Gisteren was er in het nieuws dat er nieuwe pagina’s van Anne Frank’s dagboek waren ontcijferd en gepubliceerd. Pagina’s die ze had dichtgeplakt, omdat er schunnige moppen opstonden, maar ook hele persoonlijke stukken over de beleveniswereld van een jong meisje.
Ik zal zelf een jaar of 9 zijn geweest, toen ik voor mijn verjaardag mijn eerste dagboek kreeg, een echte rode leren, met een slotje, zodat al mijn geheimen voor eeuwig bewaard zouden blijven.
Ditjes en datjes
Ditjes en datjes over naar school gaan, brigadieren, in de weilanden op zoek naar pinksterbloemen, in het weekend langer opblijven om Dynasty te mogen zien. Logeren bij mijn oma. Eigenlijk doodnormale dingen. Eigenlijk een leven dat je elk kind zou willen bieden. Gewoon, onbezorgd naar school, onbezorgd ’s middags buiten spelen en onbezorgd ’s avonds naar bed gaan. Voor Anne was dat een hele andere belevenis. Mijn dagboeken zijn zo anders dan die van Anne, maar net als Anne zijn mijn dagboeken ergens in mijn tienerjaren blanco gebleven. Daar eindigen de overeenkomsten. Anne had die keuze niet. Ik wel.
Te druk
Maar ik was waarschijnlijk te lui om een pen op te pakken, of te druk met studeren, werken en andere zaken die ik niet de moeite vond om op papier te zetten. Eigenlijk was ik gewoon verwend. Om überhaupt de keuze te hebben om te schrijven of niet.
Ditjes en datjes
Ik besefte jarenlang niet dat ik van geluk mocht spreken dat ik gewoon de vrijheid had om te schrijven, en dat ik de kans zou hebben, om ze, wanneer ik volwassen zou zijn, het ook nog terug kon lezen. Nah, ik had er gewoon geen zin in. Zag het nut er eigenlijk ook niet van in. Toen ik een jaar of 20 was en in het buitenland zat, ben ik weer begonnen met schrijven. Als ik het nu teruglees, was het een en al vette pret. Die vette pret werd wat minder toen ik een serieuze baan had en me heel volwassen ging gedragen. Dagboeken hoorden in dat scenario er niet meer bij.
Voor het ongeboren kind
Totdat ik zwanger bleek te zijn. Toen wilde ik opeens alles gaan vastleggen, voor mijn ongeboren kind, voor later als zij of hij kon lezen. Haar eerste levensjaar zat ik dagelijks te schrijven. De speelafspraken, de eindeloze gesprekken met andere moeders, de uitjes naar het zwembad, de koffie middag, de verjaardags feestjes. Het tweede levensjaar werd de frequentie al wat minder. En nu, 7 jaar later, schrijf ik, met een beetje geluk en voldoende motivatie, eens per maand. Gewoon, wat er die afgelopen maand gebeurd is, welke tand eruit is gegaan, hoe het op school gaat. Eigenlijk, doodnormale, soms best wel saaie dingen.
Geluk
Maar eigenlijk zijn saaie, doodnormale, dagelijkse dingen het geluk wat ik mijn dochter wens. Wanneer ze oud genoeg is, zal ik haar Anne’s dagboek laten lezen. Misschien wil ze mijn dagboeken ook ooit lezen. Ik hoop dan, dat ze beseft, dat de wereld waarin haar moeder leefde en waarin zij leeft, zoveel anders had kunnen zijn.
Extra informatie
Babydagboek online! Alles over de iconische app Baby Diaries
Een dankbaarheidsdagboek voor het vergroten van de saamhorigheid
9 maanden dagboek
Hee Kleintje, zwangerschapsdagboek
Tastbare herinneringen sparen
Bronvermelding
Tekst: Sylvia Bosma
© afbeelding: 123rf.com
