Ik heb een mannenhuishouden. Zo heb ik een puberzoon Rocco, een partner Rob, een ex-man Leo (de vader van Rocco die in ons Haagse huis woont), maar dan ben ik er nog niet. Mijn moeder heb ik enkele maanden geleden verloren, zodat ik alleen nog maar een vader heb, net als Rob trouwens, hij heeft ook alleen nog maar een vader en mijn beste vriendin is geen vriendin maar een beste vriend (Ulco), die hier ook nog eens kind aan huis is. Zelfs de katten zijn katers.
In een dierentuin
Soms heb ik het gevoel alsof ik in een soort dierentuin woon, zo’n herrie kan het hier zijn. Nog afgezien van de troep dat wordt achtergelaten. Gelukkig is mijn ex-man erg opruimerig zodat de schade enigszins beperkt blijft, want als bijvoorbeeld mijn zoon thuis komt, kan ik hem vinden door gewoon het spoor van kleding, schoenen en tassen te volgen die hij na binnenkomst heeft achter gelaten.
Een beetje evenwicht
Mijn eettafel zit dus geregeld vol mannen en soms mis ik dan een tweede vrouw. Voor een beetje evenwicht. Niet omdat ik niet in staat ben mijn mannetje te staan, maar omdat ik het ook wel eens wil hebben over vrouwendingetjes in plaats van voetbal of auto’s. Gewoon om het testosteronniveau een beetje naar beneden te brengen.
Getrut of gemuts
Ik ben nooit zo van de vriendinnen geweest ben. Als klein meisje hield ik niet zo van dat getrut of gemuts, zoals ik dat toen zag. Ik had dus altijd meer vriendjes dan vriendinnen. Als ik in mijn tienerjaren een tuinfeest gaf, was de tuin bijna alleen gevuld met jongens, doorgaans verzameld rondom de gehuurde biertap. Het gekke is dat naarmate ik ouder ben geworden, ik een goede vriendin steeds meer ga missen. En natuurlijk ben ik hartstikke blij met mijn beste vriendje (al meer dan 20 jaar) en kan ik ook echt wel van alles met hem bespreken, maar het is geen vrouw. Het is toch anders.
Voorheen belde ik geregeld met mijn moeder, niks bijzonders, gewoon voor een ‘praatje pot’. Maar mijn moeder is afgelopen november overleden. En nu merk ik dat ik juist die kleine gesprekjes met haar, misschien nog wel het meeste mis. Juist die truttige en mutserige gesprekken die nergens over gingen, maar altijd wel heel fijn waren. Omringd door al die mannen, voel ik me soms toch een beetje alleen…
Mijn lieve mama,
voorbij is nu je pijn
je vleugels zullen je dragen
naar een land waar jij wilt zijn
Een land waar engelen mogen wonen
waar liefde woont naast serene rust
Waar bloemen groeien in de mooiste kleuren
en waar de morgenzon je dagelijks wakker kust
Lieve mama, rust maar uit
spreid je vleugels en leg je lichaam neer
je mag nu rusten, het is goed zo
al doet jouw gemis mij vreselijk zeer
Ik laat je los, de eeuwigheid verkennen
en ooit zullen we weer samen zijn
voor nu vaarwel en een tot ziens
tot ooit voorbij maan- en zonneschijn…
Meer informatie
Relaties enzo, een diepere verbintenis
Zijn kinderkriebels een reden om te trouwen
Bronvermelding
Tekst: Marion Middendorp
Stockfoto: 123rf.com
