Een anonieme klaagmuur, omdat iedereen wel eens zijn hart wil luchten
Een anonieme klaagmuur. Of je nou zwanger bent, net bent bevallen, een peuter, schoolkind of puber hebt rondlopen, soms is het moederschap of vaderschap net niet wat je ervan had verwacht. Zwangerschapskwaaltjes zijn soms heftiger dan alleen maar ‘vervelend’, babygehuil kan soms door merg en been gaan als het – voor je gevoel – al uren duurt, een dwarse peuter plak je soms het liefst achter het behang bij de honderdste ‘nee’ van die dag en pubers plak je soms het liefste achter het behang.
Hoofd in de wolken
Volgens iedereen hoor je met je hoofd in de wolken te lopen maar je merkt dat dit niet altijd mogelijk is. Natuurlijk houd je zielsveel van je kindje of die baby in je buik, maar soms een ietsiepietsie minder.
Brok ellende in je lijf
Zit je met een brok ellende in je lijf of hoofd, of wordt je keel letterlijk dichtgeknepen door ingehouden verdriet, woede of frustratie: lucht dan anoniem je hart op onze klaagmuur. Of lees de reacties die andere moeders en vaders hier al hebben achter gelaten. Die soms precies tegen dezelfde emoties of onmacht aan lopen als jij. En wat een verademing is het, te lezen dat je niet de enige bent! Dat lucht nog eens op!
Even anoniem je hart kunnen luchten, zegt niets of je wel of niet genoeg van je kindje houdt. Een moment van stoom afblazen lucht op, de herkenbare klaagzangen van anderen bieden troost. Even klagen maakt je géén slechte vader of moeder. Je zal zien, dat je niet de enige bent. De klaagmuur biedt jou de gelegenheid om je gedachten te verwoorden en je gevoelens te uiten, zodat dingen niet zwaarder gaan wegen wanneer je er mee doorloopt. En eenmaal je gal gespuwd, kun je het leven weer met een glimlach aan!
Spelregels
Je mag over alles en iedereen klagen maar houd het beschaafd. Grof taalgebruik, discriminerende en/of seksueel getinte teksten zullen door ons niet worden geplaatst. Je klaagzang en/of geheim dient echter te allen tijde een relatie te hebben met je zwangerschap(swens), baby, peuter, kleuter, schoolkind, puber of ouderschap in het algemeen, in de ruimste zin van het woord.
1042 berichten.
Mijn dochter van bijna 5 heeft een plastic zak over haar 13 maanden oude broertje getrokken. Gelukkig was ik er op tijd bij.Maar haar reactie: 'mama hij ademt niet meer, nu gaat hij dood' heeft me ontzettend geschokt. Het lijkt alsof ze het bewust deed. We netrekken haar constant overal bij, zij komt geen aandacht te kort en lijkt dol op haar broertje te zijn. Hoe moeten we reageren?
Hallo hier ook een zoontje van 2.5 en hooggevoelig herken je verhaal helemaal
Beste allemaal, wat is het toch goed om te lezen dat ik niet de enige ben die te maken heeft met moederliefde, frustratie, schuldgevoel en nog zo veel meer. Mijn dochter van 3 is ook opeens bijdehand, geeft een grote mond en krijgt geregeld woede aanvallen. Meestal kiest ze dan plekken ( supermarkt, trein, restaurant) waar ze vast wel weet dat ik me rot schaam. Kan me nog herinneren dat ik geen kindje had en ik al die moeders met hun "niet opgevoed" kind in de supermarkt kritisch bekeek. Daar ben ik er nu ook 1 van helaas. Mijn partner en ik zijn net uit elkaar en natuurlijk snap ik dat ze veel dingen moet verwerken en dat hier ook boosheid uit voort kan komen maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat ze juist dit schuldgevoel van mij gebruikt om lekker haar zin te krijgen. Dus nu ben ik bezig om de regelmaat en ook mijn principes wat opvoeden betreft weer op aanvaardbaar niveau te krijgen. Dat valt soms best tegen. Maar ja ik hou van haar, ook kan het soms een monster met blondje krullen zijn en die ene tip dat je het met humor moet zien vind ik nog de beste. Sterkte allemaal en zet hem op!
