Een anonieme klaagmuur, omdat iedereen wel eens zijn hart wil luchten
Een anonieme klaagmuur. Of je nou zwanger bent, net bent bevallen, een peuter, schoolkind of puber hebt rondlopen, soms is het moederschap of vaderschap net niet wat je ervan had verwacht. Zwangerschapskwaaltjes zijn soms heftiger dan alleen maar ‘vervelend’, babygehuil kan soms door merg en been gaan als het – voor je gevoel – al uren duurt, een dwarse peuter plak je soms het liefst achter het behang bij de honderdste ‘nee’ van die dag en pubers plak je soms het liefste achter het behang.
Hoofd in de wolken
Volgens iedereen hoor je met je hoofd in de wolken te lopen maar je merkt dat dit niet altijd mogelijk is. Natuurlijk houd je zielsveel van je kindje of die baby in je buik, maar soms een ietsiepietsie minder.
Brok ellende in je lijf
Zit je met een brok ellende in je lijf of hoofd, of wordt je keel letterlijk dichtgeknepen door ingehouden verdriet, woede of frustratie: lucht dan anoniem je hart op onze klaagmuur. Of lees de reacties die andere moeders en vaders hier al hebben achter gelaten. Die soms precies tegen dezelfde emoties of onmacht aan lopen als jij. En wat een verademing is het, te lezen dat je niet de enige bent! Dat lucht nog eens op!
Even anoniem je hart kunnen luchten, zegt niets of je wel of niet genoeg van je kindje houdt. Een moment van stoom afblazen lucht op, de herkenbare klaagzangen van anderen bieden troost. Even klagen maakt je géén slechte vader of moeder. Je zal zien, dat je niet de enige bent. De klaagmuur biedt jou de gelegenheid om je gedachten te verwoorden en je gevoelens te uiten, zodat dingen niet zwaarder gaan wegen wanneer je er mee doorloopt. En eenmaal je gal gespuwd, kun je het leven weer met een glimlach aan!
Spelregels
Je mag over alles en iedereen klagen maar houd het beschaafd. Grof taalgebruik, discriminerende en/of seksueel getinte teksten zullen door ons niet worden geplaatst. Je klaagzang en/of geheim dient echter te allen tijde een relatie te hebben met je zwangerschap(swens), baby, peuter, kleuter, schoolkind, puber of ouderschap in het algemeen, in de ruimste zin van het woord.
1042 berichten.
Ik heb een peuter van net 3 en mijn dochtertje is 3 wkn oud. Wat had ik me verheugd op een kindje erbij maar wat vibd ik het zwaar! Een meisje dat nauwelijks wil slapen, alleen maar bij mij wil zijn en dat terwijl mijn peuter ook rondloopt! Soms verlang ik terug naar het zwanger zijn, de nachten slapen en de momenten met mijn peuter alleen! Ik hou heel veel van haar en wil haar niet meer uit mijn leven maar wou dat we twee jaar verder waren! Ik ben geen babymama, ik kan niet tegen dat gekrijs heel de dag door en heel de dag dragen en tillen en wandelen heb ik ook geen energie voor!
Hoi, superfijn dat er een klaagmuur bestaat. Mijn dochter is nu 4 maanden oud, en ook ik vind het erg zwaar om moeder te zijn. Ze klampt zich volledig aan mij vast. Mijn man helpt nauwelijks mee in de verzorging, dus alles komt op mij aan. Flesvoeding is nooit gelukt, dus heb ook mijn baan moeten opzeggen. Ik werk in de zorg en vind dit echt superleuk! Nadat ik een beetje mijn nieuwe leven heb geaccepteerd, begon mijn beste vriendin te zeuren dat ik ben veranderd. Natuurlijk ben ik veranderd, alles is veranderd! Nu kijk ik het per dag aan hoe het gaat. Mijn dochter en ik doen eigenlijk alles samen, zij in de draagzak op mij. Ik mis de dagen dat ik even alleen in bad kon, of even een middag een boek kon lezen. Eten met twee handen, zonder baby, lijkt mij ook heerlijk. Ik hou heel veel van mijn dochter, ik mis alleen mezelf.
