Een anonieme klaagmuur, omdat iedereen wel eens zijn hart wil luchten
Een anonieme klaagmuur. Of je nou zwanger bent, net bent bevallen, een peuter, schoolkind of puber hebt rondlopen, soms is het moederschap of vaderschap net niet wat je ervan had verwacht. Zwangerschapskwaaltjes zijn soms heftiger dan alleen maar ‘vervelend’, babygehuil kan soms door merg en been gaan als het – voor je gevoel – al uren duurt, een dwarse peuter plak je soms het liefst achter het behang bij de honderdste ‘nee’ van die dag en pubers plak je soms het liefste achter het behang.
Hoofd in de wolken
Volgens iedereen hoor je met je hoofd in de wolken te lopen maar je merkt dat dit niet altijd mogelijk is. Natuurlijk houd je zielsveel van je kindje of die baby in je buik, maar soms een ietsiepietsie minder.
Brok ellende in je lijf
Zit je met een brok ellende in je lijf of hoofd, of wordt je keel letterlijk dichtgeknepen door ingehouden verdriet, woede of frustratie: lucht dan anoniem je hart op onze klaagmuur. Of lees de reacties die andere moeders en vaders hier al hebben achter gelaten. Die soms precies tegen dezelfde emoties of onmacht aan lopen als jij. En wat een verademing is het, te lezen dat je niet de enige bent! Dat lucht nog eens op!
Even anoniem je hart kunnen luchten, zegt niets of je wel of niet genoeg van je kindje houdt. Een moment van stoom afblazen lucht op, de herkenbare klaagzangen van anderen bieden troost. Even klagen maakt je géén slechte vader of moeder. Je zal zien, dat je niet de enige bent. De klaagmuur biedt jou de gelegenheid om je gedachten te verwoorden en je gevoelens te uiten, zodat dingen niet zwaarder gaan wegen wanneer je er mee doorloopt. En eenmaal je gal gespuwd, kun je het leven weer met een glimlach aan!
Spelregels
Je mag over alles en iedereen klagen maar houd het beschaafd. Grof taalgebruik, discriminerende en/of seksueel getinte teksten zullen door ons niet worden geplaatst. Je klaagzang en/of geheim dient echter te allen tijde een relatie te hebben met je zwangerschap(swens), baby, peuter, kleuter, schoolkind, puber of ouderschap in het algemeen, in de ruimste zin van het woord.
1042 berichten.
k weet dat mijn dochter eigelijk te oud is voor hier maar ik ben nu echt zo pis en pis nijdig ik herken mezelf amper. Ben al meer dan 24 uur bloedlink en zo ken ik mezelf echt niet. Onze dochter 6 jaar is logeren bij opa en om een 100 km verderop. Ze hebben haar gisteren opgehaald. en weigerde om het autostoeltje mee te nemen. we hebben een autostoeltje en een zitverhoger ze konden kiezen maar wilden geen van beide omdat het volgens schoonmama niet verplicht is. Duidelijk gezegd dat ik het er totaal niet mee eens ben en liever heb dat ze een stoeltje meenemen. nee dat wilde ze niet. nog getwijfeld het direct uit te vechten door te zeggen dan krijgen jullie haar niet mee maar goed mijn dochter verheugde zich al twee weken op de logeerpartij en gaat graag naar opa en oma . plus ze kunnen zodra ze de straat uit zijn haar van het stoeltje afhalen. Dus ondanks al mijn bezwaren is ze toch meegegaan. nou hele dag druk mee geweest. de wetgeving opgezocht en er zijn inderdaad uitzonderingen als ze bv naar een sportwedstrijd gaan. vervoer over korte afstand, incindentieel . Vanaochtend contact gehad met VVN en AnWB en hun bevestigen allebei mijn vermoedens. Indien er een zitje beschikbaar is is het verplicht ervan gebruik te maken. Alles doorgemaild en gebeld met de vraag of ze hun mail willen leze. krijg je het verhaal dat ik hun auto zit een ingebouwd kinderzitje. nu goed ik hun autodealer gebeld. die wist van niks en bij zijn weten is er nooit die mogelijkheid in een van hun modellen geweest. Autodealer dat verhaal laten mailen en ook doorgestuurd. Nou dan sta je toch stevig in je schoenen als je de autodealer, ANWB, VVN en de wetgeving achter je hebt staan denk je. Nee hoor wat denk je dat me schoonmoeder zegt JE MOET JE NIET ZO DRUK MAKEN. WANT ER GEBEURT TOCH NIKS EN IK ZAT ERNAAST ik ik maak me druk omdat ik vind dat mijn kind op een verantwoorde manier wordt vervoerd. Ik heb de hoorn erop gegooid. Ik ben echt zo boos en voel me zo machteloos. Ik vraag toch niet teveel. heb nu met mijn man (die is niet zo in staat het tegen zijn moeders wil op te nemen) afgesproken dat tenzij ze gebruik maken van een autostoelte onze dochter daar niet meer mag logeren voordat ze 1,35 m is. Ik zou me zo graag een beetje gesteund voelde. echt toen ze belde dat ik dat ze zou zeggen. he sorry wij zaten ernaast volgende keer nemen we gewoon het stoeltje mee. ergste is nog dat ik haar woensdag op moet halen in mijn eentje. echt ik ben bang dat ik compleet ga ontploffen waar me dochter bij is.
