Een anonieme klaagmuur, omdat iedereen wel eens zijn hart wil luchten
Een anonieme klaagmuur. Of je nou zwanger bent, net bent bevallen, een peuter, schoolkind of puber hebt rondlopen, soms is het moederschap of vaderschap net niet wat je ervan had verwacht. Zwangerschapskwaaltjes zijn soms heftiger dan alleen maar ‘vervelend’, babygehuil kan soms door merg en been gaan als het – voor je gevoel – al uren duurt, een dwarse peuter plak je soms het liefst achter het behang bij de honderdste ‘nee’ van die dag en pubers plak je soms het liefste achter het behang.
Hoofd in de wolken
Volgens iedereen hoor je met je hoofd in de wolken te lopen maar je merkt dat dit niet altijd mogelijk is. Natuurlijk houd je zielsveel van je kindje of die baby in je buik, maar soms een ietsiepietsie minder.
Brok ellende in je lijf
Zit je met een brok ellende in je lijf of hoofd, of wordt je keel letterlijk dichtgeknepen door ingehouden verdriet, woede of frustratie: lucht dan anoniem je hart op onze klaagmuur. Of lees de reacties die andere moeders en vaders hier al hebben achter gelaten. Die soms precies tegen dezelfde emoties of onmacht aan lopen als jij. En wat een verademing is het, te lezen dat je niet de enige bent! Dat lucht nog eens op!
Even anoniem je hart kunnen luchten, zegt niets of je wel of niet genoeg van je kindje houdt. Een moment van stoom afblazen lucht op, de herkenbare klaagzangen van anderen bieden troost. Even klagen maakt je géén slechte vader of moeder. Je zal zien, dat je niet de enige bent. De klaagmuur biedt jou de gelegenheid om je gedachten te verwoorden en je gevoelens te uiten, zodat dingen niet zwaarder gaan wegen wanneer je er mee doorloopt. En eenmaal je gal gespuwd, kun je het leven weer met een glimlach aan!
Spelregels
Je mag over alles en iedereen klagen maar houd het beschaafd. Grof taalgebruik, discriminerende en/of seksueel getinte teksten zullen door ons niet worden geplaatst. Je klaagzang en/of geheim dient echter te allen tijde een relatie te hebben met je zwangerschap(swens), baby, peuter, kleuter, schoolkind, puber of ouderschap in het algemeen, in de ruimste zin van het woord.
1042 berichten.
In reactie op Jils, die een reactie geeft op de dame van de harde muziek en de sigaret. Wat valt me dat tegen, een reactie als de jouwe op deze site en dan ook nog op de persoon gericht. Dit is geen plek om te preken en te vertellen hoe het zou moeten. Dit is een klaagmuur, een plek waar je ongenuanceerd en rauw je heftige emoties, gevoelens en gedachtes van het oververmoeide moment kunt uiten. Erachter kunt komen dat je niet de enige bent die..... (vul maar in). Geen opvoedtips, NLP promo, pedagogisch verantwoord en sociaal wenselijk gepraat. Gewoon het echte rauwe leven. Opvoeders onder elkaar. En een, m.i., veroordelende, niet-helpende reactie als de jouwe stoort me dan. Life ain't simple all the time, raising kids neither! En dan lees ik jouw reactie
Voor de moeder dat harde muziek opzet en een peuk nam. Ten eerste een peuk nemen is sociaal al mindergeaccepteerd en staat nergens naar. Maar dat je je kind zo wegstopt en vervolgens harde muziek op te zettend om haar maar niet te horen vind ik stuitend. Een kind is een reflectie van jezelf en gedraagt zich zo dat het jou dwingt te veranderen. Jouw verwachtingen gaat al van het negatieve uit en dat voelt het kind. Je kunt je er ook aan toe geven. Het ligt echt geheel aan jezelf door er niet anders naar te gaan kijken dan hoe je nu doet. Pak jouw eigen state of mind aan! En verwijt het je kind niet die jou duidelijk nodig heeft! Als ik de vader was geweest dan was je nog niet klaar met mij.
