Het dertigersdilemma, hoe ga je daarmee om?
Is dit nou alles?
Sinds kort weet ik waar ik last van heb. Het heeft zelfs een naam: het dertigersdilemma. Een goede vriendin deelde me dat mede. Gewoon, op een zonnige middag bij mij in de tuin, met een kopje groene thee erbij. Die vriendin heeft een paar blauwe maandagen psychologie gestudeerd, en dus heeft ze er verstand van.
“Bijna alle dertigers worstelen ermee,” legt ze uit. “Die eeuwige existentiële is-dit-nou-alles-vraag. Het idee dat je gefaald hebt, niet genoeg gepresteerd hebt. Niet goed genoeg bent.”
Het moet sneller, hipper, innovatiever
Ik knik begrijpend met mijn hoofd en accepteer daarmee de diagnose. Want ja, daar herken ik mezelf best een beetje in. Mijn leeftijdsgenoten beginnen soms nu pas aan kinderen. Eerst hebben ze een dijk van een carrière opgebouwd, een wereldreis gemaakt, een huis gekocht en de liefde van hun leven ontmoet. Dit alles in high definition geëtaleerd op Instagram voor hun honderden volgers.
En daar kom ik aan: de laatbloeier. Ontelbare studies en cursussen gevolgd, de helft niet afgemaakt. Ik heb werk, maar ergens daarbuiten ligt een nóg leukere, betere en meer bevredigende baan op me te wachten, dus jaag ik daar op. Want het moet sneller, hipper, innovatiever. Mijn LinkedIn-profiel moet net zo’n glorieuze plek worden als het bij al die andere, goed gelukte dertigers is. Dus volg tussen de bedrijven door nog een marketingcursus. Met als gevolg dat ik niet eens tijd heb voor de liefde. En trouwens ook niet om dagelijks iets op Instagram te posten.
Het stralende lichtpuntje
Eén aspect van het dertigersdilemma blijft mij gelukkig bespaard: het wel-of-geen-kinderen-vraagstuk. Ik heb namelijk al een kind. En die is supergoed gelukt, dus wat mij betreft blijft het bij deze ene. Nee, echt. Mijn tienjarige zoon heeft wel een shout out verdiend. Want tussen al die dilemma’s, keuzestress en twijfels door is hij het stralende lichtpuntje: het bewijs van mijn beste prestatie ooit. Nee, het kan niet op mijn LinkedIn-profiel, maar het opvoeden van een kind is toch wel een competentie van planetaire afmetingen.
Daarnaast groeit mijn persoonlijke ontwikkeling misschien nog wel meer door het ouderschap dan door welke hippe cursus of opleiding dan ook. Want ik leer zó veel van mijn zoon en de nuchtere manier waarop hij de wereld bekijkt. Soms zet hij me ineens met mijn voeten terug op de aarde door de slimme en grappige uitspraken die hij doet. Op zulke momenten is er even geen dertigersdilemma. Geen keuzestress. Geen ben-ik-wel-goed-genoeg-gevoel. Dan is er alleen maar dat allesoverheersende gevoel van trots wat elke ouder die dit leest zich zo levendig kan voorstellen.
Supermensen
En misschien ligt daar ook gelijk de oplossing voor dat hele dertigersdilemma. Laten we eens kijken naar wat we wél hebben bereikt. Want wij ouders zijn eigenlijk pas supermensen. Moeders creëren in slechts 9 maanden tijd een compleet nieuw mens in hun baarmoeder. We voeden onze kinderen vol liefde en genegenheid op tot competente, gelukkige volwassenen. Daarvoor maken we de nodige opofferingen. Het ouderschap is een taak waarvoor je pas echt een loyale teamplayer zonder 9-tot-5-mentaliteit moet zijn. Maar we klagen nooit, want we doen het graag. Vol overgave zijn wij ouders. En daar brengt geen flitsende baan, Instagram of glansrijk LinkedIn-profiel verandering in.
Extra informatie
Single ouders, 5 onmisbare tips voor de alleenstaande ouder
Bronvermelding
Tekst: Amber Fernandes
© afbeelding: 123rf.com