Fijn om te lezen dat dwarse kindjes 'normaal' zijn. Oftewel, dat we niet de enige zijn die een manneke van bijna drie hier in huis hebben die het liefst op alles 'nee' zegt. Of het nu gaat over douchen,aankleden, eten, slapen.... MAAR......dan heb ik het nu even over de kinderopvang: telkens als ik hem ophaal van de opvang; wordt me verteld dat hij weer zo druk of dwars is geweest.....wordt er zo moe van . Het is net alsof ze hem perse een stickertje willen opplakken met een of andere ' moderne afwijking' ( excuseer de rottige uitdrukking). Mijn manneke maakt geen ruzie, slaat niet naar andere kindjes, maar zoekt zijn grenzen op. Begrijp me niet verkeerd- wij worden hier ook wel eens moe/ gefrustreerd van, maar medewerkers met een pedagogische opleiding moeten toch meer geduld/begrip voor die leeftijden kunnen opbrengen. Mijns inziens zijn er maar weinig peuters die in het gelid willen lopen. En nu kom niet aan dat die mensen opgeleid zijn om bepaalde dingen te herkennen, maar ik krijg sterk de indruk dat ze tegenwoordig geleerd krijgen om de kleintjes zo vroeg mogelijk een sticker op te plakken op die ' rugzak' al mee te geven, grrrrrrr. Baal tegenwoordig al als ik mijn zoontje ga oppikken en ben er sterk , met mijn man, erover na aan het denken om hem om die Creche weg te halen en naar andere te brengen waar de juffies een langer lontje hebben.
2 en 3 en allebei heel extravert. De jongste wil niet meer slapen s'middags maar is zo moe dat hij boos en agressief word. Vanmorgen samen naar de crèche geweest en meteen weer drama thuis. Zo en nu gaan jullie even naar boven. Hoor ik daarna wat, hebben ze de lade van de commode open gemaakt er op geklommen om vervolgens op de plank (verantwoord hoog geplaatste) talkpoeder te pakken, en de hele kamer inclusief bedden en knuffels compleet onder te strooien. . Vervolgens een wasmand met schone frisse was er doorheen te halen en over de trapleuning te gooien ... houd dit ooit op?!!! Ik kan zo kwaad worden. Ben er zo moe van. Werk ook nog nachtdiensten van 20:00 tot 4:00 dus qua ritme weinig rust in de avonduren. Ach ga maar weer eens naar boven om te zooi weer op te ruimen...
Heerlijk im te lezen, sorry;) Bah, ik haat de laatste 2 weken het bedritueel, afschuwelijk is t! Heb er 3, de jongste, een zoontje van 2 jaar en 8 maanden ontpopt zich als n ware tiran..ik word helemaal gek van 'het laatste kusje' Een kusje nog mama, laatste knuffeltje, en dat als t kan 10 keer! Ik geef er niet aan toe maar hij schreeuwt alles bij elkaar..heb m straks n tik op zijn billen verkocht, was er zo klaar mee! En t hielp ook nog.. Nu zit ik me hier n potje schuldig te voelen..pff, zit er n beetje doorheen, papa is 3 avonden niet thuis en ik baal enorm van dit soort avonden, kennen jullie ook t gevoel dat je wel eens onzichtbbaar zou willen zijn?
