Een anonieme klaagmuur, omdat iedereen wel eens zijn hart wil luchten
Een anonieme klaagmuur. Of je nou zwanger bent, net bent bevallen, een peuter, schoolkind of puber hebt rondlopen, soms is het moederschap of vaderschap net niet wat je ervan had verwacht. Zwangerschapskwaaltjes zijn soms heftiger dan alleen maar ‘vervelend’, babygehuil kan soms door merg en been gaan als het – voor je gevoel – al uren duurt, een dwarse peuter plak je soms het liefst achter het behang bij de honderdste ‘nee’ van die dag en pubers plak je soms het liefste achter het behang.
Hoofd in de wolken
Volgens iedereen hoor je met je hoofd in de wolken te lopen maar je merkt dat dit niet altijd mogelijk is. Natuurlijk houd je zielsveel van je kindje of die baby in je buik, maar soms een ietsiepietsie minder.
Brok ellende in je lijf
Zit je met een brok ellende in je lijf of hoofd, of wordt je keel letterlijk dichtgeknepen door ingehouden verdriet, woede of frustratie: lucht dan anoniem je hart op onze klaagmuur. Of lees de reacties die andere moeders en vaders hier al hebben achter gelaten. Die soms precies tegen dezelfde emoties of onmacht aan lopen als jij. En wat een verademing is het, te lezen dat je niet de enige bent! Dat lucht nog eens op!
Even anoniem je hart kunnen luchten, zegt niets of je wel of niet genoeg van je kindje houdt. Een moment van stoom afblazen lucht op, de herkenbare klaagzangen van anderen bieden troost. Even klagen maakt je géén slechte vader of moeder. Je zal zien, dat je niet de enige bent. De klaagmuur biedt jou de gelegenheid om je gedachten te verwoorden en je gevoelens te uiten, zodat dingen niet zwaarder gaan wegen wanneer je er mee doorloopt. En eenmaal je gal gespuwd, kun je het leven weer met een glimlach aan!
Spelregels
Je mag over alles en iedereen klagen maar houd het beschaafd. Grof taalgebruik, discriminerende en/of seksueel getinte teksten zullen door ons niet worden geplaatst. Je klaagzang en/of geheim dient echter te allen tijde een relatie te hebben met je zwangerschap(swens), baby, peuter, kleuter, schoolkind, puber of ouderschap in het algemeen, in de ruimste zin van het woord.
1042 berichten.
ik heb sinds kort een kleine,ik ben nog erg jong (17jaar) maar ik heb besloten het te houden omdat toen ik er achter kwam dat ik zwanger was mijn moeder in het ziekenhuis lag en er ernstig aan toe was ik wist dat ik haar zou verliezen dus ik kon niet nog een leven weg halen waar ik heel veel van zou houden. mijn moeder heeft de bevalling gelukkig nog mee gemaakt maar nu is ze er helaas niet meer, mijn vader heb ik nooit gekend dus daar kon ik niet terecht. gelukkig mocht ik bij mijn schoonmoeder met mijn vriend wonen. alleen ze eist nu zoveel van mij, ik ga 3 dagen na school. ik loop 2 dagen stage en ik werk do/vrij avond en zaterdag de hele dag daarbij zijn bij haar thuis ook nog stofzuigen ,de afwas en de bedden opmaken mijn taken. pas hadden wij een gesprek en ik vertelde dat ik het overdreven vond dat ik elke zondag de bedden moest doen, elke dag de afwas (soms wel 2x per dag) en 4keer in de week moet stofzuigen. terwijl mijn vriend niks doet, hij zit niet op school, werkt niet en hoeft zijn moeder niks te geven terwijl ik van me loon ook nog 180 euro moet inleveren!! en mijn vriend ligt maar te gamen of rond te hangen met zijn vrienden als hij niet op onze prachtige dochter past, wat hij overigens ook niet echt doet want hij komt ergens rond half 2 zijn bed uit. dus dan komt het op zijn moeder neer en ik snap dat het zwaar voor haar is maar ik heb al gezegd dat als hij werkt gaat zoeken ze op een dagverblijf kan gaan zodat ze de ruimte heeft die ze wilt, maar dat wilt ze ook weer niet. ik word er gek van!!!!!! ze bemoeit zich ook echt overal mee, als ik bijvoorbeeld boodschappen ga doen en ik wil de kleine mee omdat ik haar al zo weinig zie, zeurt me schoonmoeder altijd over dat ik haar steeds overal mee heen neem en dat dat niet goed is voor het kind. en hoelaat ik haar eten geef en na bed breng, wat ik haar voor kleren aan geef en hoe ik haar luier verschoon. ze kijkt de hele tijd over me schouders mee. en als ik dit tegen mijn vriend zeg,zegtie dat ik niet zo moet klagen en blij moet wezn dat ik bij hem mocht wonen en dat ik het maar moet accepteren. ik heb het er pas over gehad met mijn tante en nu mag ik daar komen wonen en stoppen met werken omdat mijn tante en oom best wel rijk zijn. en zodra ik klaar ben met mijn studie willen ze me helpen met een huisje zoeken. alleen nu weet ik niet hoe mijn vriend dit gaat vind, en mijn schoonmoedder gaat dit zowieso nooooooit goed vinden. ik zit echt in de knoop met mezelf!!!!???