Ik snap niet dat mensen ook hier elkaar niet in hun waarden kunnen laten. Of de ene het zwaarder heeft dan de andere, wat een gelul zeg! En dat je elke dag dankbaar moet zijn, nou dat is iedereen echt wel, maar mag je er dan niet een keertje doorheem zitten? Iedereen heeft zijn eigen ellende en een ander kan nooit oordelen over een situatie die niet van hem/haar is!! Ik ben moeder van een zoon van 5 en een dochter van 1,5 en ik zit er vaak genoeg doorheen. Mijn vriend heeft het syndroom van sperger dus ik run de boel hier een beetje alleen! Soms is het net of ik 3 kinderen heb. De ene heeft dit nodig, de andere dat. Maar als mama iets nodig heeft kan het niet. En zoontje ief heeft trekjes van zijn papa, dus dubbel zo zwaar voor mij! En het is nou eenmaal niet alleen maar rozengeur en maneschijn en daar durf ik eerlijk voor uit te komen.... maar nu ligt dochtertje lief op mijn borst te slapen en maakt dat alle strubbelingen weer goed! Fijne dag mensen
Beste Jose, Waarom wil je anderen een schuldgevoel aanpraten? Niemand hoeft zich te schamen, opvoeden is zwaar! Jij vindt dat moeders niet mogen klagen omdat jij het zwaarder hebt met een kind met beperkingen. Guess what, mijn kind is overleden aan een ernstige ziekte. Dan ga ik toch ook niet zeggen dat anderen niet mogen klagen, want zij hebben tenminste een kind? Na het overlijden van onze dochter hebben wij nog 2 gezonde zoons gekregen en ook al heb ik een kind verloren, zijn er best momenten dat ik ook even mijn hart wil luchten over ze hoor. Dus houd alsjeblieft op anderen een schuldgevoel aan te praten - iedereen heeft recht op een uitlaatklep.
Beste Bloem, ik heb ook een zoontje van 3 die net zo is, ik hou zielsveel van mijn manneke maar oh wat kan hij me t bloed onder mijn nagels vandaan halen. Maar ik heb nu eindelijk DE oplossing.... humor! echt t werkt! Als mijn zoontje mij weer uitdaagde dan reageerde ik geirriteerd dus voor hem weer een reden om door te gaan dus om een voorbeeld te noemen: zoon moppert en zeurt? Ik zeg dan he hoor ik daar een mopper paard? Zal ik dat mopperpaard eens gaan pakken? En dan til ik hem op en dan een paard nadoen, hij heeft dan de grootste lol en einde gemopper.ik pas dit sinds een kleine week toe en t werkt als n trein! Natuurlijk heeft hij nog steeds zijn buien maar ze zijn echt veel minder geworden want met humor hou je een gezellige sfeer in huis en een negatieve sfeer voed de driftbuien extra.Succes!
Beste Bloem, ik heb ook een zoontje van 3 die net zo is, ik hou zielsveel van mijn manneke maar oh wat kan hij me t bloedconder mijn nagels vandaan halen. Maar ik heb nu eindelijk DE oplossing.... humor! echt t werkt! Als mijn zoontje mij weer uitdaagde dan reageerde ik geirriteerd dus voor hem weer een reden om door te gaan dus om ern voorbeeld te noemen: zoon mopperd en zeurt? Ik zeg dan he hoor ik daar een mopper paard? Zal ik dt mopperpaard eens gaan pakken? En dan til ik hem op en dan een paard nadoen, hij heeft dan de grootste lol en einde gemopper.ik pad dit sinds een kleine week toe en t werkt als n trein! Natuurlijk heeft hij nog steeds zijn buien maar ze zijn echt veel minder geworden want met humor hou je ern gezellige sfeer in huis en een negatieve sfeer voed de driftbuien extra.Succes!