Hoi medemoeders, Wat fijn om ook eens wat anders te horen dan hoe leuk het allemaal is. Ik vind het moederschap zo ontzettend zwaar. Ik hoopte steeds dat het makkelijker zou worden na de eerste verjaardag, maar hij is nu 2 en ik vind het zo vermoeiend. Ik heb het gevoel mezelf totaal kwijt te zijn en weekenden zijn geen weekenden meer. Ik heb nooit van tevoren beseft dat het zoveel van je zou vragen. Er blijft gewoon geen tijd over voor jezelf. Bijna elke dag dag denk ik wel: als ik de tijd terug kon draaien met de kennis van nu, was ik er niet aan begonnen. En nu begint manlief over toekomstplannen en dus ook over eventueel ooit een tweede. Het idee dat het nog erger wordt kan ik bijna niet verdragen. Maar mijn echte gevoelens hieronder laat ik aan niemand zien want het is niet op te lossen: hij is er nu eenmaal en verdient een moeder die haar uiterste best voor hem doet. Ik ben blij hier mijn hart te kunnen luchten en jullie berichten te lezen.
hoi katrien, heel herkenbaar wat je schrijft. Roze wolk amehoela! Ons kindje is nu net een jaar en slapen gaat ook nog erg moeizaam. Trek je niks aan van het CB over dat je het kindje moet laten liggen tot het slaapt, dat is alleen maar een traumatische ervaring voor het kindje. Ik ben op een gegeven moment overgegaan op wandelen omdat in slaap wiegen mij te zwaar werd én ons kindje sneller in slaap valt daardoor. Misschien iets voor jou... Wat betreft je man...eveneens heeeeel herkenbaar. Als ik jou was t vragen of zeggen dat ie het moet opruimen. Mannen zien het gewoon domweg niet. En voor jezelf vraag eens vrienden of familie op te passen zodat jij wat leuks kunt doen of simpelweg kunt bijslapen. Dat is mijn redmiddel...
Mijn kind is 15 weken en ik mis mijn oude leven heel erg. Ik vind mijn kind wel lief maar als ik de tijd terug kon draaien had ik misschien niet meer voor het moederschap gekozen. Wij hebben een huilbaby na een zeer moeilijke bevalling. Osteopaat, fysio, kinderarts... We blijven maar bezig. Ik lijk wel een heel ander mens met een heel ander leven. Ik ben niet depressief maar ik voel me al weken KUT. Ik vraag me vaak af waar ik toch aan begonnen ben. Wat een SPIJT!
8 juli 2014 Wat mij zo hard tegensteekt is dat alle moeders doen alsof heel het kindergebeuren 1 grote roze wolk is! Iedere moeder die ik ken beweert dat alles perfect gaat, hun babys sliepen van hun geboorte al door 12 uur aan een stuk, hebben nooit een krampje gehad, eten goed, zagen nooit, enz enz. Nou onze zoon is deze week 9 maand geworden en ik heb nog geen enkele nacht langer dan 3 uur geslapen! Met zijn eten zijn we al op de sukkel sinds zijn geboorte, dit gaat nu eindelijk ietsjes beter maar nog steeds niet zoals het hoort te gaan. Onze baby valt ook nooit vanzelf in slaap al 9 maanden moet ik hem in slaap wiegen, we hebben al het mogelijke geprobeerd, uithuilen was een ramp, na 2 weken elke nacht laten huilen was er nog geen verbetering, het werd zelfs nog erger onze schat gaf zelfs over van de spanning, zo schuldig had ik me nog niet gevoeld, maar veel mensen snappen niet wat vermoeidheid met een mens doet. 9 maand zonder slaap is een hels leven. De dutjes overdag zijn ook een ramp dus even uitblazen is ook geen optie. Ik werk parttime en de dagen dat ik werk zijn pure ontspanning voor mij. Mijn man helpt ook geen steek mee in de verzorging en dat is enorm frustrerend. Met hem spelen en knuffelen ja dat doet hij wel, maar hij heeft op al die tijd nog geen 1 pamper ververst of 1 x eten gegeven, nog nooit in slaap gewiegd, enz... Dames ik moet het eerlijk toegeven, ik ben stilaan aan het inzakken. Ik voel me mentaal gebroken. Gisteren ben ik om 8u aan het slaapritueel begonnen en om 11u!! Lag hij in slaap... En dan kom je beneden om te zien dat manlief lekker in de zetel ligt te hangen en ik nog aan de afwas en opruim kan beginnen Nou ik heb er stilaan genoeg van..