ik ben moeder van een tweeling, een dochter en zoon. de bevalling liep vermoeiend mijn dochter was er na 4uur uit maar mijn zoon kwam maar niet en moest uit eindelijk een keizersnede. ik heb daarvan zo'n pijn gehad en het lijkt wel of ik mijn pijn en woede op hem afschuif de won is 2x opgesprongen waardoor ik na 3 maanden zwangerschaps verlof nu ook al 2maanden in de ziekte wet zit. ik houd ook veel meer van mijn dochter als ze lacht is ze zo schattig en alles wat ze doet vind ik prachtig. maar met me zoon heb ik dat dus helemaal niet.. als mijn dochter begint te huilen troost ik haar gelijk en zoek ik uit wat ze wilt net zolang tot ik het weet maar als me zoon te lang huilt stop ik hem gewoon terug in bed en wacht ik tot hij klaar is met huilen. ik vind het zo erg en ik kan het er met niemand over hebben want het zijn geen gevoelens die wel een x over gaan want ik ontwikkel met de dag meer "haat" gevoelens omdat ik ook elke dag met hun zit. doordat ik last kreeg van me bekken en rug kan het nog wel even duren voordat ik weer kan werken want mijn rug is verschoven tijden de lange lig in het bed tijdens me bevalling. en dat komt door me zoon want als hij net zoals mijn mooie dochter na 4 uur kwam was er niks aan de hand geweest. mijn man weet dit ook niet en hij is leuk met allebei en ik denk echt bij mezelf hoe kan je nou van allebei houden. het is ook zo vervelend want ik praat graag over mijn dochter en dan vragen mensen ook wel is van en hoe gaat het met je zoon ik wil het daar helemaal niet over hebben dan voel ik met altijd slecht en ook weer verdrietig en boos. ik weet echt niet hoe ik hier overheen kan komen. pfff dit lucht gelukkig op dit is voor het eerst dat ik mijn verhaal doet.
ik ben zwanger voor de tweede keer, en eigenlijk is dit geen geklaag want ik ben zo blij het is wel snel naar mijn eerste kindje maar ik voel me zo goed bij het moeder zijn, ik geniet er met voltuigen van net zoals mijn vriend. hij vertelde hoe trots hij is dat hij voor de tweede keer vader word. als het net zo goed voelt als de eerst wil ik er nog wel 4!
Ik heb 2 geweldige dochters een van 6 jaar en 1 van 11 maanden. Ik geniet met volle teugen, ben supertrots en ze zijn allebei gezond en enorm lief. Maar af en toe valt het me zwaar. Als de jongste een periode heeft van aanhankelijk en huilerig zijn moet je er voor haar zijn maar de oudste heeft ook haar aandacht nog nodig. En dan nog het huishouden, werk, boodschappen, koken, enz enz enz. Na 6 jaar 1 kind te hebben gehad en vrijheid is dit weer even een flinke stap terug naar aan huis gebonden zijn en dat valt soms tegen! Ben op dit soort dagen van aandacht geven helemaal kapot, soms zit je r echt even doorheen. Maar de volgende dag worden ze weer wakker met een lach en een kus en dan denk je: wat KLAAG ik nou.
