Een anonieme klaagmuur, omdat iedereen wel eens zijn hart wil luchten
Een anonieme klaagmuur. Of je nou zwanger bent, net bent bevallen, een peuter, schoolkind of puber hebt rondlopen, soms is het moederschap of vaderschap net niet wat je ervan had verwacht. Zwangerschapskwaaltjes zijn soms heftiger dan alleen maar ‘vervelend’, babygehuil kan soms door merg en been gaan als het – voor je gevoel – al uren duurt, een dwarse peuter plak je soms het liefst achter het behang bij de honderdste ‘nee’ van die dag en pubers plak je soms het liefste achter het behang.
Hoofd in de wolken
Volgens iedereen hoor je met je hoofd in de wolken te lopen maar je merkt dat dit niet altijd mogelijk is. Natuurlijk houd je zielsveel van je kindje of die baby in je buik, maar soms een ietsiepietsie minder.
Brok ellende in je lijf
Zit je met een brok ellende in je lijf of hoofd, of wordt je keel letterlijk dichtgeknepen door ingehouden verdriet, woede of frustratie: lucht dan anoniem je hart op onze klaagmuur. Of lees de reacties die andere moeders en vaders hier al hebben achter gelaten. Die soms precies tegen dezelfde emoties of onmacht aan lopen als jij. En wat een verademing is het, te lezen dat je niet de enige bent! Dat lucht nog eens op!
Even anoniem je hart kunnen luchten, zegt niets of je wel of niet genoeg van je kindje houdt. Een moment van stoom afblazen lucht op, de herkenbare klaagzangen van anderen bieden troost. Even klagen maakt je géén slechte vader of moeder. Je zal zien, dat je niet de enige bent. De klaagmuur biedt jou de gelegenheid om je gedachten te verwoorden en je gevoelens te uiten, zodat dingen niet zwaarder gaan wegen wanneer je er mee doorloopt. En eenmaal je gal gespuwd, kun je het leven weer met een glimlach aan!
Spelregels
Je mag over alles en iedereen klagen maar houd het beschaafd. Grof taalgebruik, discriminerende en/of seksueel getinte teksten zullen door ons niet worden geplaatst. Je klaagzang en/of geheim dient echter te allen tijde een relatie te hebben met je zwangerschap(swens), baby, peuter, kleuter, schoolkind, puber of ouderschap in het algemeen, in de ruimste zin van het woord.
1042 berichten.
aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhh
Wij hebben een dochter die net 2 jaar is geworden. Op zich een heerlijke leeftijd maar ze is zo gevoelig voor prikkels, ik wordt er soms helemaal gek van mezelf steeds weg te cijferen omdat ik rekening met haar mogelijkheden moet houden. Daar voel ik me dan ook heel schuldig over maar ik heb blijkbaar veel ruimte voor mezelf nodig! Nu met de feestdagen is het echt een drama, vooral omdat ze van nature geneigd is zich zo goed mogelijk aan te passen, wat haar veel energie kost en dan heb ik zo met haar te doen met als gevolg dat wij dingen (waar we toch al rekening mee houden) weer moeten bijstellen. Je komt zo in een vicieuze cirkel.... moeder zijn valt me nu erg zwaar.
ooow wat baal ik soms van mijn dochter van 3,5 jaar.. ze zit of de hele dag voor de tv, en als ik ff iets moet doen in het huishouden dan breekt ze het huis af, als ik haar niet in de gaten kan houden.. En wie mag de rommel achter haar kont opruimen.. moi. of ze loop de hele dag achter me aan..
waarom zijn sommige vriendinnen er ineens niet als je zo nodig heb..? maar ze verachten wel dat het andersom zomoet zijn.. ik heb n hele goede vriendin die is nu zwanger.. en na een rot periode van 16 weken ziekenhuis met mn kleine heeft ze ceht niet altijd voor me klaar gestaan..en nu verwacht ze dat ik blij ben omdat zei zwanger is.. het is nog en eens n half jaar gelden dat alles is gebeurd, tuurlijk ben ik blij alleen dan op mijn manier heb ik haar ook uigelegd maar snappen nee hoor.. alles telt alleen bij haar ikke ikke ikke.. BAH!!!