Ik ben moe. Mijn zoon 2,5 mocht dan eindelijk naar het peuterspeelzaal ma een wacht tijd. Kom ik erachter dat wij geen kinderopvang toeslag krijgen. Omdat ik niet werk en mijn man zogenaamd te veel verdiend. Als dat zo was dan was het geen probleem om het peuterspeelzaal te betalen. Maar wij komen net rond en het het kost 75 Euro voor een ochtendje, van 3 uur en 150 euro voor 2 ochtendje. Ik vind dat erg duur. Nu was mijn zoontje net gewend geraakt ma 4 bezoekjes. Kan ik hem nu gaan vertellen dat jij niet meer kan gaan. Ik weet dat dit lang niet zo erg is als de andere verhalen die ik hier lees Maar ik wou dit kwijt. Ik werk zelf niet meer na dat mij contract niet verlengd werd tijdens mijn zwangerschap. En doordat mijn man veel weg is voor zijn werk bij defensie. Heb ik het gevoeld dat ik er voor mij kinderen moet zijn. Een soort van stabiel factor. Ik heb ook een dochter van 5 maanden. Al met al best zwaar als je alles alleen doet. En ik kan me de laatste keer niet her dat ik een volle nacht heb gemaakt.
Help! Mijn dochter van bijna 4 blijkt hypersensitief te zijn en hoogbegaafd. Wie heeft er tips? Ik snap mijn kind niet......
He Joyce van 16 januari: mijn kindje van inmiddels 3 was rond die leeftijd net zo: heel zelfstandig en wilde nooit in de kar, alleen maar lekker lopen en zelf ontdekken. Ik kan als tip helaas (helaas voor ons moeders die ook tijd nodig hebben voor andere dingen en godbetert toch ook 1 keertje voor onszelf) alleen maar zeggen: laat hem uit die kar en lekker rennen voor tenminste een periode van de dag: dan is hij de rest van de dag ook veel gezelliger (tenminste, dat was mijn ervaring). Ik deed er af en toe ook een uur over om bij de winkel te komen(loopafstand 5 minuten) omdat mijn kleintje bloemtjes wilde plukken, steentjes pakken, de peos aaien, grasjes uit de steentjes plukken etc.etc.: dit was ook speeltijd en 1 grote ontdekking voor haar. Ik heb me er maar aan over gegeven, en haar haar gang laten gaan voor een tijd per dag: de rest van de dag kon ze dan vaak bij periodes ook heel lekker zelf spelen. Ik leef echt met je mee!
Dag Bloem, ik herken vrij veel van jouw zoontje in die van mij. Eigenlijk moeilijk de grenzen van een ander aanvoelen. Het slapen is hier ook drama geweest tot 22 uur en later beneden komen. Hij krijgt inmiddels melatonine tabletjes half uur voor het slapen en dat werkt perfect. Hij komt niet meer beneden en gaat goed slapen. Ik koop t gewoon bij Etos. Hoi dat je er misschien voor de slaap wat aan hebt
ik wil niet klagen.. ik heb eenz oontje van 2 jaar en 3 maanden en hij schreeuwt sinds kort! HELP!!!!!
