Dino’s en dode dingen

“Mama, wist je dat dino’s 245 miljoen jaar geleden leefden en dat ze wel 30 meter lang konden worden?”. “Nee, dat wist ik niet”, zeg ik wat afwezig. Ik ben de kast aan het opruimen en kom haar ‘Dino’s Met Freek’ tegen. Dochter van 7 laat haar opruimtaak voor wat het is en pakt het boek er nog maar eens bij. Alle plaatjes keurig ingeplakt, alle 140+. Wekenlang gespaard, geruild en geplakt.

In haar roze meidenkast op haar roze meidenkamer staan boeken van dino’s, reptielen en “Hoe herken ik dierenpoep”. Die laatste is wel handig want in het boek van Freek zit een plaatje dat naar dinopoep ruikt (hoe weten ze hoe dinopoep ruikt, vraag ik me af, heeft iemand een potje met dinopoep staan, stak zijn neus erin en zei “Eureka! we gaan een plaatje maken en als je met je vinger er over wrijft, ruik je dinopoep!”). Dus nu kan ze het herkennen en ruiken. Altijd handig en fascinerend… toch?

Dino’s en fossielen

Sinds een paar jaar is ze helemaal gek van dino’s, fossielen, opgezette beesten, dieren skeletten (ssssst, ik heb laatst nog haar zeemeeuwen schedel weggegooid, in de Kliko, jeetje wat stonk dat ding zeg) en gemummificeerde lichamen (Danke, Dr Von Hagens).

En hier scheiden onze wegen zich. Want ik vind vooral dino’s he-le-maal niks. Dino’s? Doe me een plezier. De laatste keer dat ik in een Dinopark was, was in Cap D’agde in augustus, het was 35 graden, ik plakte van de zonnebrand en werd lek geprikt door steekmuggen. Le Dino’s waren een stel plastic creaties die je zelf met een druk op de knop kon laten bewegen. Et allez! Le T-Rex. Ehmnn, non merci, waar kan ik een ijsje halen? Om maar niet te spreken over de helse pijn wanneer je in je blote voeten op zo’n plastic Dino van de Action stapt.

Levenloze kraaloogjes

Naast mijn Dino-fobie, geven opgezette beesten mij jeuk. Die levenloze kraaloogjes die in het niets staren geven mij buikpijn. Dierentuinen vind ik ook niks. Apen stinken, leeuwen en gorilla’s zie ik niet op 20 meter afstand en bovendien weet ik nu wel hoe een pinguïn eruit ziet (en ja, ook daar stinkt het).

Tentoonstelling

Opgezette lichamen? OK, ik heb de tentoonstelling zelf gezien, in Las Vegas. Ik was net getrouwd en waarschijnlijk nog met mijn hoofd in een roze wolk. Het enig wat ik herinner is een embryo in een glazen potje. Daarna gingen we naar de Titantic tentoonstelling. Het was een zeer enerverende dag, die roze wolk zorgde voor een happy feeling. Ook al keken we naar dode mensen en lijsten van verdronken mensen. We wasten het hele zaakje weg met een large cola en XXXL hot dog.

Een jaar later kwam onze Dino-moeder ter wereld. Een meisje! Oh leuk, Barbies, My Little Ponies en roze frummels. Nein, nada, helemaal niks meer. Af en toe kijk ik met weemoed naar haar Barbies, afgedankt, afgebeten en afgekakt liggen ze met geamputeerde armen of benen en ontbloot onderlijf aan de rand van het bad. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om hun ledematen te verzamelen, ze aan te kleden, hun haren in de lak te zetten en ze door te geven aan een nieuwe Barbie-moeder. Net zoals Woody, Wendy en Stinky Pete, maar dan zonder een ritje in de allesverbrander.

Freek Live

Misschien op Marktplaats zetten? Goed idee! Dan voel ik mij wellicht minder bezwaard dat ik zojuist 96 euro heb betaald om Freek Live te zien. 96 euro voor opgezette beesten en dino verhalen. Ach ja, wellicht showt hij nog wel zijn haaien beet. Ook wat voor de moeders, toch?

Extra informatie

—

Bronvermelding

Tekst: Sylvia Bosma
© fotografie: Marion Middendorp