Mijn duveltje heeft altijd mazzel

Mijn jongste heeft een duveltje op haar schouder. Ik herinner me dat we op vakantie waren en net naar de plaatselijke supermarkt waren geweest en daar veel lekkere dingen gekocht hadden, waaronder allerlei plaatselijke snoepwaren. We kwamen terug op het park en gingen naar het zwembad en daar wilde madam een hele grote zuurmat van 1,50 euro hebben uit de snoepwinkel. Ze keek me bedelend aan voor geld, met haar grote blauwe kijkers. “Nee” zei ik, want ik vond het genoeg geweest. We hadden immers zojuist al heel veel snoep gekocht.

Wat lief

Even later in het zwembad biedt ze aan om even mijn pijnlijke voet te masseren. “Zo, dat is lief,” bedenk ik me. Zodra ze klaar is, staat ze plots met haar handje omhoog. Ze had haar duikbril nog op, welke haar wangen een nog meer koddige ronde vorm gaf. Een eeuwig schattig snoetje, keek me boos en dreigend aan. “Ik wil geld!” zei madam boos. Ze was de zuurmat nog lang niet vergeten. Weer was ik onverbiddelijk en ik zei: “Nee, die krijg je niet, dat was niet de afspraak.” Boos liep ze het zwembad uit en ging zitten mokken op een strandstoel.

Afkoelen

Nadat ik haar even heb laten afkoelen ben ik naar haar toe gegaan om met haar te praten. Ze draaide weer bij en ging weer zwemmen, terwijl ik bleef zitten op de strandstoel. Na afloop liepen we met elkaar nog een rondje in het vrij verlaten zwembad.
Op een gegeven moment ziet de jongste wat liggen. Iemand is een statiegeldbeker vergeten in te leveren. Het zwembad werkt met statiegeldbekers. Als je wat te drinken haalt dan krijg je zo’n beker mee en die kan je dan weer inleveren en krijg je het statiegeld terug. Dat scheelt enorm in afval en de bekers worden hergebruikt. De waarde van zo’n statiegeldbeker? Drie keer raden! Geen grap! 1,50 euro! Twee minuten later zie ik madam arrogant en trots kauwend op haar zuurmat. Moeders had het nakijken.

Dagoberta Duck

Zo vindt ze overal geld, niet alleen stuivers hoor, maar ook briefjes van vijf en soms zelfs van tien. Het kan niet op. Ze is een Dagoberta Duck in de dop.
Van de week belt ze me op in paniek. Ze staat in de supermarkt om wat spulletjes te kopen die ze nodig heeft voor een project op school. Haar pinpas doet het niet. Of ik even de code op kan zoeken om te controleren of ze die soms verkeerd intypt.

Zo gezegd, zo gedaan, ik zoek de pincode op en bel haar na een paar minuten terug. Het ligt echter niet aan de pincode. Dan herinner ik me iets. Deze rekening heeft ze nog maar net en ze had een voorlopige bankpas meegekregen. Deze zou dus weleens verlopen kunnen zijn. Bij het aanvragen van de nieuwe was iets misgegaan en we zijn het daarna helemaal vergeten. Ze raakt in paniek.

Wat moet ik nou?

“Maar, wat moet ik dan met mijn spulletjes?” vraagt ze beteuterd.
“Leg die maar terug, dan halen we die later op.” zeg ik haar.
“Ja maar, ik heb net alles bij elkaar gezocht en wil dit allemaal zo graag.” sputtert ze nog tegen.
Ik zit even te denken hoe ik dit op kan lossen en dan hoor ik haar al blij zeggen: “Oh laat maar, het is al opgelost. Een meneer heeft betaald voor mij.”
Ik maak me er niet zo druk om, het zal dan een zakje snoep geweest zijn van een euro of twee, bedenk ik me. Wanneer de dame thuiskomt vertelt ze dat het een euro of dertien geweest moet zijn.

Genereus

Nou dat was wel een heel genereuze meneer en we zijn hem dan ook heel erg dankbaar. Dus bij deze wil ik deze lieve meneer “dank je wel” zeggen, wat ontzettend lief en het was echt niet nodig geweest, maar ik snap ook dat je die kleine guit niet in paniek bij de kassa laat staan, met dat duveltje op haar schouder. Wat een prachtig symbolisch bedrag ook weer, voor mijn duveltje.

Extra informatie

—

Bronvermelding

Tekst: Martine van der Reijden
© afbeelding: 123rf.com