Het restaurant is geopend
Op een maandagmiddag open ik mijn privé mailbox tijdens mijn werk. Ik word geroepen door de *ploengj* van mijn telefoon. Ik kan geen weerstand bieden aan de nieuwsgierigheid naar dit bericht. Duimen dat mijn werkgever dit niet leest. Ik geef namelijk toe aan deze nieuwsgierigheid buiten mijn pauzetijden om.
Korte samenvatting
Een korte samenvatting van de tekst. Want ik kan me heel goed voorstellen dat u ook op het puntje van uw stoel zit om erachter te komen wat er in de e-mail stond.
Eigenlijk zijn we niet meer op zoek naar nieuwe bloggers, maar ik vind de insteek van je teksten erg interessant en ook je manier van schrijven spreekt me erg aan. Hmmm… ik kom erachter dat niet een samenvatting is, maar de gehele tekst. Welk onderwerp ik dan onder mijn hoede ga nemen, dat laat ik nog even in het midden. Om zo de spanning een beetje op te bouwen, zodat je blijft lezen.
Even voorstellen
Ik zal mij even netjes voorstellen. Mijn naam is Anita Schokker. Als je bij mij aanbelt en je komt binnen dan komt er een poes naar u toegelopen en zie je een vrouw van 60 jaar. O wacht, je hebt bij de buren aangebeld. Een deurtje verderop zul je mij vinden. Welkom in ons huisje op de Veluwe. “Neemt maar plaats op de paarse stoel aan de eettafel. Alstjeblieft een kop thee. En neem gerust een kijkje in de keuken van ons leven.”
Help!
“Help!”, roep ik uit. Ik ren naar de pan met de sperziebonen om deze opzij te trekken, maar het is al te laat. De water is al borrelend onder de deksel door gepiept en ligt nu als een plas water naast de pan triomfantelijk naar mij te lachen. Mijn man komt met de tuinsproeier in zijn hand een kijkje nemen. En ook hij kan de lach op zijn gezicht niet verbloemen. Het is weer zover, deze mama heeft betere kwaliteiten dan koken. Tegelijkertijd ben ik wel blij dat ik weer durf te koken. Er is een lange tijd geweest dat ik niet in de weer durfde te zijn met kokend water. Ik heb namelijk epilepsie. Kokend water en epilepsie is niet altijd een geweldige combinatie.
Welk toetje?
“Mam! Welk toetje hebben we vanavond?, vraagt onze tussenin-smurfin van 4 jaar. “Lieve schat, wees gerust er komt echt een toetje na het eten. Laat mij eerst maar even het avondeten tot een goed einde brengen.”, vertel ik haar. Ondertussen staan onze kleine jongens smurf van 1 jaar aan mijn benen te hangen. Ik kijk naar beneden en zie een lading zand rondom zijn snoetje zitten. Hij heeft dus ook al door dat mama vanavond geen culinair hoogstandje zal creëren.
Aan tafel!
We kunnen aan tafel. Voor mij zie ik een bekkie krom trekken. Onze oudste smurfin van 6 jaar slikt haar sperzieboon met moeite door. “Ze zijn een beetje hard. Maar je hebt wel goed je best gedaan, mam”, krijg ik te horen.
Romige yoghurt
De romige yoghurt uit een pak heb ik voortreffelijk in een schaaltje weten te schenken en ik zie dat iedereen trots is op mijn dessert inschenk kunsten. De borden worden op het aanrecht gezet en ik loop naar buiten met de eetresten in de pan. Achter mij hoor ik dat er een sprintje wordt ingezet. Ik zet de pan op de grond en onze allesetende labrador geniet van een zalige maaltijd. Ik weet zeker dat zij mij een honden Michelinster zou geven als deze bestond.
Kopje thee
“Heb je genoten van je kopje thee?” Je hebt een paar uurtjes mogen genieten van mijn gezinsleven. Ik zal je meenemen in de verhalen rondom ons gezin in combinatie met mijn diagnose epilepsie. Het heeft een impact op ons gezin. Zowel verdrietige alsmede gelukkige momenten. Gezellig als je ook een keer aanschuift tijdens ons avondeten. Welkom!
Extra informatie
Bronvermelding
Tekst: Anita Schokker
© afbeelding: 123rf.com
