Een anonieme klaagmuur, omdat iedereen wel eens zijn hart wil luchten
Een anonieme klaagmuur. Of je nou zwanger bent, net bent bevallen, een peuter, schoolkind of puber hebt rondlopen, soms is het moederschap of vaderschap net niet wat je ervan had verwacht. Zwangerschapskwaaltjes zijn soms heftiger dan alleen maar ‘vervelend’, babygehuil kan soms door merg en been gaan als het – voor je gevoel – al uren duurt, een dwarse peuter plak je soms het liefst achter het behang bij de honderdste ‘nee’ van die dag en pubers plak je soms het liefste achter het behang.
Hoofd in de wolken
Volgens iedereen hoor je met je hoofd in de wolken te lopen maar je merkt dat dit niet altijd mogelijk is. Natuurlijk houd je zielsveel van je kindje of die baby in je buik, maar soms een ietsiepietsie minder.
Brok ellende in je lijf
Zit je met een brok ellende in je lijf of hoofd, of wordt je keel letterlijk dichtgeknepen door ingehouden verdriet, woede of frustratie: lucht dan anoniem je hart op onze klaagmuur. Of lees de reacties die andere moeders en vaders hier al hebben achter gelaten. Die soms precies tegen dezelfde emoties of onmacht aan lopen als jij. En wat een verademing is het, te lezen dat je niet de enige bent! Dat lucht nog eens op!
Even anoniem je hart kunnen luchten, zegt niets of je wel of niet genoeg van je kindje houdt. Een moment van stoom afblazen lucht op, de herkenbare klaagzangen van anderen bieden troost. Even klagen maakt je géén slechte vader of moeder. Je zal zien, dat je niet de enige bent. De klaagmuur biedt jou de gelegenheid om je gedachten te verwoorden en je gevoelens te uiten, zodat dingen niet zwaarder gaan wegen wanneer je er mee doorloopt. En eenmaal je gal gespuwd, kun je het leven weer met een glimlach aan!
Spelregels
Je mag over alles en iedereen klagen maar houd het beschaafd. Grof taalgebruik, discriminerende en/of seksueel getinte teksten zullen door ons niet worden geplaatst. Je klaagzang en/of geheim dient echter te allen tijde een relatie te hebben met je zwangerschap(swens), baby, peuter, kleuter, schoolkind, puber of ouderschap in het algemeen, in de ruimste zin van het woord.
1042 berichten.
ik ben bang dat het zometeen de druppel is ik heb zoveel woede in me en ik weet niet wat ik moet ... hebben julie tips qua medicijnen of zo om te ontspannen?
ohhhh wat lekker zon klaagmuur...heb zoontje van bijna 15 maand en het is de hele dag NEE....oja en het woordje die(op dringende toon)pfff moe word je ervan kon me vanmiddag al verheugen op vanavond,maar dat is ook nog maar de vraag wanneer hij na bed wil. warm eten wil hij niet alles wat ik hem geef haald ie weer uit de mond en beland op de grond word er langzamerhand een beetje moe van. hij is nooit een makkelijke baby geweest(huilbaby 18uur pd)dus ben al heel wat gewend en oke alles is beter dan huilen en ik hou ontzettend veel van mijn manneke maar soms!!!!!!!!!!!!!!
beste moeder met veel woede.. ik heb een tijdje geleden sint jans kruid gehad(vloeibaar)en ik werd er wel iets rustiger van. ik hoop dat het werkt en dat je snel weer wat rustiger word.
lekker dan straks heb ik 2 baby's terwijl ik er maar 1 verwacht.... mijn dochter van 2,5 jaar wil alleen bij mij uit een fles drinken, fopspeen in de mond en jengelen maar. daar in tegen bij opa's en oma's drinkt ze uit bekers, doet ze stoer en is ze enorm lief... waaaaahhhhh ik word niet goed hiervan HELP!!!
peuters zijn leuk als ze maar niet van je zelf zijn en je ze savonds weer aan hun pa en ma kan geven ..... blijft er alleen de troep over waar ze met hun kleine plakhandjes aan hebben gezetten....
mijn kinderen, ik kan ze wel plakken achter het behang..