ik ben zooooooooooooooooo moe van nu bijna een jaar lang een kind te hebben dat heel veel aandacht vraagt. twee weken na mijn zware bevalling begon de ellende: huilen, huilen, huilen en niet willen slapen. Reflux, eczeem, koemelkeiwitallergie en darmkrampen... tel daarbij een onrustig en gevoelig karakter bij op en je hebt ons zoontje. Bijna iedere dag begint met huilen en eindigt met huilen, nu nog steeds, al is het geen uren meer op de dag. Frustratie over dingen die hij (nog)niet kan zorgen ervoor dat t een driftkikker is. Ondanks alle ellende en moeheid houd ik enorm veel van mijn zoontje maar ik zou echt weer eens mijn energie terug willen hebben !! Net begonnen aan een nieuwe baan waarvoor ik eigenlijk ook niet alle energie en zin kan opbrengen omdat mijn focus en energie opgaat aan mijn kind. t is gewoon te veel geweest.
Even klagen over mijn eigenlijk erg fijne vent. Maar wat is het vervelend om na zo'n bevalling nog maanden niet eens de fut te hebben om 's avonds nog de deur uit te gaan, of een ochtend te shoppen, en elk vrij moment alleen maar te willen slapen, en dan toch telkens de vraag te krijgen of je geen zin hebt in seks. En bij negatief antwoord volgt dan steevast de discussie, of het nog wel goed zit, en waarom ik dan geen zin heb. Duurt een uur, in dat uur had ik heerlijk kunnen slapen,en eindigt met een rotgevoel dat ik niet goed genoeg ben.
Ik mis mijn leuke lieve oude mannetje! Hij was altijd zo vrolijk! Sinds een maand is mijn kleine vent echt veranderd. Hij loopt de hele dag te jengelen en te zeuren en kan geen moment alleen zijn. Hij was altijd zo vrolijk en kon zich zo goed vermaken, nou dat is helemaal over. Hij wil de hele dag bij me hangen en gunt me geen minuut rust. Op het KDV weten ze soms ook niet wat ze met hem moeten en dan zit ik niet lekker op m'n werk als hij daar is. Ik raak er helemaal gespannen van. Ik voel me een slechte moeder die nergens tegen kan en ben bang dat mijn zoon ongelukkig is. Ik heb net vakantie gehad en vond dat heel zwaar. Ik ben blij als ik weer kan gaan werken want ik ben echt niet geschikt als fulltime mum.
Wij hebben een kleinzoon die nu twee en een half is. Een heel lief ventje waar je als grootouders trots op kunt zijn. Eén nadeel is dat hij een uur rijden bij ons vandaan woont. We gaan er regelmatig heen, mijn vrouw nog vaker omdat ik nog werk. Nu zouden we zo graag eens de kleine man bij ons hebben voor een nachtje logeren. Zijn moeder vind dat maar niets. Ze is zelf een heimwee kindje geweest en is bang dat haar zoontje dit ook wordt. Maar volgens ons is het juist goed om af en toe te laten logeren.
beste dames, als jullie nou wat vaker naar de mannen zouden luisteren, dan zullen jullie waarschijnlijk stoppen met klagen.......
Ik wil even vreselijk klagen over mijn schoonmoeder. Waarom doen schoonmoeders het altijd verkeerd? Gaat mijn zoontje van 4 maanden een keer logeren, wat mij veel pijn en moeite kost, maar in verband met oververmoeidheid, (hij komt 10 keer per nacht) besluiten we toch dat een nachtje bijtanken ons goed moet doen. Ik netjes alle spullen voor hem ingepakt enzo. Komen we de volgende dag, ligt hij ten eerste al niet in zijn slaapzak, wat ik zei dat ze dat moest doen. Is ze s'avonds een wandeling gaan maken, terwijl hij normaal gesproken dan op bed ligt. Ga ik hem uit bed halen toen hij wakker werd, lag hij met een laken over zijn gezicht, niet kort opgemaakt en hij lag helemaal bovenin het ledikant, met al zijn kleren aan, waar hij in lag te zweten. Tot slot maakte zij een fles klaar die veeeeeeel te heet was. AAAAAAAAGGGGGGHHHHH, zo krijg ik geen vertrouwen daarin en zal hem niet zo snel weer bij haar laten logeren. Zijn er meer mensen die dit meemaken of ben ik nou zo'n zeikerd?
