Een anonieme klaagmuur, omdat iedereen wel eens zijn hart wil luchten
Een anonieme klaagmuur. Of je nou zwanger bent, net bent bevallen, een peuter, schoolkind of puber hebt rondlopen, soms is het moederschap of vaderschap net niet wat je ervan had verwacht. Zwangerschapskwaaltjes zijn soms heftiger dan alleen maar ‘vervelend’, babygehuil kan soms door merg en been gaan als het – voor je gevoel – al uren duurt, een dwarse peuter plak je soms het liefst achter het behang bij de honderdste ‘nee’ van die dag en pubers plak je soms het liefste achter het behang.
Hoofd in de wolken
Volgens iedereen hoor je met je hoofd in de wolken te lopen maar je merkt dat dit niet altijd mogelijk is. Natuurlijk houd je zielsveel van je kindje of die baby in je buik, maar soms een ietsiepietsie minder.
Brok ellende in je lijf
Zit je met een brok ellende in je lijf of hoofd, of wordt je keel letterlijk dichtgeknepen door ingehouden verdriet, woede of frustratie: lucht dan anoniem je hart op onze klaagmuur. Of lees de reacties die andere moeders en vaders hier al hebben achter gelaten. Die soms precies tegen dezelfde emoties of onmacht aan lopen als jij. En wat een verademing is het, te lezen dat je niet de enige bent! Dat lucht nog eens op!
Even anoniem je hart kunnen luchten, zegt niets of je wel of niet genoeg van je kindje houdt. Een moment van stoom afblazen lucht op, de herkenbare klaagzangen van anderen bieden troost. Even klagen maakt je géén slechte vader of moeder. Je zal zien, dat je niet de enige bent. De klaagmuur biedt jou de gelegenheid om je gedachten te verwoorden en je gevoelens te uiten, zodat dingen niet zwaarder gaan wegen wanneer je er mee doorloopt. En eenmaal je gal gespuwd, kun je het leven weer met een glimlach aan!
Spelregels
Je mag over alles en iedereen klagen maar houd het beschaafd. Grof taalgebruik, discriminerende en/of seksueel getinte teksten zullen door ons niet worden geplaatst. Je klaagzang en/of geheim dient echter te allen tijde een relatie te hebben met je zwangerschap(swens), baby, peuter, kleuter, schoolkind, puber of ouderschap in het algemeen, in de ruimste zin van het woord.
1042 berichten.
Dat vind ik wel een beetje overdreven om je kind hiervoor te laten onderzoeken. Dit is "normaal"gedrag wat bij de peuterpuberteit hoort. Het is ook afhankelijk hoe je hier zelf op reageert, voedt je je in zijn negatieve gedrag dan zal het alleen maar erger worden... Dus maak je geen zorgen, het gaat over!!! Ik spreek uit ervaring!! Heel cliché, ik weet het... Maar het is wel zo..
Niet vervelend bedoelt maar als ik dit lees kan ik alleen maar denken: dat is toch geen normaal gedrag voor een kindje van 2? Ik wil niet de psycholoog uithangen maar ik zou toch eens laten onderzoeken wat er met je kindje kan zijn. Ik denk dat jij en je kindje hier beide baat bij hebben.
Ik word niet goed van mijn peuter van 2,5 jaar! Vanochtend was ze weggelopen, het schoolplein af en daar stond ze op de stoep klaar om een drukke weg over te steken! Gelukkig was er een oplettende ouder. Maar serieus, hordes vaders en moeders lopen die school uit en niemand die even denkt: oh, een peutertje zonder papa of mama, hier klopt iets niet?! Ik moet ogen in mijn kont hebben geloof ik want peuter is weg voor ik het in de gaten heb, wil ik even rustig afscheid nemen van kleuter in de klas en dat lukt dan weer niet. Altijd de verkeerde kant op rennen, wegrennen, dingen openmaken in de supermarkt, op de grond gaan liggen, tegenstribbelen......en dan nog een gezellige kleuter in huis die haar zusje om de haverklap omver duwt. En die net twee pakken vleeswaar en een blok kaas heeft zitten wegvreten. Ik ben het moeder zijn ff helemaal zat en wat mij betreft kunnen ze met de muziek mee.