Twee jongens hier van 3,5 en 1 jaar. De oudste is alleen maar dwars, vooral als hij moe is. De jongste doet niks anders dan gillen en zijn eten op de grond smijten. O ja ik ben ook nog 12weken zanger van nummer 3. Soms denk ik waarom?? Ik hou veel van ze maar ik ben zooo moe. Laatst waren ze aan het vechten (ja dat doen ze) en ik ben gewoon in slaap gevallen in de stoel in de woonkamer. Voel me een slechte moeder. Elke dag neem ik me voor om geduldiger te zijn maar uiteindelijk lukt het niet. Bij het naar bed gaan zegt mijn oudste dan: mama jij bent de liefste van de wereld. Schuldgevoel
Voor het eerst vandaag ben ik geknapt. ik had meneer driftbui (15mnd) maar na het eten op de bank bij me gezet en hem eens vastgehouden totdat zn bui over was. maar de tranen rolde over me wangen. ik kon er niet meer tegen. hoe hij bezig was hij leek wel bezeten. hoofdbonken, van voor opzij,naar achter, op zn neus. en dan vuurrood aanlopen gillen totdat hij er schor van was en moest kokhalzen, die ogen hele maal naar boven. leek wel of de duivel plaats had genomen in hem. ik vind het zo erg dat ik hem niet kan helpen en dat dat kleine mannetje zoveel verdiet en boosheid in zich heeft. nu heeft hij ook nog eens een eczeem uitbraak over heel zn rug en romp waar ik niks aan kan doen. ik voel me zo tekort komen. en ben er zo verdrietig over. zn hele voorhoofd is blauw met een grote blauwe bult in het midden. en het ergste is nog wel als hij dan in de kinderwagen of de winkelwagen zit dat lach hij altijd lief naar iedereen en dan krijg je weer te horen wat voor lief ventje het wel niet is. nou kom dan maar eens bij mij thuis dan is hij niet meer zo lief. luisteren kan hij slecht driftbui naar drift bui al hij iets niet mag ik word er gestoord van. ik wil ook wel eens een lief kind dat gewoon naar me luisterd of tenminste lief kan spelen.ik weet dat ze bestaan want mn zusje heeft er zo eentje. ik heb altijd een hekel gehad aan kinderen die brutaal waren of vervelend en daar gaf ik altijd de ouders van de schuld en nu heb ik het zelf. en ik ben echt heel streng en me man ook. maar het zit gewoon in het ventje zelf. gelukkig heeft hij ook wel zn goeie momenten en kan ik heerlijk van hem genieten. daar denk ik dan nu maar aan. want leuk is het niet.
Hallo, handig zo'n klaagmuur en ook fijn om te weten dat ik toch echt niet de enige ben met een nogal driftig kindje! ik ben trotse moeder van een jongetje van bijna 2 jaar (febuari) en ben bijna 24 weken zwanger van de 2e. mijn zoontje was een hele makkelijke baby. gaf nooit problemen, heel rustig en vond alles prima. heerlijk tevreden dus. de afgelopen 2 maand is dat gigantisch omgeslagen. zo erg soms, dat ik ten einde raad ben.... en dat ik mij als moeder gewoon radeloos voel. je gaat op een gegeven moment gewoon aan jezelf twijfelen.. zoals wat doe ik verkeerd? of kan ik nog wel iets goed doen? meneer wil heel erg zijn zin hebben en word echt om ALLES boos. vooral in de winkels, bijvoorbeeld manege waar ik ook kom en andere dingen wat intressant is word hij soms zoooo boos. om niks. in een winkelkarretje hoo maar, en hij zet het dan op een krijzen! ik voel me dan altijd heel ongemakkelijk omdat ik het idee heb dat ik dan voor schut sta. en maak dan ook vaak dat ik weg kom. maar ook thuis is hij zo boos, en inderdaad vaak alleen tegen zijn mama.. ik denk dat dit komt omdat hij meestal alleen met mij is. mijn vriend is elke dag aan het werk vaak sweekends erbij. hij gaat ook niet naar een kinderdagverblijf of iets dergelijks omdat ik zelf bij huis ben. dus heb vaak ook geen tijd om zelf op te laden even wat anders dan een driftige peuter zit er voor mij niet tot zelden in. ik heb al van alles geprobeerd om het beter te krijgen.. maar het lijkt allemaal tevergeefs. verder is het een heel lief jongetje. dingen delen met andere kinderen is dan ook geen probleem. maar tegen mij doet hij zo lelijk.. ik weet soms niet meer wat ik er mee aan moet. gr.
