Een anonieme klaagmuur. Of je nou zwanger bent, net bent bevallen, een peuter, schoolkind of puber hebt rondlopen, soms is het moederschap of vaderschap net niet wat je ervan had verwacht. Zwangerschapskwaaltjes zijn soms heftiger dan alleen maar ‘vervelend’, babygehuil kan soms door merg en been gaan als het – voor je gevoel – al uren duurt, een dwarse peuter plak je soms het liefst achter het behang bij de honderdste ‘nee’ van die dag en pubers plak je soms het liefste achter het behang.
Hoofd in de wolken
Volgens iedereen hoor je met je hoofd in de wolken te lopen maar je merkt dat dit niet altijd mogelijk is. Natuurlijk houd je zielsveel van je kindje of die baby in je buik, maar soms een ietsiepietsie minder.
Brok ellende in je lijf
Zit je met een brok ellende in je lijf of hoofd, of wordt je keel letterlijk dichtgeknepen door ingehouden verdriet, woede of frustratie: lucht dan anoniem je hart op onze klaagmuur. Of lees de reacties die andere moeders en vaders hier al hebben achter gelaten. Die soms precies tegen dezelfde emoties of onmacht aan lopen als jij. En wat een verademing is het, te lezen dat je niet de enige bent! Dat lucht nog eens op!
Even anoniem je hart kunnen luchten, zegt niets of je wel of niet genoeg van je kindje houdt. Een moment van stoom afblazen lucht op, de herkenbare klaagzangen van anderen bieden troost. Even klagen maakt je géén slechte vader of moeder. Je zal zien, dat je niet de enige bent. De klaagmuur biedt jou de gelegenheid om je gedachten te verwoorden en je gevoelens te uiten, zodat dingen niet zwaarder gaan wegen wanneer je er mee doorloopt. En eenmaal je gal gespuwd, kun je het leven weer met een glimlach aan!
Spelregels
Je mag over alles en iedereen klagen maar houd het beschaafd. Grof taalgebruik, discriminerende en/of seksueel getinte teksten zullen door ons niet worden geplaatst. Je klaagzang en/of geheim dient echter te allen tijde een relatie te hebben met je zwangerschap(swens), baby, peuter, kleuter, schoolkind, puber of ouderschap in het algemeen, in de ruimste zin van het woord.
1042 berichten.
Hoe oh hoe weet je of je nog een kindje wilt. Ik ben nooit het type vrouw geweest dat per se kinderen wilde. Drukke job, fijne vrienden,... Ik leerde mijn man kennen en hij had een dochtertje van 2. Ondertussen is ze 8 en hebben we samen ook een dochter van 2. Ondanks het feit dat ik niet per sé kinderen wilde, ben ik ongelooflijk blij met mijn gezin. Mijn man wilt graag nog een kindje. Ik ben ondertussen 36. Ik bedenk allerlei redenen waarom het geen goed idee is om voor nog een kind te gaan. Mijn man merkt dan op dat ik dezelfde argumenten aankaartte bij onze jongste dochter. Hij heeft helemaal gelijk. Ik word er niet jonger op en zou het leuk vinden, mocht er geen al te groot leeftijdsverschil zitten tussen de kinderen maar... hoe weet ik of ik gewoon bang ben (zoals toen voor mijn dochter) of dat ik écht niet nog een kindje wil. Ik ben bang dat we het niet zouden aankunnen, bang dat het geen gezond kindje zou zijn, bang om weer enkele jaren geen ruimte voor jezelf te hebben, .... Wat te doen? Ja of nee? Ik lijk echt niet te kunnen beslissen. Mijn gevoel zegt nee maar dit was ook zo bij mijn dochter en zou haar nu niet meer willen missen. Mocht ik geen stiefmama zijn geweest, waren er mss geen kinderen gekomen. Maar omdat ik toch halftijds in een gezinssituatie zat, kon ik maar beter volledig voor het gezinsleven gaan. En ik prijs mezelf gelukkig voor deze keuze...