me kind is net 3 jaar en komt moeilijk in slaapt ik weet er geen raad meer mee ik word er helemaal gek van ken aan me scheiding liggen of zo hoop het niet voor hem groetjes
waarom zit het in de moeder's natuur de drang om perfect te zijn en waarom maken we het zo moeilijk! alles proberen los te laten.... was het maar zo simpel dat zou een hoop stress schelen en het leven een stuk rustiger en eenvoudiger maken..alleen al door er gewoon te zijn.
nee sorry wij hebben niks te klagen
Grappig om dit te lezen...klagen is natuurlijk soms lekker en even nodig. Alleen het nadeel van een klagende moeder is dat je als kind dan hetzelfde 'negatieve' gedrag gaat vertonen waar moeders dan weer verder over klagen...Oftewel ik heb ervaren: Begin bij jezelf en deel complimenten uit, geef je kind positieve aandacht en verander minder gewenste situaties door humor en maak niet telkens zo'n diepe zucht!
Oh die bemoeizuchtige, over bezorgde op zichzelf gerichte schoonmoeder..... Ze probeert uit alle macht grip te krijgen op ons gezin. Te erg voor woorden.
Ik ben jong moeder geworden uit eigen keuze maar soms wilde ik dast ik nog een paar jaar had gewacht. Maar als ik dan weer dat snoetje zie dan weet ik dat ik hem voor geen goud zou willen missen. Het is vaak allemaal zoveel, het huishouden, de verzorging van mijn zoontje, mijn werk. Ik wil hem het beste geven en ik heb vaak het gevoel dat ik daarin faal. Lees ik hem wel genoeg voor? Heb ik de tv te vaak aan? Geef ik hem wel genoeg aandacht? IK WORD SOMS GEK VAN MIJZELF!!!
ik wil graag weg uit deze grijze natuurloze en karakterloze vinexwijk en mijn dochtertje in een mooie woonomgeving laten opgroeien.Ik kan hier alleen weg als ik weg zou gaan bij zijn vader. Dat wil ik niet want dat is voor de rest een hele goeie vent, van wie ik hou. Maar waarom ziet hij niet dat het hier een benauwende hel is. (Omdat hij niet gevoelig is voor sfeer en 5 dagen werkt waarschijnlijk) Ik wil hier weg! Zou mijn dochtertje het niet erg vinden om hier met ongelukkige moeder op te groeien? Doe ik haar hoe dan ook te kort?
Ik heb een dochter van bijna 2,5 jaar....als je zelf gewoon relaxt en rustig bent is je kind dat ook. Niet schreeuwen, maar gewoon rustig praten, mocht ze t toch op een gillen zetten of dwars worden, dan zet ik haar gewoon boven in haar bedje, net zolang tot ze is uitgeraast, dan snapt ze de boodschap...t is lastig de leeftijd, maar hoe ontspennender en rustiger je blijft, hoe makkelijker het voor jezelf wordt. Tenslotte ben jij de baas en niet je kind.
erger me kapot aan trotse ouders die doen of hun prinsje of prinsesje de beste van de wereld is en dat iedereen dat moet weten. EN IK HAAT KINDEREN!!!!!
Ik snap niet dat sommige ouders hier klagen en dan al 2 of meerdere kinderen hebben en zelfs weer zwanger zijn van nog zo'n egotrippertje. Stop dan na 1!
ik haat het dan mijn geluk steeds door andere om zeep wordt geholpen en ik niet met mijn gezin lan genieten...want tenslotte is dit een bijzondere tijd...een jong gezin..mensen hou op met roddelen stoken en andere rottigheden. Let us be!!!!
Pff, vandaag met m'n kinderen (6 en 3) naar de dierentuin geweest. Leuk? Nou nee. Jongste is gek op treinen en wilde de volle vier uur alleen maar naar de rails en trein kijken. Zus wilde het liefst in de voliere die haar broertje eng vond. Trekken door de een, trekken door de ander, gegil, gejank, gecommandeer, stroop op d'r jurk, valt van de trap af, plakhanden, een tafel vol poedersuiker, snijden, voeren, dweilen en zelf niet aan je eten toekomen, gebeten door een papegaai, nog maar een keer krijsen en zelf met slaapgebrek en een verstopte neus jaloers kijken naar andere vrouwen die samen met hun moeder, vriendin of man zijn of naar die rustig uitziende moeders die het zelf wel redden. Ik ben zo moe dat het me haast wel een goed idee leek om de auto maar tegen een boom te parkeren. Waar is het genieten van je kinderen? Ik kom alleen maar terug met pijn in m'n buik van de ergernis. Wat een openbaring is deze site. Echt een opluchting dat ik niet de enige ben.