Wat heerlijk dat er zo iets als dit bestaat!! Voor de buiten wereld hou je het toch wel groot en lijkt het of je de enige bent met onmogelijke kinderen. Ik heb twee kindjes. Van bijna 3 en 18 maanden. Twee jongens waar ik compleet soms van doordraai. De oudste is continu grenzen aan het opzoeken. Tikkeltje verder gaan dan papa of mama zegt. De jongste is van een lief klein schattig mannetje over gegaan naar een ontzettend baldadige peuter diegeen angst kent en overal op klimt en klautert. Ook wil hij pakken wat hij kan met zijn grijpgrage handjes.Eigenlijk kunnen we hem geen moment uit het oog verliezen. Spelen vind hij nog erg moeilijk.en al het speelgoed wordt nauwlettend in de gaten gehouden door grote broer wat regelmatig tot ruzie lijkt. Mn grotw droom om een gelukkig groot gezinnetje te worden wordt steeds verder e grond ingeboord. Tuurlijk genieten we van ze.. maar die geniet momentjes worden ook overschaduwd door t vele huilen en kattenkwaad van die twee. Soms wou ik dat ik se tijd iets door kan schuiven.. wat lijkt me het heerlijk als ik normaal met ze kan communiceren en dingen kan uitleggen waarom iets niet mag. Een derde kindje.. wordt voorlopig even van de baan geveegd. Misschien lager als ik dit weer vergeten ben
Hier een alleenstaande mama met twee kinderen van 2 en 5. Je mag nooit eens zeggen hoe zwaar het is en hoe vreselijk het soms is. Mijn jongste verpest zoveel. Mijn oudste is een meisje met een heel lief en rustig karakter. Helaas lijkt de jongste alle slechte eigenschappen van haar ouders te hebben overgenomen. Ze maakt me soms helemaal gek met haar gedrag. Ze is zo boos, zo onrustig. Ze schopt, slaat en gilt het grootste deel van de dag. Iedere dag voelt als overleven en wachten tot ze 4 is en naar school mag. Ik betaal me blauw aan een extra creche dag wanneer ik vrij ben, anders trek ik het gewoon echt niet. Ik probeer consequent te zijn en haar op de gang te zetten als ze zo doet maar dat betekent dat ze soms hele dagen op de gang zit. Ze lijkt er nog van te genieten ook. Ik voel me dan echt zo'n slechte moeder. Omdat ik gewoon niet snap waarom ze het doet. Als ze bij anderen is is ze zo lief en kan ze zo goed luisteren maar zodra ze mij ziet verandert ze in een draak. De eerste negen maanden van haar leven huilde ze iedere nacht. Na 2 jaar slaapt ze nu af en toe door. Ik ben zo gewend aan het toen keer eruit in de nacht dat t me soms verbaast dat ik überhaupt nog functioneer. En iederee keer als ik denk 'nu gaat het beter' is het daarna weer erger. Ik ben moe, heb een kort lontje, ga ook schreeuwen. Heb het idee dat niemand me gelooft. Mijn oudste word er ook verdrietig van. Ze vraagt me waarom haar zusje altijd boos is. Ik weet het niet, ik wilde dat ik het wist. Ik doe echt mijn best: ga uitgebreid met ze knutselen maar als de kunstwerken af zijn sloopt mevrouw het net zo snel weer, ook wat haar zusje maakt. Dat doet ze dan na eerst te gaan meppen en gillen. Ik vraag me echt heel vaak af waar ik dit aan heb verdient. Een kind dat nooit even ongecompliceerd blij kan zijn, tenminste niet bij mij. En dat terwijl ik echt heus veel van haar hou. Pffffff......
Aan de mama die haar afvroeg of iedereen zo geduldig blijft. U heeft mij alvast een beetje getroost. Ik verlies met zoon van 2,5 ook vaak de strijd. En dan hoor en lees je overal over die rustige moeders wat mijn gevoel van falen alleen vergroot. Ik had zo graag die mama met engelengeduld geweest maar ipv dat ben ik soms een ontplofte furie. Ik weet nu al dat ik me altijd schuldig ga blijven voelen en toch blijven er incidenten bijkomen. Pfff
Aaaaahhhhhh....ik dacht echt dat ik de enige was! Maar toen kwam ik op deze site. Mijn dochtertje van 2,5 piept de hele dag en heeft overal altijd pijn (zegt ze) en zeurt alleen maar. Bah...wat een dag. Ik dacht serieus, ik verkoop haar dadelijk zo'n tik voor de billen! Niet gedaan, maar voelde me alleen door die gedachte al slecht. Dacht dat alleen ik dat dacht....