Ik lees met enige verbazing jullie klagen, wees blij dat je kan en mag klagen. Er zijn ook gezinnen genoeg die niet meer kunnen klagen!!! Reden.......... het gemis van je dierbare!
De klaagmuur is toch om te KLAGEN???Laat iedereen dan lekker klagen..dan is het er tenminste uit
Waarom doet iedereen alsof een trage schildklier geen ziekte is?? Ik heb het overgehouden aan de zwangerschap, goddank is mijn popje (nog) gezond. Iedereen zegt dat ik meer kindjes kan krijgen en dat terwijl onbekend is in welke mate je deze ziekte doorgeeft. Ik wil ontzettend graag meer kindjes. Wanneer word ik eens serieus genomen als ik vraag wat de kans is dat mijn kindje deze genetisch overdraagbare aandoening krijgt?!?!
ik heb steets harde buiken oeoeoeoeoeoeh een wee!!!!!
Ik vind het niet eerlijk dat mijn vriend denkt en zegt dat 3 dagen werken, een kind opvoeden en het huishouden niet zwaar is!!
"Schoonmoeder" even reageren op je klaag moment. ik ben totaal met je eens en nee je bent helemaal geen zeikerd.... ik heb ook al de eerste dag dat me kleine bij mijn schoonouders ging verblijven voor maar een paar uurtjes en ze wilde al niet doen wat ik vroeg dus ik boos me kind opgepakt en wilde meteen vertrekken... maar na veel 'het spijt me' is hij toch even bij hun gebleven maar moet even bij zeggen dat me schoonmoeder echt vervelend kan zijn maar me schoonvader is topie!
ik word gewoon zo kost misselijk van alle regels die de mensen hier in Nederland maken voor zichzelf je ben wel vrij maar waarom voelt het als een gevangenis.... laat toch die regels los! je mag niet streng zijn, je mag niet te lief, je mag niet en je mag niet blablabla niemand kijkt meer om naar elkaar als het kan en geluk hebt komen je kinderen wel eens je ooit in het bejaardehuis bezoeken. ik kom mensen tegen tijdens het lopen en ja ik zeg wel hallo of goedemorgen, middag en ze kijken je aan of je ze gaat overvallen of dat je een monster bent wat is dit toch! ik word er zo gek van! IK WIL WEG HIER NAAR HET BUITENLAND WAAR MENSEN NOG WEL VRIENDELIJK ZIJN, SPONTAAN, MEEGAAND, NIET BANG OM TE LEVEN!!
Ben voor het eerst moeder, mijn kleine is bijna vier maanden.. ik heb gekozen om niet te gaan werken want sjonge wat kost moeder zijn veel tijd en energie. mijn man leid nu aan depressie omdat in een korte tijd veel dingen zijn gebeurt en ook heeft hij een te snel werkende schieldklier. Ze zeggen dat het niet genetisch bepaald is... maar dat is het volgens mij wel zijn moeder heeft het namelijk ook.. dus ik bid dat onze kind het niet heeft! maar even terug over moeder zijn dames petjes af voor moeders die werken, kinderen hebben en nog eens de huishoud want makkelijk is het zeker niet en een tip mocht het zijn dat jullie mannen klagen laat hem minstens een week jou zijn.. dan piepen ze anders, zo raar we dragen het negen we leiden een verschrikkelijke pijn en dan komt nog de avonden van gehuil en een melkfabriek zijn. Door dit alles heb ik hekel aan me lichaam gekregen ik ben minstens 27 kg bij gekomen tijdens zwangerschap en ik ben 1.58m en woog 53 kg voorheen, mijn lichaam is nu helemaal niks meer waard ik heb overal pijn knie, rug, bekken, nek enzo en ook slaap te kort waarvan ik zo duizelig van word... dus nu devraag wil ik nog wel een tweede of ben ik nu egoïstisch?????
Tja, wat kan ik zeggen.Een prachtig kindje hebben wij gekregen.K zit alleen zo tegen de avond op.Ze gaat dan vreselijk huilen en wij hebben geen idee waarom.Bij mijn oudste hebben wij dit niet gehad. Alleen inbaken helpt maar wat zou het zijn.