Hallo allemaal, ik ben 13weken+3dagen zwanger van mijn eerste kind. Zowel mijn man als ik hadden een voorkeur voor een jongen. Nou heb ik eergisteren een pretecho geslachtsbepaling gehad en blijkt dat ik een meisje heb. Ik ben zo verdrietig en schaam me er heel erg voor. Ik ben nu ook 3 dagen iedere keer aan het huilen. Mijn man weet er niks vind. Maar ik weet dat hij ook heel verdrietig zal zijn als hij het weet. Kan iemand mij helpen?
Ik praat mezelf aan dat een geslachtsbepaling met 23 weken niet betrouwbaar is en dat het nog een jongen kan zijn.
Ik ben in december bevallen van mijn zoontje en ben hartstikke gelukkig met hem.
Nu ik voel hoe bijzonder het is om een kindje te hebben, ben ik gevoeliger voor mensen die geen kindje kunnen krijgen of een kindje zijn verloren.
Soms voel ik me schuldig als ik dolgelukkig over straat loop achter de kinderwagen, of gek met hem aan het kletsen ben.
Hoi, hoelang duurt zo'n puberteit (heb puberzoon van 13) en wordt het eerst nog erger met brutaal en ongehoorzaamheid of wordt het beter...?
Puber zijn juist heel leuk!!
ik heb een vraagje ik heb sinds een week ongeveer last van pijn vanuit mijn rug/zij die naar voren uitstraalt deze pijn gaat gepaard met harde buiken ook heb ik sinds vanavond roze afscheiding is dit een teken dat t misschien al gaat beginnen ik ben namelijk pas 33 weken zwanger ik hoop dat ik deze vraag niet op de verkeerde plek stel maar ik ben best een beetje nerveus nu
Hoi ik heb eerder een advies nodig
Ik heb een stiefzoon van bijna 4 jaar hij komt om de 2 weken op bezoek als ik kijk naar zijn gedrag en het gedrag van mijn kinderen 4 en 2 jaar oud is er erg veel verschil met mijn zoon van 4 ik zal een paar voorbeelden geven wat mijn stiefzoon doet
Hij huilt uit het niets of als mijn vriend naar de winkel gaat gaat mijn stiefzoon huilen met hyperventilatie en stopt hij met spelen gaat op een stoel zitten tot zijn vader terug is .praat heel zacht of negeert ons gewoon hij is heel erg bang om naar bed te gaan begint te huilen. met speelgoed speelt hij de hele dag met een bepaald speelgoed als een van mijn zonen het speelgoed ook even wilt en we zeggen samen spelen samen delen begint hij te huilen en wacht hij dat hij het speelgoed weer heeft met eten kook ik heel variërend versen groente biologische hij geeft vaak aan als ik rijst of pasta ect maak dat hij het niet lust dan zegt hij bij mama krijg ik pizza en friet met frikandel hij doet gemiddeld meer als 1 uur over het eten maak niet uit of het een sneetje brood is of avond eten als ik naar hem kijk lijkt het of hij bepaalde vorm van autisme heeft of er is iets anders aan de hand en we zien het niet
Hopelijk heeft er iemand advies of herkent iemand het als een normaal gedrag van deze leeftijd
Ben voor het eerst sinds 10 jaar proberen zwanger, een positive test. Na alle ellende van ziekenhuizen. Huilen natuurlijk, nu bang, blijft het wel? Nog maar 3 dagen dat ik het weet. Kunnen mensen je beïnvloeden dat de zwangerschap stopt? Vast een absurde vraag
hej ik heb een vraag. niet zo zeer klagen maar eerder een onrust.
Mijn zoon is nu drie jaar en 2 maansen oud en vandaag vond ik hem in een kleermakershouding op zijn bed stilletjes te huilen. muisstil huilen. Ik heb dat nog nooit mee gemaakt en maak mij dus ernstig zorgen.. ik probeer met hem te praten. en voreg of er wat aan de hand was en hij zegt ja. toen vroeg ik aan mijn zoon of hij mij kon uitleggen wat er aan de hand is. helaas kreeg ik geen antwoord. wat ik ook snap aangezien het nogal moeilijk is voor hem om alles uit te spreken, en precies te zeggen wat er is. het voelt niet lekker.