Aan alle mama's die er even doorheen zitten: ik heb het ook meegemaakt met twee meiden die allebei voor geen meter doorsliepen en die het bloed onder mijn nagels vandaan haalden. Geloof me: er komen betere tijden aan! Dit zijn echt fases waar vrijwel ALLE kinderen doorheen gaan/moeten. Dit is de weg naar "zelfstandigheid". Het is goed voor de kinderen maar o zo zwaar voor de ouders (en meestal de mama's). Maar het komt echt weer goed. Soms moet je een (hele) lange adem hebben, maar de meeste kinderen veranderen in positieve zin zodra ze naar de basisschool gaan. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar meestal komt het goed! En veel mama's denken dat ze het goed doen als ze niet te streng zijn en veel accepteren van hun kind. FOUT. Kinderen hebben echt grenzen nodig. Naar bed is naar bed, niet zeuren is niet zeuren etc. Niet luisteren? Consequent straf geven. Dit heeft bij mij zooooooo goed gewerkt. Dus mama's houdt moed!!
Hallo, ik heb een zoontje van 6 maanden die momenteel nog voltijds thuis is bij mij. Hij is ons derde kindje, heeft 2 zusjes van 4 en 2,5 die beiden in de kleuterschool zitten. Ik ben extra lang thuisgebleven met ouderschapsverlof, omdat het ons derde is en de tweede ook naar school is beginnen gaan in die periode. Dus om haar eerste weken school op te vangen + extra lang te kunnen genieten van onze jongste. Echter het is helemaal anders verlopen dan ik had gehoopt en gedacht. Het is verre van alleen maar genieten. Ik ben nog nooit in mijn leven zo lang en zo aanhoudend vermoeid en overspannen geweest. Het heeft allemaal te maken met de slaap van mijn zoontje. Hij slaapt zelden langer dan 3 kwartier aaneen, ZELDEN. DUs steeds korte stukjes van 3 kwartier. Met veel geluk, blijft hij dan doorslapen tot 1,5 uur of zelfs heel uitzonderlijk ook eens iets langer dan 2 uur. Maar meestal dus na 3 kwartier wakker. Dit is overdag; 's nachts is het heel variabel: sommige nachten slaapt hij door (tot 5u in de ochtend gemiddeld), andere nachten moeten we een paar keer tot soms wel 10 keer opstaan om zijn tuutje te geven!!! Dus ook dit komt erbij, wat natuurlijk de grootste frustratie is: ik kan me gewoon niet herinneren wanneer ik eens een nacht DOORGESLAPEN heb, dit is: langer dan 4 of 5 uren aaneensluitend, dat kan ik me gewoon niet herinneren! Steeds korte stukken slaap bij mij ook, vooral door de zoon, en soms ook eens de dochters die schreeuwend wakker worden of naar het toilet moeten edgl. Nu kan ik daar vrij goed mee omgaan, vind ik van mezelf, met een slechte nacht. Ik probeer me dan rustig te houden in de voormiddag, tenminste de weekdagen (en werkdagen voor mijn man) is er wel wat rust overdag. Maar dan dus telkens die korte stukjes slaap van de zoon, dat is om de muren van op te lopen. ALs hij dan tevreden zou zijn en content, tot aan zijn volgende voeding, dan gaat dat nog, maar dit is ook zelden het geval. Meestal is het dan zeuren, om aandacht, en om afwisseling, en gewoon de tijd REKKEN tot aan de volgende voeding want het is ook geen oplossing om telkens vroeger al eten of een fles te geven. Kortom, een vast ritme inbouwen - met vaste stukken slaap overdag bvb. 2 uur in de voormiddag en 2 uur in de namiddag - is gewoon onmogelijk op die manier. Het meest frustrerende voor mij is misschien nog dat ik heel moeilijk iets kan plannen. Ik kan eigenlijk ook niet weggaan met hem, ten eerste omdat ik neit kan plannen vooraf, en ten tweede omdat hij zo onregelmatig slaapt en vaak zeurt en moeilijk doet tussendoor. Och, het is een hartendiefje natuurlijk, net als onze 2 meisjes, maar het is zo dubbel! Genieten, maar aan de andere kant er soms zooooooo doorzitten, niet meer kunnen bijna, en denken dat ik een depressie heb...!!! Niet te geloven, echt, ik had het me zoooooo anders voorgesteld.