Beste, ik heb een dochtertje van vandaag precies 10 maanden oud. In de eerste drie maanden dat ze geboren was huillde ze best veel vanwege buikkrampjes...ik vraag me vaak af of ik een moeilijke baby heb. ze is heel lief en ben ontzettend blij met mijn dochter laat dat voorop staan maar af en toe maakt ze me volledig gek...ze hangt nu continu aan mijn been en jammert en simt op alles.... nu is het zo dat ik 6 dagen per week werk, wel maar 4 uurtjes in de avond van 18.00 tot 22.00....2 dagen per week past mijn schoonbroer op en 1 dag mijn schoonzus en 2 dagen een vriendin...iedereen legt die kleine natuurlijk op een andere manier op bed..nu vandaag was mijne vrije dag en ze krijste wat ze eigenlijk nooit doet. ze wilde echt niet naar bed.. wat moet ik hiermee aan:? denken jullie dat het beter is als ik stop met werken of niet? ik woon in het buitenland en heb dus geen ouders die even kunnen oppassen...ik werk en de rest van de dg ben ik altijd bij die kleine..er is geen moment van de dag dat ik voor mezelf heb..als ze slaapt maar dan ben ik zo moe dat ik zelf niks wil doen.. help help? ben op...
Graag wil ik even reageren op jou verhaal van de tweeling bevalling waarvan je aangeeft dat je meer van je dochtertje houdt dan van je zoontje. Ik heb ook een hele nare bevalling gehad van mijn 6 weken te vroeg geboren tweeling. Bij mijn zoontje was het vruchtwater gebroken en hij had moeite om er uit te komen, heeft daarna ook aan de hartbewaking gelegen. Daarna lieten mijn placenta's niet uit zichzelf los en moesten ze operatief verwijderd worden. Maar omdat ze mij een knip hadden gegeven (terwijl ik al koorts had) was ik al 3/4 van een pak appelsap aan bloed verloren. Eenmaal op de OK begon ik na verwijdering van de placenta's bloed te spuiten, kreeg 5 minuten geen adem meer en door het vele bloedverlies stond mijn baarmoeder op instorten. Ik heb daarna twee dagen op de Intensive Care gelegen en het was er op of eronder. Kantje boord dus. In het begin heb ik ook last gehad om de kinderen te accepteren. Ten slotte hoefde voor mij het moederschap niet zo zeer, maar vadertje lief wilde het zo ontzettend graag als bekroning op onze 20 jarige relatie. Achteraf denk ik had ik maar naar me eigen gevoel geluisterd. Ik ben meer als een vent. ik houd van mijn werk en heb meer met techniek en kunst dat dat ik met het moederschap heb. Oftewel ik sleutel liever aan een Harley motor, dan dit moeilijke bestaan. Ik noem het een moeilijk bestaan omdat ik daarna van de ene ellende naar de andere ben gegaan. Mijn man (nu alweer 6 jaar ex) heeft het trauma nauwelijks kunnen verwerken dus ging er binnen 4 maanden met een ander vandoor en liet mij met een vette trombose de helft van mijn bloed weg en een ontstekende wond achter met de zorg voor twee premature baby's. Daarna moest ik mijn koop woning uit, raakte ik mijn goedbetaalde baan kwijt en kwam ik doordat ik geen recht meer had op een woning (mijn urgentie die maar een half jaar geldig was, was verlopen doordat ons huis midden in de crisis te koop kwam te staan en ik er dus nog een jaar in heb moeten verblijven en niet weg kon omdat mijn ex in die tijd een appartementje had gekocht en het dus niet handig was om nog een derde huur op te gaan brengen) bij mijn ouders te wonen. Omdat ik nu pas 6 jaar sta ingeschreven bij de woningcoöperatie zit ik hier voorlopig nog wel. Daarna kwam ik er achter dat mijn zoontje zich niet zo ontwikkelde als mijn dochtertje hij bleek autisme te hebben, ik zelf ADHD en mijn dochtertje die ook erg hapering was bleek het ook te hebben. Daarnaast kreeg ik de diagnose Fybromyalgie (spier en peesreume met terminale vermoeidheid syndroom). Het verklaarde waarom ik mezelf ook nooit in staat achte om kinderen te hebben al die jaren. Helaas kwam alles er pas uit nadat ik ze al had. Anders