Heimwee tijdens de kindvrije vakantie

Vorig jaar ging ik zonder kind op vakantie. Een kindvrije vakantie, heerlijk! Doen jullie dat nooit? Ik kan het iedereen aanraden. Je wordt er een leukere, betere en bovenal een relaxtere moeder van. Je komt helemaal tot jezelf en als je je gewoon ontzettend klem wil zuipen in een Franse kroeg, dan kan dat. Zonder schuldgevoel. Want je kind heeft het intussen bij de oppas ontzettend naar z’n zin. Klinkt goed toch, zo in theorie? De praktijk was een ietsepietsje anders.

Reislust

Ik heb altijd een onbedwingbare reislust gehad. Die komt voort uit mijn nieuwsgierigheid. Had ik als kind al. Ik móest weten wat er aan de andere kant van mijn woonplaats te doen was, dus reed ik daar op mijn fietsje naartoe. Vervolgens kon ik dan de weg naar huis niet meer vinden, en waren mijn ouders doodongerust aan het zoeken geslagen.
Toen ik 20 was, raakte ik ongepland zwanger. Reizen kon ik voorlopig dus wel even op mijn buik schrijven (no pun intended). Maar toen mijn spruit een paar jaartjes ouder werd en in de zomervakanties geregeld een weekje uit logeren ging bij zijn tante in Amsterdam, bedacht ik me dat ik in die vrije week best eens een vakantie kon boeken. Alleen.

Ik zat keihard te huilen in een pizzarestaurant

Zo gezegd, zo gedaan. Ik boekte niets heel spannends, niet te ver van huis. Het werd een weekje Londen. Het zou helemaal fantastisch worden: een week zonder kind. Een week absolute vrijheid. Een weekje geen enkele verantwoordelijkheid. De eerste dagen was het inderdaad geweldig. De vierde dag ging het echter finaal mis. Ik vond een leuk klein Italiaans restaurantje en besloot daar een hapje te gaan eten. Toen ik de kaart bekeek, viel mijn oog op de kindermenukaart. Peperonipizza, dat vond mijn zoon zo lekker. En kijk nou toch, er staan lachende pizzagezichtjes op de kaart gedrukt. Voor ik het wist zat ik keihard te huilen in een pizzarestaurant in het midden van Londen. Ik moest naar huis. Zo snel mogelijk.

“Ik wist niet dat je weg was, mama!”

Dat is nu ruim 7 jaar geleden. Het wrange is dat de toen driejarige bengel mij totaal niet gemist had. Toen ik met een betraand gezicht, verwilderd haar en open armen voor hem stond na mijn plotelinge thuiskomst zei hij doodleuk: “Ik wist niet dat je weg was, mama!” Vervolgens speelde hij onverstoorbaar verder met zijn Duplo.

Legendarisch

Vorig jaar besloot ik het opnieuw te proberen. In m’n uppie op vakantie, zonder kind. Ik pakte mijn backpack en mijn trekkingfiets en reed in 8 dagen naar Normandië, Frankrijk. Onderweg sliep ik in B&B’s en goedkope stapelbeddenhostels. Ik ontmoette onderweg enkele fantastische zielen en beleefde de meest legendarische avonden vol kampvuur en wijn en lachbuien en geweldige verhalen.

Ik stond weer en public te huilen: dit keer in een Franse bakkerij
Het was zowel fysiek als mentaal een behoorlijke uitdaging, zo op de fiets, op niemand anders aangewezen dan mezelf. Leerzaam was het zeker. En ik heb met volle teugen van mijn vrijheid genoten. Tot ik op de laatste dag van mijn vakantie in een pittoresk Frans bakkerijtje stond, de geur van verse croissants opsnuivend. Verse croissants, daar is zoonlief zo dol op. Ik zag zijn lieve gezichtje voor me, omlijst door zijn zachte, glanzende blonde haar. En voor ik het wist stond ik daar weer en public te huilen: dit keer in een Franse bakkerij.

Bij thuiskomst hield ik mijn toen negenjarige zoon stevig vast. “Ik heb je zo gemist,” fluisterde ik opgelucht in zijn naar fruitshampoo geurende haar. Hij keek me bedenkelijk aan. “Ik heb met opa en oma allemaal leuke dingen gedaan. We zijn naar de Apenheul geweest, en ontbijten in de stad. Ik had eigenlijk nauwelijks in de gaten dat je weg was!”

Extra informatie

Op vakantie gaan zonder je kind? Dat is toch raar?

Bronvermelding

Tekst: Amber Fernandes
© afbeelding: 123rf.com