Te ruw spelen of bijten is geen spelletje. Je kindje denkt straks dat dit normaal is.Jullie krijgen hier grote problemen mee.
Niet alles loopt zoals we ons voorstellen helaas. 🙁 En dat is zeker iets wat we moeten accepteren! Accepteren betekent er vrede mee hebben en als je vrede hebt zou je eventueel de volgende stappen kunnen ondernemen. Om ook even te kunnen klagen. Mijn zwangerschap was totaal onverwachts. Ik was er zeer blij mee en mijn man daar kon ik het niet duidelijk (toen) van aflezen. Mijn zwangerschap zelf was pijnloos, goed verlopen. mijn verwachtingen waren teleurstellingen. Ik hoopte vertroeteld te worden, aandacht te krijgen kortom me eens voor de verandering een prinsesje voelen. Helaas! We woonden destijds in een studio van ongeveer 30 m2 geen kamers.(oud met kachel niet een gezond omgeving voor een baby) Het was ons gelukt een huis te kopen maar voor het gebouwd en opgeleverd zou worden zou mijn kleine rond de 6mnd zijn. We konden bij mijn peetoom terecht tot het huis opgeleverd zou worden.(Waar mijn broertje ook inwoonde) De dag kwam ik bevallen. Naar mijn peetoom en de volgende dag was het al raak ruzie met mijn broertje(wat ik al verwachte) Wat ik niet wist was dat hij er nog erger aan toe was als ik dacht(psychisch ziek zijn)Woede aanvallen etc. Hij dreigde de volgende dag al na een kleine ruzie met dingen die ik hier ook niet eens wil neer zetten. Die avond mijn vriendin gebeld en we konden daar blijven zolang het nodig zou zijn. Maar helaas dat was ook te mooi om waar te zijn.(ik begreep het wel hoor) Ze hebben zelf ook een gezin en har man is ook nog eens gastouder thuis. Na 2 maanden begonnen de vragen al of we niet een andere optie konden zoeken. Gelukkig wel gevonden. (maar daar waren ze ook niet hygiënisch) We hadden dak boven ons hoofd en daar ging het om! Inmiddels 4 x verhuisd na de bevalling. Niet bepaald een leuke kraamtijd! En mijn moeder ja die liet me stikken die stond achter mijn broertje. En schreeuwde die avond(de avond van de ruzie) tegen mij. Hallooo heb net een bevalling achter de rug. Inmiddels is mijn zoontje bijna 11 maanden. Gelukkig voor mijn zoontje we zijn in ons eigen huis. Maar helaas voor mij ben ik met een man waar ik niet mee wil zijn. We hebben niks met elkaar behalve een huis en een zoon. We hadden nooit wat met elkaar. Waarom ik niet eerder weg ben gegaan bij hem? Ik was te onzeker en laf! Ik had geen baan en hij had me(toe was ik 22) voor mij gevoel mij gered van mijn familie. Op mijn 15 besloten mijn ouder naar het buitenland te verhuizen. En ik ben eerst ontvoerd voor ik daar ook belandde. Het was gen pretje om ineens van je vrijheid beroofd e zijn! Op mijn 22 mocht ik pas buitenshuis werken. En leerde ik mij ook kennen die daar op vakantie was. Hij wilde met mij trouwen en had een ticket voor me gehaald naar Nederland. Ik ben met hem getrouwd en mee naar Nederland gegaan. Ik had gelukkig mijn Nederlandse paspoort nog. Kortom nog steeds ongelukkig getrouwd. We hebben geen enkele intimiteit met elkaar. Het is 1 x in de 6mnd of zo als dat al niet te veel is voor hem! Ik zit nu echt in een benarde situatie. Ik ben dolgelukkig met mijn zoon en hou zielsveel van hem ! Ik kan nu echt geen kant meer op. Ik denk aan mijn zoontje en zijn stabilieit
Nou, eindelijk even een beetje herkenning!! Ik heb 2 kinderen, een zoon van 4 en een meisje van 2. De oudste heeft misschien adhd/en of autisme, het is de hele dag strijd en we zitten vol in de onderzoeken. Het is een draak thuis, iedere dag wel ruzie. Geen een dag loopt nog normaal, iedereen praat maar over het kind dit en het kind zus! En mama?? Die moet alles maar accepteren zoals het is, ik zit er doorheen. En mijn dochtertje?? Die begint nu ook al, overal weglopen, druk, steeds schreeuwen en dus overdreven fel met alles. Mijn man vind dat ik ermee moet leren leven en het allemaal niet zo serieus moet nemen... Tja ik had het me anders voorgesteld allemaal. Een leuk gezinsleven, en wat heb je?? Dag in dag uit problemen, een zoon die niks leuk vind. En daarbij ook nog een omgeving die je niet begrijpt zoals schoonloeder!!
