Bijna 8 is ze, en de tijd is aangebroken dat ik niet meer mag zwaaien. Soms wordt ik de klas uitgeduwd, of krijg ik een “ga weg” handgebaar. Tsssssss. Dan ga ik maar, staart tussen mijn benen.
Hekel aan dagopvang
Net twee jaar was ze, en ze had een pesthekel aan de dagopvang, de laatste keer dat ze er was, had ze meer dan een uur gehuild. Ze zat er maar 1 ochtend in de week, dus betalen om haar zo verdrietig te zien, voelde zo verkeerd. De dag erna heb ik haar per direct van de dagopvang afgehaald. Even 6 maandjes thuis tot rust gekomen en opnieuw geprobeerd, op een nieuwe opvang, met een lieve juf die haar gewoon een dikke knuffel gaf. Af en toe begon haar mondje te trillen bij het naar binnengaan, heftige tranen werden weggeslikt. Maar ze vond haar rust en haar nieuwe opvang in Nederland was 10 maanden lang een feestje. Vrolijk zwaaiend met haar klasgenootjes stond ze voor het raam, mij uitzwaaien op weg naar mijn werk.
Naar school!
Ha! Dacht ik, dat hebben we even gefixed voor de overgang naar groep 1. Ze is er helemaal klaar voor. Ze zal me niet eens meer willen uitzwaaien, laat staan haar naar haar stoeltje brengen.
De 4e verjaardag brak aan en het was einde opvang en begin van school; nieuwe schooltas, nieuwe drinkbeker, haar in de vlecht en op naar het avontuur.
De eerste schooldag moest de juf haar van me af plukken “Ok mama, ga nu maar!”. Mijn dochter alleen achterlatend op haar veel te grote stoeltje, met haar pop “Baby” stijf op schoot. En klein trillend handje zwaaide me uit, een trillend mondje en natte oogjes. Wat leek ze klein daar in de kring met de andere 1- en 2-groepers. Kleine blonde piepstaartjes, onwennig op haar stoeltje met het giraffe plaatje, soms ook nog de speciale Troostbeer op schoot.
Steeds beter
Langzamerhand ging het steeds beter, maar nog altijd zwaaide ik 5 keer in de week, soms een lange zwaai, soms een haastige zwaai, soms een ‘oeps, ik moet terug om nog te zwaaien’-zwaai. Groep 2 kwam en ging. Bij groep 3 moest ik niet door 1 maar door 2 ramen zwaaien. Een nieuw gebouw en nieuwe klas, een echt bureautje om achter te zitten met een schriftje en pennenbakje. Zoveel nieuwe indrukken, daarvoor moest extra gezwaaid worden.
En voordat ik het wist, kwam groep 4 al voorbij. Nog steeds mocht ik zwaaien, door het zijraam. Elke dag, soms uitbundig, soms werd ik met een ‘ga nu maar weg’ handje uitgezwaaid. En toen opeens, toen mocht het niet meer. Het was niet meer nodig. ‘Niet zwaaien mama, gelijk weggaan, doei hoor’. Want wat is er nu uncooler dan een moeder die door het zijraam zwaait, hopend dat ze een leuke dag heeft en straks in de pauze tenminste de helft van haar krentenbol zal opeten en niet haar druiven over de grond laat stuiteren.
Drop en go
Nee, het is nu een ‘drop en go’ routine. Vergelijkbaar met de ‘kiss en ride’ bij Schiphol. Je brengt je dierbare weg, op weg naar hun reis van die dag, hopend dat ze zonder kleerscheuren op hun bestemming komen, om ze uiteindelijk weer te mogen verwelkomen.
Zo bracht ik haar gisteren naar de ‘kiss en ride” bus voor de jaarlijkse schoolreis. Er zou niet alleen worden gevlogen, maar ook gereden, gedreven, gerend en geklommen worden. Wellicht zou ze bij de terugreis een paar blauwe plekken rijker zijn, een vieze snoet en zweetvoeten in haar gympen en haar dat op een ontplofte kat zou lijken.
Voorzichtig zwaaien
Voorzichtig stond ik bij de bus te zwaaien, met goede voornemens: niet te veel, niet te weinig, niet te genant zwaaien. Maar omdat de bus geblindeerde ramen had, kon ik haar nauwelijks zien, dus ik ging los! Ik zwaaide met beide armen, totdat de bus de hoek om was. Daar ging ze, de eerste schoolreis dat ik niet mee was als begeleider.
Dus zwaaien zou ik, mijn kleine blondje op weg naar haar grote avontuur, vol achtbanen, snelle ritten en bergen beklimmen. En daar hoorde zwaaien bij waarvan Juf Ank de appelflauwte zou krijgen.
Extra informatie
Omgaan met schoolpleinmoeders: de do’s & don’ts
Naar school,een spannende nieuwe stap!
Schoolspullen – Wat heb je allemaal nodig?
Bronvermelding
Tekst: Sylvia Bosma
© afbeelding: 123rf.com
