Veel ouders hebben een lievelingetje als het op hun kinderen aankomt. Ik kwam een nieuwsitem tegen over een vrouw die er openlijk voor uitkwam dat 1 van haar kinderen haar ‘favourite’ was. Ook tegen haar kinderen zelf loog ze daar niet om en gaf ze het eerlijk toe.
Toegeven is taboe
Daar worden mensen dan erg boos om blijkbaar. Het gewoon toegeven is taboe. Waarom eigenlijk?
Vaak voelen kinderen wel dat er een lievelingetje is, hoe hard de ouders dat ook ontkennen. Het kind mag dan niet zeuren, wordt ontkend in zijn gevoelens. Waarom zou je niet eerlijk zijn, zolang je het andere kind niet tekort doet en er ook heel veel van houdt? Een lievelingetje hebben, hoeft niet te betekenen dat je méér van de één houdt dan van de ander.
Heb ik ook een lievelingetje?
Heb ik ook een lievelingetje? Ik heb mijzelf die vraag vaak gesteld, maar ik ben best blij dat het antwoord ‘nee’ is. Mijn twee kinderen zijn totaal verschillend en ze hebben allebei eigenschappen die ik fijn vind en die ik minder fijn vind. Daar ben ik ook eerlijk over tegen ze.
Zo is Viany erg rustig en heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Dat is erg prettig in de omgang. Je hoeft daar geen gekke dingen te verwachten. Toen Viany klein was en ik even bezig was in huis om de was te doen of wat dan ook en ik zette die op een stoel neer, dan zat ze exact nog op dezelfde plek als ik terugkwam, ongeroerd. Dat was best fijn.
Vingers in het stopcontact
Toen Neline groot genoeg was om zichzelf te verplaatsen en ik een keer naar het toilet moest, hoorde ik Viany ineens in paniek roepen:
“MAM, MAM Neline mag niet d’r vingers in het stopcontact doen he? Dan gaat ze dood toch?”
Ik wist niet hoe snel ik van het toilet af moest komen. Al onze stopcontacten waren altijd netjes afgeplakt geweest, maar van die ene hoge was het stickertje losgekomen. Neline had een stoel gepakt en was daarop geklommen en wilde dat stopcontact van dichtbij bekijken.
Dat is typisch Neline, ondeugend, maar ook gevaarlijk!
Ondernemend en pittig
Neline is een ondernemende en pittige tante en dat vind ik ook weer leuk. Viany is vaak wat passief en Neline onderneemt van alles. Heerlijk vind ik dat ze van alles bedenkt en ook uitvoert, máár er zit ook een keerzijde aan, want je moet haar goed in de gaten houden. Haar ideeën zijn lang niet altijd zo geweldig.
Viany heeft dan vaak niet van die wilde ideeën, maar die kan wel weer erg passief zijn en dat is weer het nadeel daarvan. Dat is af en toe trekken aan een dood paard.
Op bouwen
Met Neline kan je lachen en op Viany kan je bouwen, die is serieus. Nou wat wil een moeder nog meer? Ze hebben allebei hun dingen die ik leuk vind en die ik minder leuk vind. Een echte favoriet heb ik niet.
Het schijnt dat het hebben van een favoriet ook nog kan wisselen door de loop van de jaren heen. Periodes dat het met de één wat beter klikt dan met de ander.
Lijkt me ook best logisch en dat herken ik wel. Soms is de één strontvervelend en loopt met de ander alles van een leien dakje en andersom. Dan ga je vanzelf meer naar diegene trekken waar het beter mee loopt op dat moment.
Kinderen voelen het toch wel
Is het vreemd? Denk het niet, lijkt me menselijk. Mag het niet gezegd worden? Waarom niet? Kinderen voelen het toch wel. Door erover te liegen ontken je hun gevoelens en laat je ze twijfelen aan zichzelf. Zolang je het andere kind niets tekort doet zie ik er geen kwaad in om eerlijk te zijn, wáárom je meer naar het ene kind toetrekt dan het andere en dat je ze ook duidelijk maakt dat je net zoveel van hun houdt als van die ander. Het is blijkbaar een ongeschreven regel geworden dat je erover liegt en niet eerlijk bent tegen je kinderen. Als je je niet aan die regel houdt, dan mag je ‘afgemaakt’ worden door de maatschappij blijkbaar.
Niet zeuren
Vreemde wereld leven we in eigenlijk. Liegen stellen boven eerlijk zijn en dan ook nog mensen figuurlijk afmaken die liever eerlijk zijn en de gevoelens van hun kinderen niet ontkennen en afdoen als gezeur.
“Nee hoor, ik heb geen lievelingetje, dat moet je niet denken, je moet niet zo zeuren.”
Terwijl ze gelijk hebben? Ik denk dat je daarmee een kind meer beschadigd, dan dat je eerlijk bent en er samen heel goed over praat en ook de dingen die je leuk vindt aan dat andere kind nog eens goed benadrukt en ook benadrukt dat je van dat kind net zo goed houdt en waarom dat is en goed vraagt waarom het kind het zo voelt.
“Waarom denk je dat ik je zusje leuker vindt of voortrek?”
Vaak zit er iets achter dat ontevreden gevoel. Iets waar een goed gesprek wonderen in kan verrichten.
Extra informatie
Maak het ouderschap niet moeilijker dan dat het is!
De beste opvoedboeken – Wat zijn de meest informatieve pareltjes
Complimenten geven – Het geven van complimenten aan je kind: de do’s & don’ts
Bronvermelding
Tekst: Martine van der Reijden
