Soms heb je van die dagen dan gaat alles mis. De wet van Murphy.
Slapen lukte even niet zo goed,
Je staat op met een trieste snoet,
Je 10-uurtje vergeten in de haast,
Niemand die wat over heeft, helaas,
Honger lijden tot de middag,
Het maakt je alweer flink van slag,
Met buiten spelen vallen van een paaltje,
Hard op je bips, mijn lieve zonnestraaltje,
Ze is even heel erg ver te zoeken,
Hoorde ik je nu zelfs even vloeken?
Het overblijven was ook al niet geslaagd,
De juffrouw heeft je ook niet uitgedaagd,
Er was zelfs een kindje die je heeft geplaagd,
Je fietssleutel breekt af in het slot,
Volgens mij zit iedereen in het complot,
Dat wordt rennen voor de bus,
Hij staat er al, je zult hem vast halen dus,
He verdraaid, de deuren sluiten vlak voor je neus,
Ja het is echt jouw pechdag vandaag, ja heus.
Je drukt een paar keer stevig op de knop,
Tikt op de deur, maar de chauffeur let niet op,
Hij rijdt echt weg zonder jou,
je besluit te gaan lopen in de kou,
Wat is dit nu! Iedereen doet raar,
wanneer is het nu toch eens klaar,
Bij het zebrapad, niemand die je voorrang geeft,
Een auto sneed je af, bijna was je er geweest,
Je vraagt je op dat punt af of je nog wel leeft,
Of je zichtbaar bent, niet tussen hemel en aarde zweeft,
Dan ben je alleen nog maar een geest,
Daar heb je weleens van gehoord,
Het klinkt alleen wel erg gestoord,
Je kijkt naar je handen en knijpt er nog eens in,
Ja ik leef toch echt!
Waarom rijden ze dan gewoon door?
Dit is toch allemaal niet gewoon hoor!!!
Dan is het mama die jou belt,
Je bent wat laat, ze werd door onrust gekweld,
Het hele verhaal komt er dan uit,
Met horten en stoten en zelfs een kleine traan,
Mama kan het niet eens goed verstaan,
Rustig maar kind, kom maar naar huis,
Dan kunnen we praten, zonder alle ruis,
Boos kom je de voordeur door,
Mama kan er echt niets aan doen hoor,
Ik sluit mijn laptop zo snel mogelijk af,
Mam het is niet eerlijk, deze wereld die is maf!
Ja lieverd mama weet er alles van,
Maar je hebt gewoon je dag niet, weet je dat kan,
Dan gaat alles mis en dat hoort er ook eens bij,
Kom maar hier, dan krijg je een knuffel van mij,
Mama vertelt over pechdagen die zij had,
De wet van Murphy en nog meer van dat,
Het is als storm en regen op je pad,
Morgen schijnt de zon vast weer,
Dan gaat het vast beter, relativeer,
We lachen om de nare dingen die we hebben meegemaakt,
Vragen ons af wat zo’n dag toch veroorzaakt?
Oh ja gister had je slecht geslapen,
Ik zie je zelfs nog even gapen.
Dan pak ik je nog een keertje stevig vast,
Je ontspant, zelfs een lachje kan er vanaf,
En dan na nog een minuut of tien,
Ga je toch eens zien,
Of er nog iemand buiten komt spelen.
Vrolijk spetteren in de regen.
Extra informatie
—
Bronvermelding
Tekst: Martine van der Reijden
