Ondernemen – Leven van een ZZP’er

Een blog uit het leven van een zzp’er, een blog over ondernemen.

Voor mij is deze site mijn boterham, mijn hypotheek en alle rekeningen die nog meer betaald moeten worden. Vandaar dat er advertenties op mijn site staan. Daar haal ik mij inkomsten uit. Mijn taak is om de site zo interessant mogelijk te maken, zodat er veel bezoekers komen. Dat is niet een klusje dat je tussen neus en lippen doet. Dat is een serieuze dagtaak en zelfs meer dan dat.

Geregeld ben ik tot in de (late) avonduren aan het werk, net als in het weekend. Mijn job begint om 8 uur in de ochtend (soms zelfs vroeger) maar eindigt niet om 17.00 of 18.00 uur. Vaak gaat het gewoon in de avonduren door, want internet stopt nooit. Er blijven mailtjes binnen komen, vragen die beantwoord moeten worden, recensies die geschreven moeten worden, reportages of blogs. Er is eigenlijk altijd wat te doen. Soms frustrerend, want ik wil veel meer dan kwa tijd mogelijk is.

Ondernemen is leuk!

Maar je hoort mij niet klagen. Ik vind mijn werk leuk en ik vind het heerlijk om interessante of leuke reportages te schrijven en daar mooi beeldmateriaal bij te zoeken. Ik vind het leuk om producten uit te testen en daar mijn mening over te geven en ik vind het een creatieve uitdaging om iedere keer nieuwe dingen te verzinnen om de site interessanter te maken. Want hoe interessanter de site, hoe meer bezoek. En hoe meer bezoek, hoe hoger de verdiensten.
Draait dan alles om geld? Nee, zeker niet. Als dát namelijk het geval was geweest, had ik echt beter voor een werkgever kunnen (blijven) werken.

Goede baan

Voor ik dit ging doen, had ik een baan. Een geweldig leuke baan als bladmanager bij een glossy magazine. Niet alleen de job was leuk, mijn salaris was misschien wel net zo leuk. Zonder op mijn uitgaven te hoeven letten, kon ik maandelijks moeiteloos een flink bedrag sparen. En toch knaagde er iets. Eigenlijk knaagden er twee dingen. De onderwerpen in de glossy vond ik inhoudsloos. Het ging altijd over veel te duren reizen, diensten of producten of nikszeggende BN’ers. Echte voldoening kreeg ik er niet van. Ik had niet het gevoel dat ik daadwerkelijk iets bijdroeg aan een mooiere wereld of zo. ‘Moet dat dan?’, kun je je afvragen. Nee, zeker niet, maar ik vind dat wel belangrijk.

Hij miste mij

Daarnaast was Rocco nog maar een klein hummeltje van anderhalf en ik merkte dat op de drie dagen dat ik buiten de deur werkte (en een halve dag vanuit huis) hij mij miste. En ik hem. Hij kwam niks te kort, want zijn vader zorgde voor hem en hij deed dat prima. Toch vond ik het lastig. Door het verlies van ons eerste kindje, wist ik zo goed hoe kostbaar de tijd samen is en dat het zeker geen vanzelfsprekendheid is.

Het ontstaan van de site

In de loop van de tijd was het idee van deze site ontstaan. Een site met serieuze informatie over zwangerschap en de ontwikkeling van baby’s tot puber. Een site waar heel veel leuke of interessante informatie te vinden zou zijn, maar waar ook ruimte zou zijn voor moeilijkere onderwerpen. Ik wilde nergens over zwijgen, ik wilde graag dingen bespreekbaar maken. En zo ontstond een plan. En nam ik ontslag. Zo maar van het een op het andere moment. Dat betekende dat Leo (vader van Rocco) weer fulltime aan de slag moest, want ineens viel mijn salaris weg.

Tien zware jaren

Er volgende 10 zware jaren van heel, heel hard werken. Jaren waarin ik de site zag groeien tot wel zo’n 300.000 bezoekers per maand, maar ik zag ook hoe de site om zeep werd geholpen door een designbureau. Door hun grove fouten had de site nog slechts een bereik van 10% van wat het ooit was.

Geen inkomsten

Geen bereik is geen inkomsten. Of in ieder geval heel weinig. Even was ik murw geslagen. Ik kon niet bevatten dat iets, waar ik zeven jaar keihard aan had gewerkt, zomaar was verdwenen. Het deed mij ongelooflijk pijn.

Moed opnieuw gevonden

Na een paar maanden waarin ik op andere manieren geld bij elkaar had gesprokkeld om te kunnen eten, had ik de moed gevonden om opnieuw te beginnen. Ik had het één keer gedaan, en het zal me nog een keer gaan lukken. Met mijn blik op oneindig heb ik mijn tanden erin gezet en heb ik een jaar lang kei- en keihard gewerkt om de site opnieuw te bouwen. Elke letter, iedere foto heb ik handmatig over gezet, duizenden pagina’s. Alles opnieuw.

Hard gewerkt

Ik heb zo hard gewerkt, dat mijn lichaam ging protesteren. Iedere dag dezelfde houding en dezelfde handelingen, uren en uren achter elkaar. Van de vroege ochtend tot diep in de nacht, laat zijn sporen na. Mijn schouder, mijn linkerarm, mijn polsen, mijn handen, alles doet mij iedere dag enorme pijn. Nog steeds. Maar het is mij gelukt. De site is omgebouwd naar een nieuw domein. Dit domein. Ouderenzo.nl. Dat de site ‘klaar’ was, is nu precies een jaar geleden. En als ik dan zie dat de site binnen een jaar van zo’n 9.000 bezoekers naar 100.000 bezoekers is gestegen, mag ik best een beetje trots zijn. Het is mij gelukt. Weer. En als ik de statistieken mag geloven, is de site nog niet uitgegroeid.

Verdiensten

Mijn verdiensten zijn nog niet te vergelijken met het salaris dat ik destijds verdiende. Het werk is echter wel veel bevredigender. Gelukkig zie ik de inkomsten inmiddels ook weer een klein beetje stijgen, maar ik zit nog steeds op het ‘bestaansminimum’. Veel meer dan een bijstanduitkering is het (nog) niet. Gelukkig is geld nooit mijn drijfveer geweest, hoewel ik mij wél realiseer dat er brood op de plank moet komen en dat de hypotheek betaald moet worden. Om bepaalde vervolgstappen in mijn leven te kunnen maken – zoals bijvoorbeeld trouwen met mijn grote liefde – zal er meer geld moeten binnen komen, door meer betaalde plaatsingen (advertorials, bannering, et cetera). Ik heb er vertrouwen in dat het mij gaat lukken.

Onderaan de voedselketen

Ik vind mijn werk super. Dat kan ook niet anders, want anders was het mij nooit gelukt om zoveel tijd erin te investeren. Er is echter één aspect wat ik niet leuk vind aan mijn werk. Wat ik zelfs echt haat, dat zijn parasieten. Ik doel hiermee op grote bedrijven die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten en vaak is dat dubbeltje nog te veel. Ze willen iets van de ZZP’er, maar willen daar het liefst niet voor betalen. Voor hun bungelt de ZZP’er ergens onderaan de voedselketen. Soms gebeurt dit met open vizier, maar het gebeurt ook met tussenpersonen. Van dat soort praktijken kan ik soms verdrietig worden.

Mooiste wat er is!

En toch… blijft ondernemen het mooiste dat er is. De vrijheid om je eigen koers te varen, de creativiteit die je nodig hebt om op koers te blijven, het gevoel van trots als iets blijkt te lukken. Dan neem ik die parasieten maar voor lief. Ik pluk ze uit mijn pels, kijk ze boos aan en gooi ze naast me neer. Ondernemen is té leuk om je door dat soort dingen uit het veld te laten slaan. Nu alleen nog een klein beetje meer verdiensten…

Extra informatie

Thuiswerken? Koop een goede, ergonomische bureaustoel!
Is thuiswerken ook iets voor jou?
Thuiswerkmoeders combineren gezin en werk vanuit huis. Zo doe je dat!

Bronvermelding

Tekst: Marion Middendorp
© afbeelding: 123rf.com