Mijn vader werd opa op zijn 70e. Ik denk niet dat hij ooit had gedacht nog opa te worden. Hij ontmoette zijn eerste kleinkind toen ze 3 dagen oud was.
Dus opa nam zijn kleinkind in zijn armen en voor altijd veranderde zijn wereld. Kleindochter was zijn alles, zijn eerste en zijn laatste. ’s Nachts deed hij zijn best om haar te sussen, want ze huilde, dag en nacht. Overdag liep hij als een pauw achter de kinderwagen, of trok hij zijn hardloop schoenen aan en ging een rondje rennen. Niets was te veel of te weinig voor zijn kleinkind. De eerste drie jaren was hij een opa of afstand, want we woonden in het buitenland. Opa van dichtbij was hij maar voor twee veel te korte jaren.
Twee jaar geleden
Vandaag twee jaren geleden hoorden wij totaal uit het niets dat hij ongeneeslijk ziek was. Dit was een hardloop race die hij niet zou winnen. Een paar maanden daarvoor liep hij nog een halve marathon, hardlopen was zijn passie. Tot hij een kuchje kreeg dat niet wegging, van het een kwam het ander. Het doodvonnis. Kleindochter wist dat opa ziek was, maar hoe ziek wist ze niet. Opa wist drommels goed hoe ziek hij was. Voor zijn kleinkind vond hij het nog veel erger dan voor zichzelf. Hoe zou zij zich eronder voelen? Opa had nog met haar hard gelopen die zomer ervoor, een rondje atletiek baan. Een hardloop shirtje voor haar geregeld, een petje hier, een zweetbandje daar.
Sorry, dat ik je liet schrikken
Een week voor zijn overlijden viel opa bij ons thuis. Zomaar, uit zijn stoel. Volgens opa was dat een ‘hoestbui en verloor hij zijn evenwicht’. Kleindochter schrok zich een hoedje. Opa sprak haar daarna nog. Hij zei ‘sorry dat ik je liet schrikken’. Het was de laatste keer dat ze elkaar zouden zien. De volgende dag was ik bij hem in het ziekenhuis, een gesprek met de chemo verpleegster. Veel vragen had hij niet, anders dan ‘mag ik nog bij mijn kleindochter in de buurt komen, want zij is mijn alles”. Dat mocht, uiteraard mocht dat.
Plotseling overleden
Ze spraken elkaar nog dat weekend, de avond voor hij plotseling overleed. Hij moest ‘niet teveel op de zusters mopperen’. Hij beloofde dat niet te doen. De volgende ochtend, toen we klaar stonden om kleindochter naar school te brengen, kregen we een telefoontje. Het was over en uit. Kleindochter zei “hij heeft gezien dat ik kan fietsen, dus hij denkt niet dat ik hem nog nodig heb”. Op de crematie heeft ze hem nog heel even gezien, nu was hij weer een opa of afstand.
Kleindochter heeft de hardloop genen van opa, twee keer per week rent ze nu rondjes op ‘hun’ atletiek baan. Ik ben zelf weer met hardlopen begonnen, exact een jaar na zijn overlijden.
En opa? Die kijkt toe, vanaf een afstand.
Extra informatie
Corona: Vergeet oma en opa niet!
Bronvermelding
Tekst: Sylvia Bosma
© afbeelding: 123rf.com
