Een anonieme klaagmuur, omdat iedereen wel eens zijn hart wil luchten
Een anonieme klaagmuur. Of je nou zwanger bent, net bent bevallen, een peuter, schoolkind of puber hebt rondlopen, soms is het moederschap of vaderschap net niet wat je ervan had verwacht. Zwangerschapskwaaltjes zijn soms heftiger dan alleen maar ‘vervelend’, babygehuil kan soms door merg en been gaan als het – voor je gevoel – al uren duurt, een dwarse peuter plak je soms het liefst achter het behang bij de honderdste ‘nee’ van die dag en pubers plak je soms het liefste achter het behang.
Hoofd in de wolken
Volgens iedereen hoor je met je hoofd in de wolken te lopen maar je merkt dat dit niet altijd mogelijk is. Natuurlijk houd je zielsveel van je kindje of die baby in je buik, maar soms een ietsiepietsie minder.
Brok ellende in je lijf
Zit je met een brok ellende in je lijf of hoofd, of wordt je keel letterlijk dichtgeknepen door ingehouden verdriet, woede of frustratie: lucht dan anoniem je hart op onze klaagmuur. Of lees de reacties die andere moeders en vaders hier al hebben achter gelaten. Die soms precies tegen dezelfde emoties of onmacht aan lopen als jij. En wat een verademing is het, te lezen dat je niet de enige bent! Dat lucht nog eens op!
Even anoniem je hart kunnen luchten, zegt niets of je wel of niet genoeg van je kindje houdt. Een moment van stoom afblazen lucht op, de herkenbare klaagzangen van anderen bieden troost. Even klagen maakt je géén slechte vader of moeder. Je zal zien, dat je niet de enige bent. De klaagmuur biedt jou de gelegenheid om je gedachten te verwoorden en je gevoelens te uiten, zodat dingen niet zwaarder gaan wegen wanneer je er mee doorloopt. En eenmaal je gal gespuwd, kun je het leven weer met een glimlach aan!
Spelregels
Je mag over alles en iedereen klagen maar houd het beschaafd. Grof taalgebruik, discriminerende en/of seksueel getinte teksten zullen door ons niet worden geplaatst. Je klaagzang en/of geheim dient echter te allen tijde een relatie te hebben met je zwangerschap(swens), baby, peuter, kleuter, schoolkind, puber of ouderschap in het algemeen, in de ruimste zin van het woord.
1042 berichten.
Hallo mama's, ik ga even klagen over mijn vriend. Wij zijn 16 jaar samen, hebben een prachtige zoon van 5,5 jaar. Geen makkelijke baby geweest, buikbaby tot 10 maanden, gebroken nachten tot 4 jaar. Nu dachten wij, 1 is genoeg maar wat wil het toeval, ik ben zwanger van de 2de. In eerste instantie was ik super blij maar mijn vriend begon over abortus. Dat zou ik niet kunnen dus is geen optie. Nu ben ik alleen heel erg bang dat dit weer het zelfde gaat zijn als met de oudste maar mijn vriend zegt nu, jij wil het houden dus zorg jij maar voor de nachten en voor het gejank. Ik ben pas 9 weken zwanger en ik ben 37 dus nog grote kans dat het mis gaat. Soms denk ik dat dat maar beter is maar toch, ondanks dat ik weet wat me te wachten staat en besef dat het ook nog veel erger kan worden hoop ik alleen maar dat het gezond is. Wat ik met mijn vriend aanmoet weet ik niet altijd, hij vraagt er niks over, gaat niet mee naar vk alleen naar de echo is hij mee geweest. Ik hoop dat hij bij draait want ik wil hem niet kwijt. Maar dit kleine wondertje ook niet... Mijn zoontje vind het trouwens geweldig om grote broer te worden. Sterkte allemaal die dit nodig hebben! X
Wij zijn na 2,5 jaar eindelijk zwanger geraakt en hebben nu een dochter van 5 maanden. Zwangerschap ging perfect, bevalling redelijk (snelle bevalling maar helaas kwam placenta niet, moest direct na bevalling verwijderd worden onder narcose, en heb toen 2,5 liter bloed verloren en moest een nacht het ziekenhuis blijven) Na de eerste kraamweek (met slechte Kraamzorg, achteraf stom dat ik haar niet weg heb gestuurd) begon het huilen. Als kersverse moeder ben je moe, maar hoe moe ik was sloeg alles!! Door het vele bloedverlies (geen bloedtransfusie gekregen) ben ik weken lang slapjes en doodmoe geweest. Dochter huilde 12 uur per dag, het liefst van 00.00 uur snachts tot 06.00 sochtends non stop! Ik heb tot 4 maanden bv gegeven (vriend bleef lekker liggen in bed) en ik doe verder ook alles in het huishouden. Dochter was niet te troosten! Wilde niet opgepakt of geknuffeld worden. Het was traumatiserend en alles behalve een roze wolk! Onmogelijk om een band met haar op te bouwen, In omgeving allen maar onbegrip of er werd gezegt: het zal allemaal wel mee vallen.. Ik voelde me op een gegeven moment agressief worden naar haar toe, omdat ik het niet meer trok door de hormonen en vermoeidheid Het is gelukkig nooit uit de hand gelopen