Ook vandaag kreeg ik hem thuis van schooltje en leek het wel alsof ze daar niet zijn pamper hebben gedaan. ook deed zijn rug pijn. want met elke aanraking zei hij auw.
wie kan me helpen?
ik weet niet of er een link is met deze twee dingen of los staat van elkaar.
btw morgen op school krijgen ze er zo ie zo wat van te horen op schooltje.
Wat een vondst deze klaagmuur, fijn!
Hier ook een alleenstaande moeder van een peuterpuber (2,5).
Nou moet ik eerlijk zeggen dat, vergeleken met wat ik soms hoor/lees, ik qua frequentie en heftigheid van driftbuien niet mag klagen. Maar er zijn van die dagen.....die bestaan enkel uit dwarsliggen, álles doen wat niet mag en natuurlijk tot in den treure ermee blijven doorgaan, janken om de kleinste dingen, gewoon allround bloedvervelend.
Daar bovenop heeft meneertje er een gewoonte van gemaakt om 9,99 v/d 10 keer vanaf bedtijd tot ergens tussen half 9-11 uur savonds continue te liggen sodemieteren in bed. De aftrap is al na 1-2 minuten, jengelen en tegen het hoofdeind aangekropen zijn met zijn arm over de rand hangend. Die keer kan ik het nog opbrengen om hem gewoon terug te leggen en toe te stoppen en nogmaals welterusten te wensen, maar de keren daarop (of jengelen, of kletsen, of bewust liggen bonken, of sporadisch z'n kamer uitkomen) gaat bij mij het (door overspannenheid) knopje om en is het begrip 'opvoedkundig verantwoord' nergens meer te bekennen. Door dit gedoe plus de mega gehorigheid in de flat (waar hij weer makkelijk van halfwakker word) kan ik nooit savonds normaal ontspannen maar ben continue in staat van alertheid.
Hoeveel tijd en energie het hebben van een baby/peuter kost is iets wat ik totaal niet voorzien had, en waarschijnlijk als ik dit wel van tevoren had geweten had ik mijn kinderwens misschien wel heroverwogen. (Wellicht is dit enkel mijn overspannenheid aan het woord, maar fijn om het een keer van me af te schrijven)
Moeder van twee engeltjes van 2 en 4. Ze zijn lief, mooi, slim. Maar als ze ruziën of fratsen uithalen (tandpasta uitsmeren in de vloerbedekking, kleuren op de meubels, of verzin maar wat!), dan ontplof ik volledig en ken ik mezelf niet meer terug. Dit gebeurt zo vaak, dat ik mezelf niet meer vertrouw. Ik baal van mezelf en had altijd gedacht dat ik een liefdevolle moeder zou zijn. Ik ben moe en gespannen. Alles is teveel. Wordt dit ooit beter?
Meisje van 5 , jongen van 2 de papa werkt elke avond. Ben zo vreselijk moe en boos continue op de kindjes en op mezelf. Ik denk soms echt dat ik het beste gewoon maar kan verdwijnen. Beter voor iedereen
Lieve hopeloze moeder. Niks mis mee om af en toe eerlijk te zeggen dat het zwaar is. Het kán ook soms heel zwaar zijn, zeker als je er alleen voor staat. Maar wees ook lief en trots op jezelf. Je hebt het tot nu toe, hartstikke goed gedaan, nagenoeg zonder hulp. Dat maakt jou een powervrouw! Maar ook die kunnen het soms zwaar hebben. Wees op die momenten vooral heel lief voor jezelf. Lucht je hart, wees eerlijk maar wees vooral heel erg trots op jezelf! Jij hebt bewezen niet zo snel omver te waaien. En de puberteit kan heftig zijn, dat is het al als je de zorg kunt delen, maar het is helemaal heftig als je er alleen voor staat.