Mogen tips ook? Ik lees hier veel klachten die gaan over babies die 's avonds huilen: ik ben moeder van 3, de jongste is nu 5 en het is een zeeeeer herkenbaar probleem! Herken je het volgende: baby valt wel in slaap als hij/zij ligt op je buik (en de baby dus ook op de buik ligt), maar zodra je je kind achterover in zijn bedje wilt leggen gaat het alarm af? Wij hebben onze kinderen (2 stuks, bij 1 was het niet nodig) uiteindelijk weer op de buik laten slapen en dat hielp. Begin jaren negentig werd de buikligging als 'standaard' gepromoot, tegenwoordig reageren ze bij het consultatiebureau alsof je je kind eigenhandig probeert om te brengen als je dat doet. Uiteraard zorgen voor goede ventilatie, niet roken enz. al die andere tips ter preventie van wiegendood. Maar vraag je maar eens af wat jij als baby zou willen als je buikpijn hebt: met je knietjes onder je opgetrokken (niet voor niets feutushouding) of op je rug met armen en benen uitgestrekt terwijl je nog niet zelf kunt omdraaien? Ik wens alle vermoeide kersverse ouders een goede nachtrust (alle uurtjes helpen) en hou vol, het is voorbij voor je er erg in hebt.
Mijn zoon is nu 7 weken en mijn vriend is mijn gehuil/paniek/onzekerheid e.d. zat en hij wil met onze relatie stoppen. Ik vind dit jammer. ik heb een heftig jaar achter de rug en heb mijn best gedaan om een goed huis te vinden voor onze baby en naast alle ongelukken dit jaar sterkt te blijven. echter hormonen en stress ben ik nog niet de baas. Na jou hormonen lukt niet, maar stress wel. Ik ga naar en psycholoog en haptonoom. Ben bezig om na mijn onverwachte keizersnee weer snel op de been te komen door te rusten. Daaraast verwacht mijn vriend dat we weer sexueel en emotioneel gezellig en leuk hebben zoals tijdens onze eerste date's. Nu zijn we vandaag net 1jaar samen en hij is weg en ik weet niet wanneer hij terug komt. Ik weet wel dat hij er voor onze zoon is. Alleen dit weekend niet. Dit vind ik tegenstrijdig. Maar goed. Ik heb liever geen boze vriend/ex bij mijn zoon in de buurt op dit moment. Dus wat dat betreft is hij slim bezig. Ik had een weekende weg geregeld zodat we weer rustig met z'n 2e konden zijn en konden uitrusten. Hij vind dat raar. Ik weet het ook niet meer. Als ik kook voor hem is het nie goed. als ik niet kook is het niet goed. Kortom wat ik ook doe of zeg het is niet goed. Waarom? Hij is moe en gestrest. Maar moet dat dan gelijk een rede zijn om het zo snel na een bevalling op te geven? Ik vind dit echt balen. Vooral omdat we vandaag eigenlijk gezellig samen zouden eten en nu ik alleen zit met mijn zoon. Dit omdat we gisteren 2 verschillende optie aandraagde voor opvang. Ik denk mee over zijn voorstel, maar hij vind dat ik te veel mijn voorstel aandring. Jammer!. En nu? GRHHHHHHHH
Ik snap niet dat er zoveel menzen zijn die het moederschap zo tegen vinden vallen! Oke ik ben ook vaak moe, waardoor ik s`ochtends denk nee slaap nog even door! (maar dat weet je van te voren) Oke ik wordt ook moe van mijn vriend die niet altijd even gedult heeft met de kleine, maar ook dat had ik kunnen weten. We zijn namelijk allebij ook zeer verschillend opgevoed! Zelf werk ik alleen nog op zaterdag en dan is de kleine bij mijn moeder. Dus ik zou genoeg tijd hebben voor het huishouden maar FOUT daar komt ook niet veel van, dus dat doe ik vaak `s avonds als de kleine slaapt. Ook ik heb nachten dat de kleine bij ons in bed verder slaapt, omdat hij weet ik veel waarom wakker word en niet meer zijn eigen bedje in wilt. Of dat je er 6 x uit kan om zijn tutje terug te stoppen. Maar kom op dit zijn toch allemaal dingen die je van te voren ook weet, ik denk alleen dat veel mensen ervanuit gaan dat hun kind dat niet zal doen, en dat ze het braafste kindje krijgen van de wereld. En tuurlijk dat valt dan zwaar tegen. Zoiezo ben ik ook van mening dat het gewoon heel belangrijk dat de mama gewoon thuis is voor haar kindjes, het is maar een paar jaar en dan kan je weer halve dagen gaan werken. Maar ik geloof dat je door het zelf opvoeden van je kind de minste problemen ondervindt Je hebt gewoon alle tijd voor ze, en bent niet gestrest door het werk of moe waardoor je denkt nu even niet hoor... Zelf moet je ook gewoon wat makkelijker dingen los laten, alles kan niet perfect schoon en optijd klaar zijn thuis. Je doet wat je kunt, je hebt maar twee handen! Mensen geniet van je kleintjes, en geef ze de aandacht die ze verdienen, je krijgt er dan zoveel liefde voor terug!!!! Ik heb zeker geen spijt, en die uurtjes voor mezelf en het slaaptekort tja dat komt ooit nog wel!!!