Ik word knettergek van mijn 3 jarig kind. Huilt overal om. Niks is goed. Aankleden duurt minimaal half uur. Tig keer wakker s nachts. Ben totaal uitgeput! Sta er alleen voor. Ik snap goed hoe jullie je voelen. Dat gejank de hele dag word je schijtziek van. Ik kan niet eens meer rustig blijven. Ga ook schreeuwen steeds. Hier helpt ook niks. Ik heb der gewoon in haar bed gelegd en de deur dicht gedaan, muziek hard gezet zodat ik het gejank niet meer hoor en nu een sigaret!
Hallo allemaal, ik zit er even doorheen. Onze zoon is net 2 jaar en is al een paar maanden in de nee fase. Aangezien ik wat onzeker ben en daardoor ook controle behoefte heb, vreet het energie van me. Hij is vaker opstandig, vooral de ochtenden dat hij naar de opvang gaat. Ik zie er elke ochtend tegenop, ben al gespannen voor ik zijn slaapkamer in kom. Ik laat hem wel deels het ritme bepalen in de ochtend, maar de tijd loopt door he?? En manlief brengt hem 2 van de 3 ochtenden weg en die heeft weinig speling qua tijd. Dus maak ik me daar ook druk om. Momenteel werk ik halve dagen en ben ik per 01-01 mijn baan kwijt. Aangezien ik niet goed in mijn vel zit en bij een psycholoog loop zal ik de komende tijd aan mezelf besteden, mezelf weer op de rit krijgen. Maar deze puberteit komt net te vroeg zeg maar..ik ben de hele dag op mijn hoede. word er niet goed van. Terwijl het verder een schatje is. En ik zo dus de leuke momenten minder zie/waardeer. Baal er enorm van!
Ik ben zoooo uitgeput en gefrustreerd en vooral moe! Mijn zoontje van 2 word wel tot 8x wakker s'nachts. Hij schreeuwt de hele boel bij elkaar totdat ik naar m toe ga en dan blijft ie soms door schreeuwen!! Sinds zijn geboorte heeft ie geen 1x door geslapen en daarbij word ie 5of6uur wakker!!!! Is die jongen niet uitgeput? De wallen hangeb bijna tot aan zn knieen! Helaas schreeuw ik soms tegen hem maar dat is puur uit wanhoop want ik weet het op het moment ffe niet,achteraf voel ik me heel schuldig. En soms kan ik niet leuk tegen hem doen omdat het overdag alleen maar nee hoor of smijten met spullen of klapperen met de keuken kastdeur en ik kan dat gewoon niet meer aan horen' Ik hou ziels veel van mn zoontje,hij is mn leven! Maar soms wil ik m echt wat aandoen!!! Helaas kan ik de zorg met niemand delen omdat ik alleenstaande moeder ben.
Hallo allemaal hier een zoontje van en handen vol aan! Hij is super lief maar ook zit er veel vuur in !hij is hooggevoelig dat is soms fijn maar oh zoooo vermoeiend ik ben het zelf ook . Maar las net een verhaal over andere kinderen die bijv braaf in de buggy zitten tijdens een uitstapje NO WAY !!!hij moet op verkenning zo niet dan is het schreeuwen en huilen . En dan mensen die zich bemoeien en het beter weten pfff word ik gek van !!!of die zeggen je moet hem afleiden neeeeee een kind moet zich ook emotioneel kunnen uiten dus laat hem.maar even krijsen hoort er bij helaas:-(maar ben soms ook welerns jaloers op rustige peuters die alles wel best lijken te vinden . Nu is ons zoontje ziek en hoest al dagen dus ligt s nachts bij ons in bed zal blij zijn als hij beter is heerlijk ff klagen.
Ik word gek van mijn dochter van 2.5jaar!!! Ze haalt soms het bloed onder mn nagels vandaan. ze luistert niet en elke avond drama met slapen gaan en word midden in de nacht wakker en blijft gerust 2 uur wakker. gek word ik ervan. ik heb ook nog een baby dus de uren slaap kan ikngoed gebruiken maar dan word zij wakker. ze is zo bijdehand dat ik haar soms echt een klap wil geven. Schreeuwen lijkt ook niet te helpen!!++ Help help.. heeft iemand ook zoiets meegemaakt??
