Mijn strijd met Ondergewicht en epilepsie

Ik staar naar plastic diertjes in een glazen pot. De mond van de vrouw tegenover mij beweegt, maar er komt geen geluid uit. Hoe zouden deze dieren zich voelen als ze echt zouden leven en in zo’n kleine pot gestopt zouden worden? Hoe zou een echte mini-giraffe eruit zien? Eten ze elkaar in de glazen pot op? Zouden ze dat plastic wel lekker vinden? Allerlei gedachtes die door mij heen gaan om het werkelijke oordeel van de huisarts maar niet te hoeven horen.

Ondergewicht

Na het woord ondergewicht ben ik van slag. De plastic diertjes brengen mij naar mijn fantasiewereld om mij te behoeden voor het verdriet en de klap van weer een aandoening die ik aan de haak heb geslagen. Nu ik dit schrijf voel ik de tranen opkomen en start ik Facebook op. Om weer even te ontsnappen aan het nare gevoel wat binnenkomt na deze diagnose. Maar ik kom er niet onderuit om het onder ogen te zien. “U heeft ondergewicht. In dermate ernstig dat we er meteen actie op moeten ondernemen. Ik adviseer u ten strengste om contact te leggen met een diëtiste. Ik zal contact opnemen met de internist of er een mogelijk verband is tussen uw medicatie en uw ondergewicht.” Stiekem heeft mijn brein haar woorden toch gehoord en is het ergens blijven hangen. Ze geeft mij op een papiertje het telefoonnummer van een diëtiste waar zij goede ervaringen mee heeft.

Beschermingspantser

Ik ben nog maar net bekomen van het feit dat ik de wijzer op de weegschaal de verkeerde kant op zag gaan. En nu wordt het oordeel geveld dat ik echt ondergewicht heb. Ik voel mezelf even terug in de tijd reizen naar het moment van 4 jaar geleden dat ik de diagnose epilepsie kreeg. Ditmaal ook geen onverwachte vastgestelde diagnose. Maar zeker weer een klap die hard binnen komt. Ik zit ditmaal alleen en merk dat ik mijn gevoelens uitschakel. Mijn beschermingspantser komt langzaam omhoog en ik wil niet nog meer tranen door mijn diagnoses. Ik ben wel even klaar met dat zelfmedelijden.

Jij hebt het anker!

Ik kom thuis en zie mijn moeder aan tafel een spelletje spelen met mijn dochters. De middelste smurf zie ik een octopus uit het aquarium vissen met haar hengeltje. “Anita, hoe was het bij de dokter?”, vraagt mijn moeder. “Oh wat ik eigenlijk al wist. Ondergewicht”, vertel ik haar laconiek. Van binnen zit er verdriet wat heel hard aan het bonken is om eruit te komen. Maar ik gooi het sleuteltje weg, zodat het verdriet daar mooi even kan blijven zitten. Hoef ik er even niet mee om te gaan. Ik pak een hengeltje op en begin ook te vissen in het aquarium. “Haha, je hebt het anker, mama. Nul punten”, lacht mijn kleutertje mij uit.

“Papa!”, roepen mijn dochters wanneer de achterdeur opengaat en ze rennen op hem af. En op dat moment is het mijn verdriet gelukt om de hoe muur te doorbreken. Ik huil, ik huil heel hard. Hun papa, mijn man loopt naar mij toe. Hij slaat zijn armen mij heen. Ik geef mijzelf toestemming om mijn gevoelens allemaal de vrije loop te laten. Wat ben ik dankbaar dat ik de persoon heb gevonden waarbij ik alles durf te laten gaan. Hij is voor mij de schatkist uit het speelgoed aquarium, dus de dikke 10 punten heb ik mooi naar binnen gehengeld.

Extra informatie

Omgaan met epilepsie
Ondergewicht bij kinderen, is dat een probleem?

Bronvermelding

© afbeelding: 123rf.com