zou ik er noooooit aan begonnen zijn. Het opvoeden van twee hyperende kinderen die zich niet goed kunnen concentreren die je de hele dag één op één moet begeleiden, terwijl jezelf nauwelijks de energie voor hebt en zelf ook overprikkeld raakt met daarbij overal pijn in je lichaam, daar wordt je inderdaad niet vrolijker van en het valt enorm zwaar. De band met mijn ex is wel goed ik heb er vrede mee dat we uit elkaar zijn. Maar doordat ik thuis kwam te zitten en alles voor mezelf op een rijtje ging zetten kwam ik er achter dat er ONTZETTEND VEEL FOUTEN door het ziekenhuis zijn gemaakt! Ik zou in plaats van me te ergeren aan mijn zoontje die er feitelijk ook geen moer aan heeft kunnen doen dat zijn geboorte zo rampzalig was eens gaan uitzoeken wat het ziekenhuis had kunnen voorkomen! Zij hebben jou naar mijn mening (net als bij mij) veelste lang laten aanmodderen!!!! mij nhaat groeit met de dag tegen alle medici die er zo'n ontzettende klerezooi van maken OF zoals in mijn geval met Fybromyalgie en ADHD geen flapdrol van weten maar desondanks wel een gepeperde mening hebben. Het is dat ik één van Jehovahs getuigen ben en toch probeer een zo'n goed mogelijk mens te zijn, anders had ik het hele team van medici afgeknalt in dat ziekenhuis. Ik had er gewon met een bugs naar binnen gegaan! Er bestaat trouwens een hele goede therapie (waar ik voor wat mijn gevoelens voor mijn ex betreft veel baat bij heb gehad, ander hadden ze hem ook in een Bodybag kunnen wegdragen) dat heet EMDR ik raad jou dat echt aan. Ik weet zeker dat je daar heel veel aan zult hebben. Je kunt er om vragen bij een psycholoog. Doen hoor, want het werkt echt! Ik denk dat ik zelf ook weer een paar sessies neem, want ik bemerk dat er nog heel veel zit voor wat betreft het medische gebeuren :). Ik begrijp je dus heel goed en wens je het beste toe.
Wt lekker dat klagen hier even mag!!! al van jongs af aan wilde ik kinderen en nu ik sinds 7 weken een zoontje heb ben ik zeker niet van gedachte veranderd; moeder zijn is echt wel een van de bijzonderste dingen die ik heb meegemaakt. Volgens mij was ik van te voren ook best realistisch over hoe het moederschap eruit zou gaan zien; ik had echt geen roze wolk verwachte en ook over de inzet en steun van mijn man mag ik niet klagen; ondanks zijn fulltime baan helpt hij waar hij kan. En toch vind ik het moeder zijn zwaar! Tuurlijk weet je van te voren dat je waarschijnlijk een stuk minder slaapt als je een kindje hebt maar wat voor impact dat op je eigen welzijn heeft kan je niet van te voren inschatten. Nou moet ik zeggen dat ik 8 jaar terug slaap problemen en een burn out heb gehad dus het is ook wel een zwak punt, maar ik had toch wel gehoopt dat ik wat energieker naar mijn kleine man kon zijn, wat meer met hem kon kletsen. Als ik hem knuffel en zijn gezichtje zie wordt ik zo blij maar als ik 's nachts lig te slapen en hij begint te huilen wil ik mij het liefst weer omdraaien en hem negeren, met heel veel moeite sleep ik me dan toch uit bed. En dat gehuil; wat wilt hij dan? Wat is er mis? Wat doe ik niet goed? En wat kan ik doen zodat het ophoudt? Waarom is het altijd een drama als ik hem in bed leg? En waarom wilt hij soms helemaal niet slapen? Sinds hij geboren is ben ik zou onzeker over alles wat ik doe. Ik dacht dat ik het allemaal wel kon, had immers in de kinderopvang gewerkt, maar 24/7 is toch wel heel iets anders. Ik probeer zoveel mogelijk van hem te genieten, maar stiekem kijk ik uit naar de tijd dat hij wat ouder is en kan aangeven wat hij wilt of nodig heeft. En er lekker met hem op uit kan trekken, want ook dat vindt hij nu nog niet zo een goed plan :-S. Allemaal niet hele erge klachten maar wel dingen die je niet echt bij andere mensen kwijt kan zonder dat ze me aankijken alsof ik wel heel naief bent geweest...
