Over pamperen, curling, moedermaffia en overdaad

Marion Middendorp

5 jaar geleden

Iedere ochtend begin ik de dag met ‘koppensnellen’ in Google nieuws. Al dan niet met een kop koffie in mijn hand. Vanmorgen trok de titel: “Pedagoog: Je kind pamperen is een vorm van kindermishandeling” mijn aandacht. Volgens pedagoog en docent Ingeborg Dijkstra poetsen ‘curlingouders’ te veel de weg vrij voor hun kinderen, waardoor er een generatie prinsen en prinsesjes gecreëerd worden. “Curlingouders”, ook zo’n modekreet. Iemand roeptoetert dit in een of ander TV-programma en ineens heeft ‘iedereen’ er een mening over.

De kans om te leren

Ik snap best wat Ingeborg Dijkstra bedoelt en het is ook zeker niet de bedoeling dat we onze kinderen de kans op fouten ontnemen. Leren doe je immers vooral met vallen en opstaan. Maar creëren we daar ‘verwende monsters in spe’ mee? Als we dit te veel doen misschien maar, aan de andere kant geven we onze kinderen daarmee ook een veilige hechting.

Een mooie middenweg zou perfect zijn, maar ja die bewandel je als ouder ook alleen maar door af en toe links en rechts uit de bocht te vliegen. Ook als ouder mag je fouten maken, ook wij leren door vallen en opstaan. ‘Vroeger’ leek daar niks mis mee te zijn. Je besprak de perikelen misschien eens met een zus, je moeder of een goede vriendin, maar met de komst van social media betrekken we de ‘hele wereld’ erbij. En ‘die pixelwereld’ vindt dan ineens ‘iets’. Want om onze eigen sores te vergeten, kijken we maar wat graag naar die van een ander. En met z’n allen vinden we daar dan wat van. Want dat ‘geeft zo’n prettig saamhorigheidsgevoel.’

Moedermaffia

Je hebt vast wel eens van de moedermaffia gehoord. Een groep moeders die elkaar afkraken over de opvoeding en verzorging van onze kinderen. Door ‘alles’ (of in ieder geval heel veel) te delen op platforms zoals Instagram, Facebook en Twitter, roepen we dit veelal over onszelf af. We kiezen er zelf voor om mee te doen aan die ratrace; we worden daar echt niet toe gedwongen. Om vervolgens te pruilen als we kritiek krijgen. Stop gewoon met die onzin, laat je niet gek maken. Wat kan jou het schelen wat de buurvrouw bij de Action heeft gekocht en dat je andere buurvrouw vandaag spruitjes heeft gegeten. Ik vind al die “selfclaimed BN-ers” (ook wel influencers genoemd) hilarisch. Tegenwoordig kan iedereen met een smartfoon in de hand zich een BN’er voelen en denken dat iemand interesse heeft in hun dagelijkse leventje. Realiseer je echter dat actie, reactie geeft! Als je de lusten (aandacht) wilt, houd dan ook rekening met de lasten (openbare schandpaal).

En nee, ik keur het niet goed, integendeel. Ik zou juist iedereen willen verzoeken, vooral naar je eigen leven te kijken. Iedereen zorgt op een andere manier voor hun kinderen, maar ‘anders’ is niet beter of slechter. Anders is gewoon anders en net zo prima als hoe jij het doet. Leven en laten leven. Wees lief voor elkaar, want vandaag is het Truusje die aan de schandpaal wordt genageld en morgen ben jij het. Want hoe goed je ook je best doet voor je kroost, het is ongetwijfeld anders dan heel veel andere moeders, dus die vinden daar dan weer wat van. Eigenlijk kun je het dus nooit goed doen. Streef er dan ook maar niet naar. Of nog beter, deel niet alles op social media. Roep de shit niet over jezelf af.

Actie geeft reactie

Het hele social-media gedoe heeft echter nog andere gevolgen en die vind ik eigenlijk veel zorgwekkender dan het pamperen van onze kinderen. Door onszelf (en vaak onze kinderen) te etaleren op social media lijkt er een soort ongeschreven wedstrijd te zijn van de grootste, mooiste, leukste, gekste… Vul de puntjes zelf maar in. Geen idee hoe het bij jou is, maar bij mij schieten de tranen in mijn ogen als ik zie dat een één- twee- of driejarige een verjaardagstaart krijgt van drie etages. Ik herhaal: een verjaardagstaart van drie etages. Kan het werkelijk nog gekker?