Jij bent in ieder geval een topper!
Dag iedereen, ik vind het zelf niet fijn om te zeggen maar soms haat ik het om moeder te zijn. Ik zit met 2 pubers in huis, één van 15 met autisme die geen hulp wil aanvaarden en op school kan ik dan altijd alles gaan oplossen dat er misgaat. Als ik hem tips geef hoe hij een situatie anders kan aanpakken wilt hij die nooit aannemen, precies een muur waar je tegen spreekt, wilt ook geen begeleiding en niemand mag weten dat hij autisme heeft, volgt gewoon onderwijs en wilt niet naar een speciale klas voor kinderen met autisme. Ik ben al 10 jaar alleenstaande moeder, de vader ziet de kinderen maar weinig en helpt niet , familie en vrienden begrijpen ook niet altijd hoe moeilijk het is, alles komt op mijn rug. Met de jongste zoon van 13 jaar gaat het nu ook minder goed, slecht rapport, heel verstrooid, vermoeden dyslexie door klasleraar en moet nu getest worden. Ik heb hem juist moeten troosten omdat hij mij vertelde dat hij zichzelf heel dom voelt, er soms niet meer wilt zijn en schrik heeft dat hij zichzelf pijn wilt doen. Ik doe al jaren zo mijn best om een goede moeder voor mijn kinderen te zijn maar heb het gevoel dat ik gefaald heb. Vorig jaar ook al een burnout gehad door combinatie van een veeleisende job en thuissituatie. Heb ondertussen een rustigere job korter bij huis maar thuis blijft zo moeilijk. Sta ook op de wachtlijst voor thuishulp voor mijn zoon met autisme maar dat is een wachtlijst van 3 jaar. In wat voor een samenleving leven wij waar we alles alleen moeten oplossen en begrip van anderen maar weinig voorkomt. Ik zoek altijd maar alleen naar oplossingen maar niemand vraagt eens aan mij hoe die kan helpen??? Niet eerlijk als ik dan collega's heb met partner, poetsvrouw, kinderen zonder problemen en familie die regelmatig bijspringt. Het is niet eerlijk verdeeld. Bedankt dat ik mijn hart eens kan luchten hier, het een keer gewoon kunnen zeggen doet goed !
jeeeej, ik ben zo blij, ik ben zwanger maar nog maar heel kort, namelijk 4 weken. Nou is het bijna kerst. Dat maakt het voor mijn vriend en mij best lastig om het voor ons te houden aangezien de familie dit jaar bij ons over de vloer komt. Wat vinden jullie? Kunnen we het nu al vertellen of moeten we even wachten. En wat is dan een goede manier om bij de familie geen argwaan te wekken? Ik sta er namelijk om bekend dat ik van een wijntje hou 😉
Mijn zoontje zou nu 17 jaar worden....het verdriet slijt,het gemis blijft...
Mijn verleden was chaotisch, zwaar en heb daardoor veel gemist in het leven Probeer mijn kinderen de liefde en veiligheid te geven die ik niet heb gehad Al zeg ik het zelf we doen het best goed 🙂 MAAR elke dag moet ik mijn medicijnen innemen, zodat mijn kinderen niet mijn kwaadaardige persoonlijkheid zien Het is moeilijk te weten dat ik nooit zonder mijn meds zou kunnen...
Sinds 3,5 maand moeder van een zoon! Echter is hij sinds 3,5 maand al in de hemel! elke dag mis ik hem ontzettend en had hem zo graag alle liefde willen geven!. De wens voor een 2e is zo groot, maar ben zo ontzettend bang! was je maar hier lief kind.