Ik zit helemaal niet op een roze wolk. Ik vind het allemaal maar heel erg zwaar.
Ik vind mijn kindje echt heel erg lief en ik hou waanzinnig veel van haar, maar aan dat gehuil kan ik echt maar moeilijk wennen. Het gaat door merg en been. En ik probeer haar dan te troosten, maar dat lukt niet. Erg frustrerend.
Bericht voor MEL (10 april)
Hoop zo dat je dit nog leest, Mel. Je verwardheid is heel herkenbaar voor mij; wij hebben hetzelfde meegemaakt. Mijn dochtertje is op de leeftijd van 2.5 maand onverwacht overleden aan leverfalen, waarschijnlijk erfelijk bepaald, maar zeker is dat niet. Ook ik was na 2 maanden weer zwanger. Wij hoorden al snel dat de oorzaak van het leverfalen nooit meer te achterhalen was en dat er een kans was van 1 op 4 dat een volgend kind ook ziek zou worden. Genetici in ziekenhuizen geven je alleen een kansberekening (tenzij diagnoses echt klip en klaar zijn). Wij waren in shock en achteraf voelt het alsof mijn lijf de beslissing heeft overgenomen van mijn geest: hop, zwanger worden, anders durven we straks nooit meer.
Inmiddels hebben wij twee zoons van 2 en 4, die allebei gezond zijn. Ja, het was af en toe angstig en dat is het af en toe nog. Natuurlijk was ik bang dat ook zij getroffen zouden worden. Of dat het in de toekomst gebeurt. Maar je weet het niet! Kiezen om dan maar geen kind te krijgen voelde voor ons als een heel negatieve keuze.
Je adviseren kan ik natuurlijk niet, maar ik kan je wel zeggen dat je jezelf heel wat ontneemt als je op angst gebaseerde keuzes gaat maken. Ik kan je ook vertellen dat je niet elke minuut van elke dag bang zult zijn...naarmate je kindje steeds groter wordt en gezond blijft, groeit het vertrouwen. Het leven en de drukte daarin maken het onmogelijk om altijd met angst bezig te zijn. En dan zul je ineens een 'gewone' moeder lijken en je ook zo voelen!
Heel veel wijsheid, sterkte, ik hoop dat je veel steun van je omgeving krijgt! Misschien voel je je sterk genoeg om een keer te laten weten hoe het met je gaat.
Ik heb een geweldig lief ukkie van nu 6,5 week. Qua baby hebben we het getroffen. Ze slaapt de nachten al enige tijd bijna helemaal door. Huilen doet ze nauwelijks tot niet. Het is een wonder als we der in een week 5 minuten in totaal hebben horen huilen. Ze groeit goed. Lacht lief. Is vrolijk en echt adorable. We hebben het getroffen. Daardoor heb ik het gevoel dat ik niet zou mogen klagen en voel ik me nogal zwak. De eerste week at ze niet goed en was ze wat suffig door de ruggenprik. Borstvoeding moest ik staken en alleen gekolfde melk geven met een spuit zodat ze aankwam. Eten was de eerste 2 weken nogal stressvol en de angst dat ze niet goed eet zit er nog in. Inmiddels is ze 6,5 week en doet het super aan de borst. Sinds een week begonnen met het oefenen van een flesje en dat is drama. Ze wilt het niet. En als ze het eenmaal wel pakt gaat er max 30 ml in. De angst grijpt me gelijk naar de keel en ik zie al helemaal voor me hoe ik straks dit kleine wondertje naar de creche moet brengen waar ze vervolgens een hele dag zowat zal verhongeren omdat ze geen fles wilt. Dit kleine beetje stress over de fles is me te veel. Ik dacht dat het alleen daaraan lag, maar inmiddels moet ik eerlijk zijn dat het moeder zijn gewoon zwaar is. Hoogzwanger kwam ik erachter dat papalief aan het begin vd zwangerschap 2x in bed is gedoken met een ander. Moe dat ik was had ik geen energie om de klap echt te ervaren. Ik besloot verder met hem te gaan, omdat hij zelf het had afgekapt uit schuldgevoel en spijt. Dit verklaarde direct waarom ik na die periode plots zo een veranderde man thuis had. Hij was plots de perfecte man. Waarom wist ik toen niet, tot de dame in