Onze Griekse huisdieren

Marion Middendorp

8 jaar geleden

Een paar maanden geleden hebben we, via een Stichting die zich inzet voor Griekse straatkatten, twee katjes uit Griekenland naar Nederland laten komen. Eentje voor Rob en eentje voor Rocco. Als twee kleine hummeltjes kwamen ze – na een lange reis – aan, een wit/bruine eigenwijze (Prince) en een zwart/witte kroelkip (Bono). Onze heerlijke Griekse huisdieren.

Bono werd ziek

Met Prince ging het eigenlijk gelijk goed, maar Bono werd ziek, heel ziek zelfs. Het was al een scharminkeltje toen hij aankwam, maar dat werd met de niesziekte en een longontsteking er niet beter op. Dagen achter elkaar hebben we water in zijn bekje gespoten en kleine stukjes eten gevoerd omdat hij niet meer wilde eten en drinken. Gelukkig sloeg de antibioticakuur – dat we van de dierenarts hadden gekregen – uiteindelijk goed aan, waardoor hij gelukkig begon aan te sterken.

Of het nou door zijn moeizame start komt of dat het gewoon zijn aard is, maar Bono heeft een behoorlijke eetstoornis. Geen eten is veilig voor hem en hij pikt het liefst de vleeswaren van je brood als je een fractie van een seconde de andere kant op kijkt. Het liefst eet hij de hele dag en als hij de kans krijgt ergens iets te pikken, dan sleept hij het snel naar een donker hoekje om het daar rustig op te peuzelen. Zo zag ik hem onlangs door de kamer rennen met ‘iets’ achter hem aan gesleept. Bij nadere controle bleek hij een zakje met kippenboutjes uit de afvalbak te hebben gepikt…

Verschillende karakters

Ik vind het mooi te zien hoezeer de karakters van Prince en Bono verschillen. Waar Bono het eten onder je handen vandaan steelt, is Prince juist op zoek naar allerlei dingen om mee te spelen. Pennen, potloden, ringen, het maakt niet uit, als het maar klein is vindt hij het leuk om er mee te spelen. Zelfs met de bubbels in de Spa Rood (zie filmpje).

Niet eerder heb ik een kat gehad. Wel een hond, een grote bouvier uit het asiel. Zo gevaarlijk als zij eruit zag, zo lief was ze. Het liefst zat ze bovenop mijn schoot met mij te kroelen en te knuffelen. Maar waaks dat ze was..! Het is alweer zo’n twintig jaar geleden dat ze is ingeslapen, maar nog steeds denk ik veel aan haar. Haar blijdschap wanneer je de deur binnen stapte – ook als je maar vijf minuten was weggeweest – haar trouw, haar bescherming, haar uitdagende karakter. Een kat is anders dan een hond. Anders, maar zeker net zo leuk.

De liefde voor een zwerfhond
reikt vaak niet verder dan
wat oh’s en ah’s
want uiteindelijk
komt er voor dit hoopje trouw
zelden of nooit een nieuwe baas

Liefs Marion