Na een paar weken goed opletten op mijn eetpatroon en flink trainen, leek ik eindelijk op gewicht te blijven. Helaas viel ik niet af en leek mijn buik alleen maar dikker te worden. Ik besloot naar de huisarts te gaan, want dit voelde niet oké. Misschien kon ik wel aan de hormoonsuppletie. Van een vriendin had ik daar goede dingen over gehoord. Zij was al even in de overgang en had door de hormoontherapie geen opvliegers meer ’s nachts. Ook bleef zij mooi op gewicht.”
5 op de 1000 vrouwen toch zwanger na sterilisatie
“Ik deed mijn verhaal bij de huisarts. Omdat ik ook wat last had van buikpijn, wou ze even aan mijn buik voelen op de onderzoekstafel. Ze drukte haar handen in mijn buik met een neutraal gezicht en gaf aan dat ik het even moest aangeven als het gevoelig was. Toen ze mijn onderbuik voelde betrok haar gezicht. Ze voelde steeds opnieuw op dezelfde drie plekken en vroeg toen of ik recent een zwangerschapstest had gedaan.”
“Ik begon te lachen en zei dat ik een sterilisatie had gehad. De huisarts zei dat ze toch even een test wilde doen, gewoon voor de zekerheid. 5 op de 1000 vrouwen wordt immers toch nog zwanger na een sterilisatie. Ik haalde bij de assistente een bekertje op, plaste erin op het toilet en leverde de urine in. Na 20 minuten in de wachtkamer werd ik binnengeroepen door de huisarts. Ik was zwanger, zei ze. En ik mocht gelijk langskomen op de polikliniek gynaecologie voor een echo.”
Al 21 weken zwanger
“De rit van de huisartsenpraktijk naar het ziekenhuis herinner ik me niet meer. Wel weet ik dat ik dacht dat het een vergissing was. Ik kon helemaal niet zwanger zijn. Ik was immers niet alleen gesteriliseerd, maar ook nog in de overgang. Het was allemaal een vergissing. Maar wat zat er wel in mijn buik? Straks kreeg ik te horen dat ik een enorme tumor had.”
“Ik zat als verdoofd in de wachtkamer. Op de automatische piloot liep ik mee met de echoscopist die me kwam ophalen. Toen ik eenmaal op de onderzoekstafel lag, koude gel op mijn buik gespoten kreeg en het echoapparaat erin gedrukt, besefte ik wat er allemaal gaande was. Ik keek bewust niet mee naar het scherm. De echoscopist deed wat metingen en zei toen: “Mevrouw, u bent al zeker 21 weken zwanger.”
“Ik kon alleen maar huilen. Hard, hysterisch krijsen, daar op de onderzoekstafel. Ik riep uit dat het écht niet kon, dat ik in de overgang was en ook nog gesteriliseerd, dat een zwangerschap écht uitgesloten was.”
Spontaan herstel van eileider
“Aansluitend zou ik een spoedconsult krijgen bij een gynaecoloog. In de wachtkamer belde ik Edwin. Ik vertelde hem dat ik al 21 weken zwanger was. Hij dacht dat ik een grapje maakte en bleef maar lachen en zeggen dat ik normaal moest doen. Toen hij mij hoorde huilen, besefte hij wel dat het menens was. Hij is direct naar het ziekenhuis gekomen. Toen ik aan de beurt was bij de gynaecoloog, strompelde hij net buiten adem en met knalrood hoofd de wachtkamer in.”
“De gynaecoloog legde uit wat de huisarts ook al had gezegd: ongeveer 5 op de 1000 vrouwen worden elk jaar toch zwanger, ondanks sterilisatie. Dat het jarenlang goed was gegaan, zei niks. Soms omdat de eileider vanzelf weer toegankelijk wordt, of omdat de sterilisatie niet goed is uitgevoerd. Bij mij bleek na uitgebreid onderzoek overigens dat het eerste aan de hand was.”
Abortus was geen optie
“Bij de gynaecoloog kregen Edwin en ik onze opties te horen. Een abortus was voor ons allebei geen optie, zeker niet toen we samen de echofoto’s terugkeken. Ik zou wel onder strenge controle komen te staan. Niet alleen omdat ik gesteriliseerd was, maar ook omdat ik natuurlijk al op leeftijd was voor een zwangere vrouw. Bij 47 jaar spreekt men van een geriatrische zwangerschap.”
“Maar goed, we gingen er dus voor. Edwin was 52 en ik 47, we waren net helemaal uit de luiers en toen overkwam ons dit. Het heeft zo moeten zijn, denk ik dan. Ons leven en dat van de kinderen kwam op z’n kop te staan. De kinderen, op dat moment 7, 10 en 14, schrokken eerst wel. Daarna waren ze toch vooral blij dat ze een broertje of zusje kregen.”
Het heeft zo moeten zijn
“De zwangerschap verliep voorspoedig. Omdat ik fit was, niet rookte en geen alcohol dronk was dat al een hele zorg minder. Ook slikte ik al die tijd gewoon een multivitamine voor vrouwen waarin ook foliumzuur zat. Een geluk bij een ongeluk dus! Bij de tweede echo kregen we te horen dat we dit keer wél een meisje kregen. Hoe verder de zwangerschap vorderde, hoe meer we als gezin uit beginnen te kijken naar Destiny. Ja, die naam hadden we al best snel uitgekozen. Want het heeft zo moeten zijn!”
Op mijn hoede tot ik 55 jaar ben
“Intussen is Destiny alweer anderhalf en gaat ze volledig op in ons gezin. Ze draait gewoon mee alsof het nooit anders is geweest. We dachten veel vrijheid op te gaan geven, maar dat is eigenlijk helemaal niet zo. Edwins ouders passen op als we een avondje uiteten of naar de film willen. Op vakantie gaan we eigenlijk altijd naar dezelfde camping in Zuid-Frankrijk, dus dan kan Destiny gewoon heerlijk mee. Ze wordt omringd door de liefde van haar grote broers, die allemaal dol zijn op hun kleine zusje.”
“Zo erg als ik schrok toen ik erachter kwam dat ik weer zwanger was, zo blij zijn we nu met dit prachtige cadeautje dat onze levens verrijkt en ons lekker jong houdt. Edwin is intussen ook gesteriliseerd, zodat we vrij zeker weten dat er niet weer zoiets kan gebeuren. Maar ik zal denk ik wel op mijn hoede blijven totdat ik 55 ben, haha!”
Meer informatie
Ik ben zwanger, maar niet van mijn man
Hij bedroog me met de oppas
Bronvermelding
Tekst: Amber Fernandes
Stockfoto: 123rf.com