Hier hetzelfde verhaal, ik heb drie kinderen uit een eerder huwelijk die al volwassen zijn. Mijn jongste twee zijn vier en half en drie jaar oud, wat heb ik me in deze man vergist, hij werkt en in het weekend plant hij vaak dingen voor zichzelf in, met ons zijn gezin doet hij echter niks, geen speeltuin, niet zwemmen laat staan vakantie. Eigenlijk wil ik op mezelf gaan wonen met de kinderen maar ik zie me niet alleen zitten met twee kleine kindertjes en een uitkering, ben schildklierpatient en ervaar dit leven momenteel als een gevangenis terwijl ik echt heel veel van mijn twee kinderen houd maar alles alleen doen is zo zwaar. Ik overweeg nu de aanschaf van een sta caravan ouzo, zodat ik toch mijn eigen plekje heb ergens waar ik heen kan als het me teveel wordt en waar de kinderen lekker kunnen spelen. Sterkte aan alle moeders
Ik vraag mij af, waarom zo klagen als je zelf een kind wilde? En dan nog een gezond kind ook, beetje triest word ik hier van. Bezef wat je hebt, een gezond kind het belangrijkste wat er is en als ze dan een keer vervelend zijn of niet luisteren, ach....dat gaat weer voorbij. Wat zal het voor jullie moeilijk worden als ze in de pubertijd komen als jullie hier al over klagen. Triest echt heel triest, eigenlijk zou ieder dag een wonder moeten zijn want niet iedereen krijgt een gezond kindje, ik heb een kind met beperkingen, teveel om op te noemen, spastisch, beweegingstoornis, agressie stoornis en ook nog eens in de pubertijd, ik heb geen eens tijd om te klagen maar iedere dag is het zwaar omdat ik het al 10 jaar alleen doe. Ik heb daarna nog een kindje gekregen een gezond kind, datnis echt een wonder voor mij en ben er nog steeds iedere dag dankbaar voor. En tuurlijk heeft ze ook haar streken die bij de leeftijd horen, maar klagen hoor je mij niet. Jullie moesten je schamen en dankbaar zijn voor iedere dag.
waw, dat dit bestaat! Geweldig, ik durf het al vaak niet meer zeggen. De mensen zijn me beu gehoord, en het is not done, je hart luchten, niet op je wolk zitten. Ik heb een moeilijke zoon, 3 jaar, maar een karaktertje dat altijd zijn zin moet hebben en het ook zo pushed. Belonen, straffen, negeren, alle mogelijke zaken heb ik al geprobeerd, maar niets werkt. 'ik moet echt geen cadeautje hebben mama', 'neen dat doe ik niet', of 'ik wil dat', ' ik heb dat nodig'. Gek wordik ervan,hoe graag ik hem ook zie. Je zal hem wel verwennen, is iets wat ik dagelijks te horen krijg. Neen! Ik verwen hem niet... Hij manipuleert, draait en zoekt dat het toch zo uitdraait dat hij zijn zin krijgt. Dat heb je met slimme kinderen, mevrouw, zegt de juf tegen mij, ook het CLB. Wel ja bedankt...En nu? Hoe verder
Klaagmuur? Hier mag ik alles kwijt? Pfff... Voel me zo'n egoistische mama. Mijn schat ve dochter word binnenkort 2 en ze's zo flink. Alleen verschrikkelijk moeilijk om s' middags te slapen.Ben nu 39 wekdn zwanger van haar zusje en mijn buik gaat de ganse dag van links naar rechts, zo'n drukke baby. Beweging is goe maar dit in combinatie met mn dochter (die continu met me wil spelen of me wil beklimmen) die ni wil slapen is me teveel! Mn man doet zn best om me na znwerk te helpen. Alleen als het vrijdag is wil hij graag naar de kerk. Wat mij teveel is omdat ik dan tot 21u moet wachten voor ik ns aan mezelf kan denken. maar gelijk ook ni durf weigeren... En idd wat met opvang? Oma's en opa's kan ik ni op rekenen door te verre afstand en werksituaties. Onthaalmoeder mag maar 2,5 dag id week. Wil nu bevallen zodat ik lichamelijk terug rust heb maar moet nog wachten. Ben echt op en overal waar ik ht zeg nemen e me precies ni serieus. Dat baby's idbuik bewegen wist ik maar aan dit tempo raakt al mn energie snel op Maakt dit me een egoistische onverdraagzame mama? Zo voel ik me wel
Hallo Moeie mama, Dank je wel voor je berichtje! ik vind het oh zo moeilijk, er lijken geen rustige dagen voor te komen, of dan ben ik misschien te moe om ze te herkennen. Ik ben het zat, omdat ik geen hulp heb, ben alleenstaand, geen familie meer, een paar goeie vriendinnen, maar te ver weg en ook sommige daarvan druk met hun gezin. Elke dag is een overlevingstocht. doordat er altijd strijd is aan tafel, heb ik ook geen zin meer om te koken. Het wordt toch niet gegeten en mijn eetlust is dan alweer vergaan door dat gezeur. Ik ben geen moeder met eindeloos geduld, helaas. ik ben zo'n schreeuwmoeder geworden, elke dag weer. Gewoon om dat er anders niets gebeurd, terwijl ik dit werkelijk verafschuw, maar zit zo vol van frustratie over alles, dat ik soms van ellende niet meer weet wat te doen.