Dit is al wel van een tijdje terug maar moest gewoon reageren. Zoals jij dit beschrijft lijkt wel een situatie waarin ik zelf heb gezeten. Allemaal klusjes enhij niks. Laat je niet gek maken! .. en kies wat goed is voor je kind. Je schoonmoeder zal zich maar gewoon aan moeten passen of ze dat nu leuk vind of niet. Je kan ook niet voor eeuwig daar blijven wonen. Kies voor jezelf en je kind het beste. De reacties van anderen overleef je echt wel. Stress kan voor veel ergere dingen zorgen.
Ik ben nu 7 weken zwanger , het is altijd mijn grootse wens geweest om een moeder te worden Ben 14-6-2013 getrouwd heb een droom / koninklijk bruiloft gehad en dacht dat t leven me na keihard werken en vechten me eindelijk gaat toelachen . 18-8-2013 wordt mijn lieve broertje van 23 niet meer wakker , hij was mijn engeltje en eigenlijk ook een beetje mijn zoontje we zijn 20 kaar geleden naar Nederland verhuist uit Irak mijn vader werkte als piloot maar 17 jaar geleden werd de ziekte van Parkinson bij hem ontdekt , op een jong leeftijd heb ik samen met mijn moeder keihard gevochten om dit gezin te laten overleven , mijn Hbo opleiding afgemaakt 7 jaar lang me zelf tot de top bereikt op t werk , mijn zusje studeerde rechten aan t universiteit. en onze kleine angel had netjes net zijn Mbo afgemaakt en zou in september aan zijn HBO beginnen , was zo trots op wat we allemaal als een gezin hebben bereikt ondanks de ziekte van mijn vader en toen dacht ik het is tijd voor mijn geluk ik ga nu mijn eigen gezin beginnen . Dus na mijn droom bruiloft verhuisde ik terug samen met mijn man naar Irak , nieuwe leven alles ging perfect tot 18-8-2013 ... Mijn lieve broertje , mijn engeltje is niet meer wakker geworden : hartstilstand in zijn slaap . Zomaar hij had niets geslikt niets gebruikt zo maar ... Hij vroeg me nog laats : " ff een brutale vraag ? Wanneer word ik nou een oom ?? "" ik ging lachen en zei dat t ook mijn grote wens was ... En nu ? 2 weken na zijn dood ontdekte ik dat ik zwanger ben en nu een maand verder , 7 en half week zwanger met zo veel pijn klachten dat ik mijn bed niet eens kan uitkomen rug en buikpijn en ik eet niets , ik krijg niets door mijn keel zit alleen met een vraag in mijn hoofd ... Waarom is t leven zo oneerlijk ??? Zal ik nog ooit wat kunnen voelen behalve de pijn ? Zal ik ooit van mijn baby kunnen houden ? Of is mijn hart samen met mijn lieve broertje begraven ?
Mijn "beste vriendin" kan me niet luchten omdat ik zwanger ben. Zij wilt zo graag zwanger zijn waardoor ik niet mezelf kan zijn. Ik ben nu zwanger van de tweede. Na de bevalling vd eerste is het contact verbroken geweest. Ze vond dat ik geen tijd had voor haar terwijl mijn baby in de couveuse lag en ik er alles voor deed mijn kindje mee naar huis te krijgen. Ik stelde me aan,had geen tijd moest niet zeuren. Op gegeven moment moest ik naar huis en mijn baby achterlaten. Twee x per dag reed ik naar het zh om mn baby te verzorgen. Ik moest vooral niet zeuren,want dat deden alle moeders. Onze ruzie is zo uit de hand gelopen dat het contact verbroken was. Ik dacht altijd dat zij een rol ging speken in het leven van mijn kindje en ik begon haar te missen. Eigenlijk heel erg gek nadat ze zo.met me was om gegaan. Ons contact was een beetje herstelt na een avondje uiteten en bijkletsen. Het leek of er helemaal niks gebeurd was en we vorige week ook nog zo aan tafel hadden gezeten.Ikwist toen net dat ik zw was en deelde dit met haar. Miss had ik dit niet moeten doen,maar als ik het ltr zou hebben gezrgd weet ik zeker dat ze me dit kwalijk had genomen. De week erna gingen we shoppen een dagje. Was ook gezellig,niks aan de hand, maar daarna hoorde ik niks meer van haar. Ik vroeg wat er aan de hand was en toen kwam het eruit. Mijn zwangerschap stons tussen ons in en dus had ze de deur dicht gegooid. Ik ben woest en teleurgesteld. Hoe kun je mensen zo dingen misgunnen?? En wat als ok niet had gevraagd wat er was?! Ik weet zekwr dat ze weer contact gaat opnemen op gegeven moment. Nu is mijn deur dicht. Wie mijn gezin en geluk niet kan accepteren hoort er niet in thuis.
Ik ben ook opgegroeid als enig kind en dat is echt niet slecht hoor. Ik denk bijv. dat ik daardoor aanpassend vermogen, contacten leggen en sociale omgang goed heb ontwikkeld. Ik was immers altijd op mezelf aangewezen voor het maken van vriendjes..
Wat vervelend dat je zo'n nasleep hebt van je bevalling. Misschien is de opmerking wat vergezocht, maar ondanks je 'haat' gevoelens hou je toch van je zoon. Ik denk (maar ben geen professional) dat je jouw gevoelens/woede/pijn rondom de bevalling kwijt moet, en dat je om het tastbaar te maken het afschuift op de persoon van jouw zoontje. (het is moeilijker boos te worden op je bekken, of wond van je keizersnede.) Het is inderdaad wel belangrijk om er wat mee te doen, omdat in de eerste jaren 'de toon gezet wordt'. Dan ben je nog veel meer bezig te ontdekken hoe je wilt moederen en een patroon is moeilijker te doorbreken dan te maken. Ik wens je er heel veel sterkte bij en ik hoop dat het gauw ook beter met je gaat. Wat ik ook nog dacht is het volgende... een gedachte die misschien wel juist verbind tussen jou en je zoon. Ook hij had langer pijn en ook hij heeft langer geleden. Net als jij. (aan de datum zag ik dat het al even geleden is en hopelijk gaat het al beter, in ieder geval denk ik aan je)
Ik wil graag klagen omdat ik zo gelukkig ben met mijn kleine meid maar ik door ziekte (kanker) geen tweede kindje meer kan krijgen. Ik weet dat ik heel dankbaar mag zijn dat zij er is en ik nog leeft maar toch heb ik soms zo'n verdriet. En maak ik me zorgen dat het niet goed is voor mijn dochtertje dat zij als enig kindje op zal komen te groeien. Hopelijk kan ik het ooit accepteren maar voor mij is die dag nog niet gekomen.
Ga lekker naar je tante! Kies voor jezelf en je kleine meisje!
Lastige. Ik ben slechts één keer zwanger geweest, maar vond dat ook wel meteen genoeg... Maar of jij wel of niet aan een vierde moet beginnen... Tja, dat is natuurlijk niet aan mij. Vier zwangerschappen (snel achter elkaar) is wel een enorme aanslag op jouw lichaam en, met drie of vier kinderen, ga je dat lichaam wel nog lang nodig hebben. Waarom hebben jullie altijd vier kinderen gewild? Is dat gewoon een droom uit een ver verleden, of is het nog altijd een heel bewuste wens? Hoe zijn de financiële mogelijkheden wanneer er nog een kindje bijkomt? Is er voor alle kinderen nog tijd en ruimte om aandacht te krijgen? Persoonlijk (maar ik ben ook maar alleen) wil ik het graag bij één houden. Ook omdat ik bang ben dat ik mijn dochtertje tekort doe mocht een volgende zwangerschap weer net zo zwaar zijn als de eerste. Maar jij bent uiteindelijk toch de enige die kan beslissen of jullie er nog eens voor willen gaan. En hoewel jullie niet heel lang willen wachten, misschien toch eerst dit kindje geboren laten worden... Sterkte met beslissen
Ik hoop dat je je weer fitter voelt. Ik heb sinds de komst van onze tweede een huishoudster voor 2 uur per week. Dat helpt wel dat in ieder geval het huis weer schoon en aan kant is en dat je zelf meer tijd hebt voor andere dingen.
Ik ben hoogzwanger van ons derde kindje en de zwangerschap gaat gepaard met heel veel lichamelijke kwalen. Nee, zwanger zijn is al drie zwangerschappen niets voor mij. Ik kan mijn kinderen van 3 en 1 1/2 jaar niet eens optillen en met ze stoeien. We hadden ook nog veel sneeuw, ijs en regen en ondertussen zitten we binnen de bevalling af te wachten. Ik wordt er helemaal gefrustreerd van. We kunnen nauwelijks een beroep doen op onze familie en vrienden omdat iedereen ver weg woont. En onze dochter van 1 1/2 is om de drie weken ziek vanwege astmatische aandoeningen. Boomklevertje aan mama, terwijl de oudste ook zijn aandacht wil. Mijn man en ik wilden altijd 4 kinderen, maar ik zie het nu niet meer zitten. Onze samenleving is ingesteld op 2 kinderen. Graag lees ik feedback over wel of geen 4e. We willen de kinderen graag snel achter elkaar i.v.m. onze leeftijd.
Ik ken dat gevoel wat je beschrijft. Vooral als je er helemaal doorheen zit en je kunt geen beroep doen op je naasten. Ik beneid mijn zus omdat ze heel veel gebruik (en misbruik) maakt van haar schoonouders die te pas en te onpas haar kinderen opvangen. Gelukkig heb ik 2 uur in de week een lieve poetshulp die me helpt mijn huis schoon te houden. Dat vind ik het geld wel waard.
Tjonge, wat een verhaal. Vier kinderen (ik zou al niet weten hoe ik dat moest doen), een kleintje van elf weken (ook pittig) en dan nog ziek ook! Ik heb helaas geen oplossingen voor je, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen! Hoop dat je snel opknapt en dat je werk mogelijk wat afleiding kan geven!
Ik ben mama van 4 oudste is 5 de 2ling is 2 en de jongste is 11 weken. Ik ben al 2 weken ziek mijn man doet geen stap harder. Ik zit er totaal door heen. Mijn huis is een pijn zooi en is vies. De jongste zit tegen mij aan geplakt. Beter word ik niet. Schoner word het niet. Maandag moet ik weer werken. Ik weet niet hoe ik dit moet bol werken....
Misschien is het een goed idee als je een keer (zsm) naar de huisarts gaat met dit verhaal.. Lijkt me dat je nog een hoop dingen moet verwerken en je misschien wel in een depressie zit.. Het is niet goed en ook niet eerlijk naar je zoon toe als je hem verwaarloost.. Je geeft aan dat je je zoon 'haat' en dit hoort een moeder niet te voelen voor haar kind! Praat er ook over met je man, alleen zo kan je ervoor zorgen dat je liefde gaat voelen voor je kind en ook echt onvoorwaardelijk voor hem gaat.. Ieder klein kind verdiend liefde!!!
Mijn aller grootste wens was om moeder te worden, ben nu trotse moeder van een zoontje van 7 maanden. Eigenlijk vind ik dit heel erg om te zeggen maar het moedershap valt mij toch best zwaar/tegen.... Had het in mijn hoofd echt geromantiseerd... Nu blijkt dat ik best een conrole freak bent het moeilijk vindt om te zeggen maar ik eigenlijk ook echt soms tijd voor mezelf nodig heb. Ik het lastig vind om een balans te vinden tussen werk en thuis... Misschien zelf wil stoppen met werken om full time moeder te zijn. Ik het lastig vind om ook nog eens een gezellige vriendin te zijn ivm slaap te kort 🙂 Mijn gevoelens voor mijn vriend zijn ook verandert van de nummer 1 plek naar nummer 2 of 3. En waar sta ik in het geheel wil waarschijnlijk alles te perfect... terwijl niemand perfect is maar ik probeer daar wel naar te streven... Zit momenteel in een rollercoster wat betrfet gevoel en ik hoop dat ik snel het eind punt bereikt heb en weer in balans ben :)Gezelliger voor iedereen denk ik!
Moeder zijn is bleh. Ik heb twee jongensen een meisje maar vind moeder zijn niet leuk. Altijd regelen, niks spontaans kunnen doen. Geen parttime baan kunnen vinden en fulltime lukt niet met twee jongens en een meisje. Ik voel me gevangen en kan geen kant op. Spijt van moederschap absoluut, maar je kan en mag dat nooit zeggen, tegen niemand. Want men zou je een monster vinden, een egoist.
Ik wou dat ik niet continue leuke dingen moet bedenken om mijn 7 mnd oude dochtertje te vermaken.
ik heb ff zin om te klagen! ik ben nu 9 maanden fulltime mama waar ik ook echt super trots op ben! maar soms heb ik t gevoel dat ik mezelf een beetje kwijt ben.. de band met mijn 2 beste vriende zijn ver verwatert met de tijd.. mijn vriend is doordeweeks van ma tot zaterdag of van zondag tot vrijdag.. hij is internationaal vrachtwagenchauffeur, en toch klaagt hij vaak over dat ik ff een avondje oppas heb om eindelijk eens wat gezelligheid en rust op te zoeken.. het lijkt wel alsof ik niks meer mag en t moederschap(wat ik ook nog 5 tot 6 dagen allemaal alleen doe) wordt onderschat.. hij baalt ervan dat ik nog geen werk gevonden heb(ik ben 10 april2012 uit de ziektewet gekomen vanwege bekken en rugklachten) dus ik heb op dit moment 2 maanden ww uitkering ontvangen.. maar waar ik gewoon gek van wordt is dat je als vrouw in de maatschappij gewoon een duizendpoot moet zijn!!! en mannen die maar klagen over dat ze brood op de plank moeten brengen! je wilt niet wete wat er van een moeder tegenwoordig allemaal verwacht wordt!! je moet zorgen voor je kinderen en man,het huishouden draaiende houden, want o jee, er zal nog maar ergens een stofje liggen, of een afwasje nog niet gedaan zijn en je bent al een mislukkeling! en dan verwachten ze ook nog dat je werkt,en dan nog t liefst 40 uur in de week! ik ben al lang blij dat als ik in september weer naar school ga, dat de oma´s zijn zorg op zich kunnen nemen! en sowieso is t gewoon belachelijk dat vrouwen aan t werk zijn en hun kinderen op t kinderdagverblijf zitten! ze werken alleen maar om het kinderdagverblijf van tegenwoordig uberhaubt te kunnen betalen! nou ik weet t wel, ik ga pas 40 uur werken als mijn kinderen(want ik wil graag nog een kindje) naar de basisschool gaan, daarvoor ga ik niet meer werken dan 32 uur. Dus een vrouw-moeder heeft weldegelijk veel meer taken dan een klagende vent! ik blijf erbij.. vrouwen zijn t sterkst in alles!! 9 van de 10 mannen zijn grote slappelingen. ze hebben al een zwaar leven omdat ze moeten werken voor t gezin!! maar ondertusse hebbe ze geen besef van wat een moeder allemaal wel niet moet doen! lekker dat ik ff mn frustratie op deze muur kwijt kan!
Na 6 maanden vind ik het moederschap nog steeds enorm zwaar. Ik heb nooit voorzien dat een baby je leven totaal bepaalt. Ik heb moeite om een band met hem te voelen en ben bang dat ik hem tekort doe en dat hij mij daardoor niet leuk vindt. Hij reageert veel leuker op zijn vader dan op mij. Ik voel me emotioneel en lichamelijk erg moe en krijg op emotioneel gebied weinig steun van mijn vriend. We leven een beetje langs elkaar heen. Zal dit ooit veranderen of mag ik anders weg?????
Wat zit iedereen hier te klagen? Ik kwam hier bij toeval op deze site, maar... Joh ik snap best dat het zwaar kan zijn. Uiteindelijk KIEST iedereen er zelf voor om ouders te worden! Praat met je man, moeder of desnoods een maatschappelijk werker! Moeder zijn is het mooist wat er is! Ben je zelf relaxt is je kind(eren) dat ook!
Ik vind het maar irritant dat er zoveel (meeste moeders) zitten te klagen dat ze thuis moeten blijven bij de kinderen.. Ik hou erg veel van mijn kleine meisje, maar werken vind ik geweldig! Ik haal zoveel uit mijn werk. Dan vind ik het geweldig om weer naar huis te gaan naar mijn lieve meisje! Maar goed ik ben zo blij dat ik en mijn man het allebei 50/50 doen. en 1 dag naar de gastouder met andere kindjes spelen! Super geregelt! Zo krijgt papa ook een sterke band met ons meisje.. Niks te klagen!
