Interview: “Ik houd mijn kinderen weg bij hun oma”

Veel jonge kinderen vinden het heerlijk om tijd bij hun opa en/of oma door te brengen. Andersom vinden veel grootouders het ook fijn om de kleinkinderen over de vloer te hebben. Monique (30) houdt haar dochters van 2 en 4 echter angstvallig weg bij hun oma. Kort na de bevalling van haar tweede kindje verbrak Monique elk contact met haar moeder. “Ze zal nooit een goede oma kunnen zijn na alles wat ze mij heeft aangedaan.”

“Ze maakte mijn leven tot een hel”

“De verstandhouding met mijn moeder is nooit optimaal geweest. En dan druk ik me nog netjes en voorzichtig uit. Al op jonge leeftijd merkte ik dat het er in mijn gezin anders aan toe ging dan bij vriendinnetjes thuis. Mijn vader was een lieve man. Hij is vorig jaar helaas overleden. Hij was, en dit bedoel ik niet oneerbiedig, geen helder licht. Hij was een vakman die wonderen kon verrichten met zijn handen en daar heb ik veel respect voor. Maar intelligent was hij niet. En hij was verblind door de liefde voor mijn moeder. Tel die twee dingen bij elkaar op en je begrijpt dat mijn moeder hem volledig in haar macht had.”

“Na de bevalling kreeg mijn moeder een postnatale depressie. Mijn vader nam tot ik een jaar of 5 was de zorg voor mij op zich. Daarna begon mijn moeder stukje bij beetje op te krabbelen. Maar beter werd het er niet op. Ze maakte mijn leven tot een hel met haar gedrag. Zo moest ik geregeld aanhoren dat het mijn schuld was dat zij ziek was geworden. Als mijn vader niet keek kneep ze me vanuit het niets en als ik dan ging gillen deed ze alsof ik gek was en er niets aan de hand was.”

Een slecht mens

“Toen ik ouder werd, werd het alsmaar erger. Naar de buitenwereld leek alles koek en ei. Ik was het moeilijk opvoedbare kind waar zij zo vreselijk onder gebukt ging. Als niemand keek, keek ze vuil naar me en maakte ze de meest verschrikkelijke opmerkingen. Bijvoorbeeld dat ik lelijk was, dom en niets waard. En dat ik het slechtste in mensen naar boven haal. Dat ze me haatte. Dat soort dingen. Als kind schrok ik daar natuurlijk heel erg van, en ging ik geloven dat er echt wat mis met me was. Al vanaf jongs af aan heb ik het idee dat ik een slecht mens ben. Dat komt natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen.”

“Ook fysiek geweld schuwde ze niet”

“Naast het knijpen deinsde mijn moeder ook niet terug voor ander fysiek geweld. Had ik in haar ogen iets verkeerd gedaan? Dan kreeg ik een pak op mijn broek. Of eigenlijk op mijn billen: mijn broek ging naar beneden, ik ging over de knie en kreeg harde klappen met vlakke hand tot ik het uitgilde van de pijn. Na afloop maakte ze dan grapjes over de rode handafdrukken op mijn billen en gierde ze het uit. Ik voelde me dan altijd zó ontzettend vernederd.”

“In de puberteit werd het alleen maar erger. Ik kan wel honderd voorbeelden geven van wat mijn moeder me allemaal heeft aangedaan, maar het ergste is dat ze me betrapte toen ik in mijn slaapkamer intiem was met mezelf. Ze begon te gillen, schreeuwen en maakte me voor van alles en nog wat uit. Ik moest mijn spullen pakken en weg uit huis, ze kon me daar niet meer hebben na dit alles. Vervolgens is ze bij meerdere buren gaan aanbellen om te vertellen dat ik mezelf aan het vingeren was. Ik heb me nog nooit zo geschaamd.”

Bang voor seksualiteit en intimiteit

“Door de opvoeding was ik als jongvolwassene doodsbang voor seksualiteit en intimiteit. Ik schaamde me voor mijn lichaam en had het idee dat seks iets vies was, iets dat eigenlijk niet mocht, maar stiekem gedaan diende te worden. Uiteindelijk ben ik daarvoor in therapie beland. Niet alleen daarvoor trouwens, maar om mijn hele jeugd te verwerken. Zo’n behandeling als laat natuurlijk zijn sporen na. Duurzame relaties aangaan lukte me bijvoorbeeld nooit. Nu heb ik sinds 4 jaar een vriend, en dat gaat gelukkig goed. Mede met dank aan de therapie en zijn engelengeduld.”

“Ik nam me voor om niet te worden zoals zij”

“4 jaar geleden werd onze oudste dochter geboren. Dat was een prachtig moment voor ons. Ik nam me voor het tegenovergestelde te worden van mijn eigen moeder. Mijn dochter zou als prinsesje behandeld worden. In die tijd had ik nog contact met mijn moeder, ook al stond het op een laag pitje. Heel af en toe gingen we bij haar op bezoek. Tegen mijn dochter deed ze dan normaal, maar goed, die was toen ook nog echt piepklein. Bij mij begon het ook pas toen ik rond de 5 jaar was. Ik werd al snel bang dat de geschiedenis zich zou gaan herhalen en dat mijn dochters onherstelbaar beschadigd zouden raken door haar gedrag.”

“Ze valt me nog geregeld lastig”

“Toen onze tweede dochter geboren werd 2 jaar terug besloot ik om alle lijnen met mijn moeder door te knippen. Ik wilde absoluut niet langer dat mijn kinderen aan haar blootgesteld zouden worden. Haar gedrag was namelijk niet veranderd. Nog steeds had ze ontzettend veel kritiek op me. Ik deed alles verkeerd met de kinderen, sterker nog: ik had met mijn vriend, de dweil zoals zij hem noemt, nooit kinderen moeten krijgen. Ik had een echte vent moeten nemen die me, in haar woorden, kon corrigeren op mijn wangedrag.”

“Die opmerking was voor mij echt de druppel. Sinds ik ons contact heb verbroken zijn mijn vriend en ik verhuisd naar de andere kant van het land. Want ze stond geregeld voor de deur. Ook belt ze nu nog weleens op om me de huid vol te schelden. Het is verschrikkelijk.”

Zij wordt nooit oma van mijn kinderen

“Het contact met mijn moeder verbreken en mijn meiden bij haar weghouden is in alle oprechtheid de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Ik heb er geen moment spijt van gehad. Het is nu 2 jaar geleden en ik denk dat ik mijn moeder waarschijnlijk nooit meer ga zien. Zij zal nooit oma worden van mijn kinderen. Ze is niet de jongste meer, en de dag dat ze er niet meer is komt steeds dichterbij. Of ik naar haar begrafenis ga? Dat weet ik echt niet. Natuurlijk zal ik verdrietig zijn als ze doodgaat. Maar ik wil niet het risico nemen dat ze mijn dochters op dezelfde manier gaat behandelen als ze bij mij deed.”

De namen in dit artikel zijn gefingeerd om privacyredenen.

Meer informatie

Omgaan met een opa- of omawens zonder kleinkinderen
Oma en opa dag: Een feest voor de grootouders
Je schoonmoeder als criticus. Hoe ga je hiermee om?
Schoonvader from hell
Corona: Vergeet oma en opa niet!
Een goede band met je kleinkinderen

Bronvermelding

Tekst: Amber Fernandes
Stockfoto: 123rf.com