De meeste vrouwen vinden het krijgen van een kindje de kers op de taart van het leven. Naast een lieve partner brengen ook de kinderen geluk en liefde in ons leven. Althans, dat is wat we altijd te horen krijgen. Er is echter ook een andere kant van de medaille. Er zijn moeders en die krijgen spijt van hun beslissing.
Het moederschap haten…
Sommige moeders genieten niet intens van het moederschap. En dan zijn er ook nog mama’s die het ronduit haten. Fabiënne (28) is daar één van. Ze kreeg twee jaar geleden een dochter en heeft daar nog steeds spijt van. “Ik kan er met niemand over praten, want wat ik voel wordt simpelweg niet geaccepteerd.”
Geen kinderwens
“Eigenlijk had ik nooit echt een kinderwens zoals je weleens hoort van andere vrouwen. Ik wilde misschien wel kinderen, ooit, als ik 30 was of zo. Toen ik 22 was ontmoette ik de liefde van mijn leven: Terry. Hij liet direct doorschemeren dat hij wel kinderen wilde, en het liefst zo snel mogelijk. Ik vond het idioot, op onze leeftijd. Achteraf zaten we in totaal verschillende levensfasen. Hij was 25 en al 8 jaar aan het werk als schilder, terwijl ik nog studeerde en vol ambities zat.“
“Toch was Terry’s kinderwens geen dealbreaker voor mij. Ik wist immers dat dit de man was waarmee ik oud zou worden. Drie jaar geleden gaf Terry te kennen dat hij nu echt aan kinderen wilde beginnen. Anders zou hij een andere vrouw zoeken die hem wel kon geven wat hij het allerliefste wilde. Met tegenzin stopte ik met de pil. Een paar maanden later was ik al zwanger.“
Vreselijke bevalling
“De bevalling zou thuis plaatsvinden, vond Terry. We zouden samen de weeën wegpuffen en er zou kaarslicht zijn. Op de achtergrond zou de muziek van Crowded House -mijn favoriete band- te horen zijn. Ik zou direct helemaal verliefd zijn op ons kindje en we zouden een geweldige toekomst tegemoet gaan. Althans, dat zei Terry. Maar ook familieleden en vriendinnen die al kinderen hadden zeiden dat het moederschap fantastisch was, en de bevalling even pijnlijk, maar meer ook niet.“
“Nou, vergeet het maar. Ik kreeg een regelrechte horrorbevalling. Met 37 weken werd ik plotseling onwel: ik kreeg een epileptische aanval toen ik boodschappen deed. De dagen ervoor had ik al hoofdpijn en een naar gevoel in mijn maag gehad. Ik ben met spoed naar het ziekenhuis gebracht, waar zwangerschapsvergiftiging (pre-eclampsie) werd geconstateerd. Ik had zelfs de ernstigste vorm: het HELLP-syndroom. Ik kreeg een spoedkeizersnede. Omdat Terry voor zijn werk in Amsterdam was kon hij niet bij de bevalling zijn. Ik was alleen, voelde me doodziek en verlaten terwijl ik vocht voor mijn leven.“
Geen band
“Toen mijn dochter op mijn buik werd gelegd, voelde ik totaal geen connectie. De innige band die me was beloofd, bleef uit. Toen ik dat eruit flapte, zei de arts dat het vanzelf zou komen. Doordat ik zo plotseling moest bevallen, had ik geen tijd gehad om me voor te bereiden. Het was volkomen normaal wat ik voelde, drukte ze me op het hart. Maar nu, 2 jaar later, heb ik nog steeds geen band met mijn dochter. Natuurlijk houd ik van mijn kind. Ze is een mooi en lief meisje dat zowel veel op Terry als op mij lijkt. Maar als ik het over zou mogen doen, zou ik haar niet hebben gekregen. Erg hè?“
Heb je spijt? Zoek hulp!
“Ik denk er zelfs aan om professionele hulp te zoeken hiervoor. Want ik ben doodsbang dat mijn dochter onderbewust merkt dat ik haar niet wilde. En ik hoop gewoon dat het nog veranderd als ze ouder wordt, want ik heb nou eenmaal nooit iets gehad met kleine kinderen. Wat voor moeder ik ben? Eentje in een keurslijf. Ik doe alles met mijn dochter wat normaal en wenselijk is, maar niet met plezier. Ze komt echt niks tekort, maar ik mis dat gevoel. Maar dat durf ik met niemand te bespreken, omdat iedereen altijd vol lof is over het moederschap.“
“Zelfs Terry weet niet hoe ik me voel en dat ik zoveel spijt heb. En eerlijk gezegd: hij compenseert ruimschoots wat ik niet kan bieden. Hij is dol op onze dochter en lijkt gelukkiger dan ooit. Soms wil ik het hem vertellen, maar dan zie ik hoe gelukkig hij is als hij haar knuffelt en slik ik mijn woorden maar weer in.“
Herken jij je in het verhaal van Fabiënne? En wat zou je doen als je in haar schoenen stond? Laat het ons weten in de comments!
Meer informatie
Zwanger na een verkrachting: “Ik besloot het kindje te houden”
Verlaten tijdens de zwangerschap. Onverwacht overkwam het Elze.
Hij bedroog me met de oppas
Ik ben zwanger, maar niet van mijn man
Alleenstaande moeder, niet altijd een bewuste keuze
Hoe blijf je een ontspannen (jonge) ouder?
Hoe versterk je de band met je kind?
Bronvermelding
Tekst: Amber Fernandes
Stockfoto: 123rf.com