Oef wat fijn zo'n klaagmuur. Even klagen over mijn peuterpuberdochter van bijna 18 maanden. Aargh wat haalt ze het bloed onder mijn nagels vandaan. De ene dag slaapt ze nog 2 slaapjes, waardoor ik me even kan opladen voor de uren dat ze wakker is en door de kamer stuitert, aan mijn benen hangt, op de grond gaat krijsen als ze haar zin niet krijgt..maar de andere dag wil ze geen minuut haar ogen dichtdoen..dan word ik echt gillend gek! Waarom kan mijn kind nou nooit eens normaal doen? Zo gek is het toch niet als ik de Ipad afpak omdat ze lekker met haar speeltjes moet gaan spelen..zij vind van wel want smijt meteen alles op de grond wat ze tegenkomt. Fijn. Op zulke dagen vraag ik me af of het ooit nog goed gaat komen:(. Daarbij komt dat mijn zwakke gesteldheid (ga ik niet verder op in) niet veel kan hebben...pfff wat is het moederschap toch zwaar soms. Lucht wel op om het van me af te schrijven, fijn!
Hallo, Ook hier een moeder met stress. Ik ben een jonge moeder van 21 met een zoontje van bijna 2,5 jaar. Meestal is het een schatje echt waar, hij heeft humor en we kunnen samen enorm lachen, kan zich uren in zijn eentje vermaken, knuffelt graag is sociaal tegen andere kindjes. MAAR de laatste tijd is hij zo dwars en driftig. Ik heb enorm veel geduld omdat ik mezelf erin herien maar als ik haast heb s ochtends heb ik geen tijd om hem eerst te kalmeren, corrigeren en het voorbeeld te geven en als er eenmaal een ding fout gegaan is, barst hij los gillen, slaan, huilen en krijsen! AAAAAAHH! Ik sta overal alleen voor want mijn ex heeft zijn verantwoordelijkheid nooit genomen. Als ik in de supermarkt zo'n strijd heb kijken mensen me raar aan en sommige fluisteren zelfs; dat arme kind, dat mens had nog heel geen moeder moeten worden! En dat breekt mijn hart! Ik voel me dan zo'n waardeloze moeder met een enorm schuldgevoel die me dagelijks nachten wakker houd! Ja ik was jong moeder, ongepland. Maar dat betekend niet dat hij ongewenst was, ik ben dol op hem, heb alles (zonder spijt, zou het zo weer doen) voor hem opgegeven en probeer er alles aan te doen om een goede moeder te zijn. Maar wat ik ook doe ik voel me altijd een mislukte moeder.
Ook ik weet t regelmatig niet meer, ik heb 3 jongens in de leeftijd van 3 tot 7, ben sinds een jaar gescheiden en doe co-ouderschap met mijn ex. Ik weet t gewoon echt niet meer, ze vliegen elkaar echt constant in de haren om niks, schreeuwen, gillen, slaan, schoppen en knijpen. Ik heb echt alles al geprobeerd niks helpt. Vooral de jongste is sinds n paar weken niet meer te sturen, hin luistert totaal niet, doet alleen wat hij wil en sleurt zijn broers daarin mee die daardoor ook zo onhandelbaar als wat zijn geworden. Ik ben soms echt radeloos en wrd er zo moe van. Ben de hele dag maar aan het optreden en voor scheidsrechter aan het spelen. Ik kan niet meer. Voel me een waardeloze moeder, ik kon ze altijd perfect in toom houden als ik bv boodschappen met ze ging doen, moet er nou niet eens aan denken. Ik kan niet meet..
GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR Baal even behoorlijk van mijn zoontje. Hij pest bijna altijd zijn neefje dat een half jaar jonger is. Als zijn neefje op bezoek komt pakt hij alles af en duwt hem constant om. Wat een vervelend kind. Ben zo boos en schaam me rot. Heb gewoon zin om het terug te doen maar dat is natuurlijk het verkeerde voorbeeld. Gelukkig vandaag wel een middagdutje. Had vandaag door het voorval echt geen zin om me met hem bezig te houden maar ik heb toneel gespeeld. Laat hem nu lekker lang liggen zodat ik mijn handen vrij heb. Wordt het ooit nog leuk?
Mijn dochter van bijna 3 is meestal een schatje, maar ook regelmatig een draakje. Ik ben een heel rustig type, maar dan kan ik soms woedend worden. Ze altijd al erg dwars geweest vanaf baby. Krijsen in de kinderwagen, niet in de buggy willen zitten, in de winkel alles pakken en niet luisteren. Ze wil nu nooit meer in de buggy maar lopen wil ze ook. Dus eigenlijk wil ze dat ik haar constant draag. Nou ze word steeds zwaarder en ik trek dat dus niet meer. Maar in de buggy word ze woedend en trapt en gilt ze alles bij elkaar. Als ik ze laat lopen en ze wil niet meer, dan blijft ze gewoon staan en of ze gaat op de grond liggen. Soms werkt t als ik doorloop dan komt ze wel achter mij aan. Maar het kost allemaal zoveel tijd. En ook mijn geduld raakt op als ik drie kwartier doe over 1 straat. Ook sochtends als ze naar de peuterspeelzaal moet is ze dwars. Ze wil niet eten, ze wil snoep. Krijgt ze niet, gillen.. Ze wil haar pyama niet uit, ze wil haar kleding niet aan, ze wil andere sokken aan, ze wil ze zelf uitzoeken. Ik mag haar haren niet doen. Dan trekt ze alles weer uit, want ze wil het zelf doen. Ditzelfde ritueel met haar jas en schoenen. Dit is de verkorte versie dan he. Er zijn ook dagen dat het makkelijk gaat gelukkig. In de hoek zetten wil ook helpen, maar altijd eerst al die drama. Onderweg naar school, wil ze op alle stoepjes zitten, elk blaadje op de grond bekijken. Ik kan zo wel doorgaan. Hoe laat ik ook opsta, ik ben altijd doorgedraaid als ze eindelijk op school is. Zo zijn er nog wel meer dingen. Wou het gewoon even van mij afschrijven. Hou mega veel van mijn kind en ze kan ook vreselijk lief zijn.
Hallo hier ook even een moeder dat een probleem heeft en wat hulp nodig heeft van andere moeders.. Ik weet niet meer wat ik moet doen mijn kleine meis is straks bijna 2 jaar sinds een paar dagen begint het weer als ze op bed moet overdag maar ook savonds elke keer weer krijsen als ik haar op bed doe word er gewoon echt moe van en ik zit elke avond gewoon met barstende koppijn .. En dan slaapt ze eindelijk dan haal ik haar de volgende dag eraf maar dan zit ze onder de blauwe plekken soms zelfs tand door de lip of op haar toch gebeten dat er zelfs bloed uit komt .. Heb zelfs geprobeerd om haar eerst in men armen of schoot laten slapen en dan op bed doen maar dan alsnog steeds hetzelfde.. Ik ben gewoon de wanhoop nabij, ik weet niet meer wat ik moet doen ik durf gewoon eigenlijks niet met haar weg te gaan want dan kijken de mensen mij raar aan .. Ik weet het niet meer help??!!! Een wanhopige moeder ..