Ja hoor, want voor je spruit daadwerkelijk jarig is, zijn er al heel wat uitbundige feestjes geweest. Want ‘we moeten onze momenten vieren’. Denk aan: ‘Het moment van vertellen aan de (schoon)ouders’, de Gender reveal party, de babyshower, de kraamparty en het eventuele doopfeestje. En alles wordt even groots gevierd, en de foto’s pontificaal gedeeld op social media, zodat de volgende in rij geprikkeld wordt om dit ook te doen en het liefst nog grootser uit te pakken. We maken elkaar gek.

Verspilling

En dan de verspilzieke filmpjes. Er worden liters lijm in bakken gemengd met een jaarvoorraad aan scheerschuim, om slijm te maken. Door dat slijm wordt er weer van alles gegooid. Hele pakken koekjes verdwijnen er soms in, of gloednieuwe make-up producten of bergen glitters. Dure squishies worden opengeknipt, speelgoedzaken leeg gekocht, zwembaden vol orbs gevuld. Alles, maar dan ook letterlijk alles voor de kijkcijfers. Want hoe gekker en grootser je uitpakt, hoe meer bereik en hoe meer bereik, hoe beter je verdient. Maar wat geven we in hemelsnaam onze kinderen mee om ze hiernaar te laten kijken? Dat het normaal is om zo met spullen om te gaan? Dit-is-niet-normaal!

Pro-klimaat aanhangers

Het is niet normaal dat we onze kinderen leren zo nonchalant om te gaan met producten. Ik snap er geen snars van, want aan de ene kant staat social media bol van pro-klimaat-aanhangers, en aan de andere kant vinden we het normaal dat onze kinderen naar dit soort filmpjes kijken! En roep nou niet: “Dat doen mijn kinderen niet”, want de kans is groot dat ze dit wel doen. MeisjeDmamila heeft niet voor niets meer dan een miljoen volgers. Maar heb je wel eens met een gezonde blik naar haar filmpjes gekeken? Is dit echt de boodschap die we onze kinderen willen meegeven?

Overdaad is de norm

Ik snap heel goed wat pedagoog Ingeborg Dijkstra ons wil vertellen en dat het niet goed is om alle oneffenheden weg te poetsen voor onze kinderen. Het is immers heel goed om eens te struikelen, op te staan, je wonden te likken en vervolgens het opnieuw te proberen. Net zo lang tot het wel lukt en hoe fijn is dan het gevoel van overwinnen. Ook dat gevoel ontnemen we onze kinderen als we teveel de weg vrij poetsen. Maar daarnaast creëren we ook prinsen en prinsessen met de propaganda op social media, waarin de onderliggende boodschap lijkt te zijn, dat overdaad de norm is.

Maar het gaat verder…

Ik denk dat we goed moeten nadenken over de boodschap die we ons kinderen willen meegeven. Niet alleen voor hunzelf, maar ook voor de aarde. Het is namelijk niet normaal om zo nonchalant om te gaan met producten, de aarde is geen bodemloze put. Het is niet normaal te wedijveren met de hele wereld en elkaar te willen overtreffen. In dat soort dingen zit geluk niet verborgen. Geluk begint bij tevredenheid. Tevredenheid met jezelf, je kinderen, je leven. Zodra we gaan kijken naar hoe anderen het doen, verdwijnt het gevoel van tevredenheid en willen we meer, groter, beter…

Laten we trouw blijven aan onszelf en ons weer richten op de dingen die echt belangrijk zijn. Laat die telefoon gewoon eens lekker liggen, je wordt er echt niet gelukkiger van door er steeds op te kijken en je kinderen al helemaal niet. Richt de focus op elkaar, op kleine kneuterigheden als een spelletjes met elkaar, liedjes zingen, verhaaltjes (voor)lezen, een strand-of boswandeling, wegdromen bij een open haardvuur. De normale maar daarom kostbare momenten die niet met de hele wereld gedeeld hoeven te worden omdat ze prachtig zijn zoals ze zijn.