2010
Ik lig op de bank tv te kijken: Een moeder staat in de deuropening en zwaait haar dochter uit die naar school fiets. Voor het eerst alleen. De moeder volgt haar dochter tot ze haar niet meer kan zien en blijft dan nog een poos staan kijken naar de plek waar ze haar dochter zag verdwijnen. Er stroomt een traan over haar wang. ‘Oh, kom op!’ denk ik, ‘stel je toch niet zo vreselijk aan!’ Ze wist toch altijd al dat ze me ooit zou moeten loslaten?
2017
Het is 5 december 2017 en ik maak de kinderen klaar voor school. Ze hebben er natuurlijk zin in, maar vinden het ook reuzespannend: Sint en zijn pieten komen vandaag op school!
Bedonderd
Ik moet zeggen dat ik het hele feest nooit op volle kracht tegemoet ga, omdat ik me nog goed herinner hoe bedonderd ik me voelde toen bleek dat de cadeautjes helemaal niet door de schoorsteen kwamen en ik daarover heel lang was ‘voorgelogen’. We hebben met enige regelmaat het Sinterklaasjournaal gekeken en natuurlijk hebben we de intocht gezien, maar meer dan twee keer schoenen zetten zat er echt niet in voor onze kinderen. En dat was gezien de oplopende spanning ook meer dan voldoende.
Een brok in mijn keel
Maar goed, nu is de grote dag dan eindelijk aangebroken. Op school is de parkeerplaats afgezet met rood-wit lint en uit de speakers klinken Sinterklaasliedjes. De kinderen gaan naar hun eigen klas, maar ouders gaan niet zoals gewoonlijk naar huis of naar hun werk. Ze blijven op het plein en wachten tot alle kinderen weer naar buiten komen. En ja hoor, daar ga ik al… Er zit een brok in mijn keel als ik zoon en dochter kort na elkaar met bleke gezichtjes van de spanning naar buiten zie komen. Ik slik ‘m dapper weg.
Ik pink een traantje weg
Als even later de pieten en de Sint op het plein aankomen zingen alle kinderen samen een liedje, ouders en grootouders doen ook mee. De brok in mijn keel is weer terug als ik me besef hoe kort ze maar zo klein blijven en zo genieten van de spanning die het hele feest met zich mee brengt. En als ik dan kijk naar hoe ze uit volle borst de liedjes meezingen… Ik pink gauw een traantje weg en kijk even de andere kant op. Als de hele meute naar binnen is, fiets ik naar huis. Wat worden ze toch groot…
Lang zal hij leven
Het is nog maar een paar weken later als we de verjaardag van onze oudste vieren. Bij het aansteken van de zes kaarsjes op de taart, overvalt me weer dat gevoel. Alle vorige keren dat ik de kaarsjes voor hem aanstak komen even aan me voorbij en snel zet ik een ‘Lang zal hij leven’ in, en zing de brok mijn keel uit.
Kerst
Niet veel later zitten we middenin de kerstsfeer en mag onze dochter haar eerste periode afsluiten op school. Nog maar net vier geworden, beklimt ze dapper het podium en zet een verdraaid realistische Maria neer (oké, in mijn ogen). Haar ogen zoeken de mijne en ze glimlacht. ‘Mam, zie je me hier wel staan?!’. Jazeker zie ik je staan! En alleen maar haar, Josef en het hele gevolg heb ik niet eens gezien. En opnieuw lach ik een traantje weg. Wow, wat wordt ze groot!
Kom op, stel je niet aan!
Bij de kersttijd, mag het kerstdiner op school natuurlijk niet ontbreken. Eindelijk die glittermaillot aan, eindelijk die stropdas om! Bij het binnenkomen van de klas overvalt het me weer. Al die kinderen in nette kleren, met lekker eten die versierde klassen in. Daar horen die van ons gewoon bij! Het volgende huilmoment is daar…
Ineens, ben ik even terug in 2010: ‘Kom op, stel je toch niet zo vreselijk aan!!’ Onieuw lach ik mijn tranen weg, geef de kinderen een kus en loop dapper de school uit.
Extra informatie
Loslaten is lastig, maar enorm belangrijk!
Loslaten en afhanklijkheid
Bronvermelding
Tekst & fotografie: Mirna Dijkstra