lieve Anoniem, ga door met je hart te luchten daar is deze site voor en trek het commentaar van de "goede" moeder niet aan, Deze site is er echt voor jullie moeders, want het is niet altijd een gemakkelijke opgave om een kind op te voeden,
Ik ben zo blij dat ik lotgenoten vind op deze website. Ik zit er nu compleet doorheen, heb een mannetje van 19 maanden die alleen maar de hele dag jammert. Al vanaf zijn geboorte. En als er bezoek komt of we op bezoek gaan dan gedraagt hij zich over het algemeen voorbeeldig, dus 'is het zo'n lief mannetje'. Niemand begrijpt dat ik er horendol van word! Hij wil nu alleen maar de hele dag opgetild worden, kan nog geen 5 minuten alleen spelen, wil vaak niet eten, wil niet slapen, dan is hij weer te moe, verkouden, komen er tandjes door, zit ie in 'een fase' (welke fase duurt er nou al ruim anderhalf jaar?? Of volgt de ene fase rechtstreeks op de andere?!). En dan al die verhalen van andere moeders: 'mijn kind is zo lief...' Fijn dat ik hier vergelijkbare verhalen lees. Maar een ding moet me van het hart. Deze klaagmuur is duidelijk bedoeld voor ouders die het even niet meer zien zitten en hun hart in alle eerlijkheid willen luchten (en dat verder nooit doen omdat ze er dan waarschijnlijk vreemd op worden aangekeken of als slechte ouder bestempeld worden). Juist het van je afschrijven en andere vergelijkbare ervaringen lezen kan zo helpen om weer nieuwe energie te vinden om die uitdaging van het opvoeden van dwarse kinderen het hoofd te bieden. En dan is het zo jammer dat sommige ouders (moeders) het dus nodig vinden om ook hier andere ouders te be- en veroordelen. Door te zeggen dat het aan ons ligt dat ons kind dwars is. Lees je eens in. Kinderen hebben allemaal een ander karakter en de een is nu eenmaal dwarser dan de ander. Daar heb je als ouder soms helemaal geen invloed op, zelfs als je alles volgens het boekje doet. Prijs je gelukkig met je zoete kind en zoek een andere plek dames. Deze klaagmuur is niet voor jullie. Jullie zijn de reden dat we ons tot een anonieme online klaagmuur moeten wenden en zelfs daar weten jullie ons te vinden om ons slecht en schuldig te laten voelen. Voel je daar maar eens trots op...
Wat doe je op deze klaagmuur? Dit is voor ouders die er even helemaal doorheen zitten. Ga lekker foto's van je engeltjes op Facebook zetten ofzo.
Ppff ... Net de kleine man van 17 maanden in bed gelegd! Wat een drama.. Na een dag kdv is hij niet te houden, wil helemaal niks alleen maar krijsen en flippen.. Elke avond ook weer gedoe met eten, gewoon niet willen eten .. En alleen maar jengelen en als we dan iets afpakken of zeggen een driftbui.. Op de grond liggen en met zn hoofd op de grond bonken.. Echt het kan het liefste jongetje van de wereld zijn (vooral bij en met anderen) maar na een dag werken zou ik dat ook graag nog even hebben voordat hij weer naar bed gaat! Kijk alweer uit naar het weekend 🙂
Heerlijk, ff klagen op de klaagmuur! Mij zoontje van 26 maanden was tot zondag lief, zorgzaam, te sturen en straf op de gang hielp. Maar sinds zondag is het één en al ellende! Wat er ook gebeurd, NIKS IS GOED! Als ik zeg A, wil hij B en andersom. Afleiden helpt niet meer, of heeel kort. Hij valt van de ene in de andere driftbui, luistert niet en vindt het niet meer erg om op de gang gezet te worden. Voorbeelden: ik zit op de bank en meneertje wil daar zitten. Hij duwt en trekt zolang, totdat hij zijn zin krijgt. Natuurlijk, ik probeer te negeren, niet toe te geven, maar zo'n peuter heeft een lange adem, ongelooflijk! Hij wil een stukje vlees van mij, maar krijgt het niet. Gevolg: HEEL BOOS en gooien met eten/drinken. Aangezien ik ook een baby heb van 3 maanden, ben ik er (nu al) zoooo moe van! Ik weet gewoon niet wat ik ermee aan moet. Achter het behang ermee! 😉
Wat fijn dat zo'n anonieme klaagmuren er is. Mijn peuter van bijna 2 is al vanaf baby aan het huilen. De hele dag. Hij heeft er zelfs voor in het ziekenhuis gelegen! Het is gewoon karakter. Heel de dag elke dag is het vechte om te slapen! Driftbuien tot overgeven toe! Na mijn jongste dochter van 10 maande kan zelfs niet normaal dutte omdat Mnr de hele buurt bij elkaar schreeuwt. Het is vreselijk. Hij maakt mij zo boos met dat krijsen over overgeven. Vooral omdat dit niet alleen de peuter pubertijd is.. Maar al z'n hele korte leventje lang.ben het soms zo zat! En daarom zo blij dat ik dit even kwijt kon!
