Een kind opvoeden binnen een homohuwelijk

“Ja, ook anno 2021 krijgen wij nog rare blikken!”
Als je partner van hetzelfde geslacht is als jij, is het niet zo vanzelfsprekend om een kindje te krijgen. Gelukkig zijn er toch opties om een eventuele kinderwens te verwezenlijken. Zo kozen Karlijn (38) en Eva (32) voor adoptie. Bob (62) en Kevin (39) vonden een vrouw die bereid was een kindje voor hen te dragen. Wij spraken beiden stellen en vroegen ze hoe het is om een kind op te voeden binnen een homohuwelijk.

Echt onder de indruk

Karlijn en Eva hebben nu 9 jaar een relatie. Ze ontmoetten elkaar tijdens hun studie. Eva: “Ik was net een week begonnen mijn studie bedrijfskunde, toen ze de klas binnen kwam lopen: Karlijn. Ik had nog nooit zo’n mooie vrouw gezien. Lang blond haar, een engelachtig gezichtje en een lekker mollig lijf. Ik wist al vanaf mijn puberteit dat ik lesbisch was en had ook wel vriendinnetjes gehad, maar van Karlijn was ik echt onder de indruk. Ze vertelde me dat ze een aantal jaar de wereld over gereisd had en zich nu echt wilde settelen. Daar hoorde een opleiding bij, want ze wilde een leuke baan vinden en ooit een woning kopen. Toen ik vroeg of er in dat plaatje ook een leuke man thuishoorde, keek ze me strak aan en zei ze dat ze meer van de vrouwen was. Volgens mij heb ik nog de hele dag met een rood hoofd rondgelopen.”

Ik dacht dat ze hetero was

Karlijn lacht. “Ik had geen idee dat ik zo’n indruk achterliet. Eva was veel jonger dan ik en ik dacht dat ze hetero was. Ik dacht geen moment dat ze geïnteresseerd zou zijn in mij. En toch bleek dat zo te zijn. We hebben eerst nog twee jaar om elkaar heen gedraaid. Ik was haar namelijk ook meer dan alleen aardig gaan vinden, maar ik was nog niet helemaal over mijn ex heen. Ik heb een lange tijd in Gambia gewoond en had daar een relatie met een prachtige Gambiaanse. Stiekem, want homoseksualiteit is daar nog veel meer een taboe dan hier. Ik dacht nooit dat ik op een blonde, oer-Hollandse dame zou vallen. Maar toch gebeurde dat. Toen ik van studie switchte, hielden Eva en ik contact. En zo bloeide er wat moois op.”

Kinderwens

Eva: “Die kinderwens was er bij ons beiden, want dat bespraken we in het begin van onze relatie al. We spraken af dat we, mochten we allebei slagen en een baan vinden, een kindje zouden krijgen. Vier jaar later was dat moment er. We zijn eerst ruim een half jaar bezig geweest met het doornemen van alle opties. Eén van ons zou zwanger kunnen worden met behulp van een donor, maar dat voelde voor ons beiden niet eerlijk. We wilden geen kindje dat het DNA van slechts één van ons droeg. Uiteindelijk verdiepten we ons in adoptie en besloten we ervoor te gaan.”

Verplichte voorlichtingscursus

Karlijn: “Ja. En dat was niet makkelijk. Nog voor we aan een traject mochten deelnemen, moesten we aan een verplichte voorlichtingscursus deelnemen. Dat kostte een flinke duit, maar we hadden het ervoor over natuurlijk. Die 5 bijeenkomsten waren overigens ook vrij zwaar. Het werd ons beiden duidelijk dat adoptie niet zo makkelijk zou worden. Toen we na de cursus nog steeds zeker wisten dat we door wilden in het traject, werden onze gegevens doorgestuurd naar de Raad van Kinderbescherming. Deze zou een gezinsonderzoek laten uitvoeren. Als dat positief bevonden werd, konden we écht stappen gaan zetten. Dan zouden we toestemming van de overheid krijgen voor het adopteren van een kind.”

Veel getwijfeld

Eva: “Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad. Ik heb heel veel getwijfeld en ondervond echt veel stress van dat onderzoek. Ik was bang dat we niet goed genoeg zouden zijn en had zelfs nachtmerries dat we geen toestemming kregen. Uiteindelijk kregen we die gelukkig wel. Een jaar geleden konden we, na een regelrechte horrorprocedure, ons meisje in onze armen sluiten. Ze heet Katie en komt uit de USA, waar een tienermoeder ons uitkoos als ideale adoptieouders. Dat was zó’n ontroerend moment!”
Karlijn heeft tranen in haar ogen. “Ja, dat moment zullen we ons in het bejaardenhuis nog herinneren.”
Intussen is Katie anderhalf jaar en woont ze sinds een jaar bij Karlijn en Eva. Omdat het stel beiden werkt, gaat Katie 2 dagen in de week naar het kinderdagverblijf.