Gek word ik van die man van mij!! Ik ben nu 17 weken zwanger..erg misselijk nog..medisch niet in orde en dus daar al veel stress over. Hij werkt vier dagen in de week en als hij thuiskomt Is het enige wat hij doet met zijn voeten op tafel zitten en filmpjes kijken op de stomme mobiele telefoon van hem!!! Woest kan ik daar soms van worden. Als ik hem vraag iets voor mij te doen, zoals een kast in elkaar zetten voor de babykamer, dan Is het een week later nog niet gedaan en doe ik het alsnog zelf wel! Het Is ongelooflijk dat hij gewoon lui gaat zitten zijn en mij alles in het huishouden laat doen. Straks ben ik rond van onze kleine prins en dan loop ik nog alles zelf te regelen. Schandalig vind ik het! Word er woest van en snapt hij het? Nee hoor! Gaat vervolgens na mijn tirade gewoon weer op zijn kont zitten met die telefoon van hem! Echt deze spanning kan toch niet goed zijn voor mij en mijn ongeboren kindje.....
Ik ben moeder van een dochter van twee en een half, en een zoon van 5 maanden oud. Sinds de geboorte van de jongste voel ik me erg tekort schieten naar mn dochter. De aandacht moeten verdelen hoort erbij, maar door chronisch slaapgebrek heb ik regelmatig niet het geduld om haar driftbuien of huilbuien als het niet gaat zoals zij wil, op de opvoedkundig verantwoorde. manier aan te pakken. Het lukt me regelmatig wel om rustig te blijven, te negeren, of inleving te tonen, maar te vaak naar mijn zin ook niet. Dan zeg ik eerder dat ze moet stoppen met dat gehuil, of bruusk: nou ophouden, !' of ik voel dat ik haar boos aankijk en gewoon wil dat ze stopt omdat ik het gehuil en geschreeuw niet meer trek. Daardoor raakt ze vaak nog meer overstuur. En dan voel ik me weer schuldig omdat ik ff geen geduld of medeleven kan tonen en mijn meisje dus niet goed kan begeleiden in haar buien. Althans, zo voelt het voor mij. Ik zou het liefst altijd geduldig zijn, maar het lukt me gewoon niet. En wat ik me dan afvraag: zijn er moeders die dat wel lukt? Altijd volgens het boekje reageren. Of zijn er ook, die net als ik, het even niet meer weten of aankunnen, en dan boos uitvallen of kortaf doen. Kind op de bank overstuur laten huilen en zelf weglopen omdat het even teveel wordt. De stem verheffen. Van de ene in de andere confrontatie schieten omdat je zooo moe bent en even geen zin hebt in het tempo van je peuter mee te gaan. Ik lees hier natuurlijk van meer moeders dat ze hun peuter even niet trekken, maar hoe uit zich dat dan? Wie blijft er altijd geduldig en rustig, en wie heeft zichzelf soms niet in de hand.
Gek word ik van de ex van mijn man!!! Hij is al eerder getrouwd geweest en heeft 2 prachtkinderen uit die relatie. Zij is bij hem weg gegaan, ze hield er een ander op na. Nu is het zo dat IEDERE keer als ze ruzie heeft met haar huidige vriend ze het nodig vind om mijn man op te bellen en haar fijn uit te leggen wat voor slechte papa het wel niet zou zijn..... We hebben zelf een kleine op komst en daar door is het alleen maar erger geworden. Ze EIST aandacht. Ze zegt vanwege de kinderen, maar dit is puur uit jaloezie. Ze heeft de meest vreemde eisen ineens. Eist meer geld, terwijl alles vast staat op convenant via de rechter, als hij dat niet geeft zegt ze ervoor te zorgen dat hij de kinderen minder ziet..... Ze vind dat ik ook kan bijdrage aan allimentatie...... Lijkt me niet wel??? Al deze extra stress tijdens mijn zwangerschap is niet goed en zeer storend....... Ik ben dol op de kinderen van mijn man en vind het ook fijn als ze bij ons zijn, maar moeders van de kinderen kan ik met grote regelmaat achter het behang plakken!!!!
