Danique verloor haar dochtertje tijdens de zwangerschap
Na een moeizaam ivf-traject en een horrorzwangerschap vervloog al onze hoop
Al vanaf kleins af aan wist Danique dat ze moeder wilde worden. Ze zag zichzelf altijd al voor zich met een groot gezin. Toen ze Teun ontmoette, bleek al snel dat hij het vaderschap ook helemaal zag zitten. Maar toen een zwangerschap na 2 jaar nog steeds uitbleef, begon Danique zich zorgen te maken. Uiteindelijk besloot het stel de medische molen in te gaan. Na een moeizaam en slopend ivf-traject is Danique eindelijk zwanger. Danique vertelt: “Ik voelde eigenlijk al gelijk dat het niet goed zat. En toen werd mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid…”
Ik stuurde hem een vriendschapsverzoek
“Toen ik Teun 15 jaar geleden ontmoette wist ik het diep van binnen al gelijk: dit is ‘m! Ik kende hem van het uitgaan en vond hem direct een onwijs knappe jongen. Hij had humor en was altijd de gangmaker van de groep, maar op een leuke Hans Teeuwen-manier. Hij had een bijzondere air om hem heen hangen, met zijn halflange blonde haar en slungelige voorkomen. Hij durfde mij alleen niet aan te spreken en ik hem ook niet, waardoor we lang om elkaar heen draaiden.”
“Uiteindelijk studeerden we allebei af en verloren we elkaar uit het oog. Heel af en toe zocht ik Teun nog wel eens op Facebook op. Hij werkte intussen als IT-specialist bij de overheid en had volgens Facebook een relatie met een leuke, knappe vrouw. Tot ik op een dag zag dat zijn status veranderd was in “vrijgezel”. Ik trok de stoute schoenen aan en stuurde hem een vriendschapsverzoek. Hij stuurde me een berichtje en nog dezelfde avond zat ik bij hem thuis op de bank.”
Verminderd vruchtbaar
“Sindsdien zijn we samen. Een halfjaar later kochten we al een huis samen. Dat is nu 9 jaar geleden. Al vrij snel werd duidelijk dat we allebei een sterke kinderwens hadden. We zijn eigenlijk direct begonnen met proberen, vooral omdat we minimaal 3 kindjes wilden. We waren al bijna 30, dus hadden ook geen 10 jaar de tijd meer.”
“Toen ik het eerste jaar niet zwanger werd, maakte ik me eigenlijk nog niet zo’n zorgen. We hadden ook niet verwacht dat ik direct na het stoppen met de pil zwanger zou worden. Maar toen na 2 jaar de zwangerschap nog steeds uitbleef, zijn we naar de huisarts gegaan. We werden doorverwezen naar een fertiliteitsarts en uiteindelijk bleek dat ik verminderd vruchtbaar was. Er werd geen oorzaak voor gevonden.”
Twee miskramen
“We belandden in de medische molen. Na een heleboel onderzoeken en hormonale medicijnen bleek ivf de enige optie. We waren allebei 33 toen het ivf-traject eindelijk startte. Het was een verschrikkelijke rollercoaster met teleurstelling op teleurstelling. We hebben vaak overwogen te stoppen. Twee miskramen en duizend huilbuien verder was ik op mijn 35e eindelijk weer zwanger. We durfden het de familie pas te vertellen na 15 weken, zodat we vrij zeker waren dat het niet meer kon misgaan.”
Een horrorzwangerschap
“Mijn zwangerschap verliep allesbehalve goed. Rond de 8 weken werd ik zo misselijk dat ik bijna niet meer kon functioneren. Ik moest me geregeld ziekmelden op het werk. Uiteindelijk werd ik opgenomen in het ziekenhuis omdat ik zoveel moest spugen dat ik uitdroogde. Rond de 20 weken waren de klachten eindelijk voorbij. Intussen wist ik ook dat we een meisje kregen en dat de baby gezond was. Het grote genieten kon eindelijk beginnen, maar ik kon me er niet toe zetten. Ergens, diep van binnen wist ik dat het niet zo mocht zijn.”
Ik werd pas 2 dagen later wakker
“Toen ik 26 weken zwanger was, werd ik wakker met hevige buikpijn. Ik sloeg mijn dekens weg en zag een grote plas bloed tussen mijn benen lopen. Teun schrok wakker, trok wit weg en belde in paniek 112. Ik herinner me weinig van de ambulancerit naar het ziekenhuis. Als verdoofd hoorde ik aan dat mijn placenta aan het loslaten was en dat onze dochter NU werd gehaald. Ik ben onder narcose gegaan en pas twee dagen later werd ik wakker. Toen ik te horen kreeg dat ons dochtertje het niet had gered, zakte de grond onder mijn voeten weg.”
Adoptie
“Op de automatische piloot overleefde ik de komende tijd. Op de begrafenis van onze dochter Zoë had ik zo’n last van de wond van mijn keizersnede. Ik voelde aan mijn lichaam dat ik moeder geworden was, maar er was geen baby. Na heel veel gesprekken besloten Teun en ik dat dit niet voor ons was weggelegd. Na een jaar besloten we voor adoptie te gaan. Ook een langdurig traject, maar dan weet je botweg gezegd wel zeker dat je er een kind aan overhoudt.”
