Ontdek nu Opvoedmethodes waar je vast nog nooit van hebt gehoord

Opvoedmethodes: is het modern om te kunnen zeggen dat je volgens een bepaalde methode opvoedt? Of is het simpelweg kiezen voor de stijl die je het meest aanspreekt en daarmee houvast hebt aan een bepaalde methode? Hoe het ook zij, wij doken in de wereld van opvoedmethodes en pikten er 5 uit, die niet of minder bekend zijn bij het grote publiek!

Gordonmethode

Nee, niet ‘onze’ Gordon… Het gaat hierbij om de positieve manier van communiceren volgens Thomas Gordon. Dit heeft hij uitgewerkt voor meer dan alleen kinderen. Ook voor op de werkvloer heeft hij deze methode ontwikkelt. Toen mijn oudste twee kleuters waren heb ik ooit een cursus gedaan. Ik vond hem wel interessant, alleen de leidster van het geheel was me iets té fanatiek. Volgens een methode opvoeden en andere ideeën afdoen als niet kloppend (waar hoor je dat meer?) gaat me echt te ver. Het idee echter achter het geheel is dat je kind recht heeft op zijn eigen mening.

Je respecteert die mening en door samen te praten kom je tot een besluit. Hierbij zijn er dus geen verliezers. Alleen in geval van veiligheid mag je als ouder resoluut zijn. Je kind voelt zich gehoord, wat leidt tot zelfvertrouwen. Andersom leidt het tot respect van het kind naar de ouder, omdat er simpelweg geen strijd nodig is. Gordon stelt echt dat ouders die streng zijn, en vervolgens hun regels laten varen omdat het toch niet lukt, een kind in grote verwarring brengt.

Dolphin Parenting

Bij Dolphin Parenting worden kinderen gestimuleerd om zelf te leren van hun fouten. Deze kinderen worden wel degelijk gesponsord, om het zo maar te noemen, maar niet gedwongen. Spelend leren zou je kunnen zeggen. Er zijn boeken, van met name Shimi Kang, die hierover gaan. In een wereld waarin iedereen maar meer moet presteren misschien juist wel een verademing. En is het ook niet zo dat je juist van je fouten het meeste leert? Iets doen omdat het van je ouders moet of iets doen omdat je het zelf zo wil doen: ook dat is een groot verschil wat je motivatie alleen maar ten goede komt.

Onvoorwaardelijk ouderschap

Wát? Dat was mijn eerste gedachte toen ik deze term tegenkwam. Is ouderschap juist niet zo ongeveer hetzelfde als onvoorwaardelijk (houden van…)? Maar goed, deze methode gaat dus uit dat je echt vanuit dat onvoorwaardelijke houden handelt. Wat in dit geval inhoudt dat straffen én complimenten geven niet aan de orde zijn! Wat je kind ook doet, je houdt van hem (zucht, dat vind ik niet meer dan vanzelfsprekend…) en de nadruk wordt dus vooral gelegd op het feit dat je van HEM of HAAR houdt en niet dat je om hem (of haar) houdt om wat hij doet.

Je laat dus continue voelen dat je dit zo voelt en daarmee zouden dus ook die complimenten overbodig zijn. Deze methode is bedacht door Alfie Kohn. Hij stelt dat gedrag van kinderen voor een groot deel wordt bepaald door de emoties die daaronder liggen. Nu is dat volgens mij ook (onbewust?) voor volwassenen zo…dus hij heeft een punt. Door aan die emoties niet voorbij te lopen door te reageren op het gedrag, kan je een betere verhouding krijgen met je kind.

Natuurlijk ouderschap

Voor mij persoonlijk kwam ik er te laat achter dat mijn manier van opvoeden een naam had: natuurlijk ouderschap. Hierbij ga je dus in op de natuurlijke behoefte van je kind. Je baby is dan ook grotendeels in jouw beurt. En dus niet alleen in een wiegje of ledikant. Borstvoeding hoort hier ook bij en bijvoorbeeld draagdoeken. De hechting tussen ouder en kind is hierbij het allergrootste goed. De basisbehoeften van je kind zijn heilig (als ik dat even zo mag noemen) en het genieten van elkaar is dan ook heel belangrijk.

Leer je kindje goed kennen om hem of haar zo te kunnen geven wat het nodig heeft. Slapen doe je dus samen (let op: doe dit wel veilig!), borstvoeding geef je zo lang mogelijk, huid-op-huid contact is belangrijk (zeker na de geboorte) en zoiets als laten huilen doe je niet. Je bent zelf als ouder zoveel mogelijk bij je kind. Nu is er een methode hierin die de Amerikaanse kinderarts William Sears heeft ontwikkeld. Maar voor mijzelf was het niks anders dan doen wat mijn hart mij ingaf en wat ik letterlijk het meest natuurlijk vond. Dat er ook nog een opvoedmethode was die echt zo heet, wist ik niet eens! De Engelse term wordt meer gebruikt: Attachment Parenting.

RIE-opvoedmethode

RIE staat voor Resources for Infant Educarers. Hierbij mag er geen sprake zijn van babygedoe, om het maar even kort door de bocht te benoemen. Baby’s zijn in staat om zelf het tempo van hun ontwikkeling te bepalen en door de manier van ons (het betuttelen dus van je baby) toon je geen respect naar je kleintje… Een baby vertel je dus al wat je gaat doen en waarom. Je praat tegen hem als volwassenen onder elkaar. En speelgoed en andere babyzaken zijn eveneens niet nodig. Dus geen speen, geen flesje, geen kinderstoel, geen speelgoed… maar ook geen complimenten! O ja, en wil je je kindje oppakken? Zelfs aan je kindje blijk je dat te moeten vragen of dat wel mag! Respect, dat is het toverwoord. Deze methode schijnt al in de jaren zeventig te zijn ontstaan in Amerika en nu weer in opmars te zijn. Maar ook in andere landen zijn er volgers, zoals in China of bijvoorbeeld Italië.

Meer informatie

Leren van onze kinderen. Sta jij er voor open?
Schreeuwen tegen je kind, hoe kun je het voorkomen?
Opvoeden: een mooie maar soms stressvolle taak
Time-out op de gang. Werkt dat wel?

Bronvermelding

Tekst: Wil Cats
Stockfoto: 123rf.com