Gedicht ontroostbaarheid
Ze aarzelt
als een winterakoniet
in de bevroren aarde
en keert zich af en aan
en wacht op tekens
Ik zie haar ogen vol
geschoten, echte tranen
huilen haar gezicht
en keert ze terug naar me
mijn armen dwingend
om haar heen, ontroostbaarheid
Ga niet weg zegt ze
blijf altijd hier waar
je nu bent
en laat me niet
alleen en droog
mijn tranen met je jas
Ik lees waarom ze zo
maar begrijp niet
wat ze voelt
ze lijkt op me als kind
ik fluister in haar bange oren
dat ik haar niet verlaat
Ze zal de huilbui zijn vergeten later
maar ik weet nog goed
waarom ik was zoals ze nu is
en ken haar later
zoals ik eens mezelf
voor Lola, 13 maart 2014
Door: Arjen Boswijk
Hallo
Ik hep een zwaar probleem ik hep een kinderwens ik hep hulp nodig ik ben nu 15jaar en hap al een kinderwens vna me 11 jaar ik ben het beu om te luisteren naar mensen die het zo gezengt goed met me voort hebben ik wil gewoon een baby ik weet niet echt waarom maar ik ben nu in een depressie gegraakt ik weet niet wat ik moet doen maar hier doen ze er niets aan ik zit nu in in een ziekhuis die me zogezegd kan helpen maar in de plaats dat ze me helpen maken ze me echt kapot wat moet ik doen ps ik denk dat ik zwanger ben maar hep gewoon veel kwaaltjes wat moet ik doen
Hallo, sorry hoor, moet even...ik vrees dat ik heel erg nare dingen ga schrijven over mannen. Klootzakken, heb het zo ontzettend gehad. Alles doe ik alleen, alles wat er moet gebeuren om mijn vier kindertjes te laten opgroeien met het gevoel van vertrouwen in een ouder. Het fundament weet je wel, dat het goed is dat je er bent, dat je er toe doet, dat je er blind van op aan kan dat zowel je vader als je moeder er altijd voor je zijn. Gewoon omdat jij hun kind bent en dat je geboorterecht is. Vier kindertjes, geweldige kindertjes, ze zijn mijn alles en dat maakt nou juist dat ik zo boos ben, het voelt alsof ze tekort gedaan worden en dat maakt mij woest. De oudste drie komen uit mijn eerste huwelijk, wat was ik blij toen ik in verwacht was. Een mooi gezin met de man waarmee ik voor altijd ging samenzijn...na de geboorte van ons lieve grietje en daarna twee heerlijke jongetjes bleek toch dat papa echt, ondanks alle moeite, beloften, hoop zijn aller fijnste dag bleef beschrijven als al blowend met een six-pack en bungelend met zijn benen over de rand van een Amsterdamsegracht in gezelschap van zijn vrienden. Waar waren wij, zijn vrouw, zijn drie wondertjes? Loose! Uiteindelijk durfde ik het dan toch te vragen...."Wil jij dit, wil je mij, wil je ons?"
"Of leef je liever alleen?"
Ik wist het antwoord natuurlijk al maar had de vraag nooit durven stellen. Daar ging hij, met sporttasje naar zijn moeder. Nu acht jaar verder en de eerste kinderalimentatie moet nog komen. Besluit van de rechter, meneer kan niet voldoen, bewijs van nihilstelling....Na jaren leek zijn situatie wat te zijn verbeterd, brieven waarop stond dat hij direct in contact diende te treden zodra er weer mogelijkheden waren. Dacht het niet, waarom zou je je als vader geroepen voelen mee te willen bijdragen aan het financiële gedeelte van het opgroeien van je kinderen? Ze zien er toch netjes uit als je ze eens in de twee weken te logeren krijgt. Gezellig, dat probleem met treinkaartjes blowen we ook lekker de tent uit, zorgt mama wel voor. Deze maffe mama vind het namelijk nog steeds heel belangrijk dat de kindertjes hun papa blijven zien, mama geeft zoveel om het geluk van de kindertjes dat zij papa ook al naait hij haar al jaren lang beleefd blijft benaderen. Mama vertelt ze niet dat ze niet voorkomen in papa's idee over de fijnste dag. Veel plezier schatjes, groetjes aan papa....