Wat een verademing om te lezen dat ik niet de enige ben!! Natuurlijk weet je wel dat je niet de enige bent, maar niemand 'klaagt' over zijn/haar kinderen in het openbaar. Dat is toch een beetje not done in de maatschappij. Wat heerlijk dat er deze klaagmuur is! Ook ik heb momenteel erg moeite met mijn dochter van ruim anderhalf. Net een half uur de tent bij elkaar gekrijst, echt gekrijst, om niks. En niks hielp, afleiden, trootsen, in de hoek, laten liggen echt niks. Ik heb haar maar op bed gelegd want ze bleef op de grond liggen en in haar ogen wrijven. Vervolgens daar nog alles bij elkaar gekrijst. Ik weet soms gewoon niet meer wat ik moet doen. Mijn oudste dochter had dat helemaal niet zo erg, die had ook wel haar nukken af en toe maar niet zo erg als haar zusje. En alle methodes die we bij mijn oudste konden toepassen werken bij de jongste niet. En meer methodes weet ik eigenlijk niet en dat vind ik heel erg en daar baal ik van. Want ik kan mijn jongste niet helpen zoals ik graag zou willen en voel ik me dus machteloos. Plus regelmatig ook nog moe, nou dan voel je al wel aankomen dat ik ook wel eens uit mijn vel spring. Met alle gevolgen en huilbuien van dien. Vooral het niet weten wat te doen met het negatieve gedrag van mijn meisje vind ik heel erg en ik word er regelmatig verdrietig van. Zo fijn dat je hier evan van je af kunt schrijven. Ik zal eens lezen op de site voor wellicht wat nieuwe tips en methodes die bij mijn jongste wellicht wel werken. In ieder geval dat jullie willen 'luisteren' 😉
ook maar even wat op de Klaagmuur plakken dan.. Ik lees erg veel over driftige peuter en hoe vervelend ze kunnen zijn !!!! Ik heb zelf een dochter die over 2 weekjes alweer 2 jaar word, ze is echt een lieverd en deelt alles met iedereen koekjes, drinken, enz. ook is ze heel sociaal naar mensen toe zwaait zegt haaiii ....... maarrrrr sinds een paar maanden is ze ook erg snel kwaad doet waar ze zelf zin in heeft, wilt niet verschoont worden wil niet douchen wil niet aan en uitkleden, wil alles kapotmaken,wil niet normaal in de kinderstoel zitten en eten maar gooit alles op de grond, en ga zo maar door, afentoe ben ik het wel zat en wil ik heeel hard wegrennen !!! Maargoed dat gaat niet, ik denk dat zoeen beetje alle peuter's dit wel doen, wat er ook gebeurd gewoon rustig blijven, en vooral een goed ritme in huis hebben, regelmaat heel belangrijk !! ..
pffff ik moet even mn ei kwijt hoor, ik heb een peuter van bijna 2 en ben 34 weken zwanger van de tweede. Ik heb wel een relatie, maar mijn vriend is er alleen in het weekend vanwege werk, dus het meeste komt op mij neer. Mijn peuter is momenteel vreselijk aan het uitproberen en aan het dwingen, ik weet dat het erbij hoort, maar ik ben zooooo moe van dit gedrag. Hij is wakker van ochtend tot avond, weigert te slapen overdag en is alleen maar streken aan het uithalen, schreeuwen, slaan ( mij en de huisdieren), gillen, overal mee bemoeien en vooral DRUK DRUK DRUK. Geen seconde rust en daar komt bij dat hij s nachts wakker wordt en luidruchtig in bed uren gaat liggen spelen, iets wat ik maar probeer te negeren, maar het gaat wel ten koste van mijn rust... In combinatie met mijn zwangerschap zit ik er even doorheen nu, ik ben moe, lusteloos en er vooral even helemaal klaar mee nu. Ik heb hierdoor ook een enorm kort lontje voor alles en iedereen, pfff hoop dat het minder wordt als ik bevallen ben en langzaam weer meer energie krijg....