even niet. Maar wel mijn steun betuigen aan de vorige schrijfster. He, he, eindelijk zo`n herkenbaar verhaal. Ja, zo is het echt.Nee je bent niet de enige, ik voel het in ieder geval ook vaak precies zo.(Gelukkig komt er ook af en toe wel een dag dat ze ook vrolijk en blij zijn en opeens (huh, ik doe toch niks anders dan normaal?) wel luisteren. En dan lijk je zelf heel even zo`n "rustig uitziende moeders die het zelf wel redden".
ik haat kinderen ...... wat vreselijk dat je dat zegt, je was ooit zelf ook kind hoe zou je het toen vinden dat mensen dat over jou zeiden doe normaal....en als je kinderen haat wat doe je dan op deze site
Ik heb een tweeling van 17 maanden, Het zijn leuke levendinge kereltjes maar soms iets te levendig zeg maar. Ze trekken alles van hun plek en blijven nergens vanaf. Ook hangen ze heel erg aan mij waardoor ik vrijwel geen stap kan verzetten of ik heb er 2 aan me been hangen. Ook huilen en schreeuwen ze veel. Ik schaam me soms dood voor ze. Heeft iemand handige tips?
Ik klaag over alle verhalen over schoonmoeders en niet alleen op deze website; gewoon in het algemeen.Met schoonmoeder wordt dus altijd ZIJN moeder bedoeld he. HAAR moeder is ook schoonmoeder, vergeet dat niet. En die heeft geen goed bedoelde adviezen? wordt er ooit wel eens over de irritaties van de schoonzoon gesproken wanneer zijn schoonmoeder met goed bedoelde meningen en adviezen komt?.Of zijn dit geen interessante onderwerpen
Sommigen vragen zich dus af waarom je aan kinderen begint en er nog meer wilt als je klaagt? Ik heb een peuter en moet soms echt even achter de pc om te lezen en mezelf te overtuigen dat je niet de enige bent!! En dan? De volgende driftbui, daar kun je dan net iets makkelijker in staan omdat je gelezen hebt dat er nog veel ergere driftbuien en peuters zijn. Maar haar missen? Nooit!! Maar die kinderen kennen hun mams zo goed dat ze precies de zwakke plekken weten, en aangezien ze die niet precies bij andere weten zijn ze daar soms liever waardoor die ander onterecht denkt dat het wel aan de moeder zal liggen.. Dus val anderen niet aan please!!
pffff ik wil even klagen. Mijn zoontje is bijna 2 en ik ben harstikke gek op hem. Het is alleen af en toe zo FIJN als ie es een dag wat minder aan me zou hangen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het echt heerlijk om me met m bezig te ho9uden hem te vermaken etc. maar het is echt DE HELE DAG mama mama mama huilen huilen huilen, en op me klimmen aan mijn been hangen en ik kan geen stap meer verzetten. ik ben natuurlijk hartstikke gek op hem en ik hoor van veel moeders: mijn kind hangt meer aan papa dan aan mij.. weet je, dat lijkt me ook vervelend als dat het geval zou zijn. maar als JIJ altijd degene bent die meteen paraat moet staan elke seconde van de dag, dan is het ook wel is lekker als het andersom is.. dus dat HIJ/ZIJ aan papa gaat hangen.
ik ben zo blij met mijn sterilisatie, na de ochtend stress, dat k alleen zijn eigen doet en ik achter 2 kids aan ren als een bezetene, jankt de ene niet dan de ander wel. na een nacht van beperkte slaap, kloppen de aderen op mijn slaap en heb ik de grootste moeite mijn zelfbeheersing te houden. eerst met die gallige driftbuien mij s'nachts wakker houden, en dan nu zielig zijn en niet te genieten omdat je slaap te kort hebt, sodemieter op, ik heb ook slaap tekort, ik ben moe, laat me slapen. wie heeft het ooit bedacht dat ik zo nodig kinderen wou, waarom heeft niemand mij tegen gehouden. ach het zijn eigenlijk 2 lieve meiden, en zitten allebei weer in het begin van het einde van een nieuwe fase, nog 2,5 jr, en dan is de dag weer van mij. Yes er kan geen 3e komen, langleve de essure methode.