Mannetje nummer twee is ontzettend lief maar al heel lang ziek. Hij houdt van mij en van de kindertjes maar net nadat ik dacht dat het dan toch allemaal een beetje goed ging komen kwam daar de depressie. Die pestziekte die mijn lieve man steeds meer opvreet. Maakt dat hij uitgeput is, overgevoelig is een onredelijke partner en vader is naar zijn gezin. Ons kersje op de taart, ons mooie krullebol, weer dat gevoel dat er een ouder niet is. De depressie pakt hem van haar af, van ons af.
Mama blijft liefjes, geen zorgen, mama gaat nergens heen....mama zorgt dat alles geregeld is, alleen die papa's he....dat lukt mama maar niet, om die voor jullie te regelen.
ik ben 15 jaar en ben nu al 22 weken en weet het gwn allemaal niet de vader van mijn kind zit vast en heeft nog een kind en ik kwam een paar maanden geleden achter dat hij nog een kind heeft gekregen en vorige week appte zijn ex mij maar weet totaal niet hoe ze aan me nummer kwam maar ze wist alles van mij en hem en de volgende dag belde hij mij en hij was boos omdat zijn ex blijkbaar heeft gezegd dat ik haar heb geappt en nu ontkend hij dat ik zwanger van hem ben om zijn hegje te redden ik snap dat hij zijn zoontje wilt blijven zien maar vroeg of laat zou zijn ex er toch achter komen en nu maak ik me zorgen dat mijn dochtertje zonder vader opgroeit en dat wil ik niet wil niet dat ze hetzelfde moet meemaken als ik en weet het gwn allemaal niet meer
Heey lieve ouders, Ik ben nog geen ouder en eigenlijk is dit een Klaagmuur voor ouders maar... Mijn moeder is gescheiden en heeft een meisje (11), een jongen (3) en mij (16). Het is zeker niet altijd makkelijk, dat kan ik super goed zien. Ook zij is wel eens boos, want wij luisteren ook niet altijd. Toch ben ik super trots op haar dat ze het elke keer weer kan oplossen, dat maakt haar zo'n goede ouder!!
Zoals ik lees hebben jullie het ook niet altijd makkelijk; peuterpubers, pubers, eigenwijze kleuters, brutale schoolkinderen enz. Maar ook lees ik dat jullie niet opgeven, ondanks dat jullie dat heel graag zouden willen. Bekijk de leuke dingen, dit maakt veel goed! Geef nooit op, en neem de opmerkingen van jullie kinderen maar met een korrel zout!!! JULLIE KUNNEN HET!
anoniem
woh mijn zoon is pas 17 geworden wat verlang ik terug naar de tijd dat hij 3 of 4 was. Alles wat ik zeg gaat langs m heen van Havo naar VMBO -t Nu op ROC richting techniek ICT beheerder na 2 weken gestopt nu geswitcht naar financieel administratie , vind hij niks. Gaat vaak niet naar school de opleiding kostte me veel geld. En hij verprutst t . Hangt maar op straat met zin vrienden. Hij werkt wel bij dirk gelukkig als bijbaantje maar altijd heeft hij geld te kort. Ik ben alleenstaande moeder met een uitkering en financieel voel ik me uitgekleed door mn eigen zoon.
Hij leeft zijn eigen leven komt alleen nog eten en slapen vreselijk nee dit heb ik nooit zo gewild. Het was zo`n leuke lieve jongen vroeger wel pittig maar nu grote mond geen respect voor me , ik wil gewoon weglopen geen zin meer in deze rotzooi. En ik voel me schuldig is dit het resultaat van mijn onze want mn ex was nog in mijn leven tot zn 10, opvoeding .
Net oudste weer naar school gebracht. Gaat sinds de zomervakantie naar de kleuters en iedere keer is er wel wat. Broekplassen, bijten, krabbelen, ze is niet te verstaan en moet naar de logopediste, luistert niet, is nog speels, is moe, huilt de hele ochtend... Aan de ene kant voel ik me nu een ontzettend slechte moeder aan de andere kant vraag ik me af of ze dan wel op de goede school zit.