Allerlei fysieke klachten
“Twee jaar later waren we al redelijk ver in het adoptietraject, toen ik allerlei fysieke klachten kreeg. Koude rillingen, opgezette borsten, misselijkheid. Ook begon ik weer te spugen. Alle stress kwam eruit, dachten Teun en ik nog. Toch stond hij erop dat ik naar de huisarts ging. Die vroeg vrijwel direct wanneer ik voor het laatst ongesteld was geweest. Mijn menstruatie is altijd onregelmatig geweest en bleef wel vaker 2 maanden uit. Ik was van de stress flink afgevallen, wat al beslist niet nodig was.”
Een steek in de rug
“Toch deed ik op aanraden van de huisarts een zwangerschapstest. Ik was boos toen die positief was. Ik weet dat het misschien gek klinkt, maar het voelde als een wrange grap van boven. Na al die ellende van de ivf-trajecten en poging op poging die mislukte, de miskramen en de doodgeboorte van Zoë, voelde dit als een steek in mijn rug. De huisarts verwees me door naar een gynaecoloog, maar ik besloot niet naar de afspraak te gaan. Ook vertelde ik Teun niks. Ik zou toch weer een miskraam krijgen dacht ik, dus ik wilde hem niet blij maken met een dooie mus.”
Samen naar de gynaecoloog
“Weken gingen voorbij. Uiteindelijk merkte Teun op dat ik wat voller werd. Hij voegde er snel aan toe dat hij dat niet erg vond en dat ik nog steeds even mooi was voor hem. Maar hij vroeg zich wel af hoe het kwam. Ik ben nooit een grote eter geweest en mijn eetpatroon was niet veranderd. Toen brak ik en kon ik het niet langer voor me houden. Ik barstte in huilen uit en vertelde dat ik zwanger was, maar niets had durven zeggen uit angst. Teun begreep me, hield me vast en huilde ook.”
“Dan ben ik niet meer zwanger”
“We gingen samen naar de gynaecoloog, waar ik al 15 weken zwanger bleek te zijn. De echo van ons kindje zag er goed uit. Toch durfde ik absoluut niet te genieten van deze zwangerschap, ondanks de goede opvolging in het ziekenhuis. Toen ik 26 weken zwanger was, voelde ik een intens verdriet om Zoë, die er nooit had mogen zijn. Ik kreeg angst- en paniekaanvallen, was bang dat deze zwangerschap hetzelfde zou eindigen. Gelukkig kreeg ik daarvoor goede psychologische begeleiding.”
“Steeds als mijn psychologe een nieuwe afspraak inplande, zei ik: “Dan ben ik toch niet meer zwanger.” Ik had echt nul vertrouwen meer in mijn lichaam en dacht dat ik zeker geen kindje kon voldragen. En toch: week na week passeerde. Mijn kindje bleef goed groeien en op een gegeven moment was ik gewoon 38 weken zwanger! In overleg met het ziekenhuis werd besloten een geplande keizersnede te doen met 39 weken. Dit omdat ze geen enkel risico wilden lopen. Een gewone bevalling was voor mij niet de juiste keuze.”
Daar was Elias
“Toen ik precies 39 weken zwanger was, brak de grote dag aan. We hadden ons de dag ervoor al in het ziekenhuis gemeld. De keizersnede verliep voorspoedig. Dit keer ging ik niet onder narcose, maar kon ik zelfs op een scherm meekijken hoe ons zoontje uit mijn buik werd gehaald. Een kerngezonde jongen van bijna 4 kilo. Teun en ik durfden het bijna niet te geloven, maar daar was Elias.”
“Ik leefde op een roze wolk. De kraamtijd was heerlijk. Ik lag alleen maar op bed te genieten van mijn gezinnetje. Toch bleef er een stukje angst zitten, zowel bij mij als bij Teun. Teun werd zelfs elke nacht wakker om te checken of Elias nog ademde. Iedereen die een kindje is verloren, zal dit wel herkennen vrees ik.”
Regenboogbaby
“Intussen is Elias een gezond kereltje van 10 maanden. Hij zit al rechtop, kruipt de kamer rond en begint al te brabbelen. Echt geweldig. We genieten allebei met volle teugen van het ouderschap. Nooit hadden we geloofd dat dit ons gegund was, maar hij is er echt: onze mooie en lieve regenboogbaby.”
Op het moment van interviewen was Elias 10 maanden. Intussen is hij bijna anderhalf en heeft hij er een geweldige zus bij gekregen. Teun en Danique hebben een dochter geadopteerd uit China. Hun gezin is nu compleet.
Meer informatie
Wat is een regenboogbaby?
Verdriet, hoe kun je er het beste mee omgaan?
Hoe steun je iemand na een miskraam
Op het verlies van een kind ben je nooit goed voorbereid
Bronvermelding
Tekst: Amber Fernandes
Stockfoto: 123rf.com