Ik denk voor degenene die borstvoeding geeft, en waarvan de zoontje van 8 maanden nog steeds 2x komt `s nachts. Waarom probeer je dan niet alleen voor het slapen gaan een papje met gewone opgroeimelk te geven. Misschien vult dit gewoon beter, en word hij niet wakker van de honger. Dan kun je toch nog overdag borstvoeding geven als je daar nog niet mee wilt stoppen! Succes hoop dat je iets aan mijn tip hebt.
zoveel frustratie als mijn zoon van 2,5 mij 's morgens roept om uit zijn bedje te mogen, als ik dan bij meneer de peuter kom wil hij NIET.... na 1 minuut onnderhandelen gaat ie toch mee maar wil niet broek aan wil niet luier af wil niet pyama uit wil niet zelf lopen..... na eindelijk beneden te zijn gekomen en lekker eten voor meneer de uber peuter gemaakt te hebben, mag het minstens een uur duren eer hij zijn eten op heeft. Gelukkig hebben we dan nog die berucht pyama die uit moet om in de kleren te gaan. Boven aangekomen is meneer helemaal onder de indruk van het verhaal over jip en janneke en het grote bed...(je snapt waarschijnlijk wel waarom dit verhaal verteld word) Leif schattig peuetertje is inmiddels in de kleren nu mama nog. Ondertussen gaat "wat het lieve kleine peutertje was" de bovenverdieping vlink ondersteboven halen. IK vraag og hij daar even mee op wil houden. NEE NEE NEE NEE !!!!!!! ok ik ZEG dat hij daar NU mee op moet houden, Maar meneer de tiran peuter bedekt zich niet en trekt alle wc papier van de rol daarna trekt hij zo hard aan de wc bril dat deze van de pot af breekt, uiteraard wat hier mijn geduld op..... ik heb m opgepakt en op zijn kamer gezet, daarbij gezecht dat hij maar s na moets denken over wat hij nu deed en dat dat NIET kon! HUILEN HUILEN HUILEN HUILEN alleen maar heel hard HUILEN. Kom ik weer op zijn kamer (even voor de duidelijkheid 1 minuut later) is ie stil... kijkt mij recht aan en zegt 'PLASSEN!!" waarop ik antwoord, kom snel naar je potje toe!!! waarom onze lieve schattige peuter antwoord....(uiteraart) met NEEEEEE!!! en hij plast recht voor mijn neus in s=zijn schone kleren op de grond...mag ik weer pissig worden? ik heb m opgepakt zijn kleren uitgedaan zonder wat te zeggen luier om gedaan en in zijn bed neer gelegd. ondertussen staat hij alleen maar te gillen en te slaan, ik heb m gezegd dat ik straks terug kom en dat ik dit gedrag niet accepteer. toen ik 5 a 10 min later terug kwam op zijn kamer........ Sliep hij als een roosje. Nu hopen dat het straks een stuk beter is. pffffff leuk hoor mama zijn ;-$
ik heb te klagen dat ik constant hetzelfde doet voor alles en iedereen terwijl mij dat geen zak interesseert wat hun bezig houden dus laat staan wat goed is voor hen. Mijn gevoel zegt dat ik moet stoppen met mijn vorige leven en dat het tijd is om iedereen te laten barsten en gewoon voor joan te kiezen. Mijn gezin was alles voor me maar tijd heeft geleerd dat liefde alleen niet genoeg is. Ik vergelijk mezelf niet met anderen dus laat staan dat ik dat in de toekomst zal doen. Sam en jor laat ik nu los want zij zijn momenteel in goede handen. Weet je hoe lang ik al bezig ben met mijn problemen en dat grotendeels alleen maar door een derde of eigenlijk de derde komt. Afscheid is niet altijd leuk maar je moet nu echt gaaan want je hoort totaal niet bij mij. Vaarwel....