kwestie mijn gegevens had achterhaald om die mededeling te doen. Inmiddels ben ik sinds de bevalling weer nuchter en voel ik nu pas de pijn. Het verwerken daarvan, het huis die een megabende is, de slaaptekort zo nu en dan, het al 6 weken vastgekluisterd aan huis zitten omdat ik borst geef en nu dan de stress om het eten. Het wordt me allemaal te veel. En als ik dan naar ons lief mooi ukkie kijk die zo onschuldig is en het flesje niet snapt kan ik wel janken. Bovenop alle gevoelens voel ik me dan 9ok nog extreem schuldig dat ik de behoefte heb om gewoon even weg te zijn van haar en haar vader.
Ons dochtertje is vandaag precies 5 maanden,en sinds een maand of 3 is het een drama met slapen!Dan krijst ze de oren van je kop af en gaat niet slapen en het wordt steeds erger,wij slapen s'nachts ook niet meer omdat madam de hele tijd ligt te krijsen en draait op haar buik.ook overdag wilt ze niet in haar bedje liggen,dan krijst ze ook de boel bij elkaar en slaat ze met haar armpjes en knijpt in je gezicht.Ook zevert ze als een gek!niet normaal.wordt hier echt radeloos van,weet niet nog wat te doen,zelf van alles al geprobeerd!tja en wat nu.
Dat vind ik de grootste onzin wat ik ooit gehoord heb, over een ryke man. Die dat even betaald. Lees dat twee x van je. Mensen trouwen meestal uit liefde. En hk ben een bewust alleenstaande moeder die zelf kan voorzien in kosten. Hoef je geen ryke m.n voor te ahum nemen.
Geniet aub eerst van je leven, begin niet te vroeg, ik wou ook zooooo graag, en nu wou ik dat ik langer gewacht had, ik heb er zo een spijt van. Die roze wolk is maar voor enkelen weggelegd. T is best zwaar. Doe eerst de dingen die je nog wil doen. Dalijk komt t er niet meer van
Help! Ik ben 2 maandjes terug mijn zoontje verloren van bijna een jaar oud alleen nu ben ik weer zwanger. Mijn zoontje was ernstig ziek maar wat hij had weten we tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Niemand.. we weten dus ook niet of het wel of niet erfelijk bepaald is.. nu heb ik dus een behoorlijke moeilijke beslissing te maken.. wel of niet het kindje houden. Ik zit er helaas ook mee dat ik verklevingen heb en dus kan betekenen dat dit misschien wel mijn laatste kans op een zwangerschap kan zijn.. maar even weer op terug te komen weten de artsen dus nog steeds niet wat m'n zoontje precies had en misschien weten ze dat over 5 jaar ook nog wel niet.. Nu is het zo dat ik kans heb 1 op 4 dat ons 2e kindje van deze zwangerschap hetzelfde krijgt.. maar 75% kans op een gezond kindje.. Durf ik dit aan? Kan ik dit aan? Wat als het wel gezond is.. kan ik er dan blij mee zijn en voel ik me dan niet heel erg schuldig? Ik voel me nu al schuldig tegen over mn zoontje dat ik nu al zo snel weer zwanger ben.. maar aan de andere kant weet ik dan ook weer hoe trots hij geweest zou zijn als hij grote broer was.. maarrr.. wat als ons 2e kindje ook weer ziek blijkt te zijn.. watdan? Kan ik het mezelf dan ooit vergeven dat ik de zwangerschap door heb gezet? Wat als ik abortus pleeg en waar ook weer veel risico bij komt kijken.. wat als.. ga maar door! Ik ben erg in de war en weet niet goed wat ik moet.. niemand weet verder nog dat ik zwanger ben dus kan er eigenlijk niet echt met iemand over praten. En degene met wie ik er eventueel wel over zou kunnen praten die vinden het alleen maar een wonder dat ik nu weer zwanger ben maargoed daar heb ik voor mijn gevoel niks aan.. ik zou heel graag weten wat jullie gedaan zouden hebben in mijn geval of wat jullie mening er over is.. en heel eerlijk.. het zal uiteindelijk niet meetellen in mijn beslissing maar iedereen heeft zn eigen idee en mening erover en daar ben ik eigenlijk wel benieuwd naar...