kom op het CB ja hoor driftbui, mw u hebt een pittige dochter, heeft u belang bij een opvoed cursus, nee dank je, het lukt wel. 2 week later naar de huisartsen post, ja hoor een driftbui, zo mw pittigding, sta ik op het school plein, ach ja meissie schreeuw maar sla maar zet mij maar voor schut, en ja hoor, zo jij hebt een pittige dame, ja nu weet ik het wel, en als jullie mij zo graag willen helpen, NEEM HAAR DAN EEN WEEKEND MEE!!!, dan kan ik SLAPEN, want die driftbui is er niet alleen buiten de deur, maar s'nachts soms wel 3 uur achter elkaar, niets helpt brullen krijsen aan 1 stuk door, nee geen adviesen, geen cursus, gewoon een weekend rust, en dan kan ik er weer tegen. want tussen de driftbuien door is het een ondernemende stoere meid, ik hoef niet bang te zijn dat ze haar er later onderlopen, want ik heb gehoord hoe hard ze kan krijsen en ik heb gevoeld hoe die kopstoot tegen mijn neus aan kwam, ik wens haar toekomstige partner en omgeving succes. en ik hoop zo dat ze een dochter krijgt, dan heb ik mijn ultime wraak. wil dan best een weekend oppassen, zodat ze niet doordraaid, bin there, done that
ik wil klagen over de zogenaamd pedagogisch verantwoorde buurvrouw. hoe haal je het in je hoofd omdat jij een burn out hebt, zo tekeer te gaan tegen mijn dochter, dat kind is vijf, en ook al heb je een burn out jij bent de volwassene. nu kan ik mijn kind haar gekrenkte zelfbeeld, wat al zo fragiel is weer van voor af aan gaan opbouwen, wat nou verantwoord, jij bent niet verantwoord, en doe je ogen open, jou dochter is geen lief bang meisje, ze is net als elk ander kind, en kan ook een bitch zijn, het gaat over en weer. kijk eerst naar je eigen, voor je mijn kind de huid vol scheld. als je wat aan te merken hebt, kom je maar bij mij, dan zal ik je haar fijn vertellen en uitleggen hoe wij met onze kinderen omgaan, misschien leer je er nog wat van. ik weet echt wel dat ik het ook niet altijd goed doe, maar alsjeblieft zeg, laat die meid in haar waarde, makkelijk hoor, je frust afreageren op een klein kind.
Wat een heeerlijke site!!! heb vol genoegen de verhalen gelezen want wat prettig om te lezen dat je echt de enige niet bent. Vanmiddag nog zitten huilen omdat ik echt even medelijden met mezelf had: zondagmorgen 6.25 uur kind 1 wakker, 7.15 met 2 kinderen aan het ontbijt, 9 uur kinderen moe, 10x op de gang gezet inmiddels en ik ook moe....en dat nog de hele dag door..... uiteindelijk 2x mijn geduld verloren, helemaal toen het kleine kind niet wilde slapen vanmiddag. En manlief allemaal leuke dingen doen vandaag: uitslapen, sporten, voetbal kijken etc. ARRRGH Ik hou van ze maar ik vind dit een reuze irritante fase van mijn leven en denk wel eens...waar doe ik het voor???