ik be het zo ontzettend zat. Het begint al als de ogen open gaan, mag ik een snoepje? nee en jawel hoor daar begint het gebrul. ga aan tafel zitten. ik wil niet aan tafel zitten. ik wil niet eten. ga aan tafel zitten en ga eten, je moet iets eten voor je naar school gaat. ondertussen bereid ik de lunchpakketen voor. ik wil dat niet op brood is het dan. vervolgens ga ik mij aankleden. kind volgt me overal op de voet. ga aan tafel je broodje opeten. affijn, vervolgens moet zij aangekleed worden, want dat dooen we bij mama niet zelf. hoop onrust, 6x van schoot af gaan, gezeur met haren kammen en staarten in doen. dan worden de katten gepest. tegen de tijd dat we de deur uitgaan, ben ik uitgeput en moet mijn werkdag nog beginnen. de auto in, nee, niet voorin, hup, achterin op je stoel gaan zitten. ha, ha, ha, voor de grap vallen en na 3x herhalen gaat ze op haar stoel zitten. 'smiddags ophel en ja hoor, weigert weer zelf jas aan te doen, zegt boos, nee, mama doen. slaat me soms. de auto in en hetzelfde ritueel van de ochtend. zucht. thuisgekomen, moeten de katten het weer ontgelden, dan weer de snoep vraag. antwoord nee. huilen. trekt zelf koelkast open, ik zeg nee. eerst vragen wat je wilt hebben. pakt danoontjes. ik zeg nee. pakt banaan. ik zeg nee. het is nl half 6. ik moet koken en geef uit frustratie maar de iPad, zodat er rust is. aan tafel, ik wil niet aan tafel. vind ik niet lekker. aan tafel en leg de iPad weg, ik tel tot 3. hup en ze zit aan tafel. dan gaat de avondeten strijd weer beginnen. niet lekker, spuugt het uit soms of maakt een knoeiboel. lepelt haar drinken. ik moet hapjes geven. een uur later zijn we klaar en zet haar onder de douche. ik ruim alles op, onder de douch vandaan, zijn weer de katten aan de beurt. gezeur over haren kammen. stuitert door het huis heen. pakt speelgoed, stiften, potloden, echt alles wordt uit de kast getrokken. ik nee, je mag 1 dingetje doen en geen rotzooi maken, ik heb alles net opgeruimd. dan richting bed. kan niet alleen slapen. baldadig, onrustig, duurt soms 2 uur lang. ik ga weg, ben boos, doe lampje met muziekje aan, hysterie, ik mag niet weggaan. dan tegen 9 uur valt ze in slaap en de volgende dag exact hetzelfde. gedurende de week zijn er 2 driftbuien bij opgeteld en boosheidexplosies waarin ik geslagen, geschopt en gebeten wordt. ik sta er alleen voor en werk 5 dgn, geen keus, er moet brood op de plank. dit is echt geen pretje zo. en iedereen die zegt dat het beter wordt, die geloof ik niet meer, want ik zie al 4 jaar geen verbetering. sorry voor de slechte manier van schrijven, maar ik ben zo moe van alles 🙁 ik probeer van alles, maar niets lijkt te helpen.