Echt erg wat je zegt..
Tijdens de zwangerschap kreeg ik extreme pre eclampsie. 30 Kilo vocht hield ik vast en kon niet meer lopen. Ik heb een spoed keizersnede onder volledige narcose gehad en kindlief is te vroeg geboren. Na de traumatische ervaring werd mijn bloeddruk zo hoog dat mij door artsen verteld werd dat ik waarschijnlijk dood zou gaan. Oh. En of ik even wilde ontspannen want anders werd de bloeddruk nog hoger (een zeer ontspannende gedachte he?). Heb het ter nauwer nood gered. Mijn man was er altijd voor me. Maar anderen liepen me zo voorbij, hop naar mijn kind toe. Wat ik had meegemaakt boeide simpelweg niet voor mijn ouders en schoonouders. Ik ben daardoor in een mega depressie terechtgekomen. Niemand (behalve mijn super man!) interesseerde zich in mij. Ik mocht niet over mn depressie praten want... Kind is toch gezond? Wat wik je nog meer? Nou... Kind bleek een ktijsbaby. Meer dan twaalf uur per dag op de toppen van haar longen. Alles nagekeken, kind was in orde. Wen er maar aan. En... Babies huilen nu eenmaal was het devies. En daar kon ik t mee doen. Kind voelde niet als mijn kind. Ik wilde het kind weg hebben! Uit mijn buurt! Ik miste mijn mooie leven en mooie lijf. Maar gevoelens uiten? Ho maar. Want niemand boeide het. Ik kon mezelf moeilijk opdringen. Toen naar een psychiater gegaan. Die mij bedreigde en chanteerde (hij is een narcist). Dus dat er bovenop. Mijn man raakte zijn baan kwijt omdat hij overspannen thuis zat (en mij hielp met de baby want ik was op). Vier maanden hebben we op zwart zaad gezeten. Rechtzaak gehad en hoera gewonnen. Maar wat een horror jaar! Voor mij geen kinderen meer!!!! Ik heb me inmiddels aan mijn kind gehecht. Maar de depressie is niet voorbij omdat ik er verder met niemand over mag praten. Psychologen e.d. vertrouw ik niet meer door wat ik vertelde. Ik haat mijn schoonouders. Ze willen niet snappen dat ze te weinig respect voor me hebben. Ze zien alleen maar mijn kind en ik kan doodvallen. Ik heb wel hun kleinkind op de wereld gezet en hoe!!! Ik doe er niet toe en dat maakt het alleen maar erger. Ik kan nergens veilig heen met mijn verhaal.
Hallo! Onze dochter is 15 maanden en heel makkelijk! Vanaf dag 1 sliep ze door, weinig huilen, heerlijk meidje! En toch vind ik het niet altijd leuk om mama te zijn. Nu ze wat groter is, wordt het allemaal wat makkelijker, gelukkig! Soms denk ik, wat was alles toch makkelijk toen je er niet was, vaak vind ik de dagen ook zo lang duren, hebben jullie dat ook?