Mijn dochter is bijna 2, maar het is zo'n driftkop!!! Ik vind het moeilijk om met mijn eigen kind om te gaan... Voorbeeld: Ze heeft een poppenwagen en als deze omvalt wordt ze zo kwaad dat ze zichzelf begint te slaan en gaat keihard gillen. Ik denk dan, zet gewoon de kar weer rechtop en doe normaal!!! Maar bij mijn kind werkt dat blijkbaar niet zo... Ik kan haar soms wel achter het behang plakken, dan erger ik me aan mijn eigen kind... Voel me soms zo'n slechte mama!!
een rustige manier dat je het erg raar vind wat je kind doet (kinderen vinden het niet leuk om raar gevonden te worden). Beloon het goeie gedrag, hoe klein het ook is. Dat kan met een compliment, een aai over de bol, een kus, een koekje (maar dan niet elke keer 😉 ) maar niet meteen met een cadeautje. Tis even volhouden hoor, je moet een patroon doorbreken.
Bij elkaar blijven voor je kind is het slechtste wat je kunt doen. Je kind zal de spanning tussen jou en je partner voelen. Kies voor jezelf (je geeft aan dat je baalt van dit leven) en daarmee ook voor je kind. Wie weet komt die leuke bonuspapa voor je kind dan vanzelf. Sterkte!
Ok ook even m'n geklaag kwijt kunnen: mijn dreumes van 19 maanden is net ziek geweest en kan nu alleen nog jammeren om alles... Hij loopt met een snotneus en ik heb geen zin m te verschonen. Ik ben een slechte moeder, maar kan ook niet zonder dit bengeltje. We zitten ook nog steeds in pyjama en al weer bijna lunchtijd! Zo gaat dat nu zo vaak. Ik zit nu overspannen thuis zonder werk en nu vindt manlief dat ie niks meer hoeft te doen behalve vuilnis buiten zetten, immers hij heeft een belangrijke stressvolle baan, grrrrrrrrrr! En ook al is het een hele slechte timing: m'n eierstokken rammelen weer. Hoe moeten we het volhouden?
Ik word helemaal gek van dat genee!! Het lijkt wel of er geen ander woord kan uitkomen!
jezus, ik voel me zooooooooo verrotte eenzaam.....schatjes van kinderen en een lieve man-die wel altijd weg is-daar zit je dan weer.. Oppas heb ik niet, familie die met mij uit willen ook niet, vrienden niet meer. Elk geluk moet een keerzijde hebben blijkbaar, jezus.
Mijn zoontje is ultra schattig, maar hij straalt maar 1 ding uit: SLOPEN EN SMIJTEN!!!!! En 's nachts wakker worden op het puntje dat je net in slaap wilt vallen, elke nacht opnieuw! Geloof me, hij heeft daar een 6de zintuig voor. En voor wie roept dat we niet zo moeten klagen...dit is een klaagmuur dumbass dus hier mag het!
Mijn zoontje is ultra schattig, maar hij straalt maar 1 ding uit: SLOPEN EN SMIJTEN!!!!! En 's nachts wakker worden op het puntje dat je net in slaap wilt vallen, elke nacht opnieuw! Geloof me, hij heeft daar een 6de zintuig voor. En voor wie roept dat we niet zo moeten klagen...dit is een klaagmuur dumbass dus hier mag het!