Heel herkenbaar joyce. Hier hetzelfde geen idee of hij er uit wil nooit gedaan maar begin in liever ook niet aan. Hij krijst de hele winkels bij elkaar en inderdaad als hij een koekje krijg is het over. Soms negeer ik het gewoon, andere keer ga ik rond koffie tijd en geef ik hem zijn koekje in de wagen maar hij krijgt dan thuis niets meer. Hoe is jou zoontje thuis?
Hallo Marianne, ohhh wat kan je je soms rot voelen he, herkenbaar hoor! Hoe we ook ons best doen, soms werkt echt niets. Ik ben zelf het afgelopen half jaar zoek geweest, pfeiffer/bloedarmoede/cmv, en dan fulltime alleenstaande moeder zijn en 3 dgn werken. Dat werken ging dus op een gegeven moment niet meer. En een kind voelt heel goed aan dat het me mama ff minder gaat, dat zal in jou geval ook zeker aan de hand zijn. Hoe mee spanning jij hebt hoe meer hij daarop reageert, ze zijn je spiegel! Het ging met mij iets beter maar afgelopen dagen weer erg moe, en ook nu wil mijn dochter van bijna 3 niet meer naar bed, hele strijd dus weer waar ik zooooo geen energie voor heb. Word het ooit beter?! Wel een tip die ik kan geven is lees het boek how2talk2kids, voor mij echt een eye opener!!! Sinsdien gaat het al veel beter, al heeft ze zeker nog haar buien en fases, maar door anders te communiceren kan je die buien wel beter reguleren. Succes ermee en als je verder wilt kletsen erover, lekt me know! Groetjes M
Help mijn zoontje is net 1,5 geworden maar is echt onhandelbaar in de wandelwagen 🙁 word hier heel verdrietig van zit al zoveel binnen ivm het vieze weer en de middagslaap van mijn zoontje en als ik dan n keer met m naar buiten ga dan zit hij de hele tijd te gillen omdat hij eruit wil soms haal ik hem er weleens uit zodat hij stukje mee kan wandelen maar hij is ook nog eens heel ondernemend dus wil alle kanten op met hier en daar m val partij als gevolg. Als ik hem vervolgens weer in de wagen wil zetten om verder te gaan met mijn boodschapjes maar dan wil hij dus niet meer in de wagen het enige wat helpt is hem iets te eten geven maarja kan m toch ook niet heel de tijd koekjes of rozijntjes geven. ben echt stappel gek op mijn zoontje maar soms breekt het ne op als hij zo doet 🙁 iemand tips...?
Aan Puck en alle ouders die kampen met een kindje dat een broertje, zusje of ander kind voortdurend sloopt Wij hadden dit ook!!! Het was vreselijk. Mijn oudste zoon was bijna 2 toen de jongste geboren werd, en na een paar maanden begon de ellende: hij begon zijn broer te slopen. Voortdurend er bovenop kruipen, duwen, trekken, klieren als de baby in de wagen zat (op zijn hoofd tikken, wakker maken)...om gek van te worden! Het hoogtepunt was geloof ik toen oudste zoon 3 was...op de dagen dat ik ze samen in huis had, kon ik er soms niet meer tegen. Het was gewoon niet leuk meer en niets hielp, hoeveel individuele aandacht ik hem ook gaf (jongste sliep gelukkig nog vaak). MAAR....de omslag is ineens gekomen. Ik had dit niet verwacht en durfde het niet eens te hopen en ik heb er niets speciaals voor gedaan (sterker...ik handelde de situatie echt niet goed....kreeg er zoveel stress van!). Helemaal vanzelf blijft oudste broer het grootste deel van de tijd van jongste broer af, het duwen/trekken/klieren/slaan is verdwenen, jongste zit veilig in de wagen, oudste geeft hem zelfs knuffels en kusjes. Dolgelukkig mee! En ik hoop dat ik de ouders die hiermee zitten een beetje kan troosten! Ik durfde haast niet meer te geloven dat het 'maar' een fase was, maar het lijkt erop dat het toch zo was. Ik hoop dat het bij jullie ook gauw over is. Want het scheelt zoveel! Veel sterkte en succes!