Ik ben geen alleenstaande ouder, helemaal geen ouder zelfs. Dat is nu net het probleem..toch wil ik even mijn verhaal kwijt. Al is het maar om het even van me af te schrijven. Wij zijn nu 14 maanden bezig om zwanger te worden maar nog steeds tevergeefs. Eigenlijk wilde ik al jaren geleden aan kinderen beginnen, maar omdat ik veel pijn had bij het vrijen lukte dit niet eerder. Nu gaat dat een stuk beter, maar zwanger raken lukt maar niet. Ik ben nu bijna 32 jaar en iedereen om ons heen heeft kinderen of zijn zwanger. Gisteren kwamen mijn zwager en schoonzus het blijde nieuws vertellen dat ze een kindje krijgen. Ik had het al aan voelen komen en was en ben ontzettend blij voor hen. Maar toch voel ik me zo verdrietig leeg en kl*te. Ik barst steeds in huilen uit, en dat vind ik heel naar en stom van mezelf. Mijn tijd komt vast nog wel, dat blijf ik maar herhalen, maar op dit moment geloof ik er zelf even niet in. Mijn vriend heeft er ook last van, die zegt dat hij een 'klap 'kreeg toen hij besefte dat zijn kleine broertje papa wordt. (Ze schelen vijf jaar). Ik probeer hem op te peppen en afleiding te zoeken,maar omdat ik me zelf net zo voel, lukt dat nog niet. ik probeer me richten op leuke andere dingen zoals onze net geboekte vakantie.Maar toch blijft het woord baby en zwanger door mijn hoofd spoken, en zit ik toch weer op baby sites of in een baby namen app. Ik maak mezelf helemaal gek. ik hoop echt dat ik snel zwanger raak zodat ik oprecht blij kan zijn voor alle zwangere om mij heen, maar vooral ook voor mijzelf. Wij zijn nu 14 maanden bezig om zwanger te worden maar nog steeds tevergeefs. Eigenlijk wilde ik al jaren geleden aan kinderen beginnen, maar omdat ik veel pijn had bij het vrijen lukte dit niet eerder. Nu gaat dat een stuk beter, maar zwanger raken lukt maar niet. Ik ben nu bijna 32 jaar en iedereen om ons heen heeft kinderen of zijn zwanger. Gisteren kwamen mijn zwager en schoonzus het blijde nieuws vertellen dat ze een kindje krijgen. Ik had het al aan voelen komen en was en ben ontzettend blij voor hen. Maar toch voel ik me zo verdrietig leeg en kl*te. Ik barst steeds in huilen uit, en dat vind ik heel naar en stom van mezelf. Mijn tijd komt vast nog wel, dat blijf ik maar herhalen, maar op dit moment geloof ik er zelf even niet in. Mijn vriend heeft er ook last van, die zegt dat hij een 'klap 'kreeg toen hij besefte dat zijn kleine broertje papa wordt. (Ze schelen vijf jaar). Ik probeer hem op te peppen en afleiding te zoeken,maar omdat ik me zelf net zo voel, lukt dat nog niet heel erg. Al voel ik me wel al iets beter nu ik het heb opgeschreven. Al voel ik me wel al iets beter nu ik het heb opgeschreven.
Wat een herkenbare geluiden, vooral van de mama's die soms hun geduld verliezen. Ons manneke is nu bijna 10 maanden en heel moeilijker slapen, heel beweeglijk en soms ook moeilijke drinker. Wat kan ik mijn geduld verliezen en wat voel me ik me slecht tegen over hem. Soms denk ik dat hij niet weet dat ik wel ongelooflijk veel van hem houdt en hem absoluut niet kwijt wil, maar soms ben ik zo boos dat hij weer niet wil slapen, weer niet flesje leeg drinkt. Daarnaast laat hij zich ook niet knuffelen, dan wurmt hij zich weer los en dan denk ik..komt dit door mij? Ik hou zoveel van dat manneke, maar ben zo bang dat ik het verprutst heb...