Hallo ouders, ik ben een alleenstaande ouder (moeder) en heb geen vangnet. Het is moeilijk om een druk kindje alleen op te voeden en te verzorgen. De vader is uit beeld en heb geen familie die bijvoorbeeld een avondje kunnen oppassen zodat ik kan bijtanken. Het is een moeilijke situatie maar ik doe mijn best om positief te blijven en er het beste van te maken. Ik wil aan alle ouders die er even doorheen zitten zeggen van het komt allemaal wel weer goed ? Groetjes van een oververmoeide moeder die het soms ook even niet meer ziet zitten.
Lieve Deetje,
Het is heel zwaar en moeilijk, maar vertrouw er op dat je de kracht hebt om door te gaan. Zij kan zich alleen zo tegen je afzetten omdat zij zich veilig bij je voelt om dit te doen. Zij vertrouwt erop dat jij van haar blijft houden en bij haar blijft, zodat ze dit ook kan doen. Hoe moeilijk het ook is voor jou, maar eigenlijk is het juist iets heel moois... Blijkbaar geef je haar dat vertrouwen om zichzelf als zelfstandig individu te ontdekken. Iets wat ze niet bij andere durft te doen.
Probeer op de momenten dat ze slaapt of niet bij je is (school/bso) voldoende rustmomenten voor jezelf te pakken, om voldoende ontspanning te krijgen. Op tijd naar bed, om zo uitgerust mogelijk te zijn. Hoe beter jij in je vel zit, hoe beter je met haar om kan gaan.
Kom je er echt niet uit, schroom dan niet om eventueel naar de huisarts te gaan en met hem/haar hierover te praten.
Sterkte... X Je bent een supermama!! Wees vooral heel trots op jezelf!!
Ben vanavond in huilen uitgebarsten onder het eten. Ik werkt full time, gescheiden en vader weinig in beeld. Bij het ophalen bij de bso, geef ik haar een kus als zij aan tafel zit te knutselen, ze reageert boos, het is jouw schuld zegt ze dat het nu niet lukt. Eenmaal thuis krijg ik tirade over mij heen dat ze geen spinazie lust, ik had spinazietaart van bladerdeeg gemaakt met kaas en nootjes. Ze schreeuwt, luistert niet, gromt, oergeluiden. Ik moet aanhoren hoe stom ik ben, dat ze nooit mag doen wat ze wilt om vervolgens weer oergeluiden te produceren inclusief gebalde vuisten. Ik ben in huilen uitgebarsten en ze deed niets, heb gezegd dat ze maar zelf wat moest gaan eten. Ze is 5,5 jaar. Dit gaat al weken zo. Steeds meer realiseer ik me dat ik dit niet aankan. Ik word zo boos dat het schuim op mijn lippen staat en ik over mijn lijf tril van de enorme woede die ze losmaakt. Ik wil dan weggaan, omdat ik het niet aankan. Ik heb geen hoop dat het beter wordt. Onze karakters zijn zo anders. Heb geen vangnet, geen partner.
Ik hoop niet dat onze tiener/puber jongens (1 van mij, 3 van partner) weer zo enorm gaan klagen en mopperen komende vakantie. Dat ze een keer wel iets leuk vinden, wanneer wij iets voorstellen om wat te gaan doen. En dat ze ook simpele, niet dure dingen om te doen, kunnen accepteren, zonder al te veel commentaar. (wandelen worden ze moe van, een kasteel bekijken is saai, enz. enz.)
Zodat we het gewoon gezellig kunnen houden. ?
Hallo allemaal, ik ben 15 jaar en ik ben zwanger. Niet bepaald ideaal voor een 15-jarige, maar ik wil het kindje houden. Maar het is heel lastig om te vertellen met Surinaamse ouders ...
