Zondagmiddag, een uurtje of drie. Onze jongste is net ontwaakt uit zijn middagslaapje en man ook , want een intensief ochtendje voetbal maakt slaperig. We zitten aan tafel met koffie, thee, ranja en koekjes. Wat zullen we de rest van de middag eens gaan doen? Ik ben niet zo goed in zondagmiddagen thuis hangen, want dan voel ik de maandag alweer langzaam naderen. Dan houdt de tijd die we met z’n vijven hebben alweer bijna op. Dus liever nog even iets samen doen, buiten de deur.
Mantingerzand
Al sinds we in ons huidige huis wonen, rijd ik als ik naar mijn werk ga altijd langs een mooi natuurgebied: het Mantingerzand. Als kind woonden zowel man als ik dichtbij dit natuurgebied en tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik er nog nooit ben gaan wandelen. Meestal als ik er langs kom, staan er heel veel auto’s en dat nodigt mij nooit zo uit om er naartoe te gaan, uit angst om in een ‘file’ te belanden.
Naar buiten!
Maar nu vond ik het tijd worden om samen met de kinderen eens lekker naar buiten te gaan en een gebied te bekijken dat zo dichtbij en zo prachtig is, helemaal in deze tijd van het jaar, als de zomer bijna herfst wordt. Dus daar gingen we: laarzen en wandelschoenen aan en op naar het Mantingerzand.
De pas erin
Er zijn in het gebied een paar routes te lopen, maar met onze dreumes is dat nog niet haalbaar en hij vindt het wel heerlijk om zelf te lopen. We besluiten zomaar wat in het wilde weg op pad te gaan. Het zonnetje schijnt heerlijk en tussen de bomen geeft dat nog een fijn nazomergevoel. De kinderen rennen voor ons uit en maken gekke sprongen in het mulle zand. Ook de jongste houdt de pas er stevig in, maar als je net kunt lopen valt dat nog niet mee in het zand.
Zo mooi
Ik sta even stil om een paar foto’s te maken en word me bewust van hoe mooi het hier is. Er staan duizenden mooie paarse struiken (jeneverbes, bleek later) en de kinderen kunnen omhoog en naar beneden rennen over de paden in het zand. Als we een eind gelopen hebben en het wel tijd vinden om weer terug naar de auto te gaan, is het nog even zoeken naar de weg terug. Van de paden afwijken is hier toegestaan en zo vinden we een pad aan de rand van de heide en kijken tussen de eikenbomen uit over de akkers tussen Mantinge en Nieuw-Balinge, wat ook weer een prima uitzicht geeft.
Klimmen in bomen
De kinderen klimmen in bomen en stappen bijna in de koeienvlaaien die er genoeg te vinden zijn. Iedereen die we tegenkomen (het waren en niet zoveel als ik dacht), wordt door onze jongste vrolijk begroet met een zwaai en een ‘hai’. Er worden takken, grassprietjes en handen vol met zand verzameld en dan komt de auto weer in zicht.
Alledaags en bijzonder
Als we terug naar huis rijden voel ik mijn voeten gloeien in mijn schoenen en geniet ik van de voldoening die het geeft om lekker naar buiten te gaan en de kinderen de laten zien hoe mooi onze omgeving is. Bijna mijn hele leven woon ik al in Drenthe, maar vaak is het heel alledaags. Vandaag niet, vandaag was het bijzonder. En in mijn hoofd maak ik een notitie: vaker doen, vaker doen!
Extra informatie
Een bijzondere plek bij Venlo: Hotel Maashof
Smakelijk kamperen, zo lekker kun je eten op de camping
Vakantieparken van BungalowSpecials
Bronvermelding
Tekst & fotografie: Mirna Dijkstra