Ik ben 37 en 34 weken zwanger van mn tweede kindje. Vanaf dag 1 is de zwangerschap een hel.... 14 weken alleen maar lopen kotsen. Daarna precies 3 weken nergens last van gehad. Pijn in mn rug begon kwam heel heftig. Kon niet eens meer lopen. De diagnose zwangerschapsischias werd gesteld.... rond week 27 kon ik niet meer werken. Vervolgens de ene griep na de andere, keelontsteking bijholteontsteking. En vorige week na een ernstige astma aanval n week opgenomen geweest. Gister dacht ik nog zou ik dan echt nog even kunnen genieten, heb ik nu alles gehad. Maar nee hoor vandaag wordt ik weer ziek wakker. Deze zwangerschap is echt n drama. Positief dingetje is dat het met mijn dochtertje ondanks alle medicatie ontzettend goed gaat. Ik ben door deze zwangerschap genezen en hoef echt NOOIT meer zwanger te worden. Mijn vriend steunt me erg goed. Neemt mn huilbuien serieus en troost me.
Mijn zoontje is net 6 maanden, alles gaat goed, hou ontzettend veel van hem en zou hem Nooit meer kwijt willen. Alleen ik heb zo'n probleem met mezelf.. Ik heb heel veel dingen mee gemaakt en daardoor is ptss geconstateerd bij mij. Ik ben altijd zo erg bang dat mijn zoontje wat gaat mankeren, hoe ik er bij kom geen idee, waar als hij ze nekje achter over gegooid ben ik bang dat die dadelijk hersenbeschadiging heeft en als ik hem een keer perongeluk te hard neerleg denk ik dat die ze rug heeft gebroken, noem zo maar op. Zo durf ik hem ook aan niemand toe te vertrouwen en raak super geïrriteerd op iedereen omdat ik zo bang ben dat er iets met me zoontje aan de hand is.me zoon is kerngezond en weet ook echt niet hoe ik hier vanaf kom? Herkent iemand dit?? Iemand suggesties hoe ik hier vanaf kom?
Mijn dochter is ruim een. Zwanger worden kostte veel moeite. Ik heb een enorme klote bevalling gehad. Klote kraamtijd. Sta er vaak alleen voor. Mijn relatie gaat met veel ups en downs en toch wil ik graag een tweede kindje. Man lief wil niet. En wanneer wel weet hij niet. Ik ben altijd heel duidelijk geweest dat ik graag twee kindjes wilde met weinig leeftijdsverschil. ik had me zo verheugd om wel op een roze wolk zwanger te worden en om alle ellende van de eerste niet meer mee te hoeven maken met een tweede kindje. Verder lijkt het me zo fijn en leuk om twee kleine kindjes te hebben. Dat mijn man mij geen zekerheid kan bieden en geen toezegging doet maakt me doodongelukkig. Ik wil graag naar het moment toe kunnen leven om weer zwanger te worden.
Ik word gestoord van de mensen die zeggen dat ik niet mag klagen omdat onze dochter gezond is, omdat we er maar eentje hebben en geen tweeling, omdat we er zelf voor gekozen hebben, omdat het er nu eenmaal bijhoort, omdat het nu nog makkelijk zou zijn en wat er komt nog zwaarder is of om wat voor reden dan ook. Mijn dochter is geweldig maar het vader zijn valt me zwaar en ik verlang hevig terug naar mijn leven zonder kind. Als ik dit had geweten, was ik er niet aan begonnen. Ik raak snel geïrriteerd, wat me ook weer irriteert want ik niets liever dan een attente en kalme lieve vader zijn. Ik weet dat ik moet accepteren dat alles om haar draait, tot aan de kleinste dingen aan toe maar het is zo fucking vermoeiend.