vaarwel familie van lieshout prettig kennis gemaakt te hebben en het gaat jullie goed. Jullie horen niet meer in mijn leven alleen maar bij die van sam en jor. Zolang ik leef zal ik hen de vrijheid geven om hun eigen keuzes te maken maar voor mij familie van lieshout is het een afgesloten hoofdstuk. Vaarwel...........
Waarom is die stomme kinderopvang zo duur dat ik net zo goed kan stoppen met werken!?! Overigens is het thuis met twee ukken net zo goed heel hard werken, dus als je hard wil werken hoeft dat ook niet buiten de deur 🙂 En dat met een universitaire baan verdorie.
Oh en lekkende borsten en voortdurend spuugvlekken op je kleren en dus een overvolle wasmand is ook irritant. Ook als je spuugdoeken gebruikt die dus door het hele huis slingeren! Net als het speelgoed trouwens 🙂
Fijn en leuk zo'n klaagmuur. Ik heb een geweldig dochtertje van 5 weken. Als iemand vraagt hoe het gaat en hoe ze het doet zeg ik: geweldig, we mogen echt niet klagen. Ze is een vrolijk kind dat weinig huilt en snel tevreden is. Toch valt het moederschap me zwaar. Zo'n kleintje die zo afhankelijk van je is en je ritme bepaald. Ik vind het zo vermoeiend. Ik geef borstvoeding en dat gaat goed. Alleen vind ik het vervelend dat ik dus altijd in de buurt moet zijn om haar te voeden. Af en toe kolf ik voeding af zodat ik even boodschappen kan gaan doen en iemand anders even op haar let en haar kan voeden. Mijn man en familie helpen me super. Al houd ik de familie op afstand. Dit is ons kind en wij gaan haar opvoeden. Tips zijn dus welkom maar wat ik ermee doe moet ik zelf weten. Soms heb ik eigenlijk liever dat je je tips voor je houdt. Het gaat goed dus geen reden voor tips. En jullie hebben je kans gehad je kind op te voeden en toen heb ik jullie ook geen tips gegeven. Een luisterend oor is soms al voldoende. Bedankt! Ik ben het weer even kwijt. Hoeft mijn man mijn geklaag vandaag een keer niet aan te horen over hoe moe ik ben en alleen maar tussen de 4 muren van ons huis leef. Succes allemaal! We kunnen het!
ik heb een lieve kleine meid van 13 maanden. met haar gaat het fantastisch, maar met mij het afgelopen jaar niet. het moederschap kan enorm zwaar vallen, ook al heb je je nog zo goed voorbereid en ben je realistisch en zit je niet op een roze wolk te wachten tot jouw perfecte kindje geboren word. wat ik eigenlijk wil zeggen; laat mensen die hier willen klagen, gewoon hun ei kwijt raken. als ik zelfs hier lees, bij de klaagmuur, dat ik niet mag klagen, dan is dat kwetsend. als ik het gevoel had gehad dat ik had mogen klagen vlak na de geboorte van mijn kindje, dan was ik misschien niet zo ver weggezakt in depressie en angst..... in deze maatschappij van , kijk eens hoe goed ik alles tegelijk kan doen, lopen we voorbij aan ons gevoel en dat kan, zoals ik nu weet bijna dodelijk zijn... dus omarm de vrouwen om je heen die een kleintje hebben gekregen en moedig ze aan om eens lekker te klagen, huilen en vooral te voelen. dit kan een hoop ellende voorkomen,
a