omdat ik huilend tegen mijn vriend heb geschreeuwd dat ik het niet meer trok. We zijn naar de osteopaat geweest, wat na 4 behandeling eindelijk wat heeft geholpen, Inbakeren en regelmaat deden we al vanaf 4 weken maar het inbakeren accepteerde mijn dochter pas met 3 maanden, toen ging het slapen eindelijk beter. Ik begon eindelijk te werken aan de moeder kind binding tussen ons, wat ik soms nog steeds heel moeilijk vind want zodra ze weer even begint te huilen staan mijn nekharen weer recht overeind en ik ben ook zeer ongeduldig met haar. Moet haar soms echt even wegleggen in de box en even diep ademhalen. Het ene moment voel ik erg veel liefde voor haar, het andere moment voelt ze als een blok aan mijn been. Ik vind het zo verdrietig, want ik heb zelf nooit een band gehad met mijn moeder en wou zo graag een onvoorwaardelijke liefdevolle relatie met mijn dochter, Zal het beter worden? Ik doe zo mijn best maar soms krijg ik een terugval en dan voel ik me zo schuldig over mijn gevoelens! Ik ben onverwachts zwanger geraakt, ik ben nu 8 weken zwanger! Ik was helemaal in shock en had dit nooit zo snel verwacht, omdat we bij dochter 2,5 jaar bezig zijn geweest. Mijn vriend en ik wouden graag een 2e maar zo snel.. mijn vriend is er erg blij mee.. Maar ik ben zo bang dat als dit weer een huilbaby word ik het niet trek! Mijn dochter zal 12 maanden zijn als deze baby geboren word. Ik vind het zo moeilijk! Maar kan het niet over mijn hart krijgen dit kindje weg te laten halen! Misschien gaat alles prima en word dit een hele makkelijke baby.. Maar momenteel ervaar ik het als erg zwaar! Mijn dochter die nog meerdere keren per nacht wakker word en ik ben zo vreselijk moe .!
@Nicole. Jeetje, wat erg dat je dat hebt moeten meemaken. Dat is de ergste nachtmerrie die je als ouders kan overkomen. Ik weet dat ik inderdaad ook maar een mens ben....maar je wilt het zo graag goed doen hè. Ik word gewoon soms zo verdrietig als ze niet lekker in haar velletje zit en ik niet weet hoe ik haar het beste kan helpen. Bedankt voor je lieve woorden, dat doet me goed! @ Marie : heb je je gevoel al eens met je man gedeeld? Door hormonen kun je dingen nog wel eens opblazen. Waarschijnlijk bedoelt je man er niks mee en wil hij je ook graag helpen als je het hem vraagt! Mannen zijn nou eenmaal niet goed in het raden wat jij de nkt en voelt.... 😉
Hallo allemaal, ik weet niet of dit de juiste plaats is, weet verder niet iets anders. Ik ben nu op de helft van de zwangerschap en we verwachten ons eerste kindje, eigenlijk sinds dat ik zwanger ben zit mijn vriend te fitten op mijn hormonen, zelf vind ik het wel meevallen, ben nartuurlijk wel eens kort. Dat heeft iedereen toch wel eens, verder doe ik alles zelf terwijl hij vaak uitslaapt en dingen doet waar hij maar zin in heeft, daar in tegen ren ik me suf de gehele dag. We weten dat we een dochtertje krijgen, hij doet niets dan zeggen dat het zijn kind is en zich er zooo op verheugd want meisjes zijn gek met vaders en vaders gek met dochters! Dit wordt overal en tegen iedereen gezegd! Verder is hij weinig met de zwangerschap bezig! Ik merk dat ik me steeds verdrietiger ga voelen en bang ben dat ik me baby dadelijk kwijt ben dat het opgehesen wordt door hem. Nu mijn vraag, stel ik me nu aan of wat?? Het is mijn eerste kindje ik weet niet goed
Aan Emmetje: In je eerste berichtje schrijf je dat je jezelf maar een waardeloze moeder voelt, terwijl iedereen die je tweede bericht leest direct ziet hoeveel liefde, vasthoudendheid en kracht er zit achter je poging om uit te vinden wat het best werkt voor je dochter. Natuurlijk verlies je daarbij regelmatig je geduld. Weet je, mijn man en ik verloren een heel lief babydochtertje van drie maanden oud, ze was ernstig ziek. Toen ik zwanger werd van mijn zoon, dacht ik heel naïef dat ik vast zelden boos op hem zou zijn en dat ik eindeloos geduld met hem zou hebben, want ik wilde hem zo verschrikkelijk graag bij me hebben en houden. Dat is nog steeds zo, maar ik verlies regelmatig mijn geduld en tegenover alle momenten dat het heel leuk is, staan net zo goed momenten dat het even helemaal niet leuk is. Opvoeden is moeilijk, het valt me zwaar. Verdriet laat je gekke dingen dingen, maar Emmetje, probeer jezelf niet meer kwalijk te maken dat je niet over bovennatuurlijke krachten beschikt als het gaat om geduld. En al helemaal niet als je een extra zware taak hebt omdat je nog niet precies weet wat er met je kind aan de hand is. Ik hoop dat jullie snel fijne begeleiding krijgen en dat je daardoor weer een beetje op adem kunt komen.