Wat een .....vader
Hoi iedereen. Ik heb een dochtertje van 15 maanden oud nu. We hebben er lang over gedaan om zwanger te geraken. De zwangerschap verliep perfect. Ik mocht al heel vroeg stoppen met werken en dat was genieten genieten genieten. Des te harder was de klap toen zij ineens in mijn leven kwam. Het was niet echt een huilbaby maar wou moeilijk slapen. Ze heeft borstvoeding gehad tot ze 10 maanden was omdat het een hardnekkige flesweigeraar was. Ik ben terug 4/5de beginnen werken toen ze 5 maanden oud was dus heb 5 maanden gewerkt en snachts drie keer moeten opstaan om borstvoeding te geven. Ik weet echt niet meer hoe ik dat volgehouden heb. Sinds ze de fles aanvaarde sliep ze ineens ook door maar is ze plots erg aanhankelijk beginnen worden. Nu is het echt heel erg. De godganse dag hangt ze aan mijn been en steekt ze haar armpjes omhoog om gedragen te worden. Alleen spelen wil ze niet en als ze de tv ziet dan roept ze de hele tijd bumba bumba bumba. Sinds kort wordt ze elke nacht ook weer minstens 1 keer wakker om dan een uur tot twee uur lang geëntertaind te willen worden. Als we ze negeren dan schreeuwt ze de hele straat bij elkaar. Eten heeft ze ook nooit goed gedaan. Altijd weer die strijd om er iets in te krijgen. In de creche houdt ze er blijkbaar van om andere kindjes te krabben en aan de haren te trekken. Zucht. Er was nog een wens voor een tweede kindje maar nu weet ik het effe allemaal niet meer. Ik zie ze doooooooooooooooooooodgraag maar ik ben soms zo blij wanneer ik ze afzet in de crèche en ik effe rust heb. Zelfs gaan werken is een vorm van ontspanning aan het worden 😉
Ik maak hetzelfde door maar net andersom.broer van 2.5 is de ruste zelf en dochter van net 1 is een zeurpiet..niets is goed en als ze begint te huilen...stopt ze niet..moe moe en moe
Ik weet helaas wat he doormaakt...mijn dochter is net 1 jaar geworden en sinds de geboorte is het een huilbaby...ik haar deze naam maar het is echt zo..wij noemen haar vaak zeurpiet... niks is goed en het is voor mij moeilijk te accepteren o dat haar broer zoo makkelijk was.mwel veel gehuild en gebrokwn nqchten maar na 3 maanden rustig wn alrijd vrolijk..bij haar heb ik niet het gevoel dat het beter gaat...ben in behandeling voor depressie.
Ik ben 10 weekjes geleden moeder geworden van ee prachtige zoon en had heel erg uitgekeken naar zijn komst. De 9 maanden hebben me gewoon te lang geduurd totdat ik hem eindelijk in mijn armen kon houden... maar nu 10 weken verder... wat is het zwaar. Mijn zoontje huilt eigelijk van baby af al vrij veel en de afgelopen weken werd het huilen eerder krijsen en dat soms uren aan een stuk. We zijn er nu dan ook sinds een paar dagen achtergekomen dat hij verborgen reflux heeft en hebben ook medicijnen gekregen hiervoor. Er zijn dagen bij dan gaat het heel goed, dan wordt hij wakker met een smile van oor tot oor maar over het algemeen zijn de dagen zwaar. Veel huilen, veel wakker en niks is goed. Daardoor vind ik het soms heel moeilijk om te genieten van mijn "roze wolk" weet eerlijk gezegt helemaal niet wat een roze wolk is! De eerste paar weken ben je zelf herstellende en je moet wennen aan je baby en aan de veranderingen.. nu dat je wat aan de veranderingen gewent ben begint hij dagen lang te huilen en is de roze wolk ook ver te zoeken. Voel me soms zo schuldig over dit gevoel en zou zo graag trots willen showen met mijn prachtige zoon maar durf nergens naar toe bang dat hij weer begint te krijsen en ik hem niet stil kan krijgen want overal krijg je die gezichten van " ohh hoor die baby" . Voel me in dit gevoel erg eenzaam omdat iedereen maar zegt: geniet van deze tijd het gaat zo snel... het enige dat ik denk is: HOE DAN!!! Heb op dit moment het geluk dat mijn partner vanwege zijn werk makkelijk thuis kan werken en dat hij af en toe eens even alles kan overpakken maar in het zomerseizoen is hij net heel veel van huis. Zie daar nu als een berg tegenop dat dan alles op mijn schouders gaat komen. Heb soms ook het idee dat ik dat gewoon niet kan, dat ik een moeder van niks ben. Hoop dat er snel een tijd komt dat ik een trotse, zelfverzekerde en lachende mama kan zijn!!!