pfff wat een heerlijkpe site! ben zoooo blij. Al die moed
Mijn zoontje van 2,5 jaar die ontzettend lief is als hij bij mama alleen aan het spelen is, kan zo in mijn ogen jaloers/boos doen tegen zijn nichtje van bijna 2 jaar. Wil graag naar zijn nichtje toe vraagt er ook om en zijn we dan bij opa en oma en is zijn nichtje er dan ook dan is alles van hem, duwt zijn nichtje aan de kant om zijn zin te krijgen. Als alleenstaande ouder voelt dit soms wel zwaar je probeert ze goed op te voeden en waarschijnlijk is dit een fase maar je bent er absoluut niet trots op. Ons nichtje mag totaal niets van hem!! Zijn er nog tips om dit goed te begeleiden?
Hallo alle wanhopige, heerlijk zo'n site waar je even eerlijk kan zijn! Ik heb een zoontje van 8jaar en 1 van 2,5. De laatste aanwinst is de ergste!! Ik kan er niet over uit dat ik aan de ene kant zo'n probleem met hem heb want na vier miskramen zou ik toch eigenlijk dol gelukkig moeten zijn (toch?) maar mijn gevoelens bewijzen het tegendeel... Hij word wakker om 6uur, ik woon in een bovenwoning en vanaf dan blijft hij stampend het huis door rennen -_- leuk voor de buren en ik heb het gevoel dat er een constante aardbeving door m'n huis gaat. Dat valt nog te overzien maar zodra ik er iets van zeg dan begint het: brullen, krijsen zich ten gronde storten als of zijn wereldje vergaat van mijn nee (zou zeggen dat hij niet zo met dat woordje zou zitten aangezien alles momenteel bij hem nee is in deze fase) en dat houd niet op als de dag verder gaat... Maakt niet uit waar ik ben het gaat maar door. Afgelopen woensdag was er zo druk ivm met de kerst in de supermarkt en hij was panisch in de winkel wagen. Nu ben ik gelukkig wel rustig van mezelf en ben naar afleiding opzoek gegaan wat niks uit maakte, alles wat ik zei maakte geen verschil en werd hij alleen maar panischer van. Soms pak ik dan vast wat drinken in de winkel een pakje ofzo (wel betalen natuurlijk!) en dat is soms een oplossing. Dit keer kneep hij heel het pakje leeg midden in de winkel.... En het was druk!!! Heb alles achter gelaten en ben maar zonder kerst inkopen naar huis gegaan. Lang leven de restaurants die open zijn en waar je af kan halen met kerst!! Ik kon vroeger niet begrijpen dat mensen afhaalde met de feestdagen maar ik hoor er nu ook bij 😉 ik ben rustig, consequent en begeleidend in deze fase met z'n emoties maar dames: van binnen kook ik ook laat niks merken en het gebeurt toch wel, het zit er blijkbaar gewoon in ofzo dus troost jezelf! De rust zelve blijven is niet bij alle kinderen dé oplossing. Sommige worden gewoon als draken geboren. Wat me wel opvalt is dat de meeste kinderen rond de 2/3 jaar zijn dus ondanks dat de dagen voorbij kruipen zal er wel verandering in komen... Ooit... Het ergste vind ik dat mijn huwelijk eronder lijd aangezien ik ook nok out ben 's avonds, ik probeer dan zo snel mogelijk te slapen als hij slaapt want s nachts word hij ook zo vaak wakker en staat om 6uur weer paraat waarbij niks hem tegenhoud om weer de olifant uit te hangen in huis. GEK VAN TE WORDEN!! Eigenlijk moet er een survival cursus worden gehouden voor ouders met onmogelijke kinderen want dat is het gewoon: overleven naar de volgende dag!! Ik hoop dat voor de opvliegende moeders hier een troost in te vinden is, volgens het boekje is ook niet alles kan ik je vertellen! En hoe ik me uit? 'Wetruste schatje, ga maar lekker slapen, mama is er morgen weer' (zodra de deur dicht gaat maak ik een sprongetje van frustratie en vloek ik alles bij elkaar in m'n bovenkamer) zo en nu snel naar bed, zit naast de deur van m'n zoontje (wel dicht maar anders staat hij zo weer op de gang) succes voor iedereen in deze fase. Vingers gekruist dat het snel allemaal over is en dat hij snel naar school toe kan!!
