Inmiddels ben ik al bijna 6 jaar moeder. Een hele tijd en toch nog maar even, want ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik voor het eerst moeder werd en ons kleine kereltje dicht tegen me aan hield. Op mijn zestiende schreeuwde ik nog van de daken dat ik absoluut geen kinderen wilde en nog geen tien jaar later, lag ik daar ineens met een pasgeboren baby op mijn borst. Ik had geen idee van wat me te wachten stond en het was best een hele aardverschuiving, een baby in huis.
Wanneer ga je troosten?
Zo goed en zo kwaad als het ging, maakten we er wat van met onze zoon. Wat werkt bij welk huiltje? Wanneer ga je troosten en wanneer niet? Hoe vind je een ritme? En kun je daar soms ook van afwijken? Hoe kom je nog een beetje aan jezelf toe of aan je relatie? Kortom: zoeken naar een soort van evenwicht in dit overweldigende ‘moeder zijn’.
Stukje bij beetje vonden we dat evenwicht, hoewel ik toen heel graag een aantal dingen had geweten die ik nu weet. Een voorbeeld van iets wat ik toen graag had geweten is het bestaan van draagdoeken. Dat had me heel wat worstelingen met de kinderwagen gescheeld, wonend in een flat zonder lift.
Een maand of 8
Toen onze zoon een maand of 8 was ontdekte ik het bestaan van de draagzak. Ik kocht, voordat we op vakantie gingen een draagzak van Tula; niet al te duur en het voldeed aan mijn wensen. Op de eerste gezinsvakantie ontdekten we het gemak van het dragen van een klein kind. Zoon viel gemakkelijk in slaap in de draagzak en wij konden wandelingen maken over terrein dat met een kinderwagen toch een stuk minder begaanbaar zou zijn geweest.
Gezonde dochter
Nog geen twee jaar na de geboorte van onze zoon, beviel ik van een gezonde dochter. De overgang van géén naar één kind vond ik heftig, maar de overgang van één naar twee kinderen mocht er ook wezen! En dit meisje liet al gauw blijken een pittig karakter te hebben. In de eerste paar maanden huilde ze er flink op los en wisten we ons af en toe geen raad met haar. Maar inmiddels was ik wel wat beter ingewijd in de wereld der moeders en had ik een rekbare draagdoek ontdekt. Deze doek knoop je eerst strak om je lijf (met een beetje hulp van YouTube) en daarna doe je je kindje erin. Het werkte perfect op de lastige momenten waarop onze dochter huilde en het haar niet lukte om in haar bedje te slapen. In de draagdoek kon ze heerlijk tegen mij aan liggen slapen en had ik mijn handen vrij om koekjes te bakken met onze zoon, die inmiddels een flinke peuter was geworden.
Nummer 3
Nog eens twee jaar later was ik zwanger van kind nummer drie. Al tijdens de zwangerschap ben ik me meer gaan verdiepen in het dragen van baby’s in een draagdoek. Ik ontdekte dat de rekbare draagdoek die ik al had, vooral in het begin geschikt is, maar niet meer als je kindje wat groter wordt. Het wordt dan zwaarder voor de drager en zakt snel naar beneden, waardoor je eerder opnieuw moet knopen. En zo kwam de geweven draagdoek op mijn pad. Een doek met meer kracht waarmee je je kindje aan je vast knoopt; je moet dus knopen en tegelijk je kind vasthouden. Een behoorlijk uitdaging! Ik schafte nog niet meteen zo’n doek aan, maar hield het in mijn achterhoofd. Het zou wel eens praktisch kunnen zijn, met een kleuter en een peuter in huis die ook graag hun aandacht zouden willen als de baby inmiddels geboren zou zijn.
Huilen
Twee weken nadat ik beviel van onze zoon, begon hij te huilen en daar zou hij de eerste maanden ook niet meer mee ophouden (oké, er waren momenten bij dat hij niet huilde, maar het huilen had de overhand). Al vrij snel nam ik het besluit om een geweven draagdoek aan te schaffen en mezelf de gemakkelijkste knoop eigen te maken, de Front Wrap Cross Carry (FWCC). Later leerde ik ook andere manieren van knopen en lukte het me zelfs om onze zoon op mijn rug te binden. En inmiddels kan ik wel zeggen: ik raad iedere moeder aan om het eens te proberen, helemaal als je baby veel huilt. Ik weet ook dat het niet de oplossing is voor alles, maar voor onze zoon werkte het op veel momenten heel erg goed (naast de refluxmedicatie die hij kreeg en de speciale voeding). Hij heeft uren met zijn hart tegen het mijn aan liggen slapen.
Vervloekt
Naast dat ik ervan genoten heb, heb ik het ook wel eens vervloekt, want hoe ga je met een kind op je buik naar het toilet? En mag ik ook eens tijd voor mezelf? Maar het is de investering zeker waard geweest. Omdat onze zoon het zo heerlijk vond en in zijn bedje maar moeilijk kon slapen, kocht ik er nog een mooie doek bij en later maakte ik zelf nog een mooie Afrikaanse draagdoek, van stof die ik online kocht. Ik leerde van een Afrikaanse vrouw hoe je moet torsodragen, zoals alleen Afrikanen dat kunnen en merkte dat dit ideaal was als onze zoon jammerig was en ik toch graag wat klusjes gedaan wilden krijgen. Met een torsodoek knoop je je baby op je rug en de banen van de doek gaan dan niet over je schouders, maar alleen onder je oksels door naar voren, waar je ze in elkaar vast vouwt. Ook op die manier kon ons kleintje prima een poosje slapen, als ik bijvoorbeeld aan het koken was.
Ook de oudere kinderen
En zo raakte ik steeds meer bekent in het wereldje van dragende moeders en ik probeerde steeds meer manieren van knopen uit. Zelfs de oudere kinderen knoopte ik weleens op mijn rug, omdat ze best een beetje jaloers waren op hun jongere broertje die zoveel aandacht van mama kreeg. Wat ik zeker kan aanraden is een consult van een draagconsulent, die je kan helpen om op een veilige manier je kindje in een draagdoek te knopen. Bij een consulent kun je vaak ook meerdere doeken en knopen uitproberen en dat is zeker de moeite waard!
Inmiddels is onze jongste zoon al ruim 1 jaar oud en wordt er niet veel meer gedragen. Ach, wat worden ze snel groot…
Dragen
Ik heb je veel gedragen
Heel dicht tegen mij aan
Ik hoop dat dat vertrouwen geeft
En kracht in jouw bestaan
Met veel toewijding en liefde
Knoopte ik je steeds weer aan mij vast
Met de wens dat je daar veilig bleef
Door niemand aangetast
Je wordt nu steeds wat groter
En het doet dan soms wat pijn
Dat jij jezelf te groot vindt
Om nog zo dicht bij mij te zijn
Extra informatie
Goed dragen door een draagconsulent
Bronvermelding
Tekst & fotografie: Mirna Dijkstra
