Een anonieme klaagmuur, omdat iedereen wel eens zijn hart wil luchten

Ik ben in december bevallen van mijn zoontje en ben hartstikke gelukkig met hem. Nu ik voel hoe bijzonder het is om een kindje te hebben, ben ik gevoeliger voor mensen die geen kindje kunnen krijgen of een kindje zijn verloren. Soms voel ik me schuldig als ik dolgelukkig over straat loop achter de kinderwagen, of gek met hem aan het kletsen ben.

Puber zijn juist heel leuk!!

Hoi ik heb eerder een advies nodig Ik heb een stiefzoon van bijna 4 jaar hij komt om de 2 weken op bezoek als ik kijk naar zijn gedrag en het gedrag van mijn kinderen 4 en 2 jaar oud is er erg veel verschil met mijn zoon van 4 ik zal een paar voorbeelden geven wat mijn stiefzoon doet Hij huilt uit het niets of als mijn vriend naar de winkel gaat gaat mijn stiefzoon huilen met hyperventilatie en stopt hij met spelen gaat op een stoel zitten tot zijn vader terug is .praat heel zacht of negeert ons gewoon hij is heel erg bang om naar bed te gaan begint te huilen. met speelgoed speelt hij de hele dag met een bepaald speelgoed als een van mijn zonen het speelgoed ook even wilt en we zeggen samen spelen samen delen begint hij te huilen en wacht hij dat hij het speelgoed weer heeft met eten kook ik heel variërend versen groente biologische hij geeft vaak aan als ik rijst of pasta ect maak dat hij het niet lust dan zegt hij bij mama krijg ik pizza en friet met frikandel hij doet gemiddeld meer als 1 uur over het eten maak niet uit of het een sneetje brood is of avond eten als ik naar hem kijk lijkt het of hij bepaalde vorm van autisme heeft of er is iets anders aan de hand en we zien het niet Hopelijk heeft er iemand advies of herkent iemand het als een normaal gedrag van deze leeftijd

hej ik heb een vraag. niet zo zeer klagen maar eerder een onrust. Mijn zoon is nu drie jaar en 2 maansen oud en vandaag vond ik hem in een kleermakershouding op zijn bed stilletjes te huilen. muisstil huilen. Ik heb dat nog nooit mee gemaakt en maak mij dus ernstig zorgen.. ik probeer met hem te praten. en voreg of er wat aan de hand was en hij zegt ja. toen vroeg ik aan mijn zoon of hij mij kon uitleggen wat er aan de hand is. helaas kreeg ik geen antwoord. wat ik ook snap aangezien het nogal moeilijk is voor hem om alles uit te spreken, en precies te zeggen wat er is. het voelt niet lekker. Ook vandaag kreeg ik hem thuis van schooltje en leek het wel alsof ze daar niet zijn pamper hebben gedaan. ook deed zijn rug pijn. want met elke aanraking zei hij auw. wie kan me helpen? ik weet niet of er een link is met deze twee dingen of los staat van elkaar. btw morgen op school krijgen ze er zo ie zo wat van te horen op schooltje.

Moeder van twee engeltjes van 2 en 4. Ze zijn lief, mooi, slim. Maar als ze ruziën of fratsen uithalen (tandpasta uitsmeren in de vloerbedekking, kleuren op de meubels, of verzin maar wat!), dan ontplof ik volledig en ken ik mezelf niet meer terug. Dit gebeurt zo vaak, dat ik mezelf niet meer vertrouw. Ik baal van mezelf en had altijd gedacht dat ik een liefdevolle moeder zou zijn. Ik ben moe en gespannen. Alles is teveel. Wordt dit ooit beter?

jeeeej, ik ben zo blij, ik ben zwanger maar nog maar heel kort, namelijk 4 weken. Nou is het bijna kerst. Dat maakt het voor mijn vriend en mij best lastig om het voor ons te houden aangezien de familie dit jaar bij ons over de vloer komt. Wat vinden jullie? Kunnen we het nu al vertellen of moeten we even wachten. En wat is dan een goede manier om bij de familie geen argwaan te wekken? Ik sta er namelijk om bekend dat ik van een wijntje hou 😉

Mijn verleden was chaotisch, zwaar en heb daardoor veel gemist in het leven Probeer mijn kinderen de liefde en veiligheid te geven die ik niet heb gehad Al zeg ik het zelf we doen het best goed 🙂 MAAR elke dag moet ik mijn medicijnen innemen, zodat mijn kinderen niet mijn kwaadaardige persoonlijkheid zien Het is moeilijk te weten dat ik nooit zonder mijn meds zou kunnen...