waarom lijkt het alsof mijn zoontje van 3 altijd veel vervelender gedrag vertoond dan alle andere aanwezige kinderen van zijn leeftijd zoals bijv bij een voorstelling of vandaag het sinterklaasfeest zie allemaal brave kinderen aan de hand van hun moeder vader en kinderen braaf in buggy en die van mij wil alle kanten op stuiteren behalve de kant die ik wil mijn dochter zei al wat doe je weer gestrest ja ik word daar gestrest van
Mijn dochter van 2,5 jaar noemt mij haar beste vriendin, wil altijd bij mij zijn, word 's nachts wakker om naast mij te liggen en wil haar vader uit bed trappen (letterlijk en figuurlijk), ik mag niet alleen weg. Sinds vorige week zit ze op de peuterspeelzaal het is twee keer goed gegaan en daarna drama aan mijn kleding trekken huilen/krijsen en thuis echt 100x boos zeggen: mama mag niet weglopen. En ik was zooo blij met de peuterspeelzaal die 2 en half uur dat ze weg is (2 x per week) is mijn rustpunt even zonder haar.....het is verstikkend. ik hou heel van mijn dochter hoor maar ik mis mezelf soms...............
Hoi Anonieme plaatser die baalt van man en kinderen 😉 Als jij de verantwoordelijkheid hebt voor de kinderen dan mag jij die ook nemen toch. Dan moeten ze dus om 19.00u in bed liggen. Punt uit. Als je man nog met ze wil spelen moet hij misschien daarvoor eerder uit zijn werk thuis komen. Hup! Go for it!
Hallo Klaagmuur, de eerste keer dat ik je 'zie' en net nu heb ik je even niet nodig : net veel gelezen van anderen, veel (!) herkenbaar, vorige week zondag nog met tranen in mijn ogen in bed gelegen, dochterlief (oudste) van bijna 3 hele dag gecorrigeerd (zo voelde het, nee niet gegild of geslagen, maar ze heeft wel zo vaak op de mat gezeten, dat dat ook vast niet zo bedoeld is, ik weet het): afgevraagd, hoe komt dit nu, was dit nodig, zo wil ik het niet, ik wil niet 'zo'n moeder' (alsof er een gouden zijn, wat was er nu gebeurd, reageerden we op elkaar? etc., manlief keek me met een glimlach aan, zegt dat ze vandaag inderdaad alles uitprobeerde, dat het goed was zoals ik had gedaan, maar zo VOELDE het NIET! Ik ben gaan slapen met het idee: 'morgen heb ik weer een kans het zo opvoedkundig goed als mogelijk te doen' en 'het is nooit persoonlijk bedoeld'. Om mezelf moed in te spreken. Maar nu: gaat het weer heerlijk, ben ik al dagen haar 'grootste vriendin' zegt ze met twee armen om mijn nek geklemd, krijg ik extra (!) blaaskusjes bij vertrek en rent ze als eerste naar mij toe bij het ophalen. We weten bij haar dat ze de ene periode 'fan'van papa is en dan weer 'fan' van mama en nu is het schijnbaar mijn beurt.... ze is ook bijna jarig en onbewust vindt ze dit spannend (droomt meer, weer regelmatig wakker 'snachts, zingt alle verjaardagsliedjes voor haar knuffels als ze gaat slapen)wil meer geknuffeld worden en bij je zijn, helemaal prima. Is weer een vrolijke meid, aan het spelen, dansen en zingen. Ik weet het, een kind (peuter) is een kind en heeft ook haar eigen ideeën', maar wat een uitdagingen zijn die soms. Anderzijds...... wat leer ik veel bij! Over mezelf, de wereld en dat je nieuwe kansen krijgt. De kunst is alleen: de hoop niet te verliezen en (soms/ vaak) een lange adem te hebben. Het zit hem in de kleine dingen, en soms in een sterke kop koffie, ademhalen en verdergaan. Oja, ik 'kwam er ook weer achter' hoe belangrijk het is om met vriendinnen even iets te doen zonder man en kinderen....een echte accu oplader. Toch klaagmuur was het goed dit met je te delen.....
Wij hadden tot sindskort ook hetzelfde probleem (onze kindje is bijna 3 en sliep ook nooit door + werd steeds weer erg vroeg wakker), TOTDAT ik sleepzz ontdekte (het is bij de apotheek te halen pilletje of siroopje die je je kind voor het slapen gaat toedient (bevat geen kwalijke dingen, WEL iets waardoor ze hele nacht doorslapen). En nu hebben wij deze probleem niet meer. Ze wordt nog steeds vroeg wakker, maar slaapt hele nacht door!