Twijfel zo aan mezelf. Ikhoop hoop hoop dat iedereen gelijk heeft dat de basisschool een ommekeer is. Zit je dan met dat baggerweer ook hele dagen binnen te hangen. Dochterlief gaat in de krip, ik ben uitgeput moe, zit al 2 jaar in een draak van een scheiding wat zeker ren weerslag heeft. Dochter slaat me, knijpt me, gromt, huilt, schreeuwt en dat resulteerd dat ik ga schreeuwen. Mezelf een stomme moeder noem en dat ik het niet aankan. Sjonge, chapeau ahum. Ik hoop dat het verandert.
Heel herkenbaar Saar. Wij hebben drie zoons van 4,2 & 5 maanden. Ze zijn soms lief voor elkaar maar de oudste twee zijn voornamelijk ruzie aan het maken om speelgoed, aandacht eigenlijk om alles. Wie als eerste uit bad mag kan ontaarden in een veldslag. Toch zijn er ook veel mooie momenten als er eentje valt loopt hij direct naar zijn broer om getroost te worden. Af en toe krijg je een blik van hoe het straks zal zijn als ze groter zijn. Drie kinderen is wel heeel druk, vooral zulke kleine. Vriendin spreekt haar Dochter van 2 altijd rustig toe als ze dwars is. Hier gaat het meer van "normaal doen nu!". Alles is een fase & tel je zegeningen (se avonds een goed glas wijn helpt ook!)
Zo zie je maar weer.... ik ben zo blij dat deze site bestaat.. het lijkt alsof het bij andere gezinnen van een leien dakje gaat!..niets is minder waar. Ieder huisje heeft z'n kruisje. Onze eerste zoon gaat al 1 jaar naar de basisschool. De kleinste is bijna 2,5 en gaat binnenkort naar de voorschool...Dat is al een begin van wat vrijheid en rust in huis... Probeer aan de toekomst te denken, dit klinkt heel makkelijk maar mij heeft dit ook geholpen. Plus zorg dat je af en toe een dagje voor jezelf hebt.. Of een korte vakantie met je man zonder de kids,zodat je jezelf kan opladen.
Hoi allemaal, Er is een wonder gebeurd! Sinds een weekje slaapt mn zoontje gewoon door hij word wel s wakker maar hij valt weer in slaap!! Ik kan het bijna niet geloven en ga heel vaak kijken of ie nog wel ademt:0 Het lijkt wel of ie weet dat ik hier geklaagd heb haha. Ik hoop dat dit zo doorzet en ik ook mn slaapritme terug krijg want slaap heb ik nodig om de volgende dag weer stevig in mn schoenen te staan om de hele dag nee aan te horen en gehuil en gejammer en niet te vergeten zn speelgoed de hele dag door smijten doir de woonkamer,voel me net een slaaf mama ruimt het toch wel op! Maar ik ben echt zooo blij dat ie doorslaapt dat maakt het moeder zijn wat aangenamer voor hem en voor mij!en hoop voor alle mama's met dit probleem dat ze gauw hun nachtrust terug zullen krijgen!!
Voor Jils, die reageerde op de moeder met de harde muziek en de sigaret. Dit is plek waar je even stoom kunt afblazen, bespaar me je gepreek. M.i. veroordelend en zeker niet helpend. Life ain't simple all the time, raising kids neither