Dank je wel Nicole. Ik hoop maar dat we snel goede begeleiding krijgen, zodat er weer rust in huis komt. Nu klooien we zelf maar wat aan met verschillende 'opvoedmethodes', om te kijken wat het beste werkt bij haar. Tot nu toe ljkt positief gedrag belonen, hoe klein ook, het beste te werken. Negatief gedrag negeren of als enige consequentie dat er geen sticker wordt geplakt en het dus langer duurt voor de beloning komt. En vooral laten weten welk gedrag je wel wilt zien, en niet wat je niet wilt zien. Dit kost enorm veel geduld, maar werkt wel.
Emmetje, ik leef met je mee. Wat lijkt me dat moeilijk. Sterkte!
Mijn dochter van 4 heeft voor de vierde keer een terugval in zindelijkheid en heeft zoals het nu lijkt ADHD. Ze doet bijna niks zelfstandig, is bij tijd en wijle zo opstandig dat ik echt ontplof, waar ik me daarna dan weer schuldig over voel. Juf klaagt en ik weet het zo onderhand niet meer. Ik ben depressief ervan en betrap mezelf er steeds vaker op dat ik denk:`'kon ik maar gewoon weg' of 'als ik dit had geweten....' Mijn man en ik maken hierdoor ook steeds vaker ruzie, wat het er ook niet echt beter op maakt. En ondertussen staan we maar op een stomme wachtlijst voor behandeling van mijn dochter. Een tweede komt er in ieder geval niet..... Ik voel me een waardeloze moeder...
Ben zo met je eens, ben klaar met mannen die geen fuck doen en schoonmoeder die aankomt kakken om 23:00 wanneer kleine eindelijk slaapt omdatbze pujn heeft van dr tandjes. Het kost veel slapeloze nachten, eenergie, veeeeeeeel geduld maar wanneer ze naar je toerent en roept mama en een dikke knuffel krijgt wanneer je thuis komt dan neem ik het maar voor lief. Succes mamas en mamas to be!!
Ik weiger te veranderen in een afgetopte, lelijke, kort geknipte, zwarte Wallen, vet haar, spuug, kots en kwijl op me mango-nike-primark-vans-uggs-o-neill- h&m-spullen, word geen zeurende-mama-die-alleenstaande-mannenhater-te dikke, lelijke, klagende moeder in lelijke kleren en het uiterlijk niet meer belangrijk vind. Zorg voor jezelf als eerst voordat je je kind wakker word en aan je hoofd gaat zeuren.de hele dag om het kind draait en niks kan uitvoeren bijv. De huishouding of vergeten brood te kopen of vlees uit de vriezer te halen. Vrienden of fam komt op bezoek en klaagt over dat je huis een troep is en dat jij en je kind niet zijn gedoucht. Zo was ik maar sinds dat ze 1 was geworden ga ik lekker me voetjes doen en even naar de bios. Elke donderdag de huishouden doen en elke dag vegen. Probeer met mujn ziekte om de dag wat te doen met de kleine. Is niet erg als ze 1 dag binnen speelt. Ze is nu 2 en geniet volop, heb de luxe dat er mensen om mijn heen zijn die regelmatig oppassen zodat ik lekker kan uitslapen of naar mijn afspraken kan gaan. Soms zijn er dagem dat zij me helemaal gek maakt maar dan zet ik de muziek aan en is zij ekker aan het dansen en kan zo haar energie kwijt en vraagt ze mama dansen. Dan ben ik niet meer boos. Ik ga nu voor mijn rijbewijs en laat haar echt niet tussen komen met haar puberend gedrag. Ik wil mijn boek lezen tenminste 1 hoofdstuk per dag.Je hebt nou eenmaal gekozen voor een kind dus moet je maar het beste van maken. En maak absoluut tijd voor jezelf want je word zo geleefd!! Dan kan je met trots zeggen ik ben moeder!! Schande als je zegt had ik maar geen kinderen, ze zijn gezond, je wilt toch geen ziek kind of dat je kind onder de grond ligt...nee absoluut miet. Krijg regelmatig naar me kop gegooid, haal ik boodschappen voor mijn ma is het niet goed, vergeten vuil weg te gooien, gezeik, geruzie en zegt ze dat wij bijdehand zijn en dat ipv haar leven op te geven voor ons haar lieve kinderen en die ook een vaste oppas (die in huis woonde) hadden maar geen kinderen gehad en van haar leven te genieten of ons ergens dumpen net als haar moeder dat deed. Nou thanks ma love you too. Maar goed ik ga maar verder met.mijn avondje tekenen met de kleine en tegelijkertijd mijn lesboek lezen. Succes mamas en mamas to be. Xxx
Pfff. Al 2.5 jaar geen nacht doorgeslapen. Heb een dochter van 2.5 en een zoon van 1.3. Zoontje is de ruste zelf, slaapt van 19.00 tot 08.00 sinds hij 6 maanden was. Maar mijn dochter.... grrrrr.... ALLES is NEE voor madam. In de nacht 4 x wakker worden. Dan weer dekentje goed leggen, dan weer drinken dan weer 'mama thuis?'. En loopt het niet volgens haar 'patroon' dan gilt ze rustig 1 uur lang alles bij elkaar midden in de nacht. Overdag is het ook continu de grenzen opzoeken en gillen en NEE roepen. Ik ben gewoon iedere dag 'bang' voor haar reacties'. Ik ben zo vreselijk moe. En het allerergste is, is dat mijn zoontje weinig aandacht krijgt omdat zij ALLE aandacht opeist.