Gedicht ontroostbaarheid Ze aarzelt als een winterakoniet in de bevroren aarde en keert zich af en aan en wacht op tekens Ik zie haar ogen vol geschoten, echte tranen huilen haar gezicht en keert ze terug naar me mijn armen dwingend om haar heen, ontroostbaarheid Ga niet weg zegt ze blijf altijd hier waar je nu bent en laat me niet alleen en droog mijn tranen met je jas Ik lees waarom ze zo maar begrijp niet wat ze voelt ze lijkt op me als kind ik fluister in haar bange oren dat ik haar niet verlaat Ze zal de huilbui zijn vergeten later maar ik weet nog goed waarom ik was zoals ze nu is en ken haar later zoals ik eens mezelf voor Lola, 13 maart 2014 Door: Arjen Boswijk

Hallo, sorry hoor, moet even...ik vrees dat ik heel erg nare dingen ga schrijven over mannen. Klootzakken, heb het zo ontzettend gehad. Alles doe ik alleen, alles wat er moet gebeuren om mijn vier kindertjes te laten opgroeien met het gevoel van vertrouwen in een ouder. Het fundament weet je wel, dat het goed is dat je er bent, dat je er toe doet, dat je er blind van op aan kan dat zowel je vader als je moeder er altijd voor je zijn. Gewoon omdat jij hun kind bent en dat je geboorterecht is. Vier kindertjes, geweldige kindertjes, ze zijn mijn alles en dat maakt nou juist dat ik zo boos ben, het voelt alsof ze tekort gedaan worden en dat maakt mij woest. De oudste drie komen uit mijn eerste huwelijk, wat was ik blij toen ik in verwacht was. Een mooi gezin met de man waarmee ik voor altijd ging samenzijn...na de geboorte van ons lieve grietje en daarna twee heerlijke jongetjes bleek toch dat papa echt, ondanks alle moeite, beloften, hoop zijn aller fijnste dag bleef beschrijven als al blowend met een six-pack en bungelend met zijn benen over de rand van een Amsterdamsegracht in gezelschap van zijn vrienden. Waar waren wij, zijn vrouw, zijn drie wondertjes? Loose! Uiteindelijk durfde ik het dan toch te vragen...."Wil jij dit, wil je mij, wil je ons?" "Of leef je liever alleen?" Ik wist het antwoord natuurlijk al maar had de vraag nooit durven stellen. Daar ging hij, met sporttasje naar zijn moeder. Nu acht jaar verder en de eerste kinderalimentatie moet nog komen. Besluit van de rechter, meneer kan niet voldoen, bewijs van nihilstelling....Na jaren leek zijn situatie wat te zijn verbeterd, brieven waarop stond dat hij direct in contact diende te treden zodra er weer mogelijkheden waren. Dacht het niet, waarom zou je je als vader geroepen voelen mee te willen bijdragen aan het financiële gedeelte van het opgroeien van je kinderen? Ze zien er toch netjes uit als je ze eens in de twee weken te logeren krijgt. Gezellig, dat probleem met treinkaartjes blowen we ook lekker de tent uit, zorgt mama wel voor. Deze maffe mama vind het namelijk nog steeds heel belangrijk dat de kindertjes hun papa blijven zien, mama geeft zoveel om het geluk van de kindertjes dat zij papa ook al naait hij haar al jaren lang beleefd blijft benaderen. Mama vertelt ze niet dat ze niet voorkomen in papa's idee over de fijnste dag. Veel plezier schatjes, groetjes aan papa.... Mannetje nummer twee is ontzettend lief maar al heel lang ziek. Hij houdt van mij en van de kindertjes maar net nadat ik dacht dat het dan toch allemaal een beetje goed ging komen kwam daar de depressie. Die pestziekte die mijn lieve man steeds meer opvreet. Maakt dat hij uitgeput is, overgevoelig is een onredelijke partner en vader is naar zijn gezin. Ons kersje op de taart, ons mooie krullebol, weer dat gevoel dat er een ouder niet is. De depressie pakt hem van haar af, van ons af. Mama blijft liefjes, geen zorgen, mama gaat nergens heen....mama zorgt dat alles geregeld is, alleen die papa's he....dat lukt mama maar niet, om die voor jullie te regelen.

Heey lieve ouders, Ik ben nog geen ouder en eigenlijk is dit een Klaagmuur voor ouders maar... Mijn moeder is gescheiden en heeft een meisje (11), een jongen (3) en mij (16). Het is zeker niet altijd makkelijk, dat kan ik super goed zien. Ook zij is wel eens boos, want wij luisteren ook niet altijd. Toch ben ik super trots op haar dat ze het elke keer weer kan oplossen, dat maakt haar zo'n goede ouder!! Zoals ik lees hebben jullie het ook niet altijd makkelijk; peuterpubers, pubers, eigenwijze kleuters, brutale schoolkinderen enz. Maar ook lees ik dat jullie niet opgeven, ondanks dat jullie dat heel graag zouden willen. Bekijk de leuke dingen, dit maakt veel goed! Geef nooit op, en neem de opmerkingen van jullie kinderen maar met een korrel zout!!! JULLIE KUNNEN HET!

Net oudste weer naar school gebracht. Gaat sinds de zomervakantie naar de kleuters en iedere keer is er wel wat. Broekplassen, bijten, krabbelen, ze is niet te verstaan en moet naar de logopediste, luistert niet, is nog speels, is moe, huilt de hele ochtend... Aan de ene kant voel ik me nu een ontzettend slechte moeder aan de andere kant vraag ik me af of ze dan wel op de goede school zit.

Ik hoop niet dat onze tiener/puber jongens (1 van mij, 3 van partner) weer zo enorm gaan klagen en mopperen komende vakantie. Dat ze een keer wel iets leuk vinden, wanneer wij iets voorstellen om wat te gaan doen. En dat ze ook simpele, niet dure dingen om te doen, kunnen accepteren, zonder al te veel commentaar. (wandelen worden ze moe van, een kasteel bekijken is saai, enz. enz.) Zodat we het gewoon gezellig kunnen houden. ?