fijn voor je, gelukkig doe jij het wel goed, gefeliciteerd!
je wilt niet weten hoe mij dochter dan deed, als haar buggy ahcter de tafel bleef hangen, dan ropte ze 1 keer (tja waarom niet even doorzetten) en dan huilen en gillen zich op de grond laten vallen en hoofd op de grond bonken, daarn ramde ze de buggy los en smeet hem weg, pff en die was toen nog 1,5
inderdaad, meestal als ze 2 zijn wil t nog wel, hoewel mijn oudste al met 1,5 jaar heel hardnekkig begon te woden, maar we zijn inderdaad bezig om dingen uit te sluiten, want mijn intuitie zegt dat er iets aan de hand is, en dat gaan we nu dus uitzoeken, je wil niet weten hoe vaak ik op t randje heb gestaan om hulp te zoeken, maar zo makkelijk doe je dat niet omdat je je dan slecht voelt, ook al zegt iedereen dat t niet zo is, je hoort en leest alleen maar van die geweldige verhalen en prachtige gezinnetjes, maar dat is alleen maar buitenkant, ik ben altij eerlijk erover geweest, heb ook nooit roze wolken gehad, ik hou enorm veel van ze (want uit logeren brengenvind ik al vreselijk, ook al weet ik dat t wel goed is voor mij) maar zo'n klaagmuur is echt een opluchting, en mn de jongste heb ik niet veel problemen, tuurlijk de peuterpubertijd wel , maar heel anders dan bij de oudste
ik wordt knetter knettergek, heb 2 dochters 1 van 3,5 en 1 van 2 jaar, de oudste kan op dit moment alleen maar gillen, schreeuwen, alles omver en in de lucht gooien (inclusief haar zusje) grote mond, irritante geluiden maken en dan vooral hard! ook met de deuren slaan, zusje pesten (omver gooien, schoppen, dingen afpakken) en dan gaat t zusje meteen gillen en krijsen, ze gaan overal bij zitten wat niet mag, ze doen de voordeur open en rennen lachend naar buiten de straat op, hond erachter aan en ik iedereen maar weer opzoeken, ik heb geen dag voor mezelf, en mn man maar klagen als ie een keer een ochtendje met ze alleen is omdat ik naar de moestuin wil om even alleen en weg te zijn, er dringt niets tot ze door, janken om niets echt waar, het is de hele dag gegil, geschreeuw (ook van mij) overal aanzitten, met dingen gooien, 100 keer zeggen dat iets niet mag en ga zo maar door, meestal na dit soort dagen komen er een paar rustige dagen, maar ik wordt echt stapelhorendol en soms heb ik echt de neiging om ze weet ik veel wat aan te doen, in plaats daarvan ga ik heel hard met iets smijten, dat lucht wel op, helaas sneuvelen hierdoor vaak wat dingen, maar beter dat dan mn kinderen haha (we blijven lachen he)
Hahahaha herkenbaar. Mijn oudste was precies zo. Dus die zat altijd in de wagen. We hebben nu eenmaal geen ogen in onze kont
hahahaha
Inderdaad, hier ook brullen als haar poppenbuggy omver valt.
Jouw tijd komt nog wel! Perfecte kinderen bestaan niet en perfecte ouders (zoals jij suggereert te zijn) ook niet. Dus denk nog maar eens aan mijn opmerking terug als je er straks zelf ook ineens middenin komt te zitten. Deze moeders hieronder hebben zelf helemaal geen hulp nodig. Ze moeten alleen even hun hart luchten en kunnen daardoor weer verder. Heerlijk, zo'n klaagmuur juist.