Mijn dochter is inmiddels 6 jaar.. Heb het altijd alleen moeten doen .. Vanaf m'n 19e moeder. Ook altijd gewerkt naast het moederschap. Het zijn zware tijden geweest, maar ik zou nooit durven zeggen dat ik spijt heb! Hoe kun je nou spijt hebben van een geweldig mensje wat je op de wereld hebt gezet en welke totaal afhankelijk is van jou as moeder. Doorzetten! Ga er voor!! Ik kan alleen maar zeggen het word alleen maar makkelijker naarmate ze ouder worden.
Wijze les voor aanstaande moeders: zorg voor een rijke vent waardoor je alle hulp in kan kopen (schoonmakers/ oppas/ au-pair/ taxi) kan je doen alsof je het allemaal zelf doet maar ondertussen lekker kan winkelen als de kleine vervelend is. Voor de leuke momentjes ben je er natuurlijk wel! Niets zo irritant als continue geldzorgen, een man die niets uitvoert en je kan werkelijk niets doen om er even uit te komen en jezelf op te laden. Langzamerhand verander je in de afgetopte, lelijke, kort geknipte, zwarte Wallen, vet haar, spuug, kots en kwijl op je henm, zeeman, Hema kleren want alles gaat op aan luiers, eten en wat al niet meer. WTF is erg gebeurd met mij? Ik ben GVD geworden als al die te dikke, lelijke, klagende moeders in hun lelijke kleren en het uiterlijk niet meer belangrijk vinden! (En dan is te zien!) een ding dat me van het hart moet: moeders, werkend of niet werkend, wat heb ik ongelofelijk veel respect voor jullie! Wij weten wel wie alles doet thuis, voor de kinderen en alles draaiende hout. Kerels? Pff... Ziek, zwak, kleinzerig en bij het minste geringste hebben zij het zwaar. As moeders! Ik zeg het nog een keer, als je een kind wilt, zorg voor een rijke vent en huur alle hulp ik die je kan (ook geen gezeik met schoonmoeders dan) en wees allejezus lief voor jezelf!!
Hoi allemaal, Inderdaad lekker dat er een site is waarop je mag benoemen hoe het moederschap ook kan zijn. Ik heb zelf 2 kinderen een dochter van 2 en een zoon van 9 maanden. Een paar maanden terug werd ik om van alles boos en kon om alles janken. Overwerkt/overmoederd. Tot over m'n oren in de was, zelf gemaakte baby hapjes, slaapjes, vieze luiers en een huiskamer voor rotzooi. Naast fulltime moeder ben ik ook nog partime (3 dagen) medewerker. Ik vind het veel. Bikkelen zeg ik als mensen vragen hoe het gaat. Teleurgestelde gezichten als je niet het roze wolk syndroom verkondigt. Maar lieve mede moeders ik ben weer op de been. Dmv een hapto therapeut. Heb ik binnen het gezin ook weer tijd voor mezelf vrij gemaakt. Ik heb afgesproken dat ik 1dag in het weekend uit mag slapen. Man lief regelt alles dan zelf en mag niks aan mij vragen. Andersom mag ik achteraf geen commentaar geven. Ik ga 1 keer per maand met een vriendin weg en 1 keer per maand regelt mijn man of ik een date voor ons. Net als vroeger. Verder laat ik de boel de boel koop ik voor de helft vd week een potje Olvarit en de andere helft vd week kook ik voor em. Laat de ramen met een vies kinderhandje zitten en pak ze mee als ik me afvraag of het mistig buiten is. Verder hielp relax mama! Mij erg relativeren. Super leuk boek met teksten als "alle andere mama's doen ook maar wat" en "het is een fase het is een fase het is een fase het is een monster " Google maar eens. Buiten dat ik het met jullie eens ben dat het super hard werken is en dat dames die al veel eerder moeder waren dit verdorie wel eens hadden mogen delen ipv lachend doen alsof schone kinderen op het kdv afleveren een eitje is. Ben ik ook weer opgekrabbeld en kan er zelfs om lachen als beiden van boven tot onder onder de appelstroop zitten. (Is trouwens super gel, blijft zijn haar heel de dag mooi omhoog staan) Er is licht aan het einde van de tunnel en die is er niet pas als ze uit huis gaan. Af en toe gewoon wat ruimte/ tijd voor je zelf eisen. Succes!