Lieve mensen! Mijn peuter van net 3 slaapt nog steeds niet door! Hij huilt halverwege de nacht en dan neem ik hem bij ons in bed. Ik weet dat dat niet goed is maar t enige wat ik wil is slapen!!!!!!! Soms gaat ie liggen donderen en soms slaapt ie meteen. S morgens is hij echter ook extreem vroeg wakker. Middagslaapje heeft ie niet en hij gaat ook makkelijk naar bed. Maar doorslapen nog steeds niet!!! Ik ben er zo klaar mee en moe.......
Misschien helpt het jullie om een familieopstelling te doen o.l.v. een goede opsteller. Soms is er sprake van verborgen dynamiek die iemand (je kind in dit geval) uit balans kan brengen en waar je de vinger niet op kunt leggen. Dit kan zelfs te maken hebben met mensen uit eerdere generaties. Een opstelling kan veel helderheid verschaffen en de dynamiek doen herstellen. Ik kan je www.kwaliteitsopvoeding.nl aanraden. Veel succes.
Hallo klaagmuur. ik heb een peuter die in Feb 4 wordt. Zij is laat begonen met peuterspeelzaal. Toen ze 3 en half was. de juffen klagen over haar..en dat is omdat ze niet met de anderen in de kring kan zitten en dat zij in de klas loopt terwijl juff boekje leest.terwijl zij positieve kanten heeft.: Zij is zeer beschaafd. En luister goed. Zij is zelfstandig. Zij slaat geen kinderen. De leidsters weigeren om verder te gaan met haar. En dat kost te veel energie en dat zij de orde belemert! Dus zij mag groep 1 niet in. Leidster beweerd dat zij naar speciaal school moet! Ik heb zelf informatie opgezocht, deze gedrag is normaal bij een beuter. Ik had een kenis gesproken die op een peuterspeelzaal werkt. Uit haar ervaring blijkt dat dit vaak voorkomt bij peuters. En erger zelfs. Maar peuterspeelzaal hoort dit te corrigeren neem ik aan?? Aub advies.
Hallo, wat een heerlijke Klaagmuur. Ik ben ook aan het googlen geslagen, omdat ik me geen raad meer weet. En kwam zodoende hier terecht. Ik ben mama van twee dochters van 2 en 4 jaar. sinds de jongste is geboren merk ik gewoon dat mijn oudste niet blij is. Al vanaf het moment dat de ogen open gaan is het huilen, boos zijn om alles. In de tussentijd via het consultatiebureau al video hometraining gehad en cursus tripple p. Alles pas ik toe, maar het escaleert steeds weer. Ik kom steeds op een punt dat ik het gewoonweg niet meer weet. Ik kan inmiddels niet meer tegen gehuil van haar, elke dag neem ik me voor om het anders te doen en kwijn ik weg in schuldgevoel. Maar het lukt niet meer. Het kan geen dag gezellig zijn. De meiden hebben onderling constant ruzie, en als ik iets gedaan wil krijgen moet ik een grote emmer met geduld meebrengen en dan nog lukt het niet om bijvoorbeeld zonder strijd de deur uit te gaan om iets leuks te doen. Ik zou zo graag tips willen of iemand die eens meekijkt naar waar het nou op misgaat. Ik weet het echt niet meer en raak er zo somber van en voel me er zo alleen in staan. Mijn vriend, ouders snappen het ook. Maar ik wil gewoon een blije dochter zien, die zich fijn voelt. Maar weet niet meer hoe ik dat moet bewerkstelligen. groeten een radeloze moeder
Heb je je wel eens afgevraagd of jouw kinderen het echt wel zo leuk hebben bij de oppas? Misschien helemaal niet! Je schrijft dat ze daar "stik lief" zijn, maar misschien doen ze zo omdat ze bang zijn voor de oppas en als ze weer bij jou zijn, zoeken ze hun veiligheid op door jouw grenzen op te zoeken.....dit is wat er in mij opkomt als ik jouw verhaal lees. (Ik werk als Psychiatrisch Pedagogisch Medwerker in de kinder- en jeugdpsychiatrie.) zoek Naar het achterliggende probleem. Je kinderen doen het echt niet om jou te kwetsen! Er zit jouw jongste duidelijk iets dwars. Sterkte!
