De aantrekkingskracht van pixels

Wanneer je dan thuis niet meer op je smartphone mag, omdat je nergens meer voor te porren bent als je continu naar dat beeldschermpje aan het staren bent, dan pak je gewoon weer je vergeten laptop en als je dan de laptop ook in moet leveren, omdat je niets anders meer doet dan op de laptop zitten chatten met virtuele vrienden en mine-craft spelen, dan pak je gewoon stiekem de tablet van je moeder en als je moeder dan haar tablet verstopt, dan ‘vergeet’ je gewoon heel slim om je smartphone in te leveren wanneer je uit school komt en word je wéér betrapt op je smartphone, wanneer je moeder dan boos je smartphone helemaal invordert en je een mobieltje meegeeft waarmee je alleen kan sms’en en bellen, dan maak je gewoon misbruik van het feit dat je de laptop nodig hebt voor huiswerk en gaat daarna nog urenlang door met spelletjes spelen en chatten. En wanneer je moeder je dan duidelijke restricties oplegt voor het laptop gebruik, namelijk ‘toestemming vragen’ wanneer je deze nodig hebt, dan doe je dat drie dagen netjes en daarna ‘vergeet’ je dat weer en betrapt ze je weer vrolijk op spelletjes spelen achter de laptop, terwijl ze struikelt over de rotzooi in je kamer en merkt dat er nog heel wat andere taakjes ‘vergeten’ zijn.

Respectloze dingen

Wanneer je moeder dan even echt heel erg boos wordt, kijk je haar met glazige ogen aan en zeg je respectloze dingen terug, maar goed dat is de pubertijd. Even knalt het over en weer en dan is het genoeg.
“Nog 1 keer ‘vergéten’ toestemming te vragen voor het gebruik van de laptop en hij krijgt straks vleugeltjes.” zeg ik boos.
Ja, je kan ook écht té ver gaan, met je computerverslaving.

Sorry mama

“Sorry mama” zeg je uiteindelijk en geeft me dan een dikke knuffel. De volgende ochtend heb je even je laptop nodig om je rooster te bekijken en loopt mijn slaapkamer binnen,(waar ik hem bewaar) en zegt: “G’morgen, ik pak even mijn laptop om mijn rooster te kijken.”
“Hé, is dat toestemming vrágen?” zeg ik gepikeerd
“Uh, maar ik moet mijn rooster bekijken.” zeg je verbouwereerd.
“Dat is niet mijn probleem, dat is jouw probleem, dat is géén toestemming vragen. Volgens mij snap je het nog steeds niet. Je hebt geen recht op die laptop, je hebt hem nodig? Dan vrágen.” Houd ik vol.
Je protesteert, ‘Ja maar’
“Je snapt het nog steeds niet. Jij kan er niet mee omgaan, dan moet je leren ermee om te gaan. Daar help ik je bij, daarom moet je mij om toestemming vrágen. Zo niet, dan kan jij niet op je laptop kijken en dan heb JIJ een probleem op school, niet ik.” Houd ik vol.

Zonder smartphones

Soms vraag ik me af hoe wij onze jeugd overleefd hebben, zonder smartphones en laptops. Wij hadden een agenda waar ons rooster in stond en kwamen soms op school om er dan achter te komen dat het eerste uur uitgevallen was. Dan gingen we huiswerk maken. Wat een wereldramp was dat zeg.

Diepe zucht

Met een diepe zucht vraag je om toestemming en komt hem daarna weer netjes terug brengen. ’s Middags kom je thuis en verveel je je. Geen smartphone, geen laptop en geen tablet ter beschikking. Je moppert wat, je begint te zeuren. Probeert weer van jouw probleem het mijne te maken.

Opgeruimd en geveegd!

“Dan ga je wat doen, huiswerk maken bijvoorbeeld, of tekenen, dat kan je zo goed, of je gaat je kamer schoonmaken, of weet je wat? Ik kan ook nog wel wat hulp gebruiken met opruimen.” zeg ik. Dan ben je stil en hoor ik je niet meer. Je gaat tekenen en laat me een paar schitterende tekeningen zien. Je gaat huiswerk maken en vertelt trots dat je bijna alles al af hebt voor deze week, je gaat zelfs je kamer opruimen en na een paar dagen kom ik in het weekend ’s morgens beneden en heb je zelfs de woonkamer al opgeruimd en geveegd.

Er begint hier eindelijk iets tot iemand door te dringen. Pfoeh, het kost wat moeite, maar dan heb je ook wat. We zullen eens zien of de afspraak met de smartphone weer nageleefd kan worden deze week.

Extra informatie

Verantwoordelijk leren omgaan met mobieltjes
Hoe hou je het internet voor je tieners veilig?
Checken van de smartphone: Wel of niet doen?

Bronvermelding

Tekst: Martine van der Reijden