Rare blikken

Eva: “Daar kregen we in het begin wel rare blikken. We wonen in een middelgrote stad die tegen de biblebelt aan ligt, en zoveel zijn ze hier nu ook niet gewend. Natuurlijk zijn er veel meer homoseksuele stellen. Maar in het begin hebben we aan alle crècheleidsters keer op keer moeten uitleggen hoe onze relatie in elkaar zat en waar Katie dan vandaan kwam. Maar tegenwoordig zijn ze er wel aan gewend, hoor. Of wij zelf al gewend zijn aan het ouderschap? Ja, het is niet heel anders dan bij onze vrienden die kinderen hebben. We genieten net zo veel van onze kleine meid, en lopen ook tegen dezelfde dingen aan. Natuurlijk is onze dochter geadopteerd, maar voor de rest is het gewoon hetzelfde als elk ander ouderschap!”

Biseksueel

Voor Bob (62) en Kevin (39) ligt dat anders. Kevin vertelt: “Onze relatie zit iets aparter in elkaar, zeg maar. Bob is homo en ik ben biseksueel. We wonen de helft van elk jaar in Thailand, en daar heb ik ook nog een vriendin. Zij is zwanger van mij geworden. Onze zoon is dus ook echt gewoon mijn eigen kind. Eigenlijk is Ethan ons parttime kind, want we zorgen ieder jaar natuurlijk maar een halfjaar voor hem. De andere helft van het jaar woont hij gewoon bij mijn vriendin, zijn moeder dus. Of we van plan zijn Ethan naar Nederland te halen? Als Bob komt te overlijden gaan we die procedure wel in gang zetten, ja. Nu nog niet: dat zou niet werken.”

Zes maanden per jaar in Thailand

Bob beaamt dat. “Ik wist vanaf het begin dat Kevin biseksueel was. Ik wilde hem op dat gebied niets onthouden, dus vond ik het oké als hij een vriendin zou zoeken. Kevin valt op kleine slanke poppetjes, dus het verbaasde me niets dat hij in Thailand het geluk vond. We hebben een goedlopend bedrijf en kunnen daardoor elk jaar voor zes maanden naar Thailand vertrekken, dus ik heb zijn vriendin ook goed leren kennen. Het klikt tussen ons drieën, maar ik heb ook momenten waarop ik jaloers ben. Daarom leek het ons een goed idee om Ethan en zijn moeder pas naar Nederland te halen als ik wegval. Of ik Ethan als mijn zoon zie? Daar heb ik moeite mee. Kevins vriendin heeft het kind wel voor ons gedragen, maar omdat ze ook nog een stel zijn samen, voel ik me af en toe meer een opa dan een vader.”

Homohuwelijk

Kevin vindt dat onzin. “Bob had al heel lang een kinderwens. Het is binnen een homohuwelijk echt heel moeilijk om een kind te adopteren. We zijn bewust op zoek gegaan naar een draagmoeder, maar ook daar zaten haken en ogen aan. Dit leek ons de beste optie. Of we tegen vooroordelen aanlopen? Nou en of. Bob en ik zijn nu 20 jaar getrouwd. Toen was homohaat nog veel sterker aanwezig dan nu. Maar ook anno 2019 krijgen we rare blikken. Zeker als we vertellen dat onze relatie open is, ik biseksueel ben en we ook nog een kind hebben dat in Thailand woont. Sommige mensen zeggen zonder enige vorm van gêne dat we pedofielen zijn, omdat we zes maanden per jaar in Thailand wonen. Erg bizar. Maar uiteindelijk hebben we het er allemaal voor over en zijn wij gelukkig op deze manier. Bob en ik houden zielsveel van Ethan en ik hou met heel mijn hart van mijn vriendin. Mensen zouden zich eens wat meer met zichzelf moeten bemoeien. Ja, op het gebied van homoacceptatie is er anno 2019 nog heel wat te winnen!”

Meer informatie

Verschillende relatievormen, wat zijn de variaties op het traditionele gezin?
Een driehoeksrelatie is misschien niet standaard maar als het werkt…?
Lesbisch of homostel en kinderwens
Ouderschap, iedereen kleurt dit anders in
Welke levenslessen geef jij mee aan je kinderen?
Genderneutraal opvoeden
Gender neutraal opvoeden, waar is het goed voor?
Coming out Day

Bronvermelding

Tekst: Amber Fernandes
Stockfoto: 123rf.com