Hallo, ik ben een moeder van 2 kinderen. 5 en 3 jaar. Ik werk 2 dagen per week, en de andere dagen ben ik thuis om voor de kinderen te zorgen. Ik vind het belangrijk dat, nu ze nog klein zijn ze tussen de middag lekker thuis een boterham kunnen eten. 2 dagen in de week gaan ze naar de oppas en ze hebben het er erg naar hun zin. Daar zijn ze beide stik lief. Maar zodra ik ze op kom halen begint het gedonder van de jongste alweer. Dit gaat een hele dag door. Het begint zodra hij uit bed komt, en het stopt als hij slaapt. Of dit een fase is? Nee, lijkt me niet. Het duurt nu al zolang. En het wordt van kwaad tot erger. Hij scheldt me midden in de winkel uit voor idioot, loopt continue de oudste te pesten/pijn doen, gooit met eten, gilt om het minste en geringste en het begint mij nu echt op te breken. Steeds dacht ik, het is maar een fase, hou nog even vol het houd van zelf op. Maar niet dus:-( Ik heb al vanalles geprobeerd, zijn gedrag negeren, 3 x waarschuwen en dan straffen, "uitleggen" waarom zijn gedrag niet acceptabel is. Zijn gedrag proberen om te schakelen naar iets positiefs etc etc. Niets, maar ook niets lijkt te werken bij hem. Van het cb informatie gehad om zijn gedrag aan te pakken, maar hij lacht me vierkant uit. Gelukkig slaapt hij overdag nog ruim 2 uur, waardoor ik even mijn handen vrij heb en even tijd voor mezelf heb. Het gebeurd dan regelmatig dat ik dan zelf in slaapval omdat ik dan al zo vermoeid ben door zijn gedrag. Soms vraag ik me echt af of het allemaal aan mij ligt? Wat doe ik dan verkeerd? Wat kan ik beter doen? Zelf ben ik opgegroeid in een pleeggezin, en dan probeer je je kinderen gewoon het beste te geven. Want je weet hoe eenzaam het is als je in een pleeggezin woont. Ik doe veel met ze, ga er graag met ze op uit. Iedere keer weer word ik voor mijn gevoel zo verschrikkelijk voor lul gezet door die driftbuien of het gegil van de jongste. Zo hard als ik altijd ben, hij heeft me al regelmatig aan het brullen gekregen ten midden van andere mensen. Ik kan gewoon niet meer.
Ik word soms niet goed van mijn man en kinderen. Ik weet niet of het aan mij ligt, misschien ook wel maar wil het toch even kwijt omdat ik er even genoeg van heb. Onze oudste gaat naar school en moet s 'morgens op tijd uit bed(07.30 uur) Omdat school best intensief is voor hem wil ik graag dat de kinderen rond 19.00/19.15 uur helemaal klaar zijn en in bed liggen. Mijn man werkt 6 dgn in de week en ook veel avonden, ik werk parttime(1,5 dag) verder heb ik de verantwoording over de kinderen. In de avonden helpt mijn man met het eten en met de kinderen in bed doen, dit vind ik natuurlijk heel fijn dat hij dat wil doen. Alleen hebben we regelmatig discussie over de tijd dat de kinderen in bed moeten. Mijn man gaat altijd even met de kinderen stoeien voor het slapen gaan(niks mis mee) alleen wanneer hij de kinderen in bed gaat doen liggen ze niet voor 19.30 in bed. Waardoor ik vervolgens moeite moet doen om onze oudste wakker te maken wanneer die de volgende ochtend naar school moet, hij heeft wel een slaaptrainer wekker, maar daar wordt hij wakker van als hij op tijd in bed ligt, als hij dus later in bed ligt moet ik hem meestal wakker maken en dat wanneer hij van school terug is niet te genieten is omdat ie moe is. Het lijkt soms dat mijn man dit niet kan/wil snappen. Ik ben soms in staat om de kinderen alleen in bed te gaan leggen, dan liggen ze iig op tijd in bed. Maar dan ontneem ik hem de gezelligheid met onze kinderen denk ik, en dat wil ik hem ook niet aan doen. Ik baal hier soms zo van, niet alleen voor mijzelf maar ook voor de kinderen. Kan iemand mij tips geven?
Ik vind het gewoon niet leuk. Heb een ontzettende lieve dochter, maar ik voel mij opgesloten in mijn leven. Sleep mij door de dagen heen. Moeder zijn is zoveel. Wordt t ooit leuk?
Hallo Loo, Zelf ben ik leerkracht en misschien kan ik iets betekenen voor je kinderen. Ik weet natuurlijk het fijne er niet van en ook niet of we bij elkaar in de buurt wonen, maar wanneer je mijn hulp nodig hebt en dan lees ik dat graag!