even stoom afblazen.... Ik zit er helemaal doorheen. Ik heb een tweeling van 3 en werk 3 dagen. Liever wil ik full time werken en dat durf ik hier hardop te zeggen. Werken is een eitje, zorgen en thuiszitten vind ik verschrikkelijk. Ik vind het zo moeilijk ze de hele dag te entertainen...Mijn man roept dan "oh, laat mij dan maar lekker thuiszitten, zo moeilijk is dat toch niet?" Nee, het is LEUK als het een weekend is of af en toe een dagje. Het wordt een HEL als je een hele winter opgesloten zit thuis, omdat het 1) te vies weer is en 2) je geen auto hebt en 3) niemand in je omgeving vrij is op normale werkdagen (ja, duuuuuh). Gelukkig ben ik niet de enige... soms wil ik alleen maar gillen "laat me eens met rust, ik wil RUST!" Zelfs de kat die om eten mauwt, wil ik een trap geven (dat doe ik dan weer niet). Soms weet ik niet waar ik het zoeken moet, omdat ik zoveel frustratie en boosheid in me heb opgebouwd, allemaal het gevolg van 3 jaar alleen maar zorgen voor de tweeling, een f***ing huishouden, boodschappen, koken en ook nog werken (ok, is wel leuk meestal) en daarnaast mag ik vrolijk de financiële puinhoop van mijn partner opvangen, omdat die wel 2x zoveel verdient als ik (lang leve de carrierepauze), maar alleen maar schulden heeft en niks op orde heeft. Hierdoor kunnen we dus alleen op vakantie of grote aankopen doen als IK het betaal (ja, ik die de helft van zijn salaris verdient). En oh ja, een schoonmaakster vindt hij onzin, want "als je thuis zit, kun je dat toch wel even doen". Nee, niet als die 2 je constant in de weg lopen...piepen, jengelen. Ik zal echt heel blij zijn als ze naar school kunnen en ik hopelijk wat meer tijd voor mezelf heb en ik weer rustig van mn kids kan genieten. Want ja, ze ook leuk zijn, alleen vind ik mijn levensstijl nu een drama.
Aan wie zal het nu liggen. Doet mama niet haar best, begrijpt ze haar zoontje van 2,5 jaar niet. Ik weet het echt niet meer. Ik heb er net een kleine bij die nu drie weken is. Ik houdt rekening met mijn zoon, geef hem genoeg aandacht en de baby slaapt vrijwel de hele dag, dus daar hoef ik niet extra aandacht aan te geven. Maar nu het probleem, luisteren. Hij lacht me uit als ik hem op zijn kop geef. Ik zeg hem dat iets niet mag en ik draai me om en hij doet het weer. Nu hoor ik iedereen denken, ja dat is normaal gedrag. Is het ook normaal als dit de hele dag door is. Hij vraagt niets normaal maar doet het op een huilerige manier. Ik loop alleen maar de hele dag hem te corrigeren. Negeren zeg je? Ook geprobeerd, helpt je niets, hij ettert gewoon door. Ik ben blij dat hij speelgoed is waar ik af en toe even flink mee kan smijten, maar aan het eind van de middag zit ik er doorheen en sta ik in de keuken te huilen. Ik vind het geen gezonde situatie voor ons beiden en ik hoop echt dat dit niet meer te lang duurt, anders zet ik hem op marktplaats. Die jongen zuigt elke dag mijn energie eruit. Zo, heb ik even geklaagd, wel jammer dat ik hier geen reactie kan krijgen en kan er helaas ook geen site over vinden war je online kan chatten met andere huismoeders en vaders.
Ik heb een zoon van 2,5 jaar en een zoon van ruim 14 maanden. De jongste kijkt echt op tegen zijn grote broer maar de oudste wil niks van hem weten. Iedere keer als de jongste in de buurt komt is het "Ga weg, niet doen, niet afpakken" en als hij dat niet schreeuwt dan geeft hij de kleine wel een klap voor z'n kop. Zo zielig vind ik dit. Ik heb al een paar keer uitgelegd dat het leuker is om samen te spelen, dat mama van allebei haar jongens evenveel houdt, dat de jongste niet zijn speelgoed wil afpakken maar alleen maar wil kijken naar wat de oudste doet. Het gaat er allemaal niet in en ik wordt er zo onderhand een beetje moedeloos van. Komt dit bij iemand bekend voor ?? Zo ja... hebben jullie nog tips ??
wij hebben een lief meisje van ruim twee en een half helemaal niks over te klagen maar de vrouw van me vader "voor mijn zijn al onze kinderen en klein kinderen gelijk aldus mevrouw. waarom ga je dan bij je eigen dochter iedere week op visite en zien mijn zussen en neefjes nichtjes en me dochter hun opa en vader nooit... ik wil dolgraag oppassen waarom bel je dan iedere keer op het laatste moment af. ik vind het zo gezellig als jullie eens langskomen toon dan zelf ook eens interesse voor ons door een telefoontje of bezoekje. mijn dochter mag haar opa kennen maar ze krijgt door dat mens bijna de kans niet als ik me vader nog een keer in de 3 maanden zie is het veel, en dan is het ondat wij daar langsgaan omgekeerd gebeurd alleen met verjaardagen maar dan is ze uiteraard poeslief