Ow wat fijn om even te mogen klagen! Ik ben sinds een half jaar moeder.. opzich ze slaapt Door drinkt goed en eet goed.. alleen is ze super aanhankelijk na mij toe.. Door de week sta ik er alleen voor omdat me man veel werkt. Het weekend helpt die zo ver als die kan. Alleen voelt dat voor mij nog niet als genoeg. Ik merk dat sinds de kleine er is we alleen nog maar ruzie hebben over de kleinste dingen. Omdat ik altijd met haar samen ben (huismoeder) merk ik dat ik mezelf niet meer kan zijn.. ik wil ook eens mezelf zijn en 24/7 mama!! Maar ondertussen dat is zoiets denk voel ik me ook weer heel slecht. Ik heb t gevoel alsof ik niet de goede moeder kan zijn voor haar wat ik wil.. ik wou vanaf kleins af aan al vroeg kinderen en nu ik 24 ben en moeder ben denk ik soms.. als ik dit allemaal geweten had was ik dan ook zo vroeg begonnen met kinderen krijgen? Op Hulp van familie hoef ik niet te rekenen en als ze daar is geeft het me geen fijn gevoel. Sinds de 6 maanden dat ze er is zijn me man en ik 2x weg geweest. Ik leef van fles tot fles want met mevrouw weggaan is al helemaal geen optie dan schreeuwt ze alles bij elkaar tot ik haar optil en vast houd (niet erg fijn tijdens het boodschappen doen. Zou ooit die roze wolk toch komen?? Me man denkt al na over als ze 1 is opnieuw te proberen maar zelf ben behoorlijk bang om nog een kindje te willen.. en als ik met me man erover praat lijkt t wel alsof die me niet begrijpt. Ik zou zo graag weer eens willen werken en niet alleen mama zijn. Zijn antwoord daarop is : je kunt toch weer werken als ze groter is nu moet je zolang mogelijk genieten (maar waarom doe ik dat dan niet)... soms voel ik me echt een waardeloze moeder maar een leven zonder me meisje kan ik me niet voorstellen..
Wat een super goede site is dit. Wat een herkenbare verhalen, hoe weinig is er in principe veranderd. 29 en 26 jaar geleden heb ik mijn kinderen gekregen. Sinds kort ben ik oma geworden en zie/voel/herken de gevoelens van mijn dochter over haar baby. Oh ja.. De buitenwereld ziet alleen de leuke dingen.. Maar ik zie in haar ogen de onzekerheid als "de baby" iets niet doet volgens het boekje.. Ik zie haar liefde en ik zie haar verdriet. Ik zie haar ergernis als manlief het allemaal wat "soepeler" ziet. Echt heel erg herkenbaar, en ik wil eigenlijk alles doen om het haar (hun) makkelijker te maken. Maar ik ben "maar" oma. En ach .. Ze kunnen het zelf ook wel .. 29 jaar later voel ik me alsof ik 29 jaar terug geworpen ben .. Met dit verschil... NU zit ik eindelijk!!!!! Op de roze wolk (vertel ik niet aan mijn kindje hoor 🙂