Net m'n zoontje van 3 afgezet op kdv. Hij hft de hele weg krijsend op de fiets zitten schreeuwen dat hij zijn schoenen aan wilde. Thuis wilde hij niet dan wel dan niet. Uiteindelijk schoenen in m'n tas gedaan en zonder schoenen op de fiets gezet. Onderweg 1 keer gestopt omdat hij aan wilde, toen begon hij te schoppen en aan m'n haar te trekken. Door gefietst. Afgezet op kdv en nu eindelijk werken. Ff rust, geen terroristje met wie ik drama's mee maak. Die heftige woede buien. Geen land mee te bezeilen. We zijn gescheiden, en ik ben stiekum heeeel blij dat ik hem even 2 dagen niet zie... Ik typ dit en mis hem gelijk... Wanneer gaat deze fase over?????
Waarom lukt het niet meer om zwanger te worden? het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend, maar voor ons na jarenlang in de medische molen te hebben gezeten waarschijnlijk geen broertje of zusje voor onze peuter. Ik wil ook weer kunnen klagen over gebroken nachten, poepluiers, ruzie, niet willen eten, onhandelbaar gedrag enz enz. Als ik de berichtjes hier allemaal lees zal het heus niet altijd rozengeur en manenschijn zijn, maar het is wel een voorrecht om over je kids te kunnen klagen!!
Voor alle vaders en moeders die gek worden van hun kinderen.... Jullie hebben het allemaal aan jullie zelf te danken dat ze zich zo gedragen. kinderen zitten vol met streken en het is aan jullie hoe je daar mee omgaat. hoe jij je voelt straal je uit naar je kinderen en ze zijn slimmer dan je denkt. ze weten precies hoe ze je moeten bespelen en heel veel ouders geven er aan toe en dan maak je het moeilijk voor je zelf. ik ben zelf moeder van 2 kinderen en ze hebben absoluut streken, maar ze weten waar ze aan toe zijn en waar de grens ligt. ik ben supertrots met me kleine apies!
heerlijk! Ook ik wordt helemaal knettergek van mijn zoontje van net 2. Om alles, maar dan ook werkelijk alles maakt hij scenes; hij wil niet uit bed, hij wil niet in bed, hij wil z'n broek niet aan, hij wil z'n sokken niet aan, hij wil niet traplopen, vervolgens weer wel, dan weer niet, dan weer wel. Het gevolg zijn schreeuw/driftbuien, die wel een kwartier tot langer dan een uur kunnen aanhouden, aaaaargh! Ongeacht war we zijn, laatst midden in de Ikea... Ik ben altijd duidelijk, consequent, leg van te voren uit wat er gaat gebeuren en ik probeer vooral positieve aandacht te geven. Maar dit alles mag niet baten. Ik heb notabene een pedagogische achtergrond! Vaak blijven we maar de hele dag thuis omdat ik weet dat wanneer we op pad gaan het alleen nog maar erger wordt (niet willen lopen, niet in de wagen willen, niet in de auto willen enz enz). We komen standaard te laat op afspraken, ongedacht hoeveel tijd ik inplan. De 2e is op komst, maar soms vraag ik me serieus af waar ik mee bezig ben. Ik hoop zoooo dat deze buien tegen die tijd afgelopen zijn, want het maakt me helemaal gekkk! Kinderen zijn leuk, absoluut, maar lang niet altijd!
Ook even klagen. peutermeneer is 3, een ontzettend moeilijke eten en heel erg koppig. Blijft gerust een uur krijsend met letterlijk 3 macaroni'tjes in zn mond, omdat hij niet wíl eten (normaal is macaroni geen probleem). Vanavond lasagna. 2 happen. Drie kwartier gierend en huilend over gedaan op alle mogelijke manieren. Bij de 3e begon hij te kokhalzen. Was er zó klaar mee, hup in 1x direct door naar bed. Gieren brullen. En de lasagna staat nu mooi in de koelkast voor morgenvroeg, het is praktisch elke avond hetzelfde gedonder...
Hier mama van een tweeling van 18 maanden, de ene is ziek, de andere vervelend.Slaan, bijten, schoppen en dat al maanden.En hij kan nog niet praten dus kan er niets mee.Af en toe ben ik het zo zat! (net nog, 2 krijsende kinderen in bed)Herkenbaar?
Mijn man helpt helemaal niet meer mee met de verzorging van ons dochtertje (13 maanden). Na zijn werk is hij moe en gaat op de bank zitten. Hij vind dat hij genoeg helpt door te koken. Maar ik zit de hele dag met een gefrustreerd kind die wil kruipen, maar niet kan en en het huishouden. Ik wil 's avonds ook even wat anders. Toen ik zwanger was dacht ik echt dat we de opvoeding samen zouden doen, ik ben best teleurgesteld in hem.