Mensen bij ons liep het ook niet over een leien dakje. Mijn moeder eiste. Dochter op kan het niet laten om borstvoeding af te kraken. Ze moest met de pomp komen na zo ellen lang persen veel te veel volk in het moederhuis, zelf lichamelijk slecht. 2 nachten gekrijs gekrijs in het moederhuis, klusteren bij thuiskomst, spruw, weer klusteren tieren.en huilen niet willen drinken. Maar als ik dat hummeltje zie liggen man wat smelt mijn hart. Ze is van mij en ik hou van haar ook na een nacht tieren en ik verlies ook mijn geduld en word ook boos en ik schaam me ook. Maar ze is mijn alles voor altijd wat ze ook doet.
Hoi, Het is echt af en toe niet te doen om mij te zijn. Zo onzeker over alles. Mijn tweede kindje is nu 3 maanden. Ik geef borstvoeding, ze wil geen flesje drinken, maar groeit ook niet goed. Ik denk aan de ene kant borstvoeding is het allerbeste en dan ligt ze maar de hele dag in de draagdoek, zal vanzelf wel weer over gaan. Aan de andere kant heb ik dus ook een zoontje van 3,5 en ik functioneer op het moment maar op halve sterkte. Mijn dochter komt soms nog twee keer per nacht, dus ik slaap al 3 maanden amper. Overdag kan ik ook niet rusten, omdat ik zoveel pieker of ik het wel goed doe. Ik heb al een lactatie deskundige ingeschakeld, de ene week groeide ze wel de andere week niet. Moedeloos word ik ervan, ik ben constant bang of ik het verkeerde doe, moet ze eten of heeft ze honger. Iedereen bemoeit zich ermee, je kan beter een flesje gaan geven. Soms denk ik ja, ze moet wel groeien natuurlijk, zo kan het niet langer. Maar ik wil ook graag borstvoeding geven. Op het bureau zeggen ze geef dan borstvoeding en daarna een flesje, maar ze wil geen flesje. Overigens vraagt mijn man zich af waarom ik me zo druk maak, ons dochtertje is heel vrolijk. Maar ik voel me zo ellendig, ik moet veel huilen, omdat ik mecontinu schuldig voel. Naar mijn man, omdat hij alles moet doen. Ik doe de was, maak de bedden op,zorg voor de kinderen en kook, dat was het. Ik voel me vooral schuldig naar mijn zoontje, hij krijgt veel minder aandacht en omdat ik zo moe ben is hij deze week al 3 dagen naar opa en oma. En uiteraard voel ik me het meest schuldig naar mijn dochtertje, ze krijgt te weinig, waarom weet ik nu nog niet wat ze bedoelt, waarom kan ik het niet. Gek word ik ervan. Vanmiddag naar het bureau voor een prikje, weer die rot weegschaal. Want door de weegschaal is het misgegaan. Ze groeide langzaam, maar daar was niks mis mee, tot de arts zei sommige babies groeien niet goed maar zijn wel tevreden. Ik mijn zoontje op moet halen op de peuterspeelzaal en dat andere moeders dan zeggen, mijn kind kwam 250 gram per week aan. Nu ben ik me steeds zo druk aan het maken dat ze inderdaad slecht groeit. Als klap op de vuurpijl, bemoeit mijn moeder zich ook overal mee, met kut-opmerkingen, waardoor ik nog onzekerder word. Ik word daar ook heel erg boos en weer verdrietig van. Ik kan het niet uit mijn hoofd krijgen dat ze honger heeft omdat ze dus niet goed groeit, daarom leg ik haar heel vaak aan. Mijn man zegt, je hoeft haar niet bij iedere kik aan te leggen, dat doe ik ook niet de hele dag, als ze slaapt niet natuurlijk. Ze slaapt nu al 2 uur in de draagdoek, maar dan ben ik soms bang dat ze door slaapt terwijl ze honger heeft. Ik ben helaas ook nog ongesteld, dat ,maakt het er ook niet beter op. Af en toe denk ik dat ik compleet gestoord ben ofzo, omdat iedereen het beter weet en kan. En ik ben ook echt op. Maar daar word ik dan ook weer boos over, dan denk ik weer hou op met zeuren, dat doe je toch voor je kind. Dus het is nooit goed. Ik ben wel een beetje perfectionistisch aangelegd. Wie herkent dit?
