Spuitluiers en poppetjes van snot

Mike

6 jaar geleden

Spuitluiers en poppetjes van snot #blog2

Baby’s en peuters zijn fascinerend. Ik vergelijk ze soms met een zak vlees waar allemaal vloeibaar spul uit komt, maar dan krijg ik een klap van mijn vrouw, die mij er aan herinnert dat ons bundeltje van geluk een naam heeft.

Remspoor op zijn rug

Toch vind ik het knap dat een baby het presteert om zijn (vloeibare) ontlasting met de snelheid van het licht uit zijn lichaampje weet te persen. Zo lacht hij lief naar je, dan moet hij niezen en daarna BAM! zit er een remspoor op zijn rug waar Max Verstappen jaloers op zou worden. En die geur, die geur! Het is dat ik het niet kan maken om hem in de tuin te leggen om hem daarna te bewerken met een hogedrukreiniger, want anders had ik dat meteen gedaan. Dus dan maar met billendoekjes.. Waarvan de eerste tien fungeren als een kwast waarmee je de stront over zijn rug uitsmeert.

Daarna moet er een pamper omheen

Eenmaal schoon moet er een pamper om die kont heen, een opvangzak voor poep dus. Ik ben een man, voorheen niet bekend met het omdoen van een luier en blijkbaar zit het ook niet in mijn DNA om dat instinctief goed te kunnen doen. De eerste keer dat ik een luier bij mijn kind om deed zat hij verkeerd om (de luier, niet mijn kind). Die stickers plakken maar 1 keer goed, dus heb eerst 3 luiers verpest voordat ik dacht dat deze goed zat. Ik zal je de details besparen, maar ik ben daarna in de leer gegaan bij mijn vrouw.

Geniet van de kleine dingen

Sinds ik vader ben kan ik genieten van de kleine dingen die het vaderschap mij brengt, zoals een glimlach of die bewonderende blik die ik krijg als ik een spiderman masker op zet (wat ik stiekem zelf ook leuk vind). Een zandkasteel bouwen, van de kabelbaan af, een salto maken in het zwembad, sinds ik vader ben kan het allemaal zonder enige schaamte. Heerlijk !
En soms krijg ik zelfs een cadeautje van mijn nageslacht. Een tekening waar ik op sta (ik ben een reus), een potje met modder, wormen en limonadesiroop (een magisch drankje) en ik kan me nog herinneren dat hij naar me toe kwam en mij trots liet zien dat die pulk uit zijn neus op een poppetje lijkt.