Heerlijk zo'n Klaagmuur!! Ik ben moeder van twee (over het algemeen lieve kinderen)één schoolgaande meid van 4 jaar ('Jij weet niks en Juf alles!') meerdere discussies op een dag en een bijna tweejarige (B)engel van een zoon, een koningskoppeltje! Ondanks dat ik erg trots ben op mijn kindertjes voel ik me soms zo slecht!! Sinds september zit ik werkloos thuis, ik wil best aan het werk maar liefst op vaste dagen ivm met BSO en KDV, maar om me heen hoor ik alleen maar "Wat lekker dat je thuis met je kindertjes zit''Heerlijk alle tijd!'... Ik vind er niks aan, ik geniet niet van mijn kinderen zoals anderen soms denken, en ik hou heel veel van ze, maar 'Mama regelt alles wel!''Mama ruimt dat wel op' enz enz Zo fijn om hier zoveel bekende dingen weer terug te vinden in man, kinderen en omgeving!
Dat zo'n klein mensje je alle hoeken van je incasseringsvermogen kan laten zien... Verbaas mij er nog iedere dag over. En dan heb ik 1 klein dreumesje. Nee, dat 'brusje' zie ik totaal niet meer zitten. Kan het nu nog allemaal behappen, maar een tweede zou echt way over the limit zijn. Tip voor wanhopige momenten:innerlijke mantra: Dit Is Maar Een Fase, Dit Is Maar Een Fase...
Ik zat er helemaal doorheen zojuist, maar nu ik de klaagmuur lees zie ik dat ik niet de enige ben met een dwarse peuterkleuter van bijna 3.5 en een dreumes van 19 maanden waarbij de oudste soms zo dwars is.... argh, dan ben ik blij dat ze volgende week weer naar de opvang gaan, kan ik even bijtanken... wat een slechte moeder ben ik toch.
echt niet leuk al die schuldgevoelens naar mijn kindje toe alijd!!!! ze heeft geen papa, dr mama is zwaar depressie,dr mama kan niet rustig blijven als ik stoute dingen doe, dr mama kan het niet elke dag opbrengen om naar buiten te gaan, dr mama is eenzaam, dr mama huilt elke dag, ze ziet opa en oma bijna nooit, als ze jarig is komen er hooguit 3 mensen. pfffffffff voel me zo machteloos en moe.
Pff herkenbaar allemaal. Ik heb een zoontje van 3 en een baby van 5 maanden. Baby heeft nog geen nacht doorgeslapen, wordt elke nacht minstens 5 keer wakker waardoor ik totaal oververmoeid ben en geen leuke mama meer ben voor de oudste. Ook overdag wil de jongste constant aandacht. Ik werk 30 uur per week, het hele huishouden en verzorging van de kids komt op mij neer. Mijn man doet helemaal niks want hij werkt fulltime en ik "maar 30 uur". Soms zou ik willen dat we het maar bij 1 hadden gelaten want ik stort binnenkort in.
voel me enorm schuldig, maar ik vind 1 kind wel genoeg, kan me niet voorstellen dat al die ouders twee of drie keer zoveel luiers willen verschonen, snotneuzen willen vegen, wassen willen draaien, slaapuren willen inleveren. Ligt dat nou aan mij?? Het gekste is dat iedereen mij een supermoeder vindt... ze moesten eens weten.
ik snap al die mensen niet die zeuren dat ze het zo zwaar hebben omdat hun kind niet doorslaapt. De biologische doorslaapleeftijd is 9 - 10 maanden. Die arme kindjes met pyamapapjes en rijstebloem volproppen voor je eigen egoisme....bah! En je dan afvragen waarom ze obesitas krijgen of last van hun buikjes.
Wanneer mag mama een hele dag in bed liggen met heel veel chocola omdat ze ongesteld is? In een ander leven zeker?
ik ben het zo zat om voor alles op te draaien, het opvoeden en verzorgen van 3 kinderen, een peuter een dreumes en een baby. een man die helemaal niets doet en het huishouden en koken ook allemaal kado krijg en dat met een chronische ziekte erbij.pfffff