ik ga deze site even gebruiken om mijn hart te luchten , en vervolgens te stoppen met zeuren en klagen, en fijn te genieten van mijn 2 prachtige gezonde kindjes en lieve man. Ook ik vind het ouderschap soms erg zwaar. Ik heb een peuter van 2,5 jaar en een baby van 4,5 maand. mijn zwangerschapsperiode verliep prima, op het slapen na. Vanwege pijn in mijn heupen werd ik om het uur, anderhalf uur wakker en moest ik omdraaien. Ook moest ik regelmatig naar het toilet. Geen probleem, hoort er allemaal bij. De bevalling verliep ook perfect, binnen 6 uur had ik op eigen kracht een prachtige dochter gebaard. Dat was een heel verschil als bij mijn zoontje waar ik er 24 uur over had gedaan en met een vacuümpomp werd geholpen. Hij sliep met 8 maanden door (lees 6u achter elkaar). Onze dochter van 4,5 maand slaapt sinds 2 weken nu zo'n 4 A 5u achter elkaar, maar de afgelopen maanden heb ik elke nacht maximaal 3u geslapen.... Dat sloopt je. En op een gegeven moment zat ik er helemaal doorheen. Bij elkaar had ik dus 10 maanden gehad met maar 1 tot maximaal 3u slaap achter elkaar per nacht. Dat hou je niet vol. Ik wilde dat iemand het van me over nam want ik kon niet meer! Mijn man slaapt erg vast, dus nam ik de nachtdiensten volledig op me. Ook toen ik weer 24u ging werken, en dat heeft me genekt. Toen kwamen de huilbuien, en heb ik me ziek gemeld. Nu gaat het gelukkig wat beter. Ik loop met m'n dochter bij een osteopaat, op advies van vrienden en moeder, en ze slaapt hierdoor wat langer en is ook vrolijker. Ze heeft last van haar nek en borstkas waardoor ze waarschijnlijk korte slaapjes maakte. En van de huisarts had ik diazepam gekregen en het advies de nachtdiensten toch af te wisselen met mijn man. En om onze dochter 1 x per week elders te laten logeren. En ik moet zeggen...het gaat steeds beter. Bijtanken lukt niet echt met 2 jonge kids, je werk en huishouden, maar wel een betere dagindeling, en ook leren hulp te aanvaarden van anderen (oppas), en weer leuke dingen te doen. Met vriendinnen weer eens lunchen, of een keer naar een café of theatervoorstelling, maar ook weer fijn genieten van je kids en je man (gezin). De nachten worden hopelijk steeds beter, en mijn humeur en energie ook!! Veel sterkte allemaal, en probeer er ondanks de slapelozer nachten, het gehuil, de poepluiers , de vele wassen en troep in huis ook van te genieten ;-). Ik prijs mezelf gelukkig dat ik moeder mag zijn van 2 prachtige en gezonde kids, en een fijne man heb, die nu (al gaat het niet van harte, haha) toch af en toe een nachtdienst op zich neemt, en mij m'n zo nodige nachtrust geeft.
Ik kwam ook toevallig op deze site. Ik heb een zoontje van 9 weken. Ook ik vind het behoorlijk zwaar. Eerst een mega zware bevalling, dan moet je voordat je zelf bent genezen wennen aan borstvoeding En slapeloze nachten. Ik schrik alleen wel echt van sommige reacties hier. Dat een moeder van 3 kids schrijft dat ze spijt heeft van haar moederschap. Waarom neem je dan een tweede kind in godsnaam! En dat iemand schrijft dat ze van haar tweeling meer van haar dochter houdt En haar zoontje er verantwoordelijk voor stelt dat ze lichamelijke klachten heeft. Wat kan hij daar aandoen. Een bevalling is even stressig voor het kind als de moeder!
Niet over mijn 4 weken oud prutske, die is fantastisch en het gaat ook echt goed, buiten de obligatoire huilbui enzo. We kunnen het allemaal aan en mn ventje is geweldig...ik wil dan ook klagen over mn schoonbroer en -zus en hun 2 kindjes. Ze wonen niet bij de deur en toen onze pruts er nog niet was, gingen we vaak bij hen op bezoek - omgekeerd minder wat zij moesten 2 kleintjes verhuizen. Logisch dus. En nu komen ze al vaker eens hierheen, want ze zijn dol op ons prutske. Alleen zijn die twee kleintjes echt onopgevoede scharminkels....aaargh. Een week voor mn bevalling waren ze hier....box stond al klaar, helemaal met propere lakentjes en een knuffeltje erin. Legt ze haar jongste zoon erin die alles onderkwijlt en overhoop trappelt. Sorry echt, nu kan ik al gaan wassen nog voor onze pruts er was!! Echt, dat is toch gewoon onbeschoft. En tegen de oudste (die is twee jaar) echt NIETS van opmerkingen geven - hij stond op een gegeven moment MET ZIJN SCHOENEN AAN in onze nieuwe zetel te springen. Argh. Echt, dat je niet alles piekfijn houdt met kinderen in huis, daar kan ik mee leven, maar als mijn zetel stukgaat dan liefst gvd door mijn EIGEN KIND en niet omdat iemand anders de hare/zijne niet kan controleren. Ben helemaal fan van het concept: ieder huis zn regels, dus nu zeg ik er gewoon wat van, maar met schoenen in de zetels? Dat is toch elementaire beleefdheid en ik vind niet dat je zulke dingen als bezoekende ouder gewoon negeert van je eigen kinderen. Ik ben nog gids geweest in een museum en het kwam maar al te vaak bij schoolklassen voor: de leraar dacht: mooi, bij de gegidste rondleiding kan de gids dan ook maar even opvoeder spelen terwijl ik erbij hang en niets zeg als ze de boel op stelten zetten. Nooit gedacht dat ouders ook zo konden zijn. Verdorie echt. Hou je kinderen in het oog. Elke keer als ze langskomen krijg ik nu al op voorhand stress. De buurkindjes zijn met zn drieën en gedragen zich verdorie pakken voorbeeldiger. Of niet, maar hun ouders roepen hen tenminste tot de orde als ze te ver gaan. Of bekrachtigen mij als ik zeg dat iets niet mag. Maar die Schoonzus/broer Flodder. Echt. Grrrr.
Allenstaande moeder van een zoontje die nu 4 maanden is. De vader had er geen zin in dus sta ik er alleen voor. Wat is dat zwaar zeg, ik raak steeds meer mezelf kwijt. Hij is superactief trappelt constant ook tijdens borstvoeding, inmiddels is mijn arme buik er wel aan gewend. En dat gehuil, nou werkelijk gekrijs, hij heeft zon harde stem. Ook is hij aan de zware kant waardoor ik hem niet langer dan een klein half uurtje in de draagzak kan houden. Heb al superveel last van mn rug. En het ergste vind ik dat ik het zeer moeilijk vind lief te blijven. Ik weet dat hij niks aan dat gejank kan doen, ik doe keihard mn best maar tegen de avond trek ik het niet meer. Ik zit dan te vloeken, oh en dat vind ik zo erg. Ik schaam me maar vanbinnen voelt t alsof ik elke dag een stapje mer richting gek worden ga. Alsof de oude ik elke dag mer dood gaat. Eerst was t echt wel leuk m3t hem maar de laatste 4 , 5 weken huilt, krijst hij zo, ik wor gek. Mijn lichaam is kapot
Ik zit er even doorheen. Mijn kind is nu 9 weken oud maar wordt gek van mijn schoonmoeder. Het heeft nooit geklikt tussen ons. Mijn eerste jaar in de relatie moest ze continu zodra mijn partner weg was over z'n ex beginnen. I.p.v onze wens om de bruiloft bog even stil te houden ging ze erover klagen bij een collega en overbuurman van mij. Ze heeft sowieso sinds ik haar ken alleen maar kritiek op mij. De hele zwanger ben ik niet meer dan "de buik" de draagmoeder van haar kleinzoon geweest en op de bevallingsdag was ze zo boos dat wij haar niet gelijk een foto gemaild hadden dat ze mijn partner apart heeft genomen om op z'n kop heeft gegeven, mij alleen maar heeft lopen afsnauwen en hier als een gezicht van een oorwurm gezeten. Dat ik haar hier op aansprak vond ze dat ze alle recht had de mooiste dag van mijn leven te verpesten want ze was woest en het was de mooiste dag van haar leven. Oma worden is bijzonder maar heel iets anders dan je eigen kind baren. En zo blijft het keer op keer maar doorgaan en blijft ze de problemen maar bij mij zoeken, nu heeft ze weer de gedachte dat ik een postmentale depressie heb omdat ik hem niet uit handen wil geven aan haar. Is het raar dat ik mijn zoon niet bij zijn oma wil zien? Ik wil haar het liefst uit mijn leven hebben want kan er gewoon niet meer tegen. Mijn kind is 9 weken en ik ben dol op hem, maar kan er bij haar niet van genieten en had wat dit betreft liever gewacht met kinderen tot zij uit mijn leven zou zijn. Mijn partner snapt mij heel goed, vind ook dat ze teveel dingen doet die niet door de beugel kunnen maar vind het jammer dat mijn emmer niet wat groter is en ik de dingen niet meer kan slikken.
Onze kleine man is 21 maanden Te vroeg gehaald ivm helpp bij mij.... 4 dagen op IC .. 4 dagen later pas me kind voor het eerste vast... Postnatele depressie gekregen... Medicatie
mijn zoon is 4 en een half jaar en ik heb spijt spijt spijt spijt en nog eens spijt. Wat een gedoe. Als ik dit vantevoren had geweten had ik een andere keuze gemaakt. Wordt het ooit nog eens leuk?
Had ik op voorhand geweten hoe het zou lopen, ik had wel wat langer nagedacht over kinderen. Drie jaar hebben we moeten proberen, vooralleer het eindelijk prijs was ... Op de uitgerekende datum werd onze dochter geboren, maar sinds de eerste nacht al bleek dat de roze wolk niet bestaat. Toch voor ons niet ... Een echte huilbaby in huis is een ware beproeving. Tot zo'n 12 uur per dag krijst ze de boel bijeen, en niets kan haar troosten. Ze is nu 7 weken oud en sinds een week hebben we nu officieel de diagnose "reflux", maar nu moet de medicatie nog aanslaan. Na elke voeding krijst ze anderhalf uur de boel bijeen, en vraagt dan terug om eten. Het lijkt alsof het enkel maar erger wordt ...laten we hopen dat het snel betert want ik kan "geniet er maar van, want ze worden zo snel groot" niet meer horen! Dat ze maar snel groot wordt, en een gelukkige meid wordt ...
Hallo Ik ben 7 weken zwanger en word nu al gek van schoonouders ze willen nu al de hele situtie gaan bepalen Iemand die het zelfde ervaart
Hallo iedereen, Ik ben nog maar 7 weken zwanger en dus nog best onzeker over mijn zwangerschap toch hebben ik en mijn vriend besloten om de toekomstige opa's en oma's het goede nieuws te vertellen Iedereen was ontzettend blij en de reacties waren super leuk tot dat mijn schoonmoeder het perse wilde vertellen aan haar moeder nou daar hebben we een beetje mee tegenzin toch gezegd van dan gaan we het vertellen Het woord was er nog niet uit en ok mijn vriend zijn oma wilde het perse tegen de hele familie vertellen want ze zou haar mond niet kunnen houden zij ze vandaag hebben we het dus heel zijn familie verteld Mijn familie daar in tegen heeft nog geen flauw idee en ow ja toen we het vertelde feliciteerde iedereen alleen hem op een tante en oom na Dat gaat toch nergens over Al snel sloeg het gesprek over naar ons huis we wonen in een nieuwbouw studio ik zelf vind het een mooi ding en ben tevreden over mijn mini woning Tuurlijk moeten we straks groter gaan wonen maar het eerste jaar doet de baby toch niks anders dan slapen en eten Maar daar was niemand het daar over eens Ik moest maar meer gaan werken en groter gaan wonen Ik vind het jammer dat anderen voor je willen bepalen hoe ik mijn leven samen met mijn vriend en ons wondertje moet gaan leven Ik krijg gewoon geen moment om überhaupt te kunnen genieten en te wennen aan mijn zwangerschap Nou het was heel wat geklaag!! Kennen meer mensen dit probleem?
Hallo klagers, Wat ben ik blij dat deze site bestaat! Na het lezen van de velen berichten ben ik blij dat ik bewust kinderloos ben en ook blijf. Succes iedereen!! Ik ga ff mijn hond vervelen hij heeft aandacht nodig 🙂
Ik ben een moeder van 19 jaar met een zoontje van 1 jaar. Mijn vriend kan me met niks helpen omdat hij ernstig chronisch ziek is.. Ik zorg voor mijn kleine en voor mijn vriend. Daar naast volg ik een opleiding. omdat we in de bijstand zitten, moet ik geld gaan verdienen voor ons. Ik doe alles wat ik kan en ik ben elke dag kapot. Ik was een meisje die echt van uitgaan hield en van chille gezellig.. Maar als ik nu kijk heb ik helemaal geen tijd voor mezelf meer. Ik ben wel heel erg blij met mijn lieve zoontje. Hij houd mij sterk. Ik hoop dat mijn situatie ooit rustiger wordt. Xx
hoi jonge moeder van 18. Ik ken je gevoel. heb 2 schatten van kinderen (2,5 en bijna 1) en ook verlang soms naar de tijd dat ik geen kinderen had. Denk dat vele moeders dat wel hebben. Denk ook soms; had ik het allemaal maar van te voren geweten dan was het bij 1 gebleven of zelfs dat niet. Ik hou ontzettend van mijn kinderen maar het kost veel energie en dat sloopt je soms. Maar dan krijg je weer een dikke knuffel of lach en dat maakt alles weer goed.
hallo allemaal. ben een jonge moeder van 18 jaar oud en sta er alleen voor, vader wil niks met me zoontje te maken hebben.. heb het erg zwaar. woon nog wel thuis maar t is me allemaal even teveel. werk daarbij nog 2,5 dag niet veel maar het sloopt me wel na een lange werkdag ook nog voor me kleine zorgen. natuurlijk houd ik heel veel van hem en wil ik hem nooit meer kwijt maar soms word het me allemaal even teveel en voel ik me een slechte moeder. vroeger kon ik uitgaan en leuke dingen doen en dat zit er nu niet meer in. iedereen zegt ook dat ik zo veranderd ben. tuurlijk ben ik veranderd, vrienden van mijn leeftijd snappen niet dat het heel zwaar is om een kindje te hebben. ondanks alles vind ik het ook super leuk en het is een schat van een zoon. maar af en toe even er tussenuit is ook lekker.
