De gelijkeni(k)s met onze kinderen blijft bijzonder
“Zo, wat lijkt ze op jou zeg. Niet te geloven!” “Nee joh, ze is precies d’r vader, kijk maar naar haar mond en ogen!”
Vanaf het moment dat mijn dochter Lune werd geboren, wordt ze qua uiterlijk vergeleken met het fysiek van haar moeder en dat van mij.
Op zoek
Bij ieder kraambezoek vonden vrienden en familie het kennelijk nodig om op zoek te gaan naar gelijkenissen. Soms tot vervelends aan toe. Al blijft het natuurlijk ook wel leuk om te horen dat je pasgeboren dochter veel van jou wegheeft. Haarkleur, de vorm van de neus, mond en oren, de kleur van de ogen, met daarbij hardop de vraag of die nog zal veranderen?, het kuiltje in de wang; alle fysieke kenmerken van onze kleine meid passeerden de revue.
Anno 2018
Kennelijk houdt het vergelijken van je kind met jou als vader en moeder veel mensen bezig. In mijn eigen babyboek van 42 jaar geleden kwam de vraag op wie ik nu het meeste leek ook al naar voren. Anno 2018 is het een vraag die kennelijk nog steeds beantwoord moet worden. Minder leuk is het overigens als mensen hardop menen te moeten zeggen “dat ze niet weten op wie je dochter nu eigenlijk lijkt”. Eerst lach je het nog weg, of maak je het wat flauwe grapje dat ze “toch echt niet van de melkboer is”. Maar bij de zoveelste keer voel je jezelf er toch wat ongemakkelijk onder worden.
…ze herkende in mijn dochter nog wel ‘iets’ van mij…
Nog wel iets van mij
Een leidster op de kinderopvang waar ik mijn dochter wekelijks één tot twee dagen breng, maakte het vorig jaar zelfs nog erger. Natúúrlijk bedoelde zij het niet zo, maar de opmerking dat ze in mijn dochter nog wel iets van mij herkende, maar dat ze helemaal niet op haar moeder leek, kwetste mijn vriendin behoorlijk. Het maakte haar eigenlijk zelfs een beetje kwaad. Natuurlijk mag iedereen zijn mening hebben, maar pas alsjeblieft wel een beetje op met welke boodschap je overbrengt, en hoe die bij een ouder kan binnenkomen.
…dat koppige heeft ze van haar moeder…
Gedrag van je kind
En net als je denkt dat de vergelijkingen qua uiterlijk wat minderen, gaan mensen uit je nabije omgeving op het karakter en gedrag van je kind letten. “Dat koppige heeft ze volgens mij echt van d’r moeder.” “Dat overal op klauteren wat ze doet, van wie heeft ze dat toch…? “Je broer was ook zo”, zegt mijn eigen moeder dan bijvoorbeeld. Om maar een verklaring te geven voor de klimeigenschappen die mijn dochter van net anderhalf jaar nu vaak laat zien, en waarin iedere huiselijke trap als een uitdaging wordt gezien. Maar ja, mijn drie jaar jongere broer is toch echt niet de vader van mijn dochter, aangezien hij zelf al voor twee nichtjes heeft gezorgd…
Waardevolle opmerking
De mooiste en meest waardevolle opmerking komt van mijn schoonmoeder. Als antwoord op een vraag in haar bijzijn, van wie mijn dochter toch het meeste weg heeft, zegt ze steevast: “Ze lijkt het meeste op zichzelf!” En daar moet iedereen het maar mee doen.
Extra informatie
—
Bronvermelding
Tekst & fotografie: Menno Schraven
