Mijn wereld klapte in

Marion Middendorp

3 jaar geleden

Ik weet, je bent voor altijd verbonden aan mij, lieve Antoine, maar toch het gemis, je eens in mijn armen te mogen sluiten zal wel nooit overgaan. Met jouw verlies, klapte mijn wereld in.
Men zegt: ‘Het hoort erbij allemaal’, en ik hoop diep in mijn hart dat geen enkele ouder mijn relaas hoeft mee te maken.
Ik zal altijd van je blijven houden en gelukkig voel ik je regelmatig om me heen. Deze dierbare energie te mogen voelen is een troost voor mij, maar toch jongen.
Je had dit jaar 21 geworden en vaak probeer ik voor te stellen, hoe je jezelf had ontwikkeld…

Drama

De liefde voor jou zou er altijd geweest zijn. Veel mensen hebben met jou en mij meegeleefd in het gevecht om je bij mij te krijgen… Helaas waren de instanties die ik daarvoor ingeschakeld had niet bij machte en ikzelf ook niet, om het drama wat ons te wachten stond tegen te houden, lieverd. Vaak na je overlijden heb ik over je geschreven in de vorm van brieven aan jou en ook in veel van mijn gedichten was jij het onderwerp. Het gaf mij ruimte en kracht om weer verder te gaan met het leven. Veel heb ik in de jaren voor me gehouden ook de pijn en het verdriet hield ik bij me en vond dat ik dit niet kon delen met de mensen om me heen. Dat was mijn fout want ik heb in de ruim 19 jaar dat je hier niet meer in het stoffelijke bent wel geleerd te delen. Ook jouw en mijn geschiedenis.

Officieel niet je vader

Je moeder heb ik tijdens de zwangerschap van jou diverse keren aangeboden te helpen. Het mocht niet baten, Antoine, ze zorgde er voor dat ik officieel jouw vader niet mocht zijn. Alleen omdat ik de relatie had verbroken, overigens zonder dat ik wist dat ze zwanger was van jou. Pas na je geboorte hoorde ik van jou. Ik heb gezegd dat ik altijd voor je wilde zorgen en ook mijn toenmalige partner wilde je verzorgen. Gelukkig woonde je slechts een straat verder dan wij en zo kon ik je toch af en toe zien. Op het balkon vooral nadat je al weer wat groter gegroeid was. Als je me zag dan keek je me aan met een blik van herkenning en dan kwam er even een glimlach op je snoet.

In paniek

Maar steeds als ik je zag overviel mij een gevoel van waarschuwingen. Ik raakte in paniek toen je de eerste keer werd opgenomen in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen. Mijn paniek werd bevestigd en merkte dat er niet goed voor je gezorgd werd.Ik hoorde dit ook later van de toeziendvoogd die door het alarm van verschillende kanten door de huisarts was aangesteld. Je kreeg te weinig te drinken met heet weer. Ook vond je stiefvader het nodig een zware leren bal op je hoofdje te gooien. Het deed me heel veel verdriet je zo behandeld te zien worden en het zorgde er alleen maar voor dat ik nog meer vechtlust kreeg om je bij mij te krijgen.

Naarmate je eerste verjaardag achter je lag en de winter zich aandiende kwam de paniek pas goed op gang in mij. Je eerste sinterklaas vergeet ik nooit, ik had een klein kadootje voor de deur bij je moeder gelegd. Voor jou, met een kaartje van de goede sint. Nog geen dag later vond ik je beertje in stukken aan mijn deur van het huis waar ik toen woonde. Op je eerste kerstdag ondernam ik wederom een poging je een teken van leven te geven. Ook dat werd niet gewaardeerd. Oud en nieuw gingen aan mij voorbij alsof het doordeweekse dagen waren. Niets van de feestelijkheid wilde ik meemaken.

Naar Sittard

Snel daarna verhuisde je naar Sittard en dat gaf me nog meer paniek. Ik was je kwijt, kon je niet meer zien. Je was uit het zicht maar niet uit mijn hart! Zo ging de tijd voorbij en waren we een jaar verder. Het werd het 19 januari 1989…
Om half zeven werden we gebeld door de ouders van mijn ex om te zeggen dat je was verdronken. Ze waren net op de hoogte gesteld via de toenziendvoogd. Mijn wereld klapter ineen en niets maar dan ook niets kreeg ik nog mee. Verdoofd en niet in staat om maar een traan los te laten stak ik een kaarsje aan bij je foto en op het moment dat deze gelijk weer doofde klapte ik in elkaar.

Niets deed het er nog toe en waarom zou ik me druk maken alles was toch verloren?
De toedracht, de wijze waarop je alleen werd gelaten in een volwassen bad terwijl degene die op je zou letten voor lange tijd aan de telefoon hing, maakte me boos. Ik haatte haar tot in het diepste van mijn bestaan. Later, pas veel later realiseerde ik me dat ook zij verder moest leven met wat er met jou gebeurt was, lieverd. De eerste dagen na je overlijden heb ik getracht toestemming te krijgen afscheid van je te nemen. Dit werd me ontzegd met de mededeling hoe ik het in mijn hoofd haalde.

Omgaan met verlies

Lieverd, ik moest zelf de weg vinden met je verlies om te gaan. Het heeft me heel veel jaar gekost voordat ik zover was om weer bewust voor kinderen en een gezinnetje te kiezen uit angst dat er weer een tragedie zou gebeuren.
Weet je, lieve Antoine, ik heb ook veel mogen leren uit jouw heengaan. Ik mocht uitgroeien tot de papa die ik nu ben voor je halfbroer Maurice en halfzusje Demeny. Ik heb ze verteld dat jij er bent geweest en dat ze hierboven een hele grote stoere halfbroer hebben en dat ben jij. En ik weet dat jij samen met andere kinderengelen over hun waakt. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ooit heb ik je beloofd dat we samen zouden spelen die dag zal er komen. Dat weet ik zeker. Tot die tijd heb ik geleerd je in liefde los te laten zodat jij in het leven hierna de taak mag vervullen die je in liefde hebt ontvangen.

Ik hou van jou